palitraL

ლიტერატურული კონკურსი

არქივი

წესები და პირობები

ლიტერატურული კონკურსი

წესები და პირობები

როგორც ღრუბლები

როგორც ღრუბლები.

წვიმს. ბორჯომის პარკში ვართ. თავის შესაფარებლად ფანჩატური მოვძებნეთ.

ვზივართ. გარშემო წვეთები წკაპუნობენ. საიდანღაც ქალები შემოდიან და ყასიდად კითხულობენ:--„შეიძლება?''

--''მობრძანდით''- ვამბობ და ქოლგას გვერდით ვწევ.

ყველანი ახლოს ვზივართ ერთმანეთთან, ამის გამო, უხერხულობის გასაფანტად რაღაცას გადაულაპარაკებენ ერთმანეთს.

კუროსავას ფილმი მახსენდება, უცნობი ხალხი წვიმის დროს თავშეფარებულები ერთმანეთს თავის ისტორიებს რომ უყვებიან და უცბად ვამბობ:

-- ''მოდით, მოვყვეთ, წვიმა რას გვახსენებს ბავშვობიდან?''

ქალები გაჩუმდნენ და მიყურებენ-- სრულიად უცნობი ქალები, სხვადასხვა ასაკისანი. პატარა პაუზის შემდეგ ყველაზე უფროსი ალაპარაკდა:

-- ‘’ბავშვობაში წვიმის დროს, ჟოლობის ქვეშ ვდგებოდი ხოლმე , მომწონდა თავზე წყლის ნაკადი რომ მესხმოდა. თანაც ბებიაჩემისაგან ვიცოდი. თმისთვის რომ იყო კარგი. ''

მეორე, უფრო ახალგაზრდა აგრძელებს:

--''მე კი წვიმის დროს გარეთ გავდიოდი და გახარებული დავხტოდი.''

ჩემი ჯერია:-- ‘’ წვიმის ხმა მახსენებს ბორჯომის კომპოზიტორთა სახლს, სადაც ვისვენებდი, სწორედ ასეთი ხმა ჰქონდა მაშინ წვიმას, როგორიც ახლა აქვს -- რაღაცნაირად მშვიდი, რბილი და საყვარელი, ქალაქის წვიმის აგრესიული ხმისგან განსხვავებული.. აი, უსმინეთ..''

და ყველამ წვიმას მივუგდეთ ყური.

ცოტა ხანს ვუსმენდით. მერე ყველა ერთად ავლაპარაკდით ტელევიზიის მავნებლობის შესახებ,.. თეთრიწყაროს ტყეში გარდაცვლილი გოგოც გავიხსენეთ--მთელი ქვეყანა რომ შესძრა მისმა ამბავმა და ამასობაში წვიმამაც გადაიღო.

---‘’სასიამოვნო იყო თქვენთან შეხვედრა'' – ერთმანეთს თავები დავუკარით და ფანჩატურიდან სხვადასხვა მიმართულებით გავემართეთ პარკში.

იქვე შორიახლო გალუმპული ძაღლი ბეწვს იფერთხავდა. სველ ხეებზე მზის ათინათები დალიცლიცებდნენ.

გარშემო წვიმის საოცარი სურნელი იდგა

მოულოდნელი შეხვედრები ღრუბლებივით საიდანღაც მიდი-მოდიან და წყლის წვეთებივით სადღაც ქრებიან უკვალოდ.

2018 წელი აგვისტო--''მეტრო გაიფიცა, გაუმარჯოს ავტობუსს''

-- აიწიეთ, გაიწიეთ!

--სადღა გავიწიოთ?

--აი იქით ადგილს ვხედავ, ცოტა კიდევ გაიწიეთ..

--აქ ბავშვი დგას და არ ჩანს.

--უკვე სამი ავტობუსი გავუშვი რა..

ყველა ამოიტენა, ვინც კი შეიძლებოდა. ვინც დარჩა, გულდაწყვეტილი ავტობუსში იყურება და თითს იშვერს ვითომდა თავისუფალი ადგილისკენ.

მე ვზივარ და ამის საშინლად მრცხვენია, მაგრამ მაინც არ ავდგები სკამიდან, გინდაც პრიზიც მომცენ.

უცებ აღმოვაჩინე, ოთხმცი წლისოდენა კაცი ავტობუსის ლითონის ძელს რუდუნებით ჩაჰფრენოდა ორი ხელით .

--უიჰ, მობრძანდით რა, დაბრძანდით--ადგომის ინსცენირებას ვაკეთებ და თან ზედ ჩემ წინ მჯდომ ორ გოგოს მრავალმნიშველოვნად ვუყურებ.

კაცი:--არა, არ მინდა, ჯერ კიდევ ბევრი შემიძლია. ბაბუაჩემმა 102 წელი იცოცხლა, მე-104 უნდა ვიცოცხლო..

--რათა 104-105!--ვამხნევებ ჩემს ჭკუაში.

კაცი გაიბადრა: --თუთუნს ეწეოდა ბაბუაჩემი სულ და ცოტა ღვინოსაც სვამდა ყოველდღე, წყალგარეულს..ცოლი მოიყვანა 82 წლისამ და შვილებიც ეყოლა და შვილიშვილებსაც მოესწო, დიახ!

ზურგსუკნიდან ქალის ხმა მესმის:

--ჩემი მატარებელი 15 წუთში გადის და ნეტა თუ მოვასწრებ, ჰაა?.

აქ უკვე ყველა ერთად ავღელდით:

--რაა? რომელი მატარებელი, სად მიდიხართ? რას მიზოზინობს ეს კიდევ..

ჩემზე მოყუდებული ფუმფულა ქალი ამბობს:

--ნწ, ვერ მიასწრებთ ვერა.

მე :---მიასწრებთ, როგორ არა, ოღონდ ჩამოხვალთ თუ არა, უნდა გაიქცეთ..შეგიძლიათ გაქცევა?--და ეჭვით ვუყურებ ქალის ჭაღარას.

ქალი:---გავიქცევი, აბა სხვა რა დამრჩენია, იიი..

ავტობუსი გაჩერდა, ჩემს წინ მჯდარი გოგო სკამიდან ადგა და ჩავიდა, პოტენციურად დღეგრძელი მოხუცი კი დაჯდა.

ფუმფულა ქალი:--ხედავთ? თურმე ჩადიოდა და მაინც არ დგებოდა..უუ დღევანდელი ახალგაზრობა,.. როგორ უნამუსოდ იჯდა და მოხუცი კაცი თავთან ედგა.თავს ძლივს ვიკავებდი რომ არ გამეწეწა.

გაჩერებიდან ახალი აღელვებული მასა იწევდა:

--ცოტა აიწიეთ , ცოოტა რა..კიდევ..აი თქვენ-- გადაიწიეთ..

მძღოლის ხმა:---კარი სანამ არ დაიკეტება არსად არ წავალ, არა!

ქალი ყვირის: --ამოიწიეთ რა, რომ დაკეტოს...დამაგვიანდა, გამასწრებს..

ფუმფულა ქალი: --ხო, გაგასწრებთ.

მე:--არა არ გაასწრებს..ოღონდ უნდა გაიქცეთ და ..ეს ავტობუსი მიდის რო?--ამას სიარული არ ჰქვია, ფაქტიურად დგას.

ქალი:--ეეჰ, რაღა ეხლა მოუნდათ ეს გაფიცვა მეტროში..

მოხუცი კაცი:--იცით რამდენი ჰქონიათ მაგათ ხელფასი?

--1200...1500..1350--ისმოდა შურიანი ხმები გარშემო

ქალი:--რამდენი წუთი დამრჩა -მგონი ათი..

ვიღაცის ხმა ავტობუსის შუაგულიდან :

--წესით უნდა მივიდეს ათ წუთში, მაგრამ საცობია..იქნებ მიასწროთ?

მე ვღელავ:--- მატარებელი რომ მოდის, მერე ბაქანზე ხომ დგას 5 წუთი?-- ჩათვალეთ რომ მოსწრებული გაქვთ, ოღონდ უნდა გაიქცეთ.

როგორც იქნა მივედით. ავტობუსი გაჩერდა, ქალი დაფაცურდა ჩასვლისათვის, მაგრამ კარებში ჩანთა მოჰყვა, ყვირის:

---ვაიმე, კარები დახურეთ და ისევ გააღეთ რა!..

მძღოლს არ ესმის. ყველა ჩავიდა, ქალი ისევ კარებში დგას გაჭედილი.

სადგურიდან მატარებელის საყვირის ხმა ისმის.

ხალხი აჩოჩქოლდა:--კარები ,კარები!

ქალი ჩანთას ექაჩება, ჩანთა არ გამოდის. ‘’მატარებელი’’--ლუღლუღებს საწყლად.

კარები იხურება და იღება, ქალი ხვნეშით აძრობს ჩანთას , ავტობუსიდან ხტება და მიხტუნაობს სადგურისკენ.

ავტობუსი წავიდა, ჩვენ კისერმოღრეცილები ვაყოლებთ თვალს:-- ‘’ნეტა მიასწრებს?’’-ისმის ავტობუსის უკნიდან ვიღაცის ხმა.

--ნწ, ვერ მიასწრებს.--ამბობს ფუმფულა ქალი.

------------------------------------------------------------------------------------------

კონცერტზე.

ორნი იყვნენ, ორივე გაპრანჭულები, ეტყობოდათ, რაც რამ ჰქონდათ გარდერობში უწინდელი მოდიდან--ჩაეცვათ და აესხათ, ერთს-ერთს პატარა შლიაპა ეხურა და თვალები უციცმციმებდა, ემჩნეოდა, ძალიან უხაროდა კონცერტზე ყოფნა, ოთხმოცდაათ წლამდე იყვნენ მიტანებული ძველი დაქალები იჯდნენ და რახმანიოვის მეორე საფორტეპიანო კონცერტს კმაყოფილები უსმენდნენ.

მოულოდნელად, ერთმა ჩანთაში ხელი ჩაჰყო და კამფეტი ამოიღო.

მაშინვე გავიფიქრე:--'' ოღონდ ეგ არა''..

ქალმა მშვიდათ დაიწყო კამფეტის გახსნა, რომელიც ვერცხლისებურ, მოჭრიალე ქაღალდში იყო გახვეული, დარბაზში კი ამ დროს მეორე ნაწილის მგრძნობიარე მუსიკა იღვრებოდა გასუსულ პიანოზე--ისეთი, ყველაზე სასტიკ გულებსაც რომ გაალღობდა.

გარშემო მყოფი ხალხი, შეწუხებული შევცქეროდით მოხუც ქალს, რომელიც სახეზე ნეტარი ღიმილით განაგრძობდა მოჭრაჭუნე კამფეტის გახსნას (რომელიც არადა არ იხსნებოდა), როგორც იქნა გახსნა და ასეთივე ნეტარი ღიმილით ჩაიდო პირში.

ყველამ ამოვისუნთქეთ--''ჰა როგორც იქნა'', მაგრამ მოხუცი იმავე წუთს, ხელში დარჩენილ ქაღალდს მიუბრუნდა და მისი დაკუჭვა და შენახვა დაიწყო იატაკზე დადებულ მოზრდილ ჩანთაში .

--''კაი, რაც იყო--იყო,სპაკოინა იპალიტ''--გავიფიქრე და ვეცადე ისევ მუსიკაში ჩავფლულიყავი...მაგრამ, ცოტა ხანში, ისევ გაისმა ნაცნობი ჭრიალი.

ახლა მის მეგობარ შლიაპიან ქალს ეჭირა კამფეტი, რომელიც ეტყობოდა ცდილობდა არ ეხმაურა, მაგრამ, ქაღალდს ოდნავი ჭრიალიც ბომბის ხმასავით ისმოდა დარბაზში. მოხუცმა კამფეტი ჭამა დამთავრა და ჩანთიდან ბოთლით წყალი ამოაძვრინა.

--‘’სხვა დროს თერმოსით ჩაი და ფუნთუშაც წამოიღეთ, უფრო კომფორტულად რომ იგრძნოთ თავი.’’--ვფიქრობდი გაბრაზებული, მაგრამ წინ თურმე უარესი გველოდა.

შესვენების შემდეგ, მეორე განყოფილებაში, რახმანინოვის სიმფონიის აპოთეოზით სავსე მუსიკის ფონზე გაისმა ტელეფონის წკრიალი--აი ისეთი, ძველად მაღვიძარებს რომ ქონდათ. წკრიალებს, გაჩერდება, ისევ წკრიალებს საშინელი, მჭახე წკრიალით..და არც არავინ რთავდა.

მთელი დარბაზი შეიძრა:--''სად არის პატრონი, კი მაგრამ?''.

უკვე ველოდებოდი დირიჟორი გააჩერებდა ორკესტრს, როგორც ეს ერთხელ ლიანა ისაკაძემ გააკეთა რუსთაველის თეატრის სცენაზე...და რა აღმოჩნდა?--თურმე ეს მოწკრიალე ტელეფონი ამ შლიაპიან მოხუცს ეკუთვნოდა, მაგრამ გვერდით მჯდომარის მოწოდებას--ზარი გამოერთო, მუჯლუგუნებით პასუხობდა, ანუ ‘’გამანებეთ, ჩემი არა არისო’’.

ბოლოს ვიღაც შეეცადა მისი ჩანთის აღებას და ამ დროს, მოხუცმა თავად ჩაჰყო ხელი და ამოიღე მოწკრიალე განათებული მობილური.. და მორცხვი ღიმილით გამორთო.

კონცერტის ბოლოს, ტაშს ბოლომდეც არ დაელოდნენ, ისე ადგნენ და ფაცხაფუცხით დაიწყეს დარბაზიდან გამოსვლა. რახან მეც ვჩქარობდი, მათ ზურგსუკან ავღმოჩნდი და დავინახე, ერთს როგორ ეჭირა მეორის მკლავი, რომ არ წაქცეულიყო--ისე, რომ თავადაც უჭირდა სიარული.

მოხუცები ცდილობდნენ დროულად დაეტოვათ საკონცერტო დარბაზი, რომელიც შეიძლება, სულაც ბოლო იყო მათ ცხოვრებაში.

გათენდა და რომ გამახსენდა ჩემი გუშინდელი იმერული სიფიცხე, შემრცხვა.. რადგან რახმანინოვის მუსიკამ ხომ გაიჟღერა და წავიდა, ჩემი ნეგატიური გრძნობები და ქცევა კი დარჩა სამყაროში, რომლის უკვდავი კანონი-- ''რასაცა გასცემ შენია'' ყველა მიმართულებით მუშაობს.

გედის სიმღერა

საჯარო ბიბლიოთეკაში ვიჯექი წიგნით ხელში და ვგრძნობდი, ჩემს გარშემო როგორ ფშვინავდა ინტელექტუალურ-სულიერი ატმოსფერო. მართალია, ზოგი პირდაპირი მნიშვნელობით ფშვინავდა მაგიდაზე თავჩამოდებული, მაგრამ ესაც კი ჰარმონიულად ერწყმოდა დარბაზის საერთო ატმოსფეროს.

უცებ საიდანღაც კივილი გაისმა. მძინარეებმა თვალები ჭყიტეს და წარბშეჭმუხნილებმა გააგრძელეს წიგნების ფურცვლა. კისერწაგრძგელებულმა გადავიხედე ჩემს გვერდით ფანჯრიდან - გარეთ წვიმდა, სწორედაც რომ საფშვინველი ამინდი იყო.

კივილი მალევე შეწყდა და მას ტაშის ხმა მოჰყვა. მაშინვე გამახსენდა, წეღან ყურმოკრული სიტყვები:--'' საჯაროს დარბაზში კონცერტიაო''. მაშინვე ჩავაბარე წიგნები და ბიბლიოთეკის გვერდით შენობისკენ გავეშურე.

როიალთან 70 წლამდე ასაკის ქალი იდგა და გრძნობით თვალდახუჭული მღეროდა. ეტყობოდა, ადრე კარგი ხმა ჰქონდა და ალბათ, შესაბამისად- წარმატებაც. მაგრამ ახლა..როგორც ჩანს, აქ, ამ ლამაზ სვეტებიან დარბაზში გადაეწყვიტა ემღერა თავისი გედის სიმღერა, გაეხსენებინა ძველი დიდება და გვირგვინები.

მაგრამ, ჰოი საკვირველებავ, დარბაზში ჩალაგებული სკამები ცარიელი იყო, იქაურობას თვალი მოვავლე თუ არა, დავინახე, მთელი მსმენელი დარბაზის ნაპირას ჩადგმულ ორ მაგიდას მისეოდა და სასუსნავებით პირგამოტენილი ხარბად ილუკმებოდა.

არადა, სავარაუდოდ, მომღერალს კონცერტის ბოლოს ასეთი სცენა წარმოედგინა--ქება დიდებით სავსე სადღეგრძელოებს ღვინით სავსე ბოკალით ხელში, მოკრძალებული ღიმილიანი როგორ პასუხობდა :

--‘’ოჰ, გმადლობ, გმაადლობ… დიახ, კი-კი, ვეცდები კიდევ ერთხელ ჩავატარო-თუ ღმერთი ინებებს.. იქნებ მემრის ამ დროს. ვნახოთ.. გაიხარეთ, მადლობა, მადლობა’’..

მაგრამ, სცენარი სულ სხვაგვარად განვითარდა--მსმენელებმა დარბაზის ნაპირებიდან მომზირალ გემრიელ ცდუნებას ვერ გაუძლეს, ისარგებლეს არიის კულმინაციაში მომღერალი ქალის დახუჭული თვალებით, ჩუმად დატოვეს სკამები და სუფრას მიესივნენ.

მომღერალმა გაახილა რა სიმღერით გრძნობადათუთქული თვალები და იხილა ყოველივე, მაშინვე დახუჭა და დაჰკივლა--ვითომ მღეროდა, სინამდვილეში კი იმათ უკიოდა, მაგრამ ამათ რომ არაფერი აღარ ესმოდათ?

სამაგიეროდ, სამკითხველოში ისმოდა ..

--------------------------------

მოხუცი

პალატაში მარტოკა იწვა, პირი უღონოდ ჰქონდა ღია, იქიდან ორი საწყალი კბილი უჩანდა.

--„სახლში მინდა, სახლში წამიყვანეთ''--ყვიროდა დროგამოშვებით, მაგრამ არავინ ჰყავდა გულშემატკივარი.

ექთანმა : -- „წუხელ თავი მოგვაბეზრა, მთელი ღამე ასე ყვიროდა. სკლეროზი აქვს და ვერ ხვდება რამდენს ჭამსო.''

შევედი, მის გვერდით მომცეს საწოლი, თან დააყოლეს-‘’დროებით, სანამ ოპერაციას გაიკეთებო’’. ჩემი ოპერაცია კი ნახევარ საათში უნდა ყოფილიყო.

მივედი, შუბლზე ხელი გადავუსვი.

-- „რა გინდა სახლში- მეთქი?’’-შევეკითხე.

--„შენ რომელი ხარო?''--უაზრო თვალებით ამომხედა.

რა აზრი ჰქონდა მეთქვა.

--ჩაი მინდაო--თქვა.

ჩაი არ იყო და კოვზით წყალი ჩავასხი პირში.

--არა,ჩაიმინდაო.--გაიმეორა.

წყალი გადავღვარე და წავედი ჩაის საშოვნელად. ჩაი არავის ჰქონდა.

მერე ვიღაცამ პაკეტი მომცა. ექთანმა წყალი მოუდუღა ცოტა - ნახევარი ჭიქა.

-- „აი ჩაი მეთქი.“-მივუტანე და მოსვა თუ არა: - „შაქარი არა აქვსო'' - თავი გაიქნია

(მე უშაქროდ რომ ვსვამ, დამავიწყდა). წავედი შაქარის საძებნელად.

ამ დროს ჩემი ექიმი მოვიდა და მეკითხება: - „შენი ფეხით წამოხვალ საოპერაციოში თუ წაგიყვანოთო?.“

გამეცინა, რადგან ის მოარული ფრაზა გამახსენდა--‘’წამოხვალ, თუ პოლიციას დავუძახოთო.''

--'' წამოვალ, მხოლოდ ჩაის დავატკბობ მეთქი.''

ექიმმა ისე შემომხედა, როგორც გიჟს– „რა დროს ჩაია, საოპერაციოში გელოდებითო.''

მოხუცმა დამტკბარი ჩაი დალია თუ არა, სახე გაუნათდა.

--„ეხლა მალე წახვალ სახლში, ჩართავ ტელევიზორს, დაჯდები და ჩაის დალევ'' -ვეუბნები და შუბლზე ხელს ვუსვავ. ის მორჩილად მიყურებს.

--„და ფაფას გაიკეთებ, ხომ გიყვარს ფაფა?“ - ვაგრძელებ. ის თავს მიქნევს.

--''სიმინდის?'' -უარის ნიშნად აქნევს თავს.

--''აბა, ჰერკულესის?''

--''არა, მანის'' - ამბობს ჩუმად და მეოცნებედ.

-- ''ხოდა მანის ფაფას რომ დაისხავ და ტელევიზორთან დაჯდები კარგად...

მალე შენი შვილი მოვა და წაგიყვანს.''

-„ვერ მოვა, აქ არ არის - საბერძნეთშია'' - მეუბნევა, ჭკვიანი თვალები გაუხდა.

გავჩუმდი.

--''და რამდენი წლის ხარ?'' - ვეკითხები.

მიყურებს და ოდნავ კეკლუცი ღიმილით მეკითხება:

- „ რამდენის ვიქნები?''

მთელი ღამე მესმოდა მისი პალატიდან ყვირილი:

-- „წამიყვანეთ სახლში!არაფერი არ მინდა. წამიყვანეთ სახლში!..''-იმეორებდა გაუთავებლივ.

დილით რომ მივედი, ისე უაზრო თვალებით შემომხედა,მივხვდი, ვერ მიცნო.

შუბლზე მოვეფერე, იმან კი ჩემს უკან გაიშვირა ხელი:

-- გოგი, გოგი, მოხვედი? წამიყვანე!'' .

მივიხედე, არავინ იყო.

ვაშლებიანი კალათი

ზაფხულის ბოლო დღე იწურებოდა. მეორე დღეს ქალაქში ვბრუნდებოდი და ეზოში, გასაშლელ სავარძელზე მიწოლილი საბოლოოდ ვირუ ჯებოდ, როცა ყვირილი შემომესმა--''მიშველეთ ხალხნო!''

წამოვხტი და გავიქეცი .

შორიახლო ღობეში მიწოლილ მოხუც ქალს კეტით დასდგომდა შუა ხნის გამხდარი ქალი და სცემდა. თან ეჩხუბებოდა, საიდანაც გავიგ ე, რომ ის წაქცეული მოხუცი ამ კეტიანი ქალის დედა გახდათ, რომელიც იმაზე ჯავრობდა, რომ მის მოხუც დედასკარტოფილი ამოეღო (როგორც ჩანს, მისი ნებართვის გარეშე).

- - „რას შვები, გაგაჩინა, გაგზარდა და როგორ შეიძლება კარტოფილის გამო ასე მოექცე?'' --დავუწყე დამოძღვრა. ეს კიდევ ყურს არ იბერტყავს, ვითომ იქ საერთოდ ც არც ვყოფილვარ, ან საერთოდ, ბუზი მივფრინდი. ის წაქცეული კიდე გმინავს--„ვაიი, ვაი''..

და არაფერი შემეძლო გამეკეთებინა..მაგრამ უცებ შევამჩნიე, მოხუცს ყურიდან სისხლი მოსდიოდა, დამავიწყდა დიდაქტიკა და კულტურა, იქვე კეტი დავინახე, ვტაცე ხელი და ამ ნინძა ქალს ერთი კარგად შემოვცხე.

ნინძამ დედას თავი გაანება, ერთი უცნაურად შემომხედა და კეტმოღერებული ჩემსკენ გამოექანა.

რაინდულ ფილმებში მენახა მხოლოდ კეტებით ბრძოლა, მებრძოლები აქეთ-იქით როგორ უხვედრებენ ხოლმე მოწინააღმდეგეს და მეც მედგრად, მაგრამ გაჭირვებით ვიგერიები ნინძას, სანამ ჩვენი ეზოდან ანდრომ არ გამოიხედა ხმაურზე.

იმან, როგორც შემდეგ მითხრა, რატომღაც იფიქრა, რომ მოულოდნელად გავგიჟდი და სოფლელ ქალებს დავერიე საცემნელად - ერთი აგერ ღობეზე მყავს მიწოლილი და მეორესაც საცაა მივაყუმბარებ.

‘’ხარი ხართან დააბის’’ პრინციპით იმანაც ჩემსავით იგრძნო სხვისი გადარჩენის დიდი ენთუზიაზმი, ‘’ მზიას!’’ --ყვირილით მოირბინა (მე გამეხარდა - მშველელი გამომიჩნდა-მეთქი), კეტი სასწრაფოდ გამომგლიჯა და ხელები უკან გადამიგრიხა.

გახარებულმა ნინძა ქალმა გამარჯვების ყიჟინი დასცხო და კეტი მთელი ძალით გადმომიშხუილა. ერთი კი მოვასწარი ანდროს ხელიდან მკლავი გამომეგლიჯა კეტის დასახვედრად, რომ თავში არ მომხვედროდა, მაგრამ შიგ მკლავში ჩამერჭო გვერდიდან ამოშვერილი ბასრი წვეტით..

მოვდიოდი სისხლიანი და უცებ შევამჩნიე მეზობლის ჭიშკრებიდან ვიღაცა ცალი თვალით იჭვრიტებოდა და აქ მართლა გადავირიე-- ყველას ერთად ''კაი-კაი'' შემოვუძახე.. (სიტუაცია დათა თუთაშხიას სცენას ჰგავდა).

მეორე დღეს, სხვა მეზობელმა ასე იმართლა თითქოს თავი:

--''ამ ქალს კაცი ჰყავს დანით დაჭრილი და ყველა ვერიდებით, გვეშინიაო''.

თბილისში ჩამოსულს ჭრილობა დაჩირქდა, მკლავი გამისივდა და ექიმთან მომიწია მისვლა..

გავიდა რამდენიმე თვე, ზამთარის ერთ ცივ საღამოს, სახლში მოსულს დიდი, წითელი ვაშლებით სავსე კალათა დამხვდა.

-- ‘’ფარცხისიდან მოგიტანა ვიღაც მოხუცმა ქალმაო’’-რომ მითხრეს, მივხვდი, ვინც იქნებოდა, გული ამიჩუყდა.

შემდეგ ზაფხულს ჩასულს მისი ნახვა მინდოდა, მაგრამ, გავიგე-გაზაფხულზე

გარდაცვლილიყო.

------------------------------------

თორე არა

დილას ერთი იდეა გამოვწოვე ჩემი ტვინის მიხვეულ -მოხვეული პარკუჭებიდან და ჩავიწერე:

--ადამიანი, რომელიც ისეთ სფეროში იღებს განათლებას, რისი ნიჭიც ბუნებრივად არა აქვს, ის ვერანაირად ვერ შექმნის სამყაროსთვის საჭირო და კეთილსმყოფელ პროდუქტს. ეს ხელოვნების ყველა დარგს ეხება, სადაც კი შემოქმედება იქმნება და რომელიც, თუ მხოლოდ განათლებაზეა აღმოცენებული, ტყუილად დახარჯულია მასზე დროც, ფულიც და ყველანაირი რესურსი.. და ხანდახან, არა მხოლოდ არაფრის მომცემია, არამედ მავნებელიც კია.

პირველ რიგში, ის შენობები მახსენედება, ქალაქის კოლოტიულ ადგილებში რომ ჩააკვეხეს სრულიად შეუსაბამოდ. და მინდა მის არქიტექტორს მივმართო:

--ეს შენი მაკეტი მაგიდაზე რომ ააშენე, რომელიც შეიძლება ცალკე მშვენიერია და საინტერესოც, მაგრამ იმის ნიჭი და უნარი თუ არ გაქვს, რომ იქ არსებულ გარემოს შეუხამო, რომელიც არც შენია და არც იმისი, ვინც ნებართვა მოგცა--მაშინ მავნებელი ხარ. და როგორ ექცევიან მავნე არსებებს?.

ეხლა კოღოსავით ვერ გამოვეკიდებით დაკეცილი გაზეთით, მაგრამ, როგორ დავიცვათ ქალაქი ასეთი უნიჭო, მავნე სუბიექტებისგან?

ეს ფიქრები კი საერთოდ იქიდან წამოვიდა, რომ როგორი მავნებლობის მოტანა შეუძლია უნიჭოდ გაკეთებულ რომელმე ფილმს ან გადაცემას, რომელიც მხოლოდ ცოდნით არის გაკეთებული და პირიქით, ნიჭიერად გაკეთებულ შემოქმედებას როგორი კეთილი და სასიცოცხლო ენერგიით შეუძლია ადამიანის დამუხტვა.

სამყაროში არსებობს გენიალური იდეები, რომელსაც სხვადასხვა ეპოქაში იაზრებენ, როგორც საკუთარს. ერთი-ერთი ასეთია:--''რასაცა გასცემ, შენია''..ანუ იგივე კარმული (ბუმერანგის) პრინციპის კანონი და ის, ვინც ამას სიღრმისეულად გაიაზრებს, ბოროტი ვეღარ იქნება, იმ გონივრული მოსაზრებით, რომ ადრე თუ გვიან ყველაფერი უკან დაუბრუნდება..მითუმეტეს, როდესაც წუთი-სოფელი იმდენად მოკლეა, შეიძლება, კაცმა შეცდომების გამოსწორებაც კი ვერ მოასწროს. თორე არა.

სულიკო

ვერის სასაფლაოზე სანამ მივედი, უკვე ყველა გაკრეფილიყო იმ არემარიდან, მხოლოდ უკან კორპუსებისკენ გამვლელ-გამომვლელი თუ გაივლიდა ნაჩქარევი ნაბიჯით სასაფლაოზე გატარებულ გზაზე..

მიხას საფლავს ვერსად მივაგენი, არც არავინ იყო გარშემო, რომ ვინმესთვის რაიმე მეკითხა.დავდიოდი თაიგულით ხელში და ჩემთვის ჩუმად ვიძახოდი:

--''მიხა, სადა ხარ, სად ხარ მიხა?''.

და ამ დროს, საიდანღაც გამოჩნდა კაცი, საკმაოდ სიმპატიური კაცი, ნავარჯიშები სხეულით, რომელმაც რატომღაც გადაწყვიტა, რომ საფლავის მოძებნაში უნდა მომხმარებოდა. დადიოდა, დაძვრებდა საფლავებს შორის, ჩემს მინიშნებას ეძებდა--თეთრი საფლავის ქვა და რკინის ძველი ღობე..

მაგრამ უშედეგოდ. ვიღაც შეგვხვდა, ვკითხეთ, იმან სადღაც დარეკა, იქიდან გვიპასუხეს: --''ეგ საფლავი კოხას გვერდით არისო’’ .

კოხა ვერელი ქურდი ყოფილა, ფრიად პოპულარული ..მაგრამ არც კოხას საფლავთან იყო მიხა. ჩემს ფოფოდია მეგობარსაც კი დავურეკე, იმან იქაური ეკლესიის წინამძღვარის ნომერი მომცა, რომელმაც მობილურში მაუწყა:

--''ახლა გვიანია, ყველა წასულიაო''..

დაღლილი ვიღაცის საფლავზე ჩამოვჯექი. ეს კაცი კი მეუბნება:

--ხომ ხედავთ, ვერ ვპოულობთ და წამოდით ჩემთან, აქვე ვცხოვრობ, ჭიქა ღვინო მაინც წავუქციოთო.

--არა, ეს ყვავილები მინდა მივართვა და აუცილებლად უნდა ვიპოვნო-მეთქი.

--ვინმე სხვას კობახიძეს დაუდეთ, შესანდობარი ხომ უნდა ვთქვათ-- ამდენი ხანია ვეძებთო. ისეთი კარგი ღვინო მაქვსო, ისეთიოო..--მოკლედ, დაჟინებით მთხოვდა.

--კარგი ღვინო მეც მაქვს და სახლში რომ მივალ, იქ გავხსნი და შესანდობარსაც ვიტყვი-მეთქი.

‘’კარგი ღვინოს’’ ხსენებზე კაცს ჯერ იმედი ჩაესახა თვალებში ( ხომ არ მეპატიჟებაო), მერე ერთი-ორჯერ კიდევ შემომთავაზა და ცოტა შეურაცხყოფილი ნაბიჯებით გამშორდა.

დავრჩი მარტო და გავაგრძელე საფლავის ძებნა..

--''სადა ხარ ჩემო სულიკოო.''-- თავის გასამხნევებლად ჩუმადღა ვმღეროდი, რადგან დაღამება დაიწყო, მთელ სასაფლაოზე კიდევ მარტო მეღა დავრჩი.

უკვე საათნახევარი გავიდა, რაც ერთიდაიგივე საფლავებს წრეებს ვურტყავდი--ფეხებს ძლივსღა დავათრევდი, ყვავილებმაც მოიწყინეს-- საცაა ხელში ჩამაჭკნებოდა.

--სადა ხარ ჩემო სულიკოო...--ვაგრძელებდი ჯიუტად..

და უცბათ, ქვემოდან მწუხრის სილუ რჯეში ამომავალი კაცი გამოჩნდა გზაზე. მაშინვე იმედით თუ უიმედოთ, შორიდანვე გავძახე :

--'' მიშა კობახიძის საფლავი ხომ არ იცით?''

თან გულში გადაწყვეტილი მქონდა, რომ აი ამ წუთიდან კი უნდა გავსულიყავი სასაფლაოდან. კაცი მომიხლოვდა და მეკითხება:

--რომელი კობახიძე-რეჟისორი? კიი, ვიციო.

იგი აღმოჩნდა იქვე ახლოს მცხოვრები მესაფლავე, რომელმაც ორ წუთში მიმიყვანა

მიხას საფლავზე.

--თქვენ გაიხარეთ.. რა გქვიათ? ‘’- თან ხუთლარიანს ვაწვდი და ამ დროს მესმის:

-სულიკო.

კინაღამ წავიქეცი.

--რა? მართლა სულიკო გქვიათ?.--ვეკითხები გაოგნებული.

შემოტრიალდა:--‘’ხო, რა იყო, სულიკო ვარ და აქ შაბათობით ვარ ხოლმეო’’.—

თქვა და მწუხრის სილურჯეში უჩუმრად შეერია.

სახლში მისულმა მაგიდაზე გახსნილი ბოთლით ღვინო რომ დავინახე, ანდრიკოს ვკითხე:--‘’დე, ღვინო რატომ გახსენი მეთქი?

-- ‘’არ ვიცი, წეღან უცბად ძალიან მომინდა ეს მუკუზანი--ბარზე რომ იდგა..ჯერ არ დამისხია, მოდი ერთდ დავლიოთო.’’--მიპასუხა

ჩამოვასხით ბოკალებში და მაშინვე მიხას შესანდობარი ვთქვი, მერე ცოცხლებისაც მივაყოლეთ--აბა, ''მკვდრებზე გაჩერება’’ არ შეიძლებაო-გამიგონია.

ავტობუსში კმაყოფილი ვიჯექი. ეს-ესაა ვაკის საცურაო აუზიდან გამოვედი, სადაც სიარული მას მერე გადავწყვიტე, რაც სარკეში ზღაპრის იმ პერსონაჟს მივასგავსე თავი

- ქათმის ფეხებიან სახლში რომ ცხოვრობს. ხანდახან მართლაც ვარ ისეთ განწყობაზე, სიამოვნებით რომ გავცვლიდი ამ ჩემს ხმაურიან და მტვრიან ბინას, ტყეში რომელიმე ასეთ პერსონაჟს, თუკი ისინი კიდევ არსებობენ, მაგრამ როგორც ვიცი, მათ ახლა ქალაქებში გადმოინაცვლეს-ეგენი ხომ უკვდავები არიან და ამიტომ ყველა დროში ცხოვრობენ, ..ძირითადად, პოლიტიკოსებად.. და კონტროლიორებად გვევლინებიან.

მოვდიოდი და ვფიქრობდი, სახლში მისული როგორ დავლევდი მწვანე ჩაის სავარძელში მისვენებული, როდესაც ავტობუსში ამოვიდა სავარაუდოდ, იმ ფეხებიანი სახლის რეინკარნირებული ბინადარი-კონტროლიორი, კარგად ნასუქი, კმაყოფილი იერით.

მე მშვიდად მივაწოდე სამგზავრო მეტრომანი და ფიქრი გავაგრძელე:– „იქნებ ცოტა წავუძინო კიდეც..'' და უცბად მესმის :

- „ბარათზე საკმარისი არ არის!''

შევწუხდი, მახსოვდა-ზედ თანხა ორი დღის წინ რომ ჩავრიცხე, რა იქნა? მაგრამ, არა უშავს, ასეთი შემთხვევისთვის ხომ ყოველთვის მაქვს ხურდა?

--„ეხლავე ავიღებ''-ვთქვი და ჩანთაში ხელი ჩავყავი, ამ დილას შიგნით ჩაყრილი ხურდების ამოსაღებად და უპს!-შიგნით არაფერი მხვდება.

ჩანთის ოთხივე განყოფილებას ვჩხრეკ--ისევ არაფერი! ‘’ვაი შენ მზიასა’’-ვფიქრობ დაძაბული.

დოინჯშემოყრილი კონტროლიორი კი თავზე მედგა და არ სად ჩასვლას არ აპირებდა. ვგრძნობდი,ისიც რომ იძაბებოდა, მაგრამ ჩემგან განსხვავებით სხვანაირად--ის კმაყოფილად, აზარტულად იძაბებოდა . და ასეთივე ხმით მეუბნება:

-- „ჩამობრძანდით ქვემოდ, ქალბატონო’’.

გამწარებულ-გაწითლებული ჩანთას ვქექავ-ვეძებ ამ დილანდელ ხურდებს, მაგრამ ამაოდ.. ყველა მე მიყურებს, ყურადღების ცენტრში ვარ.

--სანამ არ ჩამობრძანდებით, ავტობუსი არ წავა!''--ამბობს კონტროლიორი მკაცრად

ხელებს ისევ უიმედოდ ვაფათურებ, ხურდასაც ვგრძნობ ხელში, ჩხრიალიც მესმის, მაგრამ არაფერი მომყვებოდა ხელთ..

-- „უიმეე, მეჩქარება და ოღონდ წახვიდეთ რაა..'' - გაისმა ქალის მობეზრებული ხმა უკანა რიგიდან და ვიღაცის ხელმა ბილეთი მომაწოდა.

ცოტა შემრცხვა, მაგრამ, სამყაროს ‘’ბუმერანგის’’ კანონის განაცხადათ ჩავთვალე და ბილეთი გამოვართვი.

ახლა უკვე ბილეთინი მგზავრი ვიყავი, შემეძლო მეთქვა იპოლიტე ხვიჩიას პერსონაჟივით --‘’არის ეს თუ არა ბილეთი?’’.

კონტროლიორმა შურისსაძიებლად დაბერილი ნესტოებიდან ერთი ამოიქშინა და იმედგაცრუებული ბურდღუნით ჩავიდა.

ავტობუსი წავიდა, მაგრამ მე მაინც გავაგრძელე ძებნა, მინდოდა, უცნობი ქალისთვის ფული დამებრუნებინა, მაგრამ ამაოდ.

სახლში მისულმა, გაშმაგებულმა ჩანთა მაგიდაზე დავანარცხე და ძებნა გავაგრძელე, ჩხრიალი ისევ მესმოდა. აქ საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ მთელი ხურდა სარჩულში იმალებოდა,თან ისე, რომ გარღვეული არსად ჩანდა. აზარტში შესულმა დიდი მაკრატელი გამოვიღე და ეს ჩემი „არმანის'' ტყავის ჩანთა რამდენიმე ადგილას ისე მივჭერ-მოვჭერი, არც დამნანებია. რკინის ფულმა იხუვლა და მაგიდაზე გროვად გადმოცვივდა. დავითვალე –ოც ლარზე მეტი იყო.

არადა, ბოლო ხანები სულ ვფიქრობდი: - ‘’ასეთი მძიმე ჩანთა რამ მაყიდინა-მეთქი?’’.

-----------------------------------------------როგორც ღრუბლები.