საინტერესოა

28 დეკემბერი, 2020 წ.

წელს ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სი „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“ უკვე მე­ო­თხედ ჩა­ტარ­და. ჟი­უ­რიმ და ქარ­თველ­მა მკი­თხველ­მა 3 რჩე­უ­ლი რო­მა­ნი გა­მო­ავ­ლი­ნეს, რომ­ლებ­საც წიგ­ნის მა­ღა­ზი­ე­ბის თა­რო­ებ­ზე სულ მალე ვი­ხი­ლავთ.

პირ­ვე­ლი წიგ­ნი, რომ­ლის წარ­დგე­ნაც უკვე გა­ი­მარ­თა, ნი­კო­ლოზ ცის­კა­რიშ­ვი­ლის „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლია“. იგი ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლი გახ­და და და­ნარ­ჩე­ნი 2 რო­მა­ნის მსგავ­სად, რამ­დე­ნი­მე თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ემ­ზა­დე­ბო­და მკი­თხველ­თან შე­სახ­ვედ­რად. ლი­ტე­რა­ტო­რი და „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2020-ის“ ჟი­უ­რის ერთ-ერთი წევ­რი პა­ა­ტა ჩხე­ი­ძე „ცე­ცხლის­წამ­კი­დებ­ლის“ წი­ნა­სი­ტყვა­ო­ბა­ში წერს: მწე­რა­ლი თა­ვი­დან­ვე ახერ­ხებს გა­ურ­კვევ­ლო­ბა­სა და ბუნ­დო­ვა­ნე­ბა­ში გამ­ყო­ფო­სო. შე­სა­ბა­მი­სად, მკი­თხველს კი­დევ ერთი, თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი­თა და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ემო­ცი­ე­ბით სავ­სე რო­მა­ნი ელო­დე­ბა. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ წიგ­ნის ყდა­ზე სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ რო­მა­ნის­თვის გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტოა გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ­ლის ავ­ტო­რიც ლუ­ი­ზა ჩა­ლა­თაშ­ვი­ლია.

ეპიდსი­ტუ­ა­ცი­ის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, წიგ­ნის წარ­დგე­ნა ონ­ლა­ინ­რე­ჟიმ­ში შედ­გა. რო­გო­რი იყო ახალ­გაზ­რდა ავ­ტო­რის­თვის თა­ვის პირ­ველ წიგნ­თან შეხ­ვედ­რა და რო­გო­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი ელის მის მკი­თხველს, ამის შე­სა­ხებ ნი­კო­ლოზ ცის­კა­რიშ­ვი­ლი თა­ვად გვე­სა­უბ­რა.

რამ­დე­ნი ხანი ელო­დით წიგნს და რას გრძნობ­დით ამ მო­ლო­დი­ნის დროს?

კონ­კურ­სი „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“ რამ­დე­ნი­მე თვის წინ დას­რულ­და. გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლე­ბის ვი­ნა­ო­ბაც უკვე დიდი ხა­ნია ცნო­ბი­ლია, მაგ­რამ მო­სამ­ზა­დე­ბელ პრო­ცესს საკ­მაო დრო დას­ჭირ­და. ავ­ტო­რის­თვის, რო­მე­ლიც პირ­ველ წიგნს აქ­ვეყ­ნებს, მო­ლო­დი­ნი კი­დევ უფრო მძაფ­რია. სა­ინ­ტე­რე­სოდ მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და ჩემი ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­მომ­ცემ­ლო­ბის თა­ნამ­შრომ­ლებ­თან და წიგ­ნის რე­დაქ­ტორ­თან, ბა­ტონ როს­ტომ ჩხე­ი­ძეს­თან. დავ­რწმუნ­დი, რომ წიგ­ნის და­წე­რის შემ­დეგ ავ­ტორს კი­დევ დიდი სა­მუ­შაო ელის, სა­ნამ ის გა­მო­სა­ცე­მად მზად იქ­ნე­ბა.

რო­გო­რი იყო წიგნ­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა?

სა­კუ­თარ წიგნ­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი გა­მოდ­გა. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, იმ მო­მენ­ტში ბევ­რს ვე­რა­ფერს ვგრძნობ­დი სი­ხა­რუ­ლი­სა და გა­ო­ცე­ბის გარ­და. ბო­ლომ­დე ჯე­რაც ვერ ვი­ჯე­რებ.

ცხა­დია, ყდის დი­ზა­ი­ნი და წიგ­ნის ფორ­მა­ტი წი­ნას­წარ იყო ჩემ­თვის ცნო­ბი­ლი, მაგ­რამ მას­თან უშუ­ა­ლო შეხ­ვედ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად იმოქ­მე­და, თით­ქოს რა­ღაც ახ­ლის შექ­მნის უშუ­ა­ლო მომსწრე და მო­ნა­წი­ლე გავ­ხდი.

წიგ­ნის წარ­დგე­ნა ონ­ლა­ინ­რე­ჟიმ­ში გა­ი­მარ­თა... შე­ზღუდ­ვე­ბის გამო, სამ­წუ­ხა­როდ, სხვა გზა არ გვქონ­და. უკე­თე­სი იქ­ნე­ბო­და, მო­მა­ვალ მკი­თხველს უშუ­ა­ლოდ შევ­ხვედ­რო­დი, მათ კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მის სა­შუ­ა­ლე­ბა მქო­ნო­და, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ამ პი­რო­ბებ­ში გა­მომ­ცემ­ლო­ბამ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლად იმუ­შა­ვა და ამის­თვის მად­ლო­ბას ვუხ­დი ყვე­ლას, ვინც პრე­ზენ­ტა­ცი­ის და­გეგ­მვა­სა და მომ­ზა­დე­ბა­ში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა.

რო­გო­რი იყო ნი­კო­ლოზ ცის­კა­რაშ­ვი­ლი კონ­კურ­სამ­დე და რო­გო­რია ახლა, როცა უკვე თა­ვის წიგნს უყუ­რებს?

ხე­ლო­ვან­სა და ხე­ლოვ­ნე­ბის ნა­წარ­მო­ებს შო­რის მი­მარ­თე­ბა დი­ა­ლექ­ტი­კუ­რია: ხე­ლო­ვა­ნი ქმნის ნი­მუშს, და ხე­ლოვ­ნე­ბის ნი­მუ­ში აქ­ცევს შე­მოქ­მედს შე­მოქ­მე­დად. ვერ ვი­ტყვით, რომ რო­მე­ლი­მე მხა­რე პირ­ვე­ლა­დი და უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ მა­ინც მჯე­რა, რომ მწე­რალს მხო­ლოდ წიგ­ნი არ ქმნის: არ­სე­ბო­ბენ ისე­თი მწერ­ლე­ბი, რომ­ლებ­საც არას­დროს არა­ფე­რი გა­მო­უქ­ვეყ­ნე­ბი­ათ და ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც უამ­რა­ვი წიგ­ნის ავ­ტო­რე­ბი არი­ან, მაგ­რამ მათ მწერ­ლებს მა­ინც ვერ ვუ­წო­დებთ. სა­კუ­თა­რი წიგ­ნის უშუ­ა­ლოდ ხილ­ვამ მო­მი­ტა­ნა მეტი თვითრწმე­ნა, თავ­და­ჯე­რე­ბა და მო­ტი­ვა­ცია, რომ უფრო მეტი მონ­დო­მე­ბით ვწე­რო.

შე­გიძ­ლი­ათ გა­იხ­სე­ნოთ, რო­გო­რი იყო წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი?

ლი­ტე­რა­ტუ­რა არა მხო­ლოდ მკი­თხვე­ლის­თვის არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, არა­მედ ავ­ტო­რის­თვი­საც. ხე­ლო­ვა­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბის პრო­ცეს­ში გარ­და­იქ­მნე­ბა. „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“ არის წიგ­ნი, რო­მელ­მაც, პირ­ველ რიგ­ში, ავ­ტორ­ზე იმოქ­მე­და. ხე­ლოვ­ნე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ბის ან და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის გან­სა­ზღვრა, მით უმე­ტეს პოსტმო­დერ­ნიზ­მის ეპო­ქა­ში, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მაგ­რამ შე­მოქ­მე­დი ალ­ბათ ის არის, ვი­საც სა­კუ­თა­რი თა­ვის შეც­ნო­ბის სურ­ვი­ლი აქვს და სა­ა­მი­სოდ სი­მა­მა­ცეც ჰყოფ­ნის. „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“ სწო­რედ ამის შე­სა­ხე­ბაა: თუ რო­გორ ეძებს ადა­მი­ა­ნი სა­კუ­თარ თავს, რო­გორ გა­ურ­ბის წარ­სულს, შეც­დო­მებს, რო­გორ გა­უ­უ­ცხოვ­დე­ბა თა­ვის ში­ნა­გან სამ­ყა­როს.

რა ელო­დე­ბა მკი­თხველს, რო­გო­რია რო­მა­ნის მთა­ვა­რი გმი­რი?

ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ერთ დიდ დევ­ნა­ზე მოგ­ვი­თხრობს. მთა­ვა­რი გმი­რი გა­ურ­ბის სა­კუ­თა­რი ში­შის ობი­ექტს და ამ დევ­ნა­ში სხვა, უფრო სა­ზა­რელ არ­სე­ბებს წა­ა­წყდე­ბა. რო­მა­ნი გა­ჯე­რე­ბუ­ლია სა­თავ­გა­და­სავ­ლო ელე­მენ­ტე­ბით და ში­ნა­გა­ნი მო­ნო­ლო­გე­ბით, მუ­დამ ერ­თმა­ნეთს ენაც­ვლე­ბა გა­რე­გა­ნი და ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო­ე­ბი. „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“ სავ­სეა ბრძო­ლით, ძი­ე­ბით, დევ­ნით, ფიქ­რით, ტან­ჯვით, მარ­ტო­ო­ბით, შიმ­ში­ლით. ყვე­ლა­ფე­რი ეს არის კი­დეც სიმ­ბო­ლო და არც არის. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ეს ერთი მე­ტად გრძე­ლი და რთუ­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლია, რო­მე­ლიც სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლი შე­დე­გით, უც­ნა­უ­რი მე­ტა­მორ­ფო­ზით სრულ­დე­ბა.

28 დეკემბერი, 2020 წ.

გრძელ­დე­ბა ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის„გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“2020 წლის გა­მარ­ჯვე­ბულ ავ­ტორ­თა წიგ­ნე­ბის წარ­დგე­ნა. ამ­ჯე­რად, ხალ­ხის რჩე­უ­ლის, და­ვით ჩო­მა­ხი­ძის წიგ­ნის „დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნას“ ონ­ლა­ინ­წარ­დგე­ნა გა­ი­მარ­თა. წიგ­ნი დე­ბი­უ­ტან­ტი ავ­ტო­რის მენ­ტორ­მა მწე­რალ­მა და ტე­ლე­წამ­ყვან­მა ალექ­სან­დრე ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ წა­რად­გი­ნა.

„დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა“ და­ვით ჩო­მა­ხი­ძის­თვის პირ­ვე­ლი და­ბეჭ­დი­ლი წიგ­ნია. მა­ნამ­დე მისი მო­თხრო­ბე­ბი სხვა­დას­ხვა ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ჟურ­ნალ­ში ქვეყ­ნდე­ბო­და.რო­გორც მწე­რა­ლი აღ­ნიშ­ნავს, რო­მა­ნის წერა 90-იან წლებ­ში და­ი­წყო და იგი გარ­კვე­ულ­წი­ლად იმ პე­რი­ო­დის გზამ­კვლე­ვის როლს შე­ას­რუ­ლებს.აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ წიგ­ნის ყდა­ზე სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ რო­მა­ნის­თვის გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტოა გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ­ლის ავ­ტო­რიც სა­ლო­მე ლომ­თა­ძეა.

რო­გო­რი იყო წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი და რას ჰპირ­დე­ბა მკი­თხველს „დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა“, ამის შე­სა­ხებ მისი ავ­ტო­რი და­ვით ჩო­მა­ხი­ძე გვე­სა­უბ­რა.

რო­გორ ჩა­ი­ა­რა პრე­ზენ­ტა­ცი­ამ, რამ­დე­ნად ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი იყო თქვენ­თვის სა­კუ­თა­რი წიგ­ნის მკი­თხვე­ლის­თვის წარ­დგე­ნა?

მარ­თა­ლია, პრე­ზენ­ტა­ცია ონ­ლა­ინ ჩა­ტარ­და, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყო­დი, რომ ნაკ­ლე­ბად სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. საკ­მა­ოდ ბევ­რი ვი­სა­უბ­რეთ და გა­ვა­ცა­ნით ხალ­ხს ეს რო­მა­ნი. რა თქმა უნდა, აღელ­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ის ხომ ჩემი მრა­ვალ­წლი­ა­ნი შრო­მის ნა­ყო­ფია. რო­გორც ყვე­ლა ავ­ტორს, მის მი­მართ ისე­თი გრძნო­ბა მაქვს, რო­გო­რიცმშო­ბელს შვი­ლის მი­მართ.

რა შე­იც­ვა­ლა თქვენს შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბა­ში ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ?

კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბამ სტი­მუ­ლი შემ­მა­ტა, უფრო თა­მა­მად და ნა­ყო­ფი­ე­რად ვი­მუ­შაო ახალ ნა­წარ­მო­ებ­ზე.

თქვე­ნი რო­მა­ნი ხალ­ხის რჩე­უ­ლი გახ­და. ალ­ბათ მათს შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებს მო­უთ­მენ­ლად ელით...

რა თქმა უნდა. როცა ხალ­ხის რჩე­უ­ლი ხარ, კრი­ტი­კაც არ გა­ში­ნებს, რად­გან ხალ­ხი არა მარ­ტო კრი­ტი­კუ­ლი - სა­მარ­თლი­ა­ნი­ცაა, ამი­ტომ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სა­ინ­ტე­რე­სო ნა­მუ­შე­ვარს შევ­თა­ვა­ზებ ჩემს მო­მა­ვალ მკი­თხველს.

დღეს, ინ­ტერ­ნე­ტის ეპო­ქა­ში, წიგ­ნის გა­რე­შეც მარ­ტი­ვად შე­იძ­ლე­ბა ზღვა ინ­ფორმ­ცი­ის მო­პო­ვე­ბა, ამი­ტომ სა­ჭი­როა ბევ­რი მუ­შა­ო­ბა, რათა წიგ­ნის მი­მართ ინ­ტე­რე­სი არ შემ­ცირ­დეს. არ მე­გუ­ლე­ბა უფრო სა­სარ­გებ­ლო საქ­მე, ვიდ­რე წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა და პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­აა, რა­საც „პა­ლიტ­რა-L“ აკე­თებს. ამის­თვი სდა­უს­რუ­ლებ­ლად შე­მიძ­ლია მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო მთელ სა­რე­დაქ­ციო ჯგუფს.

როცა ამ რო­მან­ზე მუ­შა­ობ­დით, ფიქ­რობ­დით, რომ გარ­კვე­უ­ლი ხნის შემ­დეგ იგი წიგ­ნის მა­ღა­ზი­ე­ბის თა­რო­ებ­ზე გა­მოჩ­ნდე­ბო­და?

ყვე­ლა შე­მოქ­მედს სურს თა­ვი­სი ქმნი­ლე­ბა ვინ­მეს გა­აც­ნოს. რო­გორც მსა­ხი­ობს - მა­ყუ­რე­ბე­ლი, ფერმ­წერს - შემ­ფა­სე­ბე­ლი, ასე­ვე სჭირ­დე­ბა მწე­რალს მკი­თხვე­ლი. რა თქმა უნდა, როცა „დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა­ზე“ ვმუ­შა­ობ­დი, ვოც­ნე­ბობ­დი, რომ ოდეს­მე წიგ­ნად და­ი­ბეჭ­დე­ბო­და, მაგ­რამ, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ამის დიდი იმე­დი არ მქონ­და, რად­გან ნა­წარ­მო­ე­ბის წერა 90-ია­ნე­ბის მი­წუ­რულს და­ვი­წყე, მა­შინ წიგ­ნებს საკ­მა­ოდ იშ­ვი­ა­თად ბეჭ­დავ­დნენ. მას შემ­დეგ ოცი წელი გა­ვი­და და მხო­ლოდ „პა­ლიტ­რა-L“-ის მიერ ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლი კონ­კურ­სის წყა­ლო­ბით მივა მკი­თხვე­ლამ­დე წიგ­ნის სა­ხით.

რა ელო­დე­ბა მკი­თხველს თქვე­ნი წიგ­ნის­გან და რო­გორ შეძ­ლებს მის და­ინ­ტე­რე­სე­ბას?

„დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა“ მოგ­ვი­თხრობს ბო­რო­ტე­ბა­სა და სი­კე­თეს შო­რის მა­რა­დი­ულ და­პი­რის­პი­რე­ბა­ზე, ნა­წარ­მო­ებ­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ად­გი­ლი მე­გობ­რო­ბას, სიყ­ვა­რულს და სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის­თვის ბრძო­ლას უჭი­რავს. ჩემი აზ­რით, წიგ­ნი ორი ტი­პის მკი­თხველს და­ა­ინ­ტე­რე­სებს. პირ­ვე­ლი–ვინც 90-იანი წლე­ბი გა­მო­ი­ა­რა, რად­გან ნაც­ნობ გა­რე­მო­ში დაბ­რუნ­დე­ბა და მე­ო­რე – თა­ნა­მედ­რო­ვე თა­ო­ბას, რო­მელ­საც 90-ია­ნე­ბის შე­სა­ხებ მხო­ლოდ წიგ­ნე­ბი­დან და ნაც­ნო­ბე­ბის­გან სმე­ნია, „დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა“ მათ­თვის 90-ია­ნე­ბის გზამ­კვლე­ვის როლს იკის­რებს.

28 დეკემბერი, 2020 წ.

„ეს არის წიგ­ნი, რო­მე­ლიც შე­გით­რევს; წიგ­ნი, რო­მე­ლიც უნდა ამო­იც­ნო“ - ასე აფა­სებს ლი­ტე­რა­ტო­რი პა­ა­ტა ჩხე­ი­ძე „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი2020-ის“ჟი­უ­რი­სა და ხალ­ხის რჩე­ულ რო­მანს „ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი“. სწო­რედ ამ წიგ­ნით დას­რულ­და ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის გა­მარ­ჯვე­ბულ ავ­ტორ­თა წიგ­ნე­ბის წარ­დგე­ნა. რო­მა­ნი ლი­ტე­რა­ტორ­მა პა­ა­ტა ჩხე­ი­ძემ და გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L-ის“ მთა­ვარ­მა რე­დაქ­ტორ­მა მაია ალუ­და­ურ­მა წა­რად­გი­ნეს.რო­მა­ნის ავ­ტო­რი ქარ­და ქარ­დუ­ხი უკვე შემ­დგა­რი მწე­რა­ლია.

წერს მო­თხრო­ბებს, რო­მა­ნებს, წარ­მა­ტე­ბით ეწე­ვა მთარ­გმნე­ლო­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბას. მისი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა არა­ერთ ჯილ­დოს ით­ვლის, მათს რიგს წელს ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბურ ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სში „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2020-ში“ გა­მარ­ჯვე­ბაც და­ე­მა­ტა.„ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი“ პირ­ვე­ლი­ვე ფურ­ცლე­ბი­დან გა­და­გიყ­ვანთ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი კა­ცის სამ­ყა­რო­ში, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი სატ­რფოს მო­სა­ძებ­ნად ხმელთშუ­ა­ზღვის ნა­ხე­ვარ­კუნ­ძულ გუ­ლან­შა­რო­ში ჩა­დის. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ წიგ­ნის ყდა­ზე სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ რო­მა­ნის­თვის გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტოა გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ­ლის ავ­ტო­რიც გოგა ჩა­ნა­დი­რია.რო­მან­სა და მას­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ზე ქარ­და ქარ­დუ­ხი თა­ვად გვე­სა­უბ­რა.

რო­გორ ჩა­ი­ა­რა თქვე­ნი წიგ­ნის ონ­ლა­ინ­წარ­დგე­ნამ და რო­გორ გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას ელით მკი­თხვე­ლის­გან?

ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო ბა­ტო­ნი პა­ა­ტა ჩხე­ი­ძი­სა და ქალ­ბა­ტო­ნი მაია ალუ­და­უ­რის მოს­მე­ნა, რომ­ლებ­მაც ჩემ­თან ერ­თად წა­რად­გი­ნეს „ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი“. როცა ასე­თი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი შენ­ზე და შენს ნა­წარ­მო­ებ­ზე სა­უბ­რო­ბენ, ამა­ზე უკე­თე­სი გრძნო­ბა, მერ­წმუ­ნეთ, არა­ფე­რია. აი, ჩემი ჩარ­თვი­სას კი ნამ­დვი­ლად მე­კარ­გე­ბო­და კომ­ფორ­ტის სი­ა­მოვ­ნე­ბა, საკ­მა­ოდ რთუ­ლი ყო­ფი­ლა დის­ტან­ცი­უ­რად სა­უ­ბა­რი.რაც შე­ე­ხე­ბა მკი­თხვე­ლის გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას, ახლა ისეა მწერ­ლო­ბის საქ­მე, რომ მთა­ვა­რია, იყოს გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა... მო­უთ­მენ­ლად ველი.

უკვე შემ­დგა­რი მწე­რა­ლი ხართ. თუ შე­იც­ვა­ლა რამე თქვენს შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბა­ში კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ?

კი, შე­იც­ვა­ლა: ერ­თგან ვთქვი კი­დეც, რომ უკვე თით­ქოს­და მზად ვარ იმ რო­მა­ნის და­სა­წე­რად, რომ­ლის გა­მო­ცე­მის დარ­დი აღარ მექ­ნე­ბა.

რო­გო­რი იყო რო­მან­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი? ფიქ­რობ­დით მა­შინ, რომ იგი დიდ წარ­მა­ტე­ბას მო­გი­ტან­დათ?

რო­მა­ნის წერა 2002 წელს და­ვი­წყე. მა­შინ ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი თით­ქოს­და ამ­ბო­ხი იყო იმ­დრო­ინ­დელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­მე­ფე­ბულ სადო-მა­ზო­ხის­ტურ დიქ­ტა­ტუ­რა-ტი­რა­ნი­ის წი­ნა­აღ­მდეგ, მაგ­რამ მალე ვი­თა­რე­ბა ისე შე­იც­ვა­ლა, რომ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბამ აზრი და­კარ­გა. კი­დევ კარ­გი, რომ ასე მოხ­და, თო­რემ, მგო­ნია, ძი­რი­თად მო­ტი­ვად ეს ხაზი რომ დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო, რო­მა­ნი საკ­მა­ოდ დაკ­ნინ­დე­ბო­და. შემ­დეგ დიდი პა­უ­ზა მქონ­და, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი ერ­თბა­შად ვიგ­რძე­ნი სათ­ქმე­ლის მო­ჭარ­ბე­ბა. წე­რის პრო­ცეს­ში მხო­ლოდ მთა­ვარ გმირ­ზე ვფიქ­რობ­დი; შეძ­ლებ­და თუ არა იგი სა­კუ­თა­რი თა­ვის, ნავ­სა­ყუ­დე­ლის პოვ­ნას...

ში­ნა­არ­სის მცი­რე ნა­წი­ლიც გა­ვან­დოთ მკი­თხველს. ვინ არის მთა­ვა­რი გმი­რი, რა მი­სია აქვს მას?

რო­მა­ნი არის სიყ­ვა­რულ­ზე, ადა­მი­ა­ნურ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე, იმ მა­რა­დი­ულ თე­მა­ზე, რა­საც სუ­ლი­სა და ხორ­ცის ჭი­დი­ლი ან თით­ქმის მი­უღ­წე­ვე­ლი ჰარ­მო­ნია ჰქვია... მთა­ვა­რი გმი­რი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის მო­სა­ძებ­ნად ხმელთშუ­ა­ზღვის ნა­ხე­ვარ­კუნ­ძულ გუ­ლან­შა­რო­ში ჩა­დის, სა­დაც თავ­გა­და­სავ­ლე­ბით სავ­სე 14 წელს დაჰ­ყოფს. ეს ნა­ხე­ვარ­კუნ­ძუ­ლი თით­ქოს სა­ქარ­თვე­ლოს ალ­ტე­რე­გოა, თა­ვი­სი მცხოვ­რებ­ლე­ბი­თა და ის­ტო­რი­ით. პერ­სო­ნა­ჟის თავ­გა­და­სა­ვალ­ში არის „ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის“ეპი­ზო­დის ალუ­ზია -გუ­ლან­შა­როს, რო­გორც ვა­ჭარ­თა ქა­ლა­ქის, მცხოვ­რებ­თა გა­ო­რე­ბუ­ლი მრწამ­სი ხორ­ცი­ელ­სა და სუ­ლი­ერს შო­რის.

რა­ტომ „ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი“?

არის იქ ერთი მთა­ვა­რი ხაზი - ტი­რა­ნი, დოჟი, ვა­ჭარ­თა ქა­ლაქ­ში, ცდი­ლობს მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ებს, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი სუ­ლის ადა­მი­ა­ნებს, და­ა­ვი­წყოს ხე­ლოვ­ნე­ბა და ვაჭ­რო­ბა და­ა­წყე­ბი­ნოს. ეს ადა­მი­ა­ნის სუ­ლი­ე­რი გა­ტეხ­ვაა. აქე­დან წა­მო­ვი­და სა­თა­უ­რიც- ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჰერ­მე­სი ვა­ჭარ­თა ღვთა­ე­ბაა (სხვა მრა­ვალ­თა შო­რის).

ოღონდ აქ ისე არ უნდა გა­ვი­გოთ, თით­ქოს ვაჭ­რო­ბა - რო­გორც პრო­ფე­სია - იყოს დაკ­ნი­ნე­ბუ­ლი. ერთ-ერთი გა­მორ­ჩე­უ­ლი გმი­რი რო­მან­ში სწო­რედ ტრა­დი­ცი­უ­ლი ვა­ჭარ­თა გილ­დი­ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლია. აქ სა­უ­ბა­რია მა­ტე­რი­ა­ლუ­რის გა­კერ­პე­ბა­ზე, რაც სუ­ლი­ე­რე­ბის გა­ნად­გუ­რე­ბით ხდე­ბა.