-- აიწიეთ, გაიწიეთ!

--სადღა გავიწიოთ?

--აი იქით ადგილს ვხედავ, ცოტა კიდევ გაიწიეთ..

--აქ ბავშვი დგას და არ ჩანს.

--უკვე სამი ავტობუსი გავუშვი რა..

    ყველა ამოიტენა, ვინც კი შეიძლებოდა,  ვინც დარჩა, ავტობუსში გულდაწყვეტილი იყურება და თითს, ვითომდა თავისუფალი ადგილისკენ იშვერს.

მე ვზივარ და ამის გამო საშინლად მრცხვენია, მაგრამ ვინმემ პრიზიც რომ მომცეს, მაინც არ ავდგები სკამიდან.

 უცებ აღმოვაჩინე, იქვე  ოთხმოცი წლისოდენა კაცი იდგა და  ავტობუსის ლითონის ძელს ორივე  ხელით რუდუნებით ჩაფრენოდა.

--უიჰ, მობრძანდით, დაბრძანდით--ადგომის ინსცენირებას ვაკეთებ და თან ზედ ჩემ წინ მჯდომ ორ გოგოს მრავალმნიშველოვნად ვუყურებ.

კაცი: --არა, არ მინდა,  მე ჯერ კიდევ შემიძლია. ბაბუაჩემმა 102 წელი იცოცხლა, მე 104 უნდა ვიცოცხლო..

--რათა  104, 105! --ჩემს ჭკუაში ვამხნევებ.

კაცი გაიბადრა: --ჰო, თუთუნს ეწეოდა ბაბუაჩემი, ყოველდღე ცოტა ღვინოსაც სვამდა, წყალგარეულს..ცოლი მოიყვანა 82 წლისამ და შვილებიც ეყოლა და შვილიშვილებსაც მოესწო, დიახ!

ზურგსუკნიდან ქალის ხმა მესმის:

--ჩემი მატარებელი 15 წუთში გადის და ნეტა თუ მოვასწრებ?

აქ ყველა ერთად ავღელდით:

-- რომელი მატარებელი, სად მიდიხართ?  ეს რას მიზოზინობს კიდევ..

ჩემზე მოყუდებული ფუმფულა ქალი ამბობს:

--ნწ, ვერ მიასწრებთ ვერა.

მე :---მიასწრებთ, როგორ არა, ოღონდ ჩამოხვალთ თუ არა, უნდა გაიქცეთ..შეგიძლიათ გაქცევა?--და ეჭვით ვუყურებ ქალის ჭაღარას.

ქალი:---გავიქცევი, აბა სხვა რა დამრჩენია, იიჰ.

 ავტობუსი გაჩერდა, ჩემს წინ მჯდარი გოგო სკამიდან ადგა და ჩავიდა, პოტენციურად დღეგრძელი მოხუცი კი დაჯდა.

ფუმფულა ქალი:--ხედავთ? თურმე ჩადიოდა და მაინც არ დგებოდა..უუ დღევანდელი ახალგაზრობა,.. როგორ უნამუსოდ იჯდა და მოხუცი კაცი კიდე თავთან ედგა. თავს ძლივს ვიკავებდი რომ არ გამეწეწა.

გაჩერებიდან ახალი აღელვებული მასა იწევდა:

--ცოტა აიწიეთ!..აი თქვენ გადაიწიეთ რა!

მძღოლის ხმა:---კარი სანამ არ დაიკეტება არსად არ წავალ, არა!

ქალი ყვირის: --ამოიწიეთ რა, რომ  დაკეტოს...დამაგვიანდა, გამასწრებს..

ფუმფულა ქალი: --ხო, გაგასწრებთ.

მე:--არა არ გაასწრებს, ოღონდ უნდა გაიქცეთ..ეს ავტობუსი მიდის რო?--ამას სიარული არ ჰქვია, ფაქტიურად დგას.

ქალი:--ეეჰ, რაღა ეხლა მოუნდათ ეს გაფიცვა მეტროში..

მოხუცი კაცი:--თქვენ იცით, მაგათ ხელფასი  რამდენი ჰქონიათ ?

--1200...1500..1350--ისმოდა გარშემო შურიანი ხმები.

ქალი:--რამდენი წუთი დამრჩა -მგონი ათი..

ვიღაცის ხმა ავტობუსის შუაგულიდან :

--წესით უნდა მივიდეს ათ წუთში, მაგრამ საცობია..

მე ვღელავ:--- მატარებელი რომ მოდის, მერე ბაქანზე ხომ დგას 5 წუთი?-- ჩათვალეთ რომ მოსწრებული გაქვთ, ოღონდ უნდა გაიქცეთ.

როგორც იქნა მივედით. ავტობუსი გაჩერდა, ქალი დაფაცურდა ჩასვლისათვის, მაგრამ კარებში ჩანთა მოჰყვა:

---ვაიმე, კარები დახურეთ და ისევ გააღეთ რა!..

მძღოლს არ ესმის. ყველა ჩავიდა, ქალი ისევ კარებში დგას გაჭედილი.

სადგურიდან მატარებელის საყვირის ხმა გაისმა.

ხალხი აჩოჩქოლდა:--კარები,კარები!

ქალი ჩანთას ექაჩება, ჩანთა არ გამოდის. ‘’მატარებელი’’--ლუღლუღებს საწყლად.

 კარები იხურება და იღება, ქალი ხვნეშით აძრობს  ჩანთას , ავტობუსიდან ხტება და სადგურისკენ გარბის.

.

ავტობუსი წავიდა, ჩვენ ქალს კისერმოღრეცილები ვაყოლებთ თვალს:

-- ნეტა მიასწრებს?

 -ნწ, ვერ მიასწრებს-ამბობს ფუმფულა ქალი.