ქიმია ორისთვისერთხელ ცხოვრება შეგახვედრებს ადამიანს რომელიც არ იქნება სხვების მსგავსი. თქვენს შორის ის ძაფები დაიწყებს გაბმას, რომელსაც მთელი ცხოვრება ელოდი. ეს ადამიანი ერთი შეხედვით გაიგებს შენი სულის ფორიაქს. ის დაინახავს რომ შენი ნამდვილი მე, არასოდეს გამოგაქვს წინა პლანზე და ადამიანური სახე რომელსაც ყველას აჩვენებ ეს მხოლოდ ნიღაბია.ის შენს ნამდვილ „მეს“ დაინახავს, ის , მხოლოდ ის შეძლებს ამას. დაინახავს და მიგიღებს ისეთს როგორიც ხარ - მიგიღებს შენი პლიუსებით და მინუსებით, შენი სუსტი და ძლიერი მხარეებით. ეყვარები დილით ადრე გაღვიძებული, აბურდული თმებით, დასიებული თვალებით და უმაკიაჟო, მოვა საწოლზე ჩამოგიჯდება და გეტყვის, რომ ასეთი უფრო ლამაზი ხარ, ბევრად ლამაზი. დაგინახავს როგორი ხარ ხალხს მიღმა დღის ბოლოს, როცა საკუთარ თავი ძლივს მიგაქვს საწოლამდე- დაგინახავს და მოისურვებს რომ ზუსტად ის იყოს შენთვის ძლიერი დასაყრდენი მხარი, ზუსტად მან შეგაშველოს ხელები ყოველი საშინელი დღის ბოლოს. შენს ყოველ ნაბიჯს და შენს ყოველ მოქმედებას დააკვირდება.. ერთხელ შეხვდები ადამიანს, რომელიც შენს თვალებში თავისი მომავლის გაგრძელებას დაინახავს, და თქვენ ერთმანეთისაგან ისწავლით ცხოვრებას, თქვენ ერთმანეთის ცრემლებზე და ერთმანეთის ტკივილზე ააგებთ ბედნიერებას.მის გვერდით აუცილებლად მიხვდები რომ ის განსაკუთრებულია, ის განსხვავებული იქნება ყველა იმ ადამიანისაგან რომელიც ერთი ხელის მოსმით გტოვებდა ცხოვრების რთულ მონაკვეთზე.. ის შეძლებს შენს გარშემო აღმართული ყველა კედელი დაშალოს შიშველი ხელებით, დაგინახოს როგორი ხარ როდესაც ეცემი, როდესაც სუსტი ხარ, მოგისმინოს და გაგიგოს დაშვებული შეცდომების გამო, არა მარტო გაგკიცხოს არამედ უფრო მეტად შეგიყვაროს შენი შეცდომებიანაად. და ეს პირველი შემთხვევა იქნება როდესაც არ შეგეშინდება, როდესაც ისწავლი ნდობას.. ის მიხვდება რომ შენ არ ხარ იდეალური , ისევე როგორც ყველა დედამიწაზე. ის ისწავლის შენი შეცდომების შეყვარებას, რადგან სწორეს ეს იქნება ის რაც თქვენ გაგაერთიანებთ, თქვენს შორის საოცარ ქიმიას ჩამოაყალიბებს, ეს ძალა იქნება რომელიც მისგან შორს წასვლის საშუალაბას არ მოგცემთ. შენ ოცნებების გამხელას დაიწყებ, იმ ოცნებების რომლებსაც აქამდე საგულდაგულოდ მალავდი. ის როგორც პატარა ბავშვს ისე მოგისმენს, ისე შეიყვარებს შენს სათითაო ოცნებას და მიხვდები რომ გვერდით გყავს ადამიანი რომელსაც სჯერა შენი და შენ გწამს მისი ყოველი სიტყვის. შეხვდები ამ ადამიანს და მისი ყოველი პრობლემა იმდენად შენი გახდება, იმდენად გაიდგამს ფესვებს შენს ცხოვრებაში რომ ერთი მთლიანობა შეიქმნება ამ ყველაფრის შეერთებით. შეხვდები იმ ადამიანს რომლის ბედნიერებაც შენი ბედნიერებაც გახდება და თქვენს შორის არსებულ მიზიდულობას კიდევ უფრო გაამყარებს და გააძლიერებს.  სწორედ ამ ადამიანის ღიმილის მიზეზს გაიგებ უსიტყვოდ და შენც მის ღიმილს ღიმილით უპასუხებ. შენ შეხვდები ასეთ ადამიანს, უბრალოდ მთავარია რომ გწამდეს და გჯეროს ამის.. **-        ბატონო დანიელ, - მჭახედ გაისმა ყურმილში გოგონას ხმა და ლოდინისაგან ანერვიულებული უმალ გამომაფხიზლა - თქვენთან სტუმარია. - ქალბატონო მართა - შეგიძლიათ შეხვიდეთ გელოდებათ, ღიმილით შემომანათა თვალები და კარებამდე მიმაცილა..ტანზე შემომდგარი კაბა შევისწორე, წელში კიდევ უფრო გავიმართე და კაბინეტში შევედი.. მეგონა ღიმილისაგან სახეგაბადრული ახალგაზრდა მამაკაცი დამხვდებოდა, რომელიც სიხარულით მიმიღებდა და მეც გულით გადავუხდიდი მადლობას. -        დაბრძანდით რატომ დგახართ? - ძლივს გავიაზრე რომ მე მესაუბრებოდა და გამოწვდილ ხელს ჩემი შევაგებე..- აბა ქალბატონო მართა - რაზედ შეწუხებულხართ მითხარით - საუცხოო ღიმილი მოედო ბაგეს და უცნაურად აციმციმებული თვალები შემომანათა. -        მადლობის სათქმელად მოვედი ბატონო დანიელ .. მე.. - ცხოვრებაში პირველად დავიბენი და საკუთარ ხელებს დავაშტერდი, ღმერთო რა სიცხვილია, გუშინდელი „ ლაგების“ მერე, სულ დამვიწყებოდა ხელების მოწესრიგება.. - ჯანდაბა, ხელები მაშინვე ჩავმალე და საკუთარ თავს ძალა დავატანე საუბარი გამეგრძელებინა. - ბატონო დანიელ , თქვენ მე მძიმე წუთებში დამეხმარეთ, მადლობის სათქმელად მოვედი, ახლაც კი ვერ ვპოულობ სიტყვებს რომ ეს სიხარული და მადლიერება გამოვხატო თქვენს მიმართ .-        რაა საჭიროა, მე თქვენი დახმარება არც მიფიქრია, - გადაჭრით მითხრა და თითებს შორის მოქცეული კალამი მაგიდაზე დადო.- მე თქვენს ბავშვთა სახლში მცხოვრებ ბავშვებს დავეხმარე, მეტი არაფერი.-        გასაგებია,მაგრამ მაინც- მორიგი დაბნეულობა ამესახა სახეზე და მოუსვენრად ავწრიალდი სავარძელში. -        ყავას ან ჩაის ხომ არ მიირთმევთ- ზრდილობის გამო შემომთავაზა ზუსტად ვიცოდი ,თორემ ერთი სული ჰქონდა მის კაბინეტს გავცლოდი.-        არა, არ შეგაწუხებთ , მხოლოდ მადლობის სათქმელად მოვედი, არ მინდოდა უყურადღებობაში ჩაგეთვალათ ბატონო დანიელ . ჩემი ბავშვების სახელით გიხდით კიდევ ერთხელ მადლობას რომლებსაც ასე უანგაროდ დაეხმარეთ- ძლივს ამოვიკნავლე და საკუთარი ხმა მეუცხოვა.-        სამადლობელო არაფერია, დამიჯერეთ, თქვენ არც პირველი ხართ და არც ბოლო.. თუ კიდევ დაგჭირდეთ თანხა მე ისევ ამ ადგილას დაგელოდებით ქალბატონო მართა - ხაზგასმით წარმოთქვა ჩემი სახელი და დამშვიდობების მიზნით ხელი გამომიწოდა..სწრაფად დავტოვე კაბინეტი და შენობიდან გამოსული კიბეებზე შევჩერდი. ჯერ კიდევ ვერ მოვდიოდი გონს, ეს რა ადამიანი იყო,, რა ქმნილება იყო ასეთი ყინულზე ცივი და შეუვალი. რა უნდოდა, რას ცდილობდა ამ სიტყვებით ვერაფრით ვიაზრებდი..ჩანთა მხარზე უგერგილოდ გადავიკიდე და გზას ფეხით დავუყევი.**გაზაფხულის საამო საღამო იყო, ცოტა ხნის წინათ დაწყებულ კოკისპირულ წვიმას უკვე გადაეღო. ცა მაინც შავი ლეგა ღრუბლებით იყო დაფარული...სამზარეულოში ვიჯექი, ფეხები ფანჯრის რაფაზე მქონდა შემოდებული და ყავის ფინჯანს გამწარებული და ფიქრებში გართული ვუჭერდი ხელებს..კარზე გაბმულმა ზარმა და კაკუნმა ერთიანად შემაკრთო და მდუღარე სითხე ზედ გადავისხი.-        ჯანდაბა, ღმერთო ჩემო რა ფეთხუმი ვარ რა- საკუთარ თავზე გავბრაზდი და კარი გავაღე.-         სად ხარ გოგო აქამდე, გამივარდა ტორტი - ხორხოცით შემოვიდა ნიტა და მაგიდაზე ფრთხილად მოათავსა უზარმაზარი ყუთი- ეს რა გჭირს, რა იყო მართა, დოინჯი შემოიყარა და ამათვალიერა.-        ყავის აბაზანა მივიღე , წეღან ვუსმენდი , რომ ძალიან სასარგებლო ყოფილა, თანაც თურმე ცელულიტს აქრობს, წარმოიდგინე .-        მეხუმრები? თუ რას ამბობ, გინდა რომ ყავით გავავსო აბაზანა და ჩავწვე? - თვალები გაუფართოვდა და სკამზე მოწყვეტით დაჯდა.-        ყავა გადავისხი დაო, რა გჭირს, მართლა აბაზანას ხომ არ მივიღებდი არა?- ეს ტორტი რატომ მოათრიე , თანაც ამხელა ამიხსენი რა- თითით ვანიშნე ყუთზე და თავის ქნევით გავედი შარვლის გამოსაცვლელად.სარკის წინ გაოცებული ვიდექი, ცოტა ხნის წინათ გადასხმული ყავა ზედ შეხმობოდა ტანსაცმელს. გაოცებული დავაშტერდი საკუთარ ხელს და ტანში ერთიანად გამაკანკლა.-        რა გჭირს,- ჩემი დის ხმამ ისევ რეალობაში დამაბრუნა და შარვალი სწრაფად გავიძრე .-        დანიელ ლიქოკელთან ვიყავი მადლობის სათქმელად, ვერ წარმოიდგენ როგორი ხისტი და უცხვირპირო ბიჭია, გამიკვირდა კიდევაც რომ თანხა ასე არაფრის გამო გადმოგვირიცხა.-        გასაკვირი რა არის ადამიანო, შენ პიველი კი არ ხარ, ბიზნესმენია, ესეიგი ქველმოქმედია . ადამიანს მილიონები აქვს დიდი ამბავი ახლა ძღინკიანი ათასები თუ გადმოგირიცხა რა - გაბრაზებულმა მომახალა ჩემმა დამ და ზურგი მაქცია.-        ხო? - დაეჭვებულმა ვკითხე და კარადიდად შარვალი გადმოვიღე. არადა ძალიან უხეში ადამიანი ჩანს, ისეთი ცივი თვალები ჰქონდა, ახლაც კი მაჟრიალებს რომ ვიხსენებ.-        მაშინ არ გაიხსენო , ვინ გაიძულებს, სიცილით წამკრა ხელი ნიტამ და გაოცებულმა გავხედე.- წამოდი რა ყავა მინდა და ტორტი ადამიანო. წამოდი რას მიაკვდი იმ ბიჭს. ჩაიცვი თუ იცვამ და გამოეტიე..კიდევ ვიდექი სარკის წინ ცოტა ხანს თვალებდახუჭული, მისი გაყინული ხელები და მზერა ვერაფრით მშორდებოდა გონებიდან. **სასტუმროს ბოლო სართულის ვერანდაზე იჯდა დანიელი და ღამის თბილისს გადაჰყურებდა. ფიქრობდა ყველაფერზე და არაფერზე..გონება ერთს გული კი მეორეს ეუბნებოდა.. ვისკის ჭიქაში ჩარჩენილი ყინულებისაკენ გააპარა მზერა და გაეღიმა. რამდენჯერ შეუდარებიათ მისი გრძნობები ცივი და უგრძნობი ყინულისათვის, მაგრამ ეს ტკივილი არ ასუსტებდა, არ აკნინებდა  დანიელ ლიქოკელს.-        ბატონო დანიელ, რაიმე ხომ არ გინდათ?- სანდროს ხმაზე ოდნავ შეკრთა და ნახევრად გატრიალდა მისკენ.-        შენ კიდევ აქ ხარ ალექსანდრე? -        მოხდა რაიმე? ბატონო დანიელ - ორიოდე ნაბიჯით მიუახლოვდა ახალგაზრდა მამაკაცი და მის წინ შედგა.-        არა, რა უნდა მომხდარიყო. არის რაიმე რაც მოხდება ჩემს ცხოვრებაში? - სიცილით ჰკითხა და თვალი თვალში გაუყარა. დაგავიწყდა რომ ჩემს ცხოვრებაში არასოდეს არაფერი არ ხდება.-        უბრალოდ როდესაც ალექსანდრე დამიძახეთ... ხომ გესმით..-        მესმის, მაგრამ ამჯერად არაფერი ხდება, სახლში წადი, შუაღამეა, ცოლი გელოდება , ალბათ ზის და მწყევლის რომ მის ქმარს სახლში არ ვუშვებ . მიდი წადი სანდრო, წადი. - ხელი ჰაერში აუქნია და ვისკის ბოთლს წაატანა თლილი თითები.-        თქვენ ამაზე ნუ ღელავთ , ჩემი ცოლი,პრობლემა არაა. თანაც მეგობრებთან ერთად ბორჯომში გავუშვი ასე რომ...-        ასე რომ დღეს მე და შენ მარტოხელა კაცები ვართ. შენც ისევე არავინ გელოდება სახლში, როგორც მე- გული ამოაყოლა სხეულში დაგუბებულ ტკივილს და საკუთარ სიტყვებზე თავად გაეღმა. ოღონდ დიდი განსხვავებაა, შენ დროებით არ გელოდებიან, მე- სამუდამოდ. დღეს მე და შენ დავლიოთ. ამაღამ ჩვენს შორის არავინაა უფროსი და არავინ უმცროსი. ამაღამ შენ არ ხარ ჩემი მძღოლი და არც მე ვარ შენი „ბატონი დანიელი“. თანასწორები ვართ . -        მე ისედაც არასოდეს მიგრძვნია ეს უთანასწორობა თქვენგან ბატონო დანილ - -        მოაშორე ეს ბატონო ძმურად , აღარ შემიძლია, გული მერევა ამ სიტყვის გაგონებაზე, მეზიზღებაა ეს ფამილარულობა.- რამდენი წელია ჩემთან ხარ სანდრო?- ხუთი არა?- ხოო, ცოტა არაა, ალკოჰოლისაგან აჭრილი თვალები აუკიაფდა მამაკაცს და სანდროს ვისკით შეუვსო ჭიქა.- მოდი ჩვენი მეგობრობის დავლიოთ , გამძლეობა უნდა გისურვო, რომ კიდევ დიდხანს გამიძლო..-        დანიელ სულ მინდოდა მეკითხა - ასეთი რატომ ხარ?- რატომ ცდილობ ასეთად წარმოაჩინო თავი? შიგნიდან სულ სხვანაირი ადამიანი ხარ, მე ხომ ვიცი ამ ხუთ წელიწადში რამდენჯერ დამიდექი გვერდით ; როდესაც ჩემი შვილი გაჩნდა, როდესაც ავად იყო, შენი თანადგომა და შენი მხარში დგომა არ მომკლებია, ძალიან კეთილი ადამიანი ხარ , მაგრამ...-        მაგრამ მაინც მარტო ვარ,- იმიტომ რომ ჩემი გაგება რთულია, იმიტომ რომ ჩემი გამგები ადამიანი უბრალოდ არ მოიძებნება სანდრო, ისე მივაღწიე ამ ასაკს არავის უკითხავს ჩემთის რამე მტკიოდა თუ მიხაროდა , რამე მიჭირდა თუ არა , გესმის ახლა?- მე სხვანაირი ვარ, მათგან ძალიან განსხვავებული , ეტყობა ამიტომ ვარ მარტო.-        ნწუ, დანიელ კარგად იცი რომ სისულელეს ამბობ ახლა, განა სიკეთის კეთება ადამიანს განსხვავებულს ხდის?- ის რომ ადამიანებს უანგაროდ ეხმარები - ამაში ვერ დაგეთანხმები..დღესაც ისე მარტივად გადარიცხე ამხელა თანხა მეც კი გაოცებული დავრჩი.  დედაჩემი სულ ამბობს რომ სიკეთე ადამიანს ისევე როგორც ბოროტება ბუმერანგივით უკან უბრუნდება..-        მეც დამიბრუნდება?- როდის სანდრო? როცა უკვე არანაირი სურვილი და ხალისი არ მექნება ცხოვრების? რავიცი იქნება დამიბრუნდეს კიდევაც, მაგრამ მე არავისგან არაფერს არ ვითხოვ, არც ველოდები ძმაო. მე ვიცი , მე ეს გამოვიარე როცა ველოდი, როცა მჯეროდა რომ მე ამას ვიმსახურებდი. მაგრამ ძალიან მატკინეს, ერთხელ არა, ბევრჯერ სანდო. წლების მანძილზე მანადგურებდნენ.- ამიტომ მარტო ვარ, ხომ არიან ადამიანები რომლებიც მარტოობისთვის იბადებიან, ადამიანები რომლებიც არ ითხოვენ სხვებისგან ზრუნვას, სითბოს, სიყვარულს. მე ეს არასოდეს მქონია, და ვიცი რომ არც არასოდეს მექნება. ჩემი ცხოვრება რეალობაა, მე ოცნებებით არ ვცხოვრობ..-        ცუდად ფიქრობ, გამიხსენებ დანიელ, როდესაც ერთ დღეს შენს ცხოვრებაში გამოჩნდება ადამიანი რომელსაც თავიდან ვერ ამოიგდებ, ვენებში სისხლად დაგიწყებს დინებას და გულში ისე მაგრად გაიდგამს ფესვებს , გულიც რომ ამოიგლიჯო არაფერი გეშველება.. მერე მიხვდები რომ აქამდე არ გიცხოვრია, აქამდე მხოლოდ არსებობდი, რუტინას მიუყვებოდი.-        არ თქვა რომ სიყვარულის გჯერა - გულიანად გადაიხარხარა და ვისკის ცივი სითხე მოსვა..-        რა თქმა უნდა. მე და მაიკოს დიდი და ლამაზი სიყვარულის ისტორია გვაქვს, ერთ დღეს მოგიყვები . მაგრამ იცოდე ჩვენმა სიყვარულმა მძიმე წლებს გაუძლო. მჯერა რომ არსებობს უკვდავი და ლამაზი სიყვარული , როგორიც ჩვენია, სკოლის მერხიდან დღემდე...-        სიყვარული რა არის?- სიყვარული არაფერია სანდრო, ჩვენი ადამიანების მიერ შეთითხნილი გრძნობაა, რომელიც ბევრ რამეს უნდა მოიცავდეს, სიყვარული არ არსებული მცნებაა, ის ქრება, კვდება იმ ყვავილივით მზის სხივები რომ მოაკლდება, ან ზამთრის ყინვას შეხვდება. სიყვარული ჩვენ ადამიანებს წესებად და კანონებად გვაქვს დაყოფილი, ესაა სიყვარული? სიყვარული ოცნებაა, არარეალურობის განცდა, რომელიც მხოლოდ ცხოვრებას ართულებს..-        ნუ ლაპარაკობ ისე, თითქოს მთელი შენი ცხოვრების მანძილზე არავინ გყვარებია..-        არ მყვარებია, არასოდეს არ მყვარებია და უახლოეს მომავალში არც გეგმაში მაქვს ვინმეს შეყვარება, დამიჯერე მარტოობამაც მიჩვევა იცის.. - ნერვიულად დაისვა სახეზე ხელი დანიელმა და უკანასკნელი წვეთებისაგან გაათავისუფლა ჭიქა..კედელზე დაკიდებული საათი დილის შვიდს უჩვენება. საწოლზე გაშოტილი იწვა დანიელ ლიქოკელი , ხელები თავქვეშ ამოედო და ქათქათა ჭერს აყურებდა.. გაყინული მზერით აკვირდებოდა პატარა შავ წერილს და ცდილობდა არაფერზე ეფიქრა.. **ტელეფონის ზმუილმა ადრიანად გამომაღვიძა, ძლივს გავახილე თვალები და ეკრანს დავხედე.. სხვა ვინ იქნებოდა ასე ადრიანად თუ არა დედაჩემი.. ახლა ყველაზე ძალიან მეზარებოდა მისი დემაგოგიის მოსმენა მაგრამ, ერთი რამ ზუსტად ვიცოდი, თუ უახლოეს ხუთ წუთში არ ვუპასუხებდი, წითელი ცირკულარით დამიწყებდა ძებნას.-        დილა მშვდობისა დედა - ძლივს ამოვიხავლე ჯერ კიდევ ძილბურანში მყოფმა და გვერდი ვიცვალე.-        ამდენს რომ გირეკავ მართა არ გესმის? -        დედა მძინავს, მოხდა რამე? დაგვეცა მეტეორი? თუ ჯარი შემოვიდა?- მძინავს, საათს დახედე შვიდია ჯერ. რა გინდა მითხარი.-        რა უნდა მინდოდეს მოგიკითხე მაინტერესებდა როგორ იყავი..- სრულიად დამაჯერებლად მპასუხობს და დარწმუნებულია რომ ყოველ დილით შვიდ საათზე დარეკვა აუცილებელია.-        ხო შეგიძლია ათზე მომიკითხო, ცხრაზე. ორზე - ნუ მირეკავ ასე ადრიანად იცოდე ამის მერე ზარს გავუთიშავ. მძინავს გაიგე..-        ხოდა ნუ გძინავს, ჯანსაღი ცხოვრების წესით უნდა იცხოვროო..-        კი როგორ არა, შენ რომ ასე ცხოვრობ იმიტომ ხარ ბედნიერებისაგან გასხივოსნებული - დაუფიქრებლად ვუთხარი და მაშინვე ვინანე საკუთარი სიტყვები. - მისმინე..-        არაფერია, მართალია გძინავს და ვერ აზროვნებ კარგად, მიდი დაიძინე და რომ გაიღვიძებ მერე დამირეკე, თანაც სიმართლე გითხრა ნიტას ვეძებდი და ვიფიქრე შენთან რომ არ იყო წუხელ - ცივად მომახალა დედაჩემმა და ტელეფონის გაბმულმა ზარმა რეალობაში დამაბრუნა. თვალები მოვიფშვნიტე და გრილ იატაკზე ფეხები გადმოვწიე. ძილის შებრუნება ბავშობიდან არ შემეძლო, ისევე როგორც შუადღეს დაძინება. საშინლად მტკივდებოდა თავი და გაუსაძლისი ხასიათი მიხდებოდა. საწოლის ბოლოზე მიფენილი ხალათი შემოვიცვი და სამზარეულოში გავფლარტუნდი... მზე უხვად მინათებდა სამზარეულოს, ფანჯრის რაფაზე  მდგარ ყვავილებს სათითაოდ მივეფერე და ფანჯრები გამოვხსენი...სახეზე უცნაური ღიმილი მომეფინა. გულს უხაროდა, ამ დღის გათენება, არ არსებული ბედნიერება მქონდა გამჯდარი სხეულში. საკუთარ საქციელზე წამიერად დავფიქრდი და ყველაფერი ადრიანად გამოღვიძებას დავაბრალეე..კაბინეტში ენერგიით სავსე ვიჯექი და საბუთებს დავყურებდი. ახლა როდესაც საკმარისი თანხა გამაჩნდა შემეძლო ყველფერი ისე გამეკეთებინა როგორც აქამდე მქონდა ჩაფიქრებული . ვიცოდი რომ პირველ რიგში ბავშვებისათის პატარა საჩუქრები უნდა გამეკეთებინა..-        მართა თქვენთან არიან, თანამშრომლის ხმის გაგონებაზე კარისკენ გავიხედე და სახეზე ერთიანად ამესახა გაოცება და ნერვიულობა. დალეული გოგონას უკან წელში გამართული იდგა თავად დანიელ ლიქოკელი, ხელები შარვლის ჯიბეებში ჰქონდა ჩაწყობილი და გამჭოლად მიყურებდა.. -        თქვენ? ბატონო დანიელ, მოხდა რაიმე? - ჩემმა დაბნეულობამ პიკს მიაღწია და მაგიდას რამოდენიმე ნაბიჯით მოვშორდი. -        თუ ნებას მომცემს - თავაზიანად მიმართა გოგონას და კაბინეტში ამაყად შემოაბიჯა.. - რატომ გაქვთ ასეთი სახე, თითქოს მოჩვენება დაგენახოთ მართა?-        არ გელოდით, მეტი არაფერი, ძალიან გამიკვირდა თქვენი აქ მოსვლა - გულწრფელად ვუთხარი და სავარძლისაკენ მივუთითე. -        ამჯერად მომწონს, აი ეს სულ სხვაა - ირონიულად მითხრა და ხელებზე გამიჩერა მზერა..-        რაზე ამბობთ, ვერ მივხვდი ...-        თქვენს ხელებზე, წინაზე როდესაც ჩემთან იყავით , მოუწესრიგებელი ხელები გქონდათ , გადაღლაც გეტყობდათ და საერთოდ არ გიხდებოდათ ის კაბა.. აი, ეს მომწონს. ნამდვილად უკეთესია, წითელ შარვალში ბევრად სექსუალური ხართ- მერწმუნე არასოდეს ვიტყუები -გარკვევით გამისვა ხაზი და სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო..-        როგორ გგონიათ ზედმეტი ხომ არ მოგდით? ძალიან ზედმეტის უფლებას აძლევთ თქვენს თავს, და სანანებელს ნუ გამიხდით რომ თავაზიანად მიგიღეთ .-        მე ცუდი არაფერი მითქვამს, პირიქით მგონი უნდა გაგხარებოდათ...-        დანიელ მისმინეთ , თქვენი ქება- დიდება მე არაფერში მჭირდება, ნამდვილად არაფერს მაძლევს და სულ ერთია თქვენი აზრი ჩემთვის - ასე რომ თქვენი აზრები თქვენთვის შეინახეთ . -        ოხ ეს ქალები. თქვენი გაგება რთულია.. -        თქვენს გეგმებში ჩემი გაგება არ შედის დარწმუნებული ვარ - ასე რომ ჯობია ის მითხრათ რატომ მოხვედით ასე ადრიანად.-         იმიტომ რომ, მინდოდა მენახე როგორ გამოიყურები სამუშაო მაგიდასთან - სრულიად დამაჯერებლად მეუბნება და მიღიმის. -        მეხუმრებით? თუ რაღაც მორიგი თამაშია. -        არა, სულაც არა. მე არ მიყვარს თამაში, მე ჩემს სათქმელს ხაზგასმით და თამამად ვამბობ მართა..-        ღმერთო ჩემო, ამ დილა უთენია რატომ მიშლით ნერვებს ,მაინც ვერ ვიგებ- თვალები დავხუჭე და ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, ვცდილობდი ნერვების მოშლა არ დამტყობოდა. წამიერად გადამიარა მოვარდილმა სიგიჟემ და ალმაცერად გავხედე -ჩაის ან ყავას მიირთმევთ?- გამახსენდა მისი თავაზიანობა და იმ იმედით ვკითხე რომ უარს მივიღებდი.. -        სიამოვნებით , ყავას, უშაქროდ და ორმაგს. -        ყავა უშაქროდ და ორმაგი - მისი სიტყვები გავიმეორე და ტელეფონის ღილაკს თითი დავაჭირე. -        რადგან მიხვდით და ყავა შემომთავაზეთ ახლა გეტყვით , პრობლემა შეიქმნა გადმორიცხულ თანხასთან დაკავშირებით და ამიტომ მოვედი თქვენს ბუღალტერთან ..-        გადასარევია, ამაზე მეტს ვერაფერს ინატრებდა კაცი,  თავად დანიელ ლიქოკელი მოვიდა , თავისი ფეხით აქ..-        ნუ გავიწყდება რომ ჩემამდე თავად შენ მოხვედი შენივე ფეხით ქალბატონო - სახეაჭრილმა მითხრა და ოთახში შემოსულ სტუმარს გახედა.. ჩემს წინ ამაყად იჯდა, და ფეხზე შემოდებულ ფეხს ნერვების მომშლელად აქანავებდა. ზუსტად ხვდებოდა რომ ნერვებზე მოქმედებდა, ზუსტად იცოდა რომ წყობიდან გამოვყავდი მაგრამ ნაკლებად ადარდებდა, არა უფრო სწორად საერთოდ არ ადარდებდა.. **ცხელი ყავა ფინჯნებში ჩავასხი და კუთვნილ ადგილას დავჯექი. ჯერ კიდევ ვერ მოვდიოდი გონს მისი ამ დამცინავი და ირონიული მზერის და სიტყვების გამო.-        სად მოგზაურობ? - ფრთხილად როგორც სჩვევია ისე დამადო ხელი მუხლზე სოფიომ და სულში მისი სითბო ჩამეღვარა.-        არსად აქ ვარ . ფიქრებში გავერთე მეტი არაფერი- ცალყბად გავეპასუხე და ყავა მოვწრუპე.-        მაგას ვხედავთ, მაგრამ რა გჭირს?-        დღეს ლიქოკელი იყო მოსული? როხროხით ჩაერთო ნუცა და სახეზე მთელი ემოცია შემაშრა, რომ მოვედი მისი შავი გაზიპინებული მერსედესი იდგა და ძალიან სიმპატიური მამაკაცი ელოდებოდა. -        დანიელი იყო?- რა უნდოდა მართა?- მოხდა რაიმე? უმალ მოირგო მზრუნველი დედის როლი სოფომ და ჩემი ხელი ხელებში მოიქცია.-        არაფერი მომხდარა ღმერთო ჩემო, თანხასთან დაკავშირებით პრობლემები შეიქმნა და ამიტომ იყო მოსული- თავის მართლება ვცადე და მზერა ავარიდე გოგოებს.-        არ მომწონხარ გესმის? შეიძლება მოსული მაგიტომ იყო, მაგრამ არ მომწონხარ - არ ცხრებოდა სოფო და ხელებს მაგრამ მიჭერდა ხელზე.-        სოფ , მართლა დავიღალე. გარდა ამისა სხვა საფიქრალი გვაქვს. ერთ კვირაში ჩვენი ბავშვთა სახლი სამი წლის ხდება, რამე ღონისძიება მინდა, თქვენს იმედზე ვიქნები, ნიტაც დაგეხმარებათ . ამაში მაინც არ გამრიოთ კარგი? - მათი მოშორება საქმით შევეცადე და ფეხზე წამოვდექი.. **ლიქოკელების მთელს ოჯახს საკუთარი ბინის ეზოში მოეყარა თავი.. ერთი შეხედვით, ერთი ჩვეუებრივი ოჯახი იყო, სადაც ყველას ყველა უყვარდა და ყველა ყველას პატივს სცემდა. მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით . ლიქოკელების ქალიშვილი ნია, აგერ უკვე მერამდენე თვე იყო მასზე სამი წლით უფროსს ძმას არ ელაპარაკებოდა. მიზეზი კი ანდრიას უხასიათობა და უხეშობა იყო მუდამ. თუმცა მეზობლების თვალში, თითით საჩვენებელი ოჯახი იყო. საიდანაც არასოდეს გამოდიოდა ხმაური , ჭორები და უბრალო კამათის ხმაც კი . ახლაც გაშლილი მაგისი გარშემო ისხდნენ და მადიანად მიირთმევდნენ ვახშამს. -        მიკვირს რომ გვიკადრე და მოხვედი დანიელ - გვერდით მჯდარ ძმას წაკბინა ანდრიამ და  ყველის მოზრდილი ნაჭერი გადააცოცა თეფშისაკენ.-        რა ლაპარაკია ანრია !- რას ნიშნავს გვიკადრა, არ იცი რომ შენი ძმა დაკავებულია და საკუთარი თავისთვის ძლივს ახერხებს დროის გამონახვას. - მაშინვე სცადა შვილის დაცვა ნიკოლზმა და სიყვარულით სავსე თვალები შეანათა შვილს.-        შეეშვი მამა, ამას სხვა საფიქრალი არ აქვს გარდა იმისა რომ ოჯახის წევრებს უკბინოს.-        რა შუაშია აქ ეს საუბრები. იმდენი ხანია არ გვინახავხარ, ვიფიქრე რომ არც გახსოვდით .შენ ხომ არსოდეს გცალია, არავინ გახსოვს..-         ვინმე შენ თუ არ გნახულობს , ნუ იფიქრებ რომ ყველა ავიწყდება,, აი მე და დანიელმა გუშინ უგემრიელესი პიცა მივირთვით . ხო ასეა ძამიკო? -        რა თქმა უნდა ნია, ასეა- კიდევ წავიდეთ როცა მოვიცლი..-        იქნება არც დედა დაივიწყოთ და იკითხოთ, დედასაც უყვარს პიცა თუ არა - გაბუტული სახით შეხედა ქალიშვილს რუსუდანმა და  თითი დაუქნია.-        გპირდებით დე, შემდეგზე შენც წაგიყვანთ . არა დანიელ? -        წაგიყვანთ აბა რა. დედა- შენ მხოლოდ ინატრე და ყველაფერი იქნება.. -        მე მხოლოდ ერთი ნატვრა მაქვს და ნეტავ ეს ნატვრა ამისრულოს უფალმა შვილო.-        ძალიან გთხოვ დედა. არ დაიწყო რა შენი დემაგოგია, რომ გვარის გამგრძელებელი გვინდა, რომ სასწრაფოდ უნდა დავაქორწილოთ დანიელი.. იქნება და ეს ბიჭი იმნაირია ?? - საკუთარ მწარე ხუმრობაზე, მხოლოდ თავად გაეცინა ანდრიას და მაშინვე გაჩუმდა.-        იდიოტი რომ იყავი ვიცოდი, მაგრამ ასე ძალიან იდიოტი თუ იყავი არ მიფიქრია - გამწარებულმა გამოსცრა კბილებში ნიკოლოზმა და წყლის მოზრდილი ყლუპი მოსვა.-        შეეშვით , იხუმრებს და დაიღლება ..-        რა თქმა უნდა, ძმაო. აბა რა, შენ მხოლოდ ილაპარაკე ..-        ანდრია დიდი ხანია გითმენ და წყობიდან ნუ გამომიყვან. შენი უმაქნისობის ბრალია რომ თავი დაცარიელებული გაქვს და ამ სისულელეებს ლაპარაკობ . მოდი ცოტა კაცად ივარგე . ცხოვრებაში წინ ვერ წახვალ, არაფერი გამოგივა- ამასაც შენთვის გეუბნები, თორემ ჩემთვის ესეც სულ ერთია უკვე - ხელსახოცით მოიმშრალა პირი და ფეხზე წამოდგა. -        უკვე მიდიხარ? - კუდში დაედევნა ნიაკო და ძმას წელზე ხელი შემოხვია. -        მეტის გაძლების ნერვები არ მაქვს ნიაკო. ჯობია წავიდე. დავისვენებ დღეს ისედაც დავიღალე.-        მაშინ ხვალ მოვალ შენთან კარგი? -        მოდი, როცა გაგიხადება მაშინ მოდი - ჰაერში მიაძახა სიტყვები ისე რომ უკანაც არ მოუხედავს და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა ეზო . ბევრის ატანა უწევდა დანიელს ძმისაგან, მაგრამ ითმენდა, მხოლოდ იმიტომ რომ მისი ძმა იყო და მაინც ძალიან უყვარდა.  მძიმე ტრამვის შემდეგ, ანდრიას პრობლემები ჰქონდა. ნერვიული ბავშვი იყო, მთელი მსოფლიოს გარშემო ექიმი არ დაუტოვებიათ მაგრამ არაფერი ეშველა. ზედმეტად ემოციური და ნერვიული იყო ლოქოკელების შუათანა შვილი. ერთგვარ სიამოვნებასაც კი იღებდა სხვების დამცირებით და გულის ტკენით. ამიტომ ცდილობდა დანიელი ყოველთვის მისგან თავი შორს დაეჭირა. კარგად იცოდა ოჯახის უფროსმა მისი შვილის პრობლემების შესახებ მაგრამ უკვე ოცდაათი წლის კაცს ვერაფერს უხერხებდა. ვერაფრით შველოდა. ან იქნებ არ უნდოდა რომ რაიმე შეეცვალა, თუ ნიკოლოზს დაუკვირდებოდით ეჭვიც კი შეგეპარებოდათ რომ ძალიან მოსწონდა ანდრიას „შეურაცხადის“ სტატუსის ტარება და დიდად არ იწუხებდა თავს რაიმეთი დახმარებოდა. ყველაფერი კი დანიელის ხარჯზე ხდებოდა. -        დანო სად ხარ?- ძმაკაცის ხმაზე გულიანად გაეცინა  და თავი გაიქნია.-        სახლში მივდივარ შენ რა გინდა ის თქვი. რაღაცა გენდომება თორემ ასე გვიან არ გაგახსენდებოდი მე შენ. -        არაფერი ბიჭო, მე და ლევანა შენს სახლთან ვართ და, ვიფიქრეთ ხომ არ დაგველია.-        კარგი თხუთმეტ წუთში ვიქნები. მანამდე ჩამოხსედით კიბეებზე „ ბრაძიაგებივით“ და მოვალ.-        დანიელ ძვლებში დაგამტვრევ ამის გამო. -        ცემა მორევაზეა იკა, ნუ დაგავიწყდება იცოდე. -        ხო ეგეცააა - სიცილით ჩასძახა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიჩურთა.. ბოლო სართულის აივანზე ისხდნენ და ლუდის ქილებს ერთმანეთს უჭახუნებდნენ.. ჩვეულებრივზე უფრო მეტად მშვიდი და დაფიქრებული იყო ლიქოკელი... ალმაცერად აშტერდებოდა ძმაკაცს ლევანი და ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა, იცოდა ახლა რომ რაიმე ეკითხა დანაღმული ბომბივით აფეთქდებოდ, ამიტომ ცოტა დროს აცადა რომ გასულიყო. -        რამდენი წელიწადია მე და შენ ვმეგობრობთ?- მაშინვე ჰკითხა როგორც კი საპირფარეშოში გავიდა ირაკლი. -        რა იყო ლევან, რა შორიდან მივლი..-        ხომ ხედავ, ჯერ არაფერი მიკითხავს უკვე მიხვდი რა მინდოდა, როგორ გგონია მე ვერ ვხვდები რომ რაღაც გაწუხებს? -        არაფერია, ჩემებთან ვიყავი, ხო იცი როგორც ხდება ხოლმე.. -        დანიელ ცუდად ცრუობ , ბევრჯერ მითქვამს , იყო უხეში კარგად გამოგდის მაგრამ ტყუილის თქმა არ გეხერხება, რაღაც სხვა ამბავია შენს გულში და თვალებში ..-        მოდი ნუ გავშლით , არ მინდა , ახლა არა ლევან, არც თავი მაქვს და არაც ძალა. ხო მართლა შენ ის მითხარი თანხის ამბავი ხომ მოგვარდა? -        მოგვარდა დამშვიდდი ძმაო, რადგან თავად მიხვედი იმ ბავშვთა სახლში ესეიგი იქ რაღაც ღირებულია. -        კი ბავშვები, რომლებსაც ისევე აკლიათ სითბო როგორც მეე.. - გულდაწყვეტილმა ამოილუღლუღა და ლუდი მოსვა..-        მოდი , მოდი აქ ჩაგეხუტოო - სიცილით მოეხვია ძმაკაცს და მხარზე დაადო თავი.. პირველ კლასში შენს გვერდით ძალით დამსვეს, ახლაც მახსოვს რა აკლდამასავით იჯექი, არ მინდოდა შენს გვერდით ჯდომა მაგრამ მაიძულეს. ახლა მაიძულებ ჩაგეხუტო და მოგეფერო დანიელ გეყოფა რაა. უკვე გავიზარდეთ ..-        მერე რააა, გაზრდილ ადამიანებს არ უნდათ სიყვარული? თუ რა არის მაყვედრი? - მხარი აკრა ძმაკაცს და აჭრილი მზერა შეანათა.-        ნუ მიყურებ ეგრე , ვხუმრობ .. -        მეც... ხორხოცით უთხრა და მაგრად შემოხვია ხელი მხარზე ძმაკაცს..- ხო იცი ხვალ დილით გავდივართ ლევან ადრიანად, იმდენი არ დალიო ახლა ფეხზე რომ ვერ იდგე ძმურად .**-        ამიხსენით ვინმემ რა მინდა ლიკანში რააა. აი რა მინდა აქ- ნერვიულად ვახვანცალებდი ფეხებს და დას და სიძეს დაშუბლული ვუყურებდი. ამდენი საქმე დამატოვებინეთ თბილისში ხვალ საღამოს წვეულება გვაქვს, გოგოებს მიხმარება უნდათ , რა მინდა ამ ლიკანში თანაც ერთი დღის გამო.-        ვაიმე მართა, ყურები მატკინე უკვე წუწუნით, ერთი დღე ვერ უნდა მოითმინო ჩემს გამო? რა მოხდა ახლა, აიტანე ერთი დღე ლიკანში. კიდევ კარგი ამერიკაში არ წაგიყვანე თორემ სუიციდის მომსწრეები გავხდებოდით - სიცილით გაკრა მხარი ქმარს და ორივემ შემომხედა..-        შენ აყევი , მიდი აყევი სიცილში, შენს გამოშტერებულ ცოლს. რა გენაღვლება კახი. -        მართა მისმინე. ერთი დღე , მხოლოდ ერთი დღე დაისვენებ, ხვალ შუადღეს უკვე თბილისში იქნები, დაისვენე ცოტა რა მოხდა. ხო იცი რომ გოგოები ყველაფერს მოაგვარებენ .. -        ვიცი მაგრამ მაინც.-        მაინც უნდა იწუწუნოს, აუცილებლად თუ ყველაფერი ისე არ მიდის როგორც თავად უნდა რა. -        კარგი ჩუმაად ვარ. ჩემი ოთახი სადაა, ავალ დავეგდები მაინც დავისვენებ, თვალებში არ გაგეჩხირებით , უმაქნისებო - გაბრაზებას მაინც ვერ ვფარავდი და სასტუმროს დერეფნისაკენ ზლაზვნით მივდიოდი.. ყველაზე მეტად რაც სასტუმროებში მძულდა ეს ოთახების გასაღები იყო, იმიტომ რომ ვერასოდეს ვაღებდი, ყოველ ჯერზე ვინმესთვის თხოვნა მიწევდა რომ ეს ოხერი ბარათი კარში გაეტარებინა და გაღებულიყო.. ამჯერადაც კარგა ხანს ვუჩხიკინე კარებს და ვერაფერს გავხდი. ზურგით მივეყრდენი კარებს და იატაკზე დავჯექი. ნერვიულად ვაქანავებდი თავს და მშიერი ძაღლივით ვოხრავდი... -        რატომ ვერასოდეს ვაღებ ამ კარებს ღმერთო რატომ- ნერვებმოშლილი ვბუტბუტებდი და უკვე შემეძლო გულიანად მეტირა..-        დახმარება გინდათ პატარა ქალბატონო? - ნაცნობმა ხმამ სხეულში დამიარა და ტვინის რომელიღაცა ნათურა აანთო. სწრაფად გავახილე თვალები და ჩემს წინ ასვეტილ მამაკაცს ფეხებიდან ზემოთ ავაყოლე მზერა..-        ჯანდაააა, შენ რა მე დამსდევ? რა გინდა ადამიანოოო -  გაბრაზებული ვეტაკე და ფეხზე სწრაფად წამოვდექი. -        მე, დაგსდევ შენ? - მგონი ვერ უნდა იყო კარგად, ხომ კარგად იმგზავრე მართა? !- კითხვაში ირონია გაურია თუ არა მივხვდი რომ ახლა საბოლოოდ ამასხავდა ტვინში მისი სითავხედის გამო.-        მისმინე შენ - -        ბატონო დანიელ, თქვენი ოთახი მზადაა, ისე როგორც გიყვართ,  ჩემს წინ ოთახის კარებიდან წითელ ფორმაში ჩაცმული ახალგაზრდა ქალი გამოვიდა და გასაღები მიაწოდა.-        მადლობა ნონა, - ჩემდა გასაკვირად თავაზიანად მოუხადა მადლობა და კიდევ უფრო გამაკვირვა სახელით მიმართვამ. -        რამე თუ გინდოდეთ ..-        არაფერი მინდა დასვენების გარდა. საქმეს მიხედე ,- ძალიან მშვიდად უთხრა და ჩემკენ მოტრიალდა.. - ერთი, ორი და სამი - ნახე გაიღო - ისე სწრაფად გამაცალა გასაღები ხელიდან გონზე მოსვლაც ვერ მოვასწარი .. - მადლობა არაა საჭირო , მასე არ დარჩე. შედი გრილი შხაპი მიიღე და მოდუნდი..-        შენს სითავხედეს საზღვარი არ გააჩნია  !- გამწარებულმა ვუთხარი და კარები ზურგს უკან მივხურე..-ესღა მაკლდა, ეს ალქაჯი ჩემს წინ ოთახში იყო, ეტყობა ყველა იცნობს, და ესეც ყველას იცნობს . როგორი თავაზიანია ბიჭი თურმე, ჩემთან კიდევ ... ჩემთვის  ვბუტბუტებდი და ოთახში ნერვიულად დავდიოდი წინ და უკან.. დამსვენებლებს უკვე ეძინათ.. ღამის ორი საათი იყო. ბუნებასაც კი მოემძინარებინა თავი, თითქოს ყველა მე გამირბოდა... აუზის წინ მდგარ საქანელა სკამზე ჩამოვჯექი და გაბრდღვიალებულ მთვარეს სულელივით გავუღიმე.. ბავშობიდან მიყვარდა ცის ყურება, მერე სურვილების ჩათქმა, მერე დღეებს ვითვლიდი და ვიწერდი როდის მიხდებოდა.. ტანში გამაცია, რამდენი ხანია ასეთი რამ არ გამიკეთებია.. როდის შევიცვალე? როდის გავხდი ასეთი ? ალბათ ცხოვრებამ მიმიყვანა აქამდე, ან ცხოვრებამ მატკინა. საოცრად მომინდა ისევ პატარა ვყოფილიყავი და ისევ ისე ჩამხუტებოდა ბებო როგორც სკოლაში წასვლის წინ მეხუტებოდა. მაგრამ დედა....დედა სხვანაირი იყო. დედას თავისი ცხოვრება ქონდა..ნაკლებად ადარდებდა ჩემი ბედი. არაფერში ვადანაშაულებდი მე და ნიტა უკვე ზრდასრული ადამიანები ვიყავით, შეგვეძლო გვეცხოვრა ისე როგორც მოგვინდებოდა, თუმცა აქ ამაში იყო ყველაზე დიდი პრობლმება, გვაცდიდნენ ყველაფერს გარდა ბედნიერებისა. გვაცდიდნენ ვყოფილიყავით მარტოები ოღონდ გვეცხოვრა მათი წესებით . თვალები დავხუჭე და ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, ნაწვიმარმა მიწის სურნელმა მძაფრად დამიარა სხეულში და სახეზე ღიმილი მომგვარა. ხელები გულზე გადავიჯვარედინე და საყვარელი მუსიკის ჰანგებს ფეხი ავუყოლე.. მზის სხივებმა ერთიანად მომანათა სახეზე და ნაძალადევად გავახილე თვალები.. როგორც პატარა ისე გავიზმორე და შეშფოთებისაგან წამოვჯექი ლოგინში . საკუთარ ოთახში, საკუთარ საწოლში ვიწექი .. „ვიღაცამ მომიყვანა, ღმერთო ჩემო , დავიჯერო სკამზე დამეძინა?“ - ტვინში ერთმანეთის მიყოლებით მომდიოდა აზრები და პასუხს ვერც ერთს ვერ ვცემდი . საკუთარ ანარეკლს დავაშტერდი სარკეში და მოღრეცილი კიკინა გავისწორე.. გრილი შხაპის მერე ცოტა გონს მოვეგე, ჩემოდნიდან სუფთა ტანსაცმელი ამოვიღე და კიბეებზე სირბილით დავეშვი. საოცარი ამინდი იდგა. მზე სითბოს არ იშურებდა.  ფანჯარასთან მდგარ მაგიდასთან ნიტას და კახის მოვკარი თვალი და ხელი დავუქნიე.. სწრაფი ნაბიჯით წავედი მათკენ და სკამზე მოწყვეტით დავჯექი.. -        წუხელ სად იყავი? - ჩემი დის კითხვაზე ცოტა არ იყოს და თინეიჯერი ბავშვივით დავიბენი. -        ყავას და რაიმეს მოგიტან - მაშინვე წამოდგა კახი და ნიტასთან მარტო დამტოვა. -        მართა, წუხელ სად ეგდე? - ტონი მაშინვე შეცვალა და მაჯაზე მაგრად მომიჭირა ხელი.-        შენ მგონი დაგავიწყდა რომ მე შენზე უფროსი ვარ და წესიერად მელაპრაკე გაიგე? გარეთ ვსეირნობდი. სად ვიქნებოდი. კაცებში ვიყავი ვიგულავე.-        არ გეხუმრები... იცი აქ ვინ არის?-        რაში მაინტერსებს ვინ არის?!- გეუბნები როგორც იყო, აუზის წინ შეზლონგზე წამოვწექი და დამეძინა. დილით კიდევ ოთახში გამეღვიძა..- როგორ მოვხვდი იქ არ მახსოვს. ისე მთვარეული ხო არა ვარ? - საკუთარ აზრზე თვალები გამიფართოვდა და ტანში გამაჟრიალა..-        მთვარეული არა დებილი ხარ - პირველად შემამკო ჩემმ დამ ასე ლამაზად, და გაოცებულმა შევავლე მზერა.-        გოგო, რანაირად მელაპრაკები შენ მე დილიდან ჰა? მე შენი პატარა ბავშვი კი არა ვარ, შვილი თუ გინდა გეყოლება მალე და იზრუნე მასზე, რა გამიჭირე საქმე.. - გაბრაზებულმა დავუტიე და წასასვლელად მოვემზადე რომ, მხარზე მაგრად დამაჭირა სიძემ ხელი და სკამზე დამმსვა..-        მისმინეთ, კამათს სულ მოასწრებთ. ახლა გემრიელად ვისაუზმოთ მერე კიდევ უნდა გავიდეთ. ხო გაქვთ?-        მახსოვს დღეს სტუმრები მოვლენ ჩვენთან და იმედია ყველაფერი კარგად იქნება.-        იქნება , იქნება აბა რა. შენ მაგაზე არ იდარდო. ისეთი ოქროს ხელება გოგოები გყავს შენ , ყველაფერს მოაგვარებენ.-        ხო ასეა.. ჩემი გოგოები ყველაზე კარგები და ყველა მწარეები არიან. ერთი მათგანი განსაკუთრებით - ნიტას ჯიბრზე ვთქვი და ყავა მოვსვი..**სავარძელში იჯდა ნიკოლოზი და საკუთარ ფიქრებს ხან მარჯვნივ ხანაც კი მარცხნივ ალაგებდა. თავს და ბოლოს ვერ უყრიდა აზრებს. წინა დღის ვახშამზე ახლაც ფიქრობდა და ვერაფრით ხვდებოდა სად დაუშვეს შეცდომა ანდრიას აღზრდის დროს. საკუთარ თავს ადანაშაულებდა რომ ზედმეტად ჰყავდა გათამამებული. თუმცა ექიმების თქმით , ის დაბადებიდან ასეთი იყო , ასეთი ემოციებით დატვირთული გაუწონასწორებელი და ზომაზე მეტად ჯიუტი. უყვარდა ნიკოლოზს სხვებისთვის ხელების ჩამოწმენდა, არასოდეს იხსენებდა იმას რაც არ სჭირდებოდა, არასოდეს იდანაშაულებდა თავს იმაში რომ შვილი ასეთ მდგომარეობამდე თავად მიიყვანა.. ნერვიულად ისვავდა ათრთოლებულ ხელებს ნიკაპზე და მხოლოდ ერთი რაღაც აბრაზებდა, თავისი უმოქმედობა. ორი წლის წინათ საბოლოოდ აიღო ხელი სამსახურზე. გადატვირთული გრაფიკის გამო, ორგანიზმმა ვერ გაუძლო და 56 წლის ასაკში ორჯერ გადაიტანა ინფარქტი. ექიმმა დასვენება და სახლში ყოფნა ურჩია. რუსუდანმაც მაშინვე თავისთან იხმო ოჯახის მთავარი „ღერძი“ დანიელი და მამის ამბავი გააცნო. ისე მოაგვარეს ყველაფერი, წამით არ უკითხავთ დანიელისათვის უნდა თუ არა მამა-პაპის ბიზნების ჩაბარება ასე ხელაღებით, როდესაც ახალგაზრდა მამაკაცს უკვე ჰქონდა თავისი საქმე.. დანიელმა მხოლოდ ის სთხოვა მამას ნიაც ჩემთან ერთად იყოს, ხანდახან მაინც დავისვენოო, ზურგი აქცია თბილისის გარეუბანში მდგარ ლიქოკელების სამ სართულიან სახლს და მათგან მოშორებით დაიდო ბინა სიმშვიდეში..-        ხედავ სადამდე მივედით რუსა?- ეზოში მოფუსფუსე ცოლს გასძახა ნიკოლოზმა და გაიტრუნა.-        რას გულისხმობ ნიკო? რაზე ამბობ? - მაშინვე მის გვერდით ჩამოჯდა ზედმეტად ოქროსფრად თმა შეღებილი ქალი და მუხლზე ხელი ნაზად დაადო.-        ყველაფერს, დანიელი სახლიდან წავიდა და კვირაში ერთხელ ვხედავთ, ნია თითქმის მთელი დღეები სახლში არააა, ანდრიაზე ლაპარაკიც კი ზედმეტია. როგორ გამოვიდა ასე რომ, სამი შვილი გვყავს და სამივე ასეთ განსხვავებულია ერთმანეთისაგან.-        რატომ ამბობ ასე ნიკო? დანიელი და ნია გვანან ერთმანეთს. უბრალოდ ცხოვრებამ ასე მოიტანა რომ დანიელი დაჩაგრულიყო.. -        დაჩაგვრაა ეს, როცა ამხელა ფირმის სათავეში დგახარ და მილიონებს ეთამაშები რუსა? დაჩაგვრააა? პიქირით ამაზე ოცნებობენ ადამიანები. მე კიდევ ჩემივე ხელით გადავულოცე მას ყველაფერი...-        ისე ნუ ამბობ, თითქოს გეხვეწებოდა დანიელი და შენ უარზე იყავი. ხო იცი რომ მას არასოდეს არაფერი უთქვამს შენთვის.-        ვიცი, ვიცი. დამავიწყდა რომ სახლში შენი სახით პირადი დამცველი ჰყავს დანიელს.-        არ გინდა ნიკო. დანიელი სხვანაირია და შენ ეს ძალიან კარგად იცი. ნუ მაიძულებ ბევრი რამ გაგახსენო..-        ხო კარგი, კარგი, რა საჭიროა ეს წარსულის გახსენებები. უბრალოდ ვთქვი..-        უსამართლო ნუ იქნები შენი შვილის მიმართ. ადექი სახლში შედი. წვიმას აპირებს, ამ ამინდისაც ვერაფერი გავიგე ისევე როგორც შენი - სიტუაციის განმუხტვა სცადა რუსუდანმა და ქმარი სახლში ნაძალადევად შეუშვა. ვერაფრით ეგუებოდაა საყვარელი შვილის სახლიდან წასვლას რუსა, მისი პირველი სიხარული , პირველი იმედი იყო დანიელი. ისეთი სიფაქიზით ისეთი უზადო სიყვარულით გაზარდა. მერე შეიცვალა. მერე გადასხვაფერდა. რაღაც გარდატეხა მოხდა მასში, რაღაცამ იმოქმედა მასზე. საკუთარ თავში ჩაიკეტა, გარე სამყაროს მოსწყდა და მხოლოდ საკუთარ მესთან კონტაქტობდა.. მერე ნელა-ნელა შეეგუა რუსაც შვილის ასეთ შეცვლას,ხან გარდატეხის პერიოდს ხანაც სიყვარულს აბრალებდა. მაგრამ მისი ძლიერი ხასიათის გაამო, ვერ უბედავდა ბოლომდე ჩაყოლოდა შვილის ტკივილს და გაეგო რა სჭირდა.. **კედელს მიყუდებული ვიდექი და ბუმბულებიანი ნიღაბი მიფარავდა სახეს. ყველაფერს მოველოდი და ამას თუ გამიკეთებდა საკუთარი დაქალი არა. -        გაიღიმე გოგო, ნიღბის შიგნიდანაც კი გეტყობა რომ დამჟავებული სახით ხარ , რა გჭირს მართა - ბედნიერმა მითხრა სოფიომ და ნუცას გახედა..-        ხოოო, ძალიან ბედნიერი უნდა ვიყო მაგრამ, არ ვარ. მე თქვენ უბრალოდ მადლიერების გადასახდელად გთხოვეთ საღამოს გამართვა და თქვენ კიდევ ეს ბუმბულებიანი და ფარჩებიანი კარნავალი მოაწყეთ. თავი მეთვრემეტე საუკუნეში მგონია „ბალზე“.-        ხოდა გეგონოს. შენი პრინცი მოვა ახლა, ხელს გამოგიწვდის რომ გეცეკვოს, მერე შენ ეს პრინცი შეგიყვარდება და ძებნას დაუწყებ.-        რა რომანტიკააა, ღმერთმანი, შენ ასე იპოვე თორნიკე? - სიცილით ვუთხარი სოფოს და აწეული ნიღაბი ისევ უკან ჩამოიწია, გაბრაზების დასამალავად. -        აჰააა, ხომ ვთქვი- ყურში მიჩურჩულა, და ჩვენკენ მომავალი მაღალი მამაკაცისაკენ მიმანიშნა.. -        მორჩი გოგო, დაინახავს რაებს აკეთებ,  ნაბიჯით წინ წავიწიე რომ მაშინვე წინ გადამიდგა.-        მართა გელოვანო-ო ჩემგან აპირებ გაქცევას? - ხავერდოვანმა ხმამ მაშინვე ტანში დამიარა და ადგილზე გავიყინე.-        და თქვენ ვინ ხართ რომ? ვერ გავიგე...-        ოოოო, ქალბატონო, თქვენს თავს რა დამავიწყებს. შენც ისევე კარგად იცი მე ვინ ვარ ისევე როგორც მე ვიცი შენ ვინ ხარ. -        მორჩით მორიგ თამაშს დანიელ , არ ვარ ამის ხასიათზე. -        არადა სულაც არ ვთმაშობ. მინდა თქვენგან მადლობა მოვისმინო.-        მოისმენთ , როდესაც სიტყვას ვიტყვი..-        ნწუ,ნწუ, ნწუ. არადა მე სხვა მადლობა მინდოდა. წუხანდელი ღამისთვის, მე რომ არა დამიჯერეთ კოღოების მსხვერპლი გახდებოდით .-        წუხანდელი ღამის? შენ ... მოიცადე. გასაგებია. მაგრამ მე დახმარება არ მითხოვია. ასე რომ მადლობას ნუ ელოდებით. ისე სხვათაშორის კოღოები არ მკბენენ..-        არც გიკბენს, კოღო ცივსისხლიანს არ ეტანება - ყურთან მიჩურჩულა დაბალ ხმაზე და სწრაფი ნაბიჯით გამეცალა..რამოდენიმე წამს გახედევებული ვიდექი და მის გრაციოზულ სიარულის მანერას გაშტერებული ვუყურებდი. მხრებში გამართული მიაბიჯებდა მაგიდისაკენ, გრძელი ხელები და თლილი თითები თითქოს მასთან ერთად ცეკვავდა სიარულის დროს. ვგრძნობდი რომ იღიმოდა, შინაგანად ვიცოდი , ჯერ კიდევ ამდიოდა ალი მისი სიახლოვის გამო. ჯერ კიდევ გული ამოვარდნაზე მქონდა და გონს ვერ მოვდიოდი. დაბნეული გავედი ამაღლებულ სცენაზე და მადლობის სიტყვა თავდხრილმა წარმოვთქვი. მისი შეხედვა არ შემეძლო. გული მეწურებოდა ისე მინდოდა დამენახა კიდევ ერთხელ მისი თვალები მაგრამ ვიცოდი , დავიბნეოდი, რაღაცას ისე ვერ გავაკეთებდი როგორც საჭირო იყო. ძლივს ჩავამთავრე სიტყვა და გეზი პირდაპირ ნიტასკენ ავიღე. -        ნიტა ეს ბიჭი აქ ვინ მოიყვანა? - მკლავში ხელი გაცხარებით დავტაცე და გვერდზე გავწიე ხალხისაგან.-        ვინ ბიჭი, რაზე ლაპარაკობ.-        დანიელი აქ ვინ დაპატიჟა.!-        რა კითხვაა?!- აზროვნება დაკარგე? რამოდენიმე დღის წინათ მაგ ბიჭმა გადაგარჩინა და კიდევ დიდ გულზე ხარ ? რას გადაეკიდე ამიხსენი ამ ბიჭს?-        არ მსიამოვნებს მისი ჩემს სიახლოვეს ყოფნა!- გაუაზრებულად ვუთხრი და მალული მზერა გავაპარე მისკენ.-        არ გგონია რომ ზედმეტად ხარ დაძაბული მის გამო? მას სულაც არ აწუხებს შენი ახლოს ყოფნა, რა ხდება? - დაფიქრებულმა მკითხა და დანიელს გახედა..-        რა უნდა ხდებოდეს, არ მსიამოვნებს და მორჩა!-        ამ ხმამაღალ ნათქვამს „არ მსიამოვნებს“- ახსნა მოუძებნე ჯერ დაიკო, ახსნა. - ლოყაზე მაკოცა და მეგობრებს დაუბრუნდა..შუბლი ნერვიულად მოვისრისე და ეზოში გავედი. ბუმბულებით გადავსებული ნიღაბი მიწაზე დავაგდე და სკამზე მოწყვეტით დავჯექი. -        ბალი, მასკარადი, რას არ მოიგონებს ეს გოგო, ოღონდ რაღაცაში გაერთოს და დროის გასაყვანი მოიფიქროს, მე სამადლობელო საღამო მინდოდა ამან კიდე ფარშევანგად მაქცია- გაბრაზებული ვდუდღუნებდი და ნერვიულად ვაქანავებდი ფეხს.-        მე ძალიან მომწონს, ვინ მოიფიქრა ეს ბალი და მასკარადი? -        შენ მართლა მე მყარაულობ თუ გინდა რომ ჭკუიდან ამწიო?- გამწარებულმა ვუყვირე და სწრაფად წამოვხტი ფეხზე, ჰაერში მჭახედ გაისმა საოცარი ხმა და წონასწორობა დაკარგული დანიელს ზედ მივასკდი. - კაბა გავაფუჭე,ნამდვილად მომკლავს, ისე ძალიან გავაფუჭე. მომკლავს სოფო - აცრემლებულმა ჩავილაპარაკე და მისი სხეულის სიმხურვალისაგნ გასცლას სულაც არ ვლამობდი. -        ჯერ ვნახოთ როგორ გააფუჭე. ნაზად გამწია განზე და თლილი თითები მხრებიდან მაჯეების მიმართულებთ დამისვა, - ნახე არაფერი ეტყობა, სულ არაფერი მართა, ახლა არ მითხრა რომ ამ კაბის გამო უნდა იტირო ... ღიმილისაგან თვალები აუციმციმდა და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა..-        შენ რა გადარდებს მე გავხიე კაბა. შენი ბრალია. ყოველთვის უდროო დროს ჩნდები დანიელ.-        უდროო როდის იყო?!- გამახსნე აბა, რომ დაგეხმარე , სასტუმროს კარი რომ გაგიღე, ღამით რომ ეზოში არ დაგტოვე, თუ ახლა რომ დაგიჭირე, მითხარი უდროო დროს სად გამოვჩნდი და გავითვალისწინებ. -        ნერვებზე თამაშობ გასაგებია?! ყოველი შენი გამოჩენა კრახით სრულდება დანიელ. ხედავ? ხომ ხედავ კაბა გავაფუჭე, სოფო მომკლავს, მისი საყვარელი კაბა იყო. - სლუკუნით ვუთხარი და ცრემლები გადმოვყარე..-        კარგი რააა, კაბის გამო როგორ ტირიხარ? წამოდი და ახალს გიყიდი , ხელი მკლავში მომკიდა და სკამზე დამსვა..-        შენ ვინ ხარ რომ რაიმე მიყიდო ჰა? თავი ვინ გგონია? შენი ნაყიდი კაბა რაში მჭირდება?! - გაცხარებულმა ვუთხარი და მისი ღიმილიანი სახის დანახვაზე უარესად მომეშალა ნერვები..-        დამშვიდდი? თუ კიდევ გადროვო- ძალიან მშვიდად გამეპასუხა და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა.-        შენ მგონი ნერვები არ გაგაჩნია იცი?- სრულიად უნერვო ადამიანი ხარ, ცივი ყინულივით და უგრძნობი. საერთოდ იცი რა არის ტკივილი? გტკენია ოდესმე?-        და ახლა რას მეუბნები რომ კაბის გახევით ცხოვრება გეტკინა? ეს ქალები ყველაფერს რატომ ამძაფრებთ ასე არ ვიცი. ელემენტარულისგან რაღაც გრანდიოზულს ქმნით. კაბა გაიხა, დიდი ამბავი. მთავარია ცხოვრება და იმედები არ დაგექცეს თავზე, თორემ მილიონ კაბას იყიდი მართა.-        მერე რა რომ ვიყიდი. -        ძალიან მძიმე ადამიანი ხარ, გეფიცები, ბევრნაირი ქალი შემხვედრია და შენნაირი არა. რომ გკითხონ ძალიან დიდი და ზრდასრული ადამიანი ხარ, სიტყვა ისე დამაჯრებლად წარმოთქვი, ლამის დამეჯერა რომ მადლობას გულახდილად მიხდიდი, ახლა კი ზუსტად ვიცი რომ ჩემს წინ ჩამოუყალიბებელი გოგო ზის. თინეიჯერი გოგო, რომელიც თხუთმეტი წლის ასაკში არის ჩარჩენილი და დაქალის კაბის გამო ტირის - დამაჯერებლად მითხრა, ხელის სწრაფი მოძრაობით გაისწორა შარვალი და გასასვლელისაკენ დინჯი ნაბიჯით გავიდა..ქუჩაში ვიდექი და გამწარებული ვიმტვრევდი თითებს, საყვარელი სიძე ჩემს ზარს არ პასუხობდა, სავარაუდოდ ისე იყო ჩემს დასთან ერთად გართული. -        დიდხანს უნდა იდგე აქ? თუ დასველება მოგწონს?- მისმა ხმამ ტანში ერთიანად დამიარა და მისკენ დავტრიალდი..-        მანქანას ველოდები..-        რატომ მებღვირები ადამიანო? წამოდი წაგიყვან- მშვიდად მითხრა და მანქანისკენ წავიდა..-        არ მინდა დანიელ, შემეშვი...-        შენი მანქანა მგონი დაკავებულია, დასველდები და გაცივდები, წამოდი წაგიყვან არ ვიკბინები ..-        კარგი.. - რაც შემეძლო თავაზიანად ვუთხარი და მის ნაბიჯებს გავყევი..ცოტა ხანს მშვიდად ვისხედით. ხმას არც ერთი არ ვიღებდით. ორივეს ჩვენი ფიქრი და საზრუნავი გვქონდა.. მე მასზე ვფიქრობდი , მასაც ეყოლებოდა საფიქრალი რამე ან ვინმე.. ჩვენი დუმილი ტელეფონის ზარმა დაარღვია..-        სანდრო გადაირიე? საათს დახედე რომელია. ახლა მეუბნები მაგას? კარგი , კარგი დამშვიდდი .-        მშვიდობაა? - ინტერესით ჩავეკითხე და იქამდე ფანჯრის მინაზე მოცურავე წვიმის წვეთს მზერა მოვაშორე..-        საბუთები დარჩა ჩემს მძღოლს, უნდა წამოვიღო. -        კარგი აქ გამიჩერე და ტაქსით წავალ -გადასვლა დავაპირე რომ დამიჭირა..-        ამ ამინდში წახვალ ტაქსით და გგონია რომ გაგიშვებ?- მივიდეთ საბუთები ავიღოთ და მერე მიგიყვან..-        კარგი - დაღლილმა ამოვიფრუტუნე და  წვიმისაგან შექმნილ მდინარეებს გავხედე, ქუჩებში რომ ურცხვად მოედინებოდა.მანქანა ქალაქგარეთ სახლთან გაჩერდა და შეშინებულმა გავიწიე ინსტიქტურად დანიელისკენ.. -        გადმოხვალ თუ აქ იქნები? ვერ გეტყვი რომ ხუთ წუთში მოვალ, საბუთები არ ვიცი სად დევს და ტელეფონი გათიშული აქვს ალბათ დაუჯდა - მშვიდად მითხრა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო..-        ღმერთო ჩემო გადმოვალ, დაგეხმარები მაინც.-        კარგს იზამ, თორემ არ ვიცი ეს საბუთები სად უნდა ვიპოვო...-        უკან სავარძელზე ქოლგაა, მიდი აიღე და ფრთხილად გადმოდი ოღონდ- მშვიდად მითხრა და მანქანას შემოუარა. კარი თავაზიანად გამომიღო და გადმოსვლაში დამეხმარა..-        ეს რა უბედური წვიმაა, რა არის, ახლა მოუნდა ეს თავხსმა და უბედურება რა - გაბრაზებულმა ჩავილაპარალე და ქოლგის ქვეშ შეფარებული მის მხარს ავეკარი.- ამ სახლში შუქი არ ირთვება? - მისკენ მივტრიალდი და პასუხს დაველოდე..-        ირთვებოდა.. არ ვიცი მართა. რამოდენიმე თვე აქ არ ვყოფილვარ. შეიძლება ძლიერი წვიმის გამო გათიშეს..-        წვიმის გამო გათიშეს? რას ბოდავ? რომელი საუკუნეა,  ალბათ დავალიანების გამო გათიშეს-ვალში არ დავრჩი და ისევ შევუბღვირე....-        არ ვიცი რის გამო გათიშეს, ხომ ხედავ რომ არააა. ახლა ამდენ ლაპარაკს ჯობია დამეხმარო, სადღაც წითელი საქაღალდე უნდა იყოს. მე ზემოთ წავალ შენ აქ ეძებე - ტელეფონის ფანარი თვალებში შემანათა და შეყოვნდა.. - იმედია სიბნელის არ გეშინია..-        მე არაფრის მეშინია და მითუმეტეს სიბნელის- გულმოსულმა ვუთხარი და ზურგი ვაქციე..ბავშობიდან მძულდა ქუხილის ხმა, მითუმეტეს სიბნელეში. მახსოვს დაახლოვებით ათი წლის ვიქნებოდი ბებომ სახლში მარტო რომ დამტოვა, ჩემს ჯიბრზე დენი გაითიშა, ის სიბნელე ახლაც კი მზარავდა, საწოლის კიდეზე ვიჯექი , სახე მუხლებზე მედო და ხელები ყურებზე მქონდა აფარებული დაახლოვებით საათზე მეტი სანამ სახლში არ მოვიდა.. წამიერად გამახსენდა ახლა ის სიბნელე და ზურგს უკან ფეთიანივით მივტრიალდი, არავინ იყო საკუარი ანარეკლის გარდა.გამეფებულ სიმშვიდეში ჩემივე სუნთქვა და შფოთვა უარესად მაწუხებდა. კიბეებისკენ გაუბედავად მივანათე ფანარი , ზემოდან ხმა არ ისმოდა, შიშმა ამიტანა, ამხელა სახლში სრულიად უცხო გარემოში , სრულიად მარტო ვიყავი ტელეფონის ფანრის იმედზე, გული გამალებით მიძგერდა.. გარეთ წვიმის ხმა და ქუხილი ერთმანეთს ერეოდა და თავი საშინელებათა ფილმის მთავრი გმირი მეგონა. საკუთარი სხეულის კონტროლი დავკარგე, მთელი ტანი მიცახცახებდა შიშისაგან.. კიბეებზე ნელა დავიწყე ასვლა, იმ იმედით რომ დანიელი ჩემს ხმას გაიგებდა და დამიძახებდა...-        დანიელ სად ხარ?- ბოლოს მაინც მოვიკრიბე ძალა და დავიძახე, მაგრამ საპასუხოდ მხოლოდ სიჩუმე დამხვა..- ვგრძნობდ რომ მალე შიშისაგან ისტერიკა დამემართებოდა, პატარა ბავშვივით დავიწყე ტირილი, ცრემლები ურცხვად დამედინა ლოყებზე. შვება ვიგრძენი, მთელი ემოცია რაც შიშს მოჰქონდა ცრემლებში ვატევდი, - დანიელ იპოვე საბუთები? - მორიგი ძახილის შემდეგაც დუმილი დამხვდა... ტელეფონი გადმოვატრიალე საათი ღამის თორმეტს უჩვენებდა, - ეს ბიჭი სად გაქრა, ჯანდაბა. უნდა რომ გული გამისკდეს. ბუზღუნი მივაყოლე სლუკუნს და მხარზე ხელის შეხებაზე ისტერიულად ავხეტე ყვირილი..-        მე ვარ მართა, დამშვიდდი -, შემომხედე მე ვარ.. -        მაგ ფანარს ნუ მანათებ თვალებში , დავბრმავდი.. გინდა რომ გული გამისკდეს? - გამწარებულმა ვუყვირე და კედელს მივეყუდე..-        შენ რა იტირე? - დაეჭვებულმა მკითხა და ლოყაზე ხელი დამისვა...-        არა, რატომ უნდა მეტირა, იპოვე საბუთები??-        ვიპოვე, მაგრამ გარეთ ისეთი თავსხმაა, არ ვიცი როგორ უნდა გავიდეთ.. ფიზიკურად ვერ მოვახერხებთ თბილისამდე ჩასვლას მგონი..-        აბა რას მთავაზობ? აქ დარჩენას?-        კი რატომაც არა.. უამრავი ოთახია, თბილად დაწვები, არ შეგცივდება, დაიძინებ დილით ადრე გავიდეთ, გადაიღებს დილამდე..-        რომ არ გადაიღოს?-        რომ არ გადაიღოს გზას მაინც ხომ დავინახავთ მართა..- ახლა კიდევ გზაც არ ჩანს, როგორც ჩანს მთელს დაჩებზეა გათიშული დენი, გაიხედე როგორ ბნელაა.-        არ მინდა გახედვა ვიცი.. - სანთელი არსად გეგულება? თუნდაც პატარა .. სახლი ხომ შენია, სად რა დევს არ იცი?-        არ ვიცი. იმიტომ რომ არ სახლში ახლა პირველად ვარ. -        პირველად ხარ? არ მითხარი ბოლოს რამოდენიმე თვის წინ ვიყავიო?-        იმის მერე-თქო !- გაბრაზება ვერ დამალა და  დერეფნის ბოლოში ოთახის კარები შეაღო..- მიდი შედი და დაწექი, დაიძინე..-        შენ სად დაიძინებ? - ინტერესით ჩავეძიე და გავიტრუნე..-        წინა ოთახში !- მართა , რა მნიშვნელობა აქვს სად დავიძინებ?- კითხვაზე კითხვით მიპასუხა და ფანარი საწოლზე დამინათა.. - კარადაში დასაფარებელი უნდა იყოს. კარი თუ გინდა გასაღებზე დაკეტე და დაიძინე..-        კარგი, ღამე მშვიდობის - გაუბედავად ვუთხარი და, საკუთარი სიტყვა ვერ გავტეხე რომ სიბნელის არ მეშინოდა.დაახლოვებით ათი წუთის მერე დანიელის მოძრაობის ხმა შეწყდა, მივხვდი რომ დაიძინა, მე კიდევ ვერაფრით ვიძინებდი, ეს სიბნელე, შიში და ქარის ხმა უარესად მიფანტავდა ძილს. მშიშარა არასოდეს ვიყავი მაგრამ მაინდამაინც ახლა მახსენდებოდა ყველა საშინელებათა ფილმი რაც კი ოდესმე მქონდა ნანახი. ფანჯარაში ქარისაგან მოქანავე ხეების ფოთლებს დავაშტერდი, შიშს მართლა ფართო თვალები ჰქონია, ყველა ფოთოლი ერთიანად იხრებოდა ჩემკენ. ყველა ფოთოლში ადამიანის სახე და თვალები მელანდებოდა.. ახლა საკუთარი თავისთვის უნდა მეშველა თორემ დილამდე საღ გონებაზე ვერ დავრჩებოდი..შეშინებული და აცახცახებული წამოვჯექი საწოლზე და  საკუთარი თავის გამხნევება ამაოდ დავიწყე.. ფრთხილად გადმოვწიე ფეხები საწოლიდან და კარები გამოვაღე.. ვიცოდი ახლა ერთადერთი ხსნა მასთან მისვლა იქნებოდა.. დერეფანში ისე გავიპარე თითქოს ქურდი ვყოფილიყავი, ის იყო მისი საძინებლის კარი შევაღე რომ სადღაც შორს მჭახედ გაიელვა, შემდეგ სადღაც ტყეში ჩამოვარდნილი მეხის ხმაზე ადგილზე შევხტი და ცალი ხელი ავიფარე პირზე რომ არ მეყვირა. სირბილით გავიქეცი მისკენ და საწოლზე კი არ დავჯექი დავხტი .-        მართა რა მოხდა? -მაშინვე გამოეღვიძა ჩემკენ გადმოიხარა და ხელზე ხელი დამადო..-        მეშინია, ვერ დავიძინე, მარტოს მეშინია, ფოთლებიც კი მელაპარაკებიან ...-        აბა არ მეშინიაო, ხომ გკითხე მართა, რატომ ბავშობ ასე..-        მეშინია, სიბნელის და ქუხილის, ძალიან - ემოციებისაგან ტირილს ვუმატე და ხელები სახეზე ავიფარე..-        კარგი, დამშვიდდი, მოდი აქ - საბნის კუთხე ამიწია და  მოურიდებლად შევძვერი მის რეზიდენციაში. მხოლოდ ახლა შევამჩნიე მაისური გაეხადა და ცდილობდა მშვიდად დაეძინა ჩემს მისვლამდე..- დამშვიდდი ?- პატარა ბავშვივით ჩამეძია და თავზე ნაზად გადამისვა ხელი..- გინდა წყალი მოგიტანო? -        არა, არ წახვიდე, მარტო არ დამტოვო. უბრალოდ მეძინება - გაუაზრებლად გავეპასუხე და მაგრად შემოვხვიე ხელი მკერდზე, იმის დამამტკიცებლად რომ არსად გამპარვოდა..სანამ ღრმად დამეძინებოდა, ვგრძნობდი მის ტუჩებს თმაზე, ვგრძნობდი როგორ ნაზად მეფერებოდა წვიმისაგან დანამულ თმაზე და ჩუმად თავისთვის ჩურჩულებდა რაღაცას..დილით ჩიტების ჭიკჭიკის ხმაზე ადრიანად გამოეღვიძა დანიელს,  ხელზე გაკეთებულ საათზე დაიხედა ჯერ მხოლოდ შვიდი იყო, წვიმას გადაეღო და მზე გვარიანად კაშკაშებდა,. გვერდით მწოლიარე მძინარე მართას გადახედა და გაეცინა. პატარა ბავშვივით ეძინა უშფოთველად,  თავი მის მკერდზე ედო ცალი ხელით კი მთელი ძალით ეკვროდა ზედ. ფეხი დანიელის ფეხებს შორის მოექცია და მშვიდად სუნთქავდა.. სახეზე ღიმილი მოეფინა. ახლა ამ პოზაში საკუთარი თავი რომ დაენახა სირცხვილისაგან საბნიდან არ ამოძვრებოდა... ტელეფონი მოიმარჯვა და რამოდენიმე სამახსოვრო ფოტო გადაიღო. ფრთხილად წამოიწია და მძინარე მართა გვერდით ნაზად გადააწვინა.-        დანიელ სად მიდიხარ , მეშინია- ჯერ კიდევ ძილბურანში მყოფმა ვიგრძენი რომ სითბო გამეცალა..-        დაიძინე ,გათენდა მაგრამ ჯერ ძალიან ადრეა, გავალ და ახლავე მოვალ..-        კარგი - ნაძალადევად გავეპასუხე და მის ბალიშზე გადავხოხდი..დაახლოვებით ნახევარი საათის მერე ნელა გავახილე თვალები და საწოლზე წამოვჯექი, სასიამოვნო სურნელი შემოდიოდა გარედან, წუხანდელი წვიმის და ახლანდელი მზისგან განებივრებული ხეების. უზარმაზარ ოთახს მოვავლე თვალი .პატარა ბავშვივით მოვიფშვნიტე თვალები და უეცრად გამინათდა გონება.. ყველა ჩემი მოქმედება ერთიანად ამომიტივდივდა თავში. საკუთხარი ფეხით მოვედი მასთან, თავად დავწექი.. მაგრამ რა მოხდა, ადამიანს როცა ეშინია, ხომ არ უნდა გაგიჟდეს, შეიძლება, თანაც ახლა ვიცნობ დანიელს, მართალია სულ რამოდენიმეჯერ ვნახე მაგრამ ხომ ცნობაა ესეც.საწოლი გავასწორე და დაბლა ჩავედი. მხოლოდ ახლა შევამჩნიე რა ლამაზი სახლი იყო, ფანჯრიდან ატალახებულ ეზოს გადავხედე, წუხანდელ წვიმას მთელი ყვავილები მიწასთან გაესწორებინა. გული მომიკვდა, მიწაზე უსულოდ ჰქონდათ თავი დადებული და მზის სიმხურვალეს ელოდნენ, როდის მიელამუნებოდა მათ დასველებულ ფოთლებს მზე. კარგა ხანს ვიდექი ფანჯარასთან და ეზოს გავყურებდი..-        დილა მშვიდობის- მისი ხმა იმდენად თბილ ტონებად დაიშალა ოთახში რომ ღიმილით გავხედე.-        დილა მშვიდობისა... სად იყავი ?-        საჭმელი მოვიტანე და ყავა.. დიდი ვერაფერი ვიშოვე , მაგრამ რაცაა საკმარისია..-        მთავარია ყავა არის და ეს უკვე საკმარისია..-        როგორ გეძინა? - აუღელვებლად მკითხა და ქაღალდის ჭიქაში მოქცეული ყავა გამომაწოდა.. -        კარგად.. - დარცხვენილმა ვუთხარი და ცხელი ყავა მოვსვი..-        იმიტომ არ მიკითხავს რომ შეგრცხვეს მართა, მთელი ღამე პატარა ბავშვივით ბორგავდი და წუხდი, მხოლოდ ამიტომ გკითხე..-        სიბნელის და ქუხილის ძალიან მეშინია, ეს მგონი ერთადერთია რასაც ვერ შევეგუე.. ყველაფრის გაძლება და ატანა ვისწავლე და ამისი ვერა..-        არაუშავს , ხანდახან კარგიცაა თავი სუსტად იგრძნო და სხვებს მისცე საშუალება რომ დაგიცვან..-        ეგ ჩემზე მორგებული ფრაზა არააა. - არ მიყვარს როდესაც ჩემს ნაცვლად აკეთებენ საქმეს და ჩემზე ზედმეტად ზრუნავენ, უბრალოდ ..-        უბრალოდ მიჩვეული ხარ რომ ყველაფერი თავად უნდა აკეთო.მაგრამ დამიჯერე თუკი ვინმეს საშუალებას მისცემ რომ თავი პატარად გაგრძნობინოს რატომაც არა..-        მხოლოდ იმიტომ რომ, მე არც პატარას მიცავდა არავინ დანიელ - გულის ტკივილი ვერ დავმალე და ყავა მოვსვი.. **-        ბებას გოგო მოსულა - სიხარულით შემომეგება ბებიაჩემი სახლში შესულს და სიგამხდრისაგან დალეული ხელები შემომხვია წელზე..-        ბეეე, როგორ მომენატრე იცი? აი რომ ვერ წარმოიდგენ ისე - დანაოჭებულ ლოყაზე გულიანად ვაკოცე  და გულზე მივიკარი.-        ბებას აფერისტი გოგო, თუ მოგენატრე სად ხარ ამდენ ხანს ჰა? ასე უნდა ბებიას დავიწყება მართა? - მოწყენილი თვალები შემომანათა და ოდნავ გამიღიმა.-        მაპატიე კარგი? ძალიან , ძალიან ბევრი საქმე მქონდა, მართლა , წამოდი მოგიყვები , წამოდი ბეე - ხელკავი გამოვდე და აივანზე გავიყვანე.. - მოიცადე, დანარჩენები სად არიან? -         დილით ადრიანად გავიდნენ, არ ვიცი, არ მიკითხავს, ხო იცი მაგათ საქმეში მე არ ვერევი შვილო, მოვლენ აბა სად წავლენ.-        თუ უნდათ ნუ მოვლენ, მე და შენ ხო ვართ არა? - ყავა ჩავისხათ?- თვალი ჩავუკარი და სამზარეულოსკენ გავიწიე..-        შენ დალიე ბებიაა, რა დროს ჩემი ყავაა, ისედაც წნევები მაქვს. დავბერდი.-        ოოო, ასე ნუ ლაპარაკობ რა . არაფერი არ დაბერდი, მოდი , მოდი მოგიყვე, აივნიდან უკან სამზარეულოში დავაბრუნე და გაფაციცებით დავუწყე მოყოლა დანიელ ლიქოკელზე.-        ისეთი სახით მიყვები ამ ბიჭზე მართიკო, მგონი მოგწონს ეგ ბიჭი შენ..-        მეე?- მე მომწონს ეგ ბიჭი? საიდან მოიტანე. მითხარი ბაბე რაააა. -        ბებიას შენზე მეტი გამოცდილება აქვს გოგო, ასე ადამიანებს არ აკვირდებიან, ასე არ იმახსოვრებენ რიგითი ადამიანების რაღაცეებს, შენ კიდევ ყველაფერი გახსოვს მისი ბებიკო, ყველაფერი. -        ოოო, არ დაიწყო ახლა, ხო იცი რომ ასე ვაკვირდები ადამიანებს მე.-        რავიცი ოცდაშვისი წელიწადია გიცნობ და ასე არავის დაკვირვებიხარ და თუ ამბობ რომ ასე აკვირდები ესეიგი ასეა - ჩათრევას ჩაყოლა ამჯობინა ბებიაჩემმა და ხელზე თბილი ხელი დამადო.. - მე მხოლოდ ერთს გეტყვი. არსებობენ ადამიანები რომლებიც მიუხედავად დიდი წინააღმდეგობებისა, დიდი ტკივილისა და სიშორისა მაინც ერთმანეთისაკენ მიილტვიან მართა, განგება მათ არ ეკითხებათ, ეს უბრალოდ მათი ძაფების კავშირია. მათი გრძნობების და ემოციების კავშირია შვილო. ეს ქიმიაა, ორ ადამიანს შორის არსებული ქიმია. ელემენტების შერწყმა..-        ბებო რა ქიმია, რა ელემენტები, მე უბრალოდ ადამიანზე მოგიყევი რომელიც დამეხმარა და პლიუს ამას ნერვებს მაგლეჯავს, შენ კიდევ მაშინვე მუხტიო. კარგი რა, ქიმიას სკოლაშიც ვერ ვიტანდი ახლა კიდევ რაებს მიყვები.-        მე შენი მონაყოლიდან გამოვიტანე დასკვნა . ბებიამ შენზე წინ გაიარა ეს ყველაფერი. -        ოხ, და შენ მუხტები გქონდა სულ ? -        არა , არ ქონდა, მე სამწუხაროდ არ მქონდა, მაგრამ შენ გექნება, დარწმუნებული ვარ რომ გექნება, ოღონდ ასეთი სიყვარული რთულია, მძიმე და ტკივილიანია, ასეთი სიყვარული არც მარტივად მოდის და არც მარტივად მიდის მართა..-        აუ ბებო რააა - ყავის დალევაც კი ჩამაშხამე.. სიცილით ვუთხარი და ცხელი ყავის მოზრდილი ყლუპი მოვსვი. -        სიმართლე ყველას ეშხამება ხოლმე, იმედია შენც სხვებივით მოკლე ჭკუა არ გაქვს და ყველაფერს კარგად აწონ-დაწონი. თავისას არ იშლიდა ბაბე , და ნერვებზე მაქსიმალურად მირტყავდა..ჩვენი საუბარი კარზე ზარის ხმამ შეწყვიტა. თითქოს შვებითაც კი ამოვისუნთქე რაღაცნაირად. ბებიასაგან თავის დაღწევა რომ მოვახერხე და მამაჩემს პატარა ბავშვივით კისერზე ჩამოვეკიდე..-        მიხსენი დედაშენისგან - ჩურჩულით ვუთხარი და ლოყაზე ვაკოცე.-        კარგი რა დედა, კიდევ მართაზე იხსენებ ახალგაზრდობას? შენ მგონი ყველას როგორც პაციენტებს ისე გვიყურებ ისევ.-        საიდან მოიტანე ახლა ეს სისულელე, შენთვის როგორც პაციენტისთვის რომ მეყურებინა , იქნება ასე არ წაგემტვრია კისერი წლების წინ !- გაბრაზებულმა უთხრა და ოთახიდან ზანტად გავიდა.-        კარგი რა მამა, მე გითხარი რომ ასე გეთქვა? უბრალოდ ხო იცი როგორ უყვარს მაღალფარდოვანი საუბრები ბებოს და ამის გამო გითხარი.-        მაგისმა მაღალფარდოვანმა საუბრებმა გამიჩინა შაქარი.-        შაქარი გაქვს? - მე რატომ არ ვიცოდი ?- ნერვიულად ვუთხარი და დედას გავხედე.-        რა მნიშვნელობა აქვს იცოდი თუ არა, რომ გცოდნოდა რაიმეს შეცვიდი?- გაღიზიანებულმა მომახალა დედაჩემმა და ყავა ფინჯანში დაისხა.-        ჯერ მოდიო, შემაწუხე, ახლა მოვედი და იღრინები. რა პრობლემააა? დედა გაწუხებს რაიმე? -        არაფერი, მგონი შენ გაწუხებს მართა იმდენად გაუცხოვდი.-        ხო? და როდის იყო თქვენს უფროს ქალიშვილს რაიმე აწუხებდა და თქვენ ეს იცოდით ქალბატონო სალომე, ერთხელ მაინც გახსოვთ ასეთი რამ?-        მორჩით, ამ დილაუთენია რა გეტაკათ, კატა და თაგვივით ხართ, რა ვერ იპოვეთ ეს საერთო გადაკვეთის წერტილი? -        „საერთო გადაკვეთის წერტილი „- ირონიულად ჩავიცინე და ცხელი სითხე ოდნავ მოვსვი. ჩვენ ასეთი არ გაგვაჩნია მამა, არ გაგვაჩნია რა ვერ გაიგე ამდენი წელიწადია. დედას მხოლოდ საკუთარი გადაკვეთის და გადმოკვეთის წერტილი აქვს. ამ წერტილებში ჩვენ არ ვართ, ვეღარ მიხვდი? ამ წერტილებით ოთხკუთხედი არ იქმნება, დედას სამკუთხედი აქვს, სამკუთხედი. - აცრემლებულმა ვთქვი უკანასკნელი სიტყვები და სახლიდან აჩქარებული ნაბიჯით გავედი. სპორტული ზედა წელზე კარგად შემოვიჭირე და პარკში სარბენად შევედი. ბოლო პერიოდი სამსახურის გამო აბსოლუტურად გაზარმაცებული ვიყავი. საშინელი ემოციების გადასაყრელად ვარჯიში მისწრება იყო ჩემთვის..  ცოტა ხანში ვიგრძენი როგორ დავიცალე, როგორ დავიღალე და ერთიანად მოვდუნდი.. ცარიელი სკამისკენ სირბილით ავიღე ისევ გეზი რომ წინიდან ველოსიპედიანმა მამაკაცმა გზა გადამიჭრა და წამის მეასედში ორივენი მიწაზე აღმოვჩნდით. ჯერ ის, მერე ველოდიპედი და ზემოდან მე. -        კარგად ხარ? - ნაცნობმა ხმამ სხეულში ისე დამიარა თითქოს ვინმეს დენი დაერტყა ჩემთვის, და მაქსიმალური სიფართოვით გავახილე თვალები. -        კიდევ შენ? ჩემი სასჯელი ხარ და არ ვიცი თუ რა ხდება? რაიმე ცოდვა მაქვს და ღმერთი ასე მსჯის? -        დამშვიდდი და მითხარი , კარგად ხარ? მოიცადე სისხლი მოგდის, მხოლოდ ახლა ვიგრძენი სახეზე თბილი სითხე. - შუბლიდან მოგდის, ეტყობა დაარტყი. შეშინებულმა მითხრა და ძლივს წამოვდექით ფეხზე. -        რას აკეთებ, გამიშვი - ანერვიულებულმა ვუთხარი და ხელის გაშვება ვცადე მაგრამ ისეთი ძალით მიჭერდა მკლავში, ჯაჯგურს აზრი არ ქონდა. -        რა მოხდა დანიელ? - სირბილით წამოსული მაღალი ქერა ბიჭი ჩვენთან შეჩერდა და ჯერ ძმაკაცს დააკვირდა მერე მე. - რა მოგივიდათ ხალხო, ერთმანეთი სცემეთ? სისხლი მოგდის ძმაო, ხელიდან და მუხლიდანაც. - ამ გოგოს რა უქენი? -        ლევან , ეს ველოდიპედი ჩემთან მიიტანე, მართას საავადმყოფოში წავიყვან და მერე გნახავ. -        კარგად ხართ?? - ფერი არ გადევთ სახეზე - ნაზად ჩამხედა თვალებში და გამიღიმა.-        კარგად რომ არაა, მაგიტომ მიმყავს, ფეხს დახედე. -სწრაფად მიაძახა და ლამის სირბილით გამიყვანა პარკიდან..მანქანიდან  გადასვლის თავიც არ მქონდა, იმდენად ვიყავი ემოციურად დაღლილი და გაბრუებული. წელზე ძლიერი ხელის შემოხვევა ვიგრძენი და მხოლოდ ახლა მოვახერხე დამენახა როგორი ლამაზი თვალების მატარებელი იყო დანიელ ლიქოკელი.-        დანიელ რა მოხდა შვილო - ჭაღარა შერეული მამაკაცი ჩვენკენ წამოვიდა და გაოცებული მზერა შემავლო.-        სოსო ბიძია, პატარა პრობლემაა . მოკლედ ველოსიპედით დავეჯახე . -        კარგი, კარგი წამოდი - თამუნა შემოდი მალე- ექთანს გასძახა და კაბინეტში მდგარ მაღალ საწოლზე დამსვა..- მოდი ჯერ ამ ლამაზი და დამფრთხალი გოგონათი დავიწყოთ . დანიელ ცუდად ხარ? - ალმაცერად ახედა და წყლიანი ჭიქა მიაწოდა. დამშვიდდი სანერვიულო არაფერია. სანამ გათხოვდება დაავიწყდება. არაფერია უბრალო ნაკაწრია, იმდენად მარტივი რომ არც ნაკერები გინდა და არც შრამი დაგრჩება. აი ფეხს კი შეგიხვევ ჩემო ლამაზო გოგო - მხარზე თბილი ხელი დამადო და გამიღიმა. -ნუ ხარ ასე დაძაბული, არაფერია. -        ეს როგორაა? ამას უნდა ნაკერები? - ჩურჩულით ვკითხე დანიელზე, ექთანი საგულდაგულოდ რომ უხვევდა ხელს და მზერა დავხარე.-        არც მაგას უნდა, ტყუილად ნერვიულობთ ასე ერთმანეთზე. პატარა ბავშვები ხომ არ ხართ. რამოდენიმე დღეში არაფერი გექნებათ ბავშვებო - სიცილით გვითხრა და ბინტი გვარიანად დამახვია ფეხზე.-        დამცინი სოსო? - გაბრაზება შეეპარა ხმაში დანიელს და შუბლშეკრულმა შეხედა ჯერ ბიძას მერე მე. - გეუბნები რომ ეს გოგო გავიტანე და შენ კიდევ დამცინი.-        დასაცინი ხარ და ამიტომ დაგცინი , როდის იყო ნაკაწრებისაგან ადამიანი კვდებოდა? დგახართ და სკოლის მოსწავლებივით დამფრთხალი თვალებით მიყურებთ. მადლობა თქვი ასეთ ლამაზი გოგო რომ გაიტანე.-        შენთან სერიოზული ლაპარაკი შეუძლებელია მოკლედ, მანდ რა ხდება მორჩით? -        მოვრჩით, მოვრჩით. არ ინერვიულო საღ–სალამათია შენი გოგო, შეგიძლია დამშვიდდე - გადმოსვლაში დამეხმარა და ჩემი ხელი დენიელის ხელზე მოათავსა.. ასე ასე, ეს უკვე სულ სხვა რამეა..-        მაინც? - დაფიქრებულმა გავხედე ექიმს და მერე დანიელისაკენ ავაპარე მზერა. ვერ მივხვდი. -        როდის იყო ადამიანები ამას ხვდებოდნენ შვილო. მეორე ხელზე ნაზად მაკოცა , გამოჯანმრთელება მისურვა და კაბინეტიდან ორივე გამოგვიშვა..მანქანის კარი უხმოდ გამომიღო და ხელი შემაგება. მის ძლიერ ხელში ნაზად მოვათავსე ჩემი აცახცახებული თითები და გადასვლაში დამეხმარა. ტკივილისაგან დავიკვნესე და ინსტიქტურად მოვეჭიდე მკლავზე, სწრაფად შემომხვია ხელი წელზე და მთელი ძალით მიმიკრა ზედ. ადგილზე გავიყინე, ასე მეგონა სუნთქვაც კი შეწყვიტა ჩემმა სხეულმა და მხოლოდ მისი სუნთქვით ვსუნთქავდი. ვგრძნობდი რომ გაშმაგებით დამცქეროდა , მაგრამ ახედვის ძალა არ გამაჩნდა. ფრთხილად გავუშვი ხელი, მაგრამ დანიელი ჩემს გაშვებას არ ლამობდა. -        მართა - სოფიოს და ნიტას ხმამ მთელი ეზო შეძრა და შეშინებულმა გავიხედე სადარბაზოსაკენ.- ვაიმე რა მოხდა - გიჟივით მომვარდა ზედ ნიტა და მოულოდნელად გაიაზრა რომ მარტო არ ვიყავი. - დანიელ ხომ მშვიდობაა?-        არაფერია, ხალხო რა გჭირთ დავეცი - სიტუაციის განმუხტვა ვცადე და განზე გავიწიე, მაგრამ დანიელმა უფლება არ მომცა ოდნავ მაინც გავცლოდი.-        ჩემი ბრალია გოგოებო. პარკში ველოსიპეტით სეირნობისას ვერ დავინახე და შედეგად..-        და შედეგად დაზიანდით ორივე, როგორ მოხდა მოყევი მიდი დანიელ, მოყევი როგორ დაასახიჩრე ჩემი ლამაზი და - სიცილს ძლივს იკავებდა ნიტა და დანიელის აკაშკაშებული თვალების დანახვაზე სახეზე ბედნიერება ესახებოდა.-        მაგ ბედნიერ სახეს დაგილურჯებ გაიგე?!- გაბრაზება ვერ დავმალე და წინ გავიწიე..-        მიგაცილებ კარგი? - ფრთხილად მკითხა და შეყოვნდა..-        მეც შემიძლია !-        არა იმიტომ რომ შენ არ შეგიძლია, უბრალოდ რომ გტკივა ამიტომ მართა, სხვა არაფერია..-        კარგი, ამათ გაცილებას ჯობია ისევ შენ გამაცილო. -        ესეიგი, ცუდიდან უარესს იშორებ ხო? არადა მეგონა რომ უარესი მე ვიყავი.-        შენ სულ უარესი ხარ დანიელ, სულ ყველაზე და ყველა ხარისხში უარესი - გაუაზრებლად ვუთხარი და კიბეებისკენ დავიძარი. -ჰა, ახლა მეხმარები თუ არ მეხმარები? დანიელ ლიქოკელო, რაო გადაიფიქრე? - ზურგისკენ დავტრიალდი დამისი გახევებული სახის დანახვაზე  ხუმრობა სახეზე შემეყინა.- დანიელ რა გჭირს, მეხმარები? -        გეხმარები, რა თქმა უნდა გეხმარები - ძლივს გასაგონად ჩაილაპარაკა და თავისი ძლიერი ხელი შემაგება. კოჭლი ძაღლივით მიმათრევა , მის ცხელ სუნთქვას ვგრძნობდი მხარზე და გული გაასმაგებულად მიძგერდა. -        მოვედით მორჩა - ძლივს მოვიკრიბე ძალა სიტყვების ამოსაღერღად და მისკენ ფრთხილად ავაპარე მზერა.-        ესეიგი მესამეზე.-        მესამეზე - მისი სიტყვა ურეაქციოდ გავიმეორე და კარისკენ დავტრიალდი. ყავა გინდა? - მე თვითონ არ ვიცი რატომ ვკითხე და რამოდენმე კიბეზე დაბლა ჩასული შეყოვდა. -        სიამოვნებით - ღიმილით მითხრა და სევდით დანისლული თვალები შემომანათა. იმ წამს მეტკინა მისი თვალების ტკივილი და წყენა მეტკინა. სწრაფად ავარიდე მზერა და სახლში შევედი. -        მოდი , მოდი, ისე იგრძენი თავი როგორც საკუთარ სახლში, დაჯექი . მე კიდევ მალე მოვალ .-        როგორც საკუთარ სახლში , გეგონება მქონდეს- ჩუმად ჩაიჩურჩლა ლიქოკელმა და ორიოდე წამში გოგონას უკან დაედევდა..მისი გვერდით ყოფნით ხელებში ძალა მეკარგებოდა და ერთი ორად ვიძაბებოდი. ვერაფრით ვაანალიზებდი რა მჭირდა, ყველაფერს ჩემს მისდამი სიძულვილს ვაწერდი და ფიქრებს ერთიანად ვანადგურებდი გონებიდან. -        ყავა უშაქროდ და ორმაგი - ზურგს უკიდან ხავერდოვანმა ხმამ მთელს სხეულში დამიარა და მაგრად მოვუჭირე ფინჯანს ხელი. -        ყავა უშაქროდ და ორმაგი, კარგი. მაგრამ ალბათ მწარეა.-        შენზე მწარე არა - უფრო ახლოდან მომესმა მისი ხმა და ბაგეები ერთმანეთს დავაშორე ჰაერის უკმარისობის გამო. -        მგონი ცუდად ხარ მართა - თმაზე ოდნავ შემახო ტუჩები და მისკენ დავტრიალდი. -        მისმინე ნუ მანანებინებ რომ .. - მის წითელ ტუჩებს ვნებამორეული დავაშტერდი და სიტყვები ისევ ამებლანდა ერთმანეთში. ჩემზე მთელი თავით მაღალი ლიქოკელის წინაზე თავი უსუსური ბავში მეგონა, რომელიც მისი სიახლოვის გამო სანთელივით დნებოდა და ყინულივით ლღვებოდა. -        რომ ყავაზე დამპატიჟე?  მე უბალოდ მომეჩვენა რომ ცუდად იყავი. ასე მგონია ჩემს გვერდით ყოფნა გძაბავს. -        დანიელ გეყოფა. შენს გვერდით ყოფნამ რატომ უნდა დამძაბოს მითხარი რა. -        ხოდა მეც მაგას ვეკითხები ჩემს თავს, შენ რატომ უნდა დაიძაბო ჩემს გვერდით როდესაც ასე ვერ მიტან. - და მაინც, რატომ ვერ მიტან ასე? -        იმიტომ რომ საოცარად უხეში და ამპარტავანი ადამიანი ხარ, პირველივე ნახვისთანავე მივხვდი რომ ცივსისხლიანი დესპოტი იქნებოდი. ანტრაქტიდა..-        უყურე შენ. რა ლამაზად მეუბნები კომპლიმენტებს. მე რომ ცივსისხლიანი დესპოტი ვიყო, ლიკანში თავს არ შევიწუხებდი და შეზლონგზე მძინარეს დაგტოვებდი. მე რომ ატრაქტიდასავით ცივი ვიყო, მიუხედავად იმისა რომ ველო ბილიკი გიჟივით გადაკვეთე დღეს და დამნაშავე თავად იყავი იქ დაგტოვებდდი, მაგრამ ხომ ხედავ ორივე შემთხვევაში დაგეხმარე.-        მართლა გადმოვკვეთე? სად იყო ეგ ბილიკი სულ არ დამინახავს.-        ხოდა ეგ ლამაზი თვალები მარტო მე რომ მხედავს მასე კი არაა, გზაც უნდა დაინახო ძვირფასო გზაც.-        მეფლირტავები თუ მგონია.-        გგონია, დამერწმუნე გგონია !- ჭიქა ხელიდან გამაცალა და ხარბად მოსვა ცხელი ყავა.- ძალიან გემრიელია მადლობა. კარგი ყავის მოდუღება გცოდნია. შემდეგზე ...- საუბარი მისმა აწკრიალებულმა ტელეფონმა შეაწყვეტინა და გაღიმებულმა უპასუხა - საიდან გავახსენდი ყველაზე ლამაზ გოგოს? მოგენატრე თუ? - ერთ საათში ვიქნები სახლში , შენ მიდი და მეც მოვალ, გასაღები ხომ გაქვს? - შუბლი შეიჭმუხნა და ირონიული ღიმილით გამომხედა. - ახლა ძალიან გემრიელ ყავას ვსვამ ნიაკო, და ვეცდები მალე ვიყო შენთან. -        კიდევ კარგი ისიც არ უთხარი რომ ჩემთან იყავი - გაგულისებულმა ვუთხარი და აივანზე გავედი. -        და რომ მეთქვა დაშავდებოდა? - შენ რა იეჭვიანე? - ხმამაღლა გადაიხარხარა და აივნის მოაჯირზე ფინჯანი დადგა. -        მე ვიეჭვიანე, შენზე? საიდან ამხელა წარმოდგენა დანიელ, ნუ იცინი გაიგე? - გაბრაზება შემერია და  ხელი მაგრად დავარტყი მკერდზე. სწრაფად მტაცა ძლიერი ხელი და მთელი ძალით მიმიკრა ზედ. - გალიაში გამომწყვდეული ჩიტივით ავფართხალდი მის ხელებში მაგრამ მეორე ხელი მაგრად შემომხვია წელზე , მისი სხეულის სათითაო უჯრედს ვგრძნობდი, ნელა დახარა თავი ჩემკენ და ცხვირი ნაზად გამისვა სახეზე ჩამოყრილ თმაზე-        მიყვარს იასამნების სუნი ..-        დანიელ გამიშვი , არ მეცინება.-        გაგიშვებ, ნუ ნერვიულობ პატარა ქალბატონო. - ნელა გამიშვა ხელები და ორიოდე ნაბიჯით დავშორდი მის აპილპილებულ სხეულს. -        ეს რა ხუმრობაა ამიხსენი ერთი.-        უკვე ახსნებსაც ითხოვ. არ გეჩვენება რომ ძალიან ადრეა ჩემგან ახსნების მოთხოვნა?- ახლა მეჩქარება, სხვა დროს იყოს. მელოდებიან.-        ხო, დამავიწყდა ნია გელოდება. წადი არ დაიგვიანო. -        ყავისთვის მადლობა მართა- კარისკენ მიმავალმა დამიძახა და თვალი ჩამიკრა.-        შხამად შეგერგოს - ჩემთვის ჩავიბურტყუნე გამწარებულმა და გადახვეულ ხელ-ფეხზე დავიხეედე..