ელფერის სასახლის ქურდი

მწვანე ხასხასა მინდორში რუ მიედინებოდა. მასში ოქროსფერი, მწვანე, წითელი თევზები ჯგუფებად დაცურავდნენ. უეცრად გოგონას შიგ ქვა ჩაუვარდა, თავისი ერთადერთი ზურმუხტის ქვა და ყველაფერი წამში შეიცვალა.

_ შენ, ელფერის სასახლის მეპატრონე, დატოვებ ამ სასახლეს და უკან დაბრუნდები 20 წლის შემდეგ, როგორც ტყვე! _ მოესმა უცბად საზარელი წინადადება და გონებაც დაკარგა. გონს როგორც კი მოვიდა, მაშინვე წყლისკენ გაიქცა. ხელი შიგ ჩაყო, ქვის ამოღება დააპირა, მაგრამ ყველაფერი წამში გაიყინა, მისი ქვაც იქვე დარჩა და თევზებიც უმოძრაონი გახდნენ. წყლიდან ხელი ამოიღო თუ არა, მაშინვე ყველაფერი ამოძრავდა, თითქოს სული ჩაუდგესო. მხოლოდ ახლა მიხვდა, რომ ქვას ვეღარ შეეხებოდა და დამწუხრებული დაბრუნდა უკან, სახლში. ყველანი ნივთებს ალაგებდნენ ჩემოდნებში და მანქანას ელოდებოდნენ. რამდენიმე საათში ატირებული დატოვებდა თავისი სასახლის კარს. სასახლეს, სადაც დაიბადა, სადაც მთელი 5 წელი გაატარა, სადაც ბედნიერი ღიმილით სავსე დარბოდა. ახლა სასახლეს ტოვებდა და მიემგზავრებოდა. მანქანაში ჩაჯდა და დედის კალთაში თავჩადებულმა ცრემლებით დატოვა სასახლე მამასა და ძმებთან ერთად...

მთელი 20 წელიწადი ტიროდა ღამით, სიზმრებში სასახლეს ნახულობდა და მასზე ოცნებობდა. არავის ადანაშაულებდა სასახლის დატოვებაში, ეს ბედისწერას მიაწერა, მაგრამ ამ ბედისწერას არ ეგუებოდა. არც შეეგუებოდა, სანამ შურს არ იძიებდა მათზე, ვის გამოც სასახლე დატოვა.

გოგონა თავის ახალ პატარა სახლში ახალ ცხოვრებას იწყებდა და იზრდებოდა. ვერ ეგუებოდა ამ სახლს, მაგრამ იძულებული იყო მაინც იქ ეცხოვრა. ეს სახლი არ მოსწონდა, თავის სასახლეზე ოცნებობდა. დედა მუსიკას ასწავლიდა, ასწავლიდა არა მარტო დაკვრას, არამედ მის სიყვარულსაც. თავიანთ ძმებს მშვიდად დაჰყავდათ პატარა და სკოლაში, ერთად მიდიოდნენ და ერთად ბრუნდებოდნენ უკან. წლები გადიოდა, მაგრამ გოგონა მაინც ვერ ეგუებოდა თავის ახალ სახლს. ეს სახლი მისთვის მაინც ახალი და უცხო იყო, ვერ შეეჩვია და ვერ შეიყვარა.

25 წლის ფერი ცხოვრებას აგრძელებდა. ან ჭადრაკს თამაშობდა, ან ფარიკაობდა. ყოველდღე ჯირითობდა და მშვილდ-ისრით სროლას ხვეწდა... მთელი 20 წლის განმავლობაში ბრძოლას სწავლობდა. სახლში საჭმელსაც ამზადებდა, დედას ეხმარებოდა საოჯახო საქმეებში. მთელი 20 წელი, რაც თავისი სასახლისგან შორს გაატარა, გულში იმუქრებოდა, რომ შურის საძიებლად დაბრუნდებოდა.

რაფაელი და ფერნანდა, ვინც ფერის მშობლების შემდეგ სასახლეში დასახლდა, თავიანთ შვილთან ერთად ცხოვრობდნენ ახალ სასახლეში. მეურნეობას უძღვებოდნენ და შვილს ზრდიდნენ. მოსამსახურეები თავიანთ საქმეს მშვიდად აკეთებდნენ, ცხოვრებითა და მეპატრონეებით კმაყოფილები იყვნენ. ბიჭი აქ მეფესავით იზრდებოდა და ყველაფერი გააჩნდა, რაც სურდა.

კეთილი და მზრუნველი მშობლები თავიანთ ვაჟს ყურადღებას აქცევდნენ და არაფერს აკლებდნენ. ბიჭი სწავლობდა ყველაფერს და ყველა წიგნი, რაც ახლა უკვე კაბინეტში ეწყო თაროებზე, წაკითხული ჰქონდა, ხმალაობასა და მშვილდ-ისრის სროლაშიც კარგად იყო გაწვრთნილი, ისე, რომ სანადიროდაც დადიოდა. მას ელიანი ერქვა.

სასახლის მფლობელი ელიანი 30 წლის გახდა თუ არა, სევდამ შეიპყრო. იმ სევდამ, ელფერის დიდმა ბებიამ რომ თქვა გოგონას ცრემლების გამო: `დაე, ამ სასახლეში მემკვიდრე არ ჰყავდეთ! ელფერის, ჩემი შვილიშვილის აცრემლების გამო!~ და ასეც მოხდა. კლარა, ელიანის არჩეული ქალი, რომელთანაც კარგად გრძნობდა თავს, არა და არ დაორსულდა. ქალის ბებია კამილა, რომელიც თავის შვილიშვილთან ერთად სასახლეში ცხოვრობდა, ელიანს აფასებდა და შვილიშვილსაც უწონებდა ასეთ კარგ არჩევანს.

კაცმა კიდევ ერთი ღამე გაათია თავის ქალთან და დამწუხრებული მდინარეს ჩაუყვა დარდით, რომ შვილი ისევ არ ჰყავდა. მთვარე უნათებდა გზას. მთვარის შუქზე წყალში მოკაშკაშე მწვანე ქვა შენიშნა, რომელმაც სწორედ იმ ღამეს გაიღვიძა და გამოანათა თავისი ბრწყინვალებით. კაცმა წყლისკენ წაიღო ხელი, ამ დროს ქვა შეირხა და ალაპარაკდა:

`ამ ქვის მომავალი პატრონი იქნება შენი მემკვიდრის დედა! მაგრამ მას სძულხარ!~ კაცი შეტორტმანდა, როცა წყალში ქალის სახე დაინახა. უცბად ამოიღო წყლიდან ხელი, მაგრამ შემდეგ ისევ ჩაყო და ქვაც მის ხელში აღმოჩნდა.

მთელი სასახლე, მსახურები ეძებდნენ იმ ქალს, რომელიც ელიანს ქვის სიტყვების მოსმენისას მოელანდა, მაგრამ ვერაფერი გაიგეს მასზე. კაცმა მხატვარი დაიბარა და უბრძანა, დაეხატა ის ისეთი, როგორსაც აღუწერდა. შეხედა თუ არა ნახატს, მაშინვე მსახურები იხმო. ყველას უბრძანა: დაერიგებინათ საჩუქრები ღარიბებისთვის, თვითონ კი რამდენიმე მსახურთან ერთად გზას გაუდგა, რათა ეპოვა ის ქალი. თან ნახატიც წაიღო.

ცუდი ამინდი იყო და გზა ვეღარ განაგრძეს, ამიტომ კარავი გაშალეს ტყესთან ახლოს. ქარი ანგრევდა იქაურობას, მთელი ტყე ზანზარებდა და ქუხდა. კაცი სანადიროდ მარტო გაეშურა, გულის გადასაყოლებლად. ჯერ კიდევ არ ბნელოდა. მშვილდ-ისარი მოზიდა და უნდა ესროლა შველისთვის, როცა ქალის სახე მოელანდა. ხელში შეაჩერა ისარი და შველის თვალებში ჩაიხედა თითქოს. ამ დროს ქარმა ძლიერად დაუბერა, ისე, რომ მისი სამოსი, რომელიც მძიმე იყო და მდიდრული, ჰაერში აფრიალდა. ქარის ხმაზე კაცს ლაპარაკი მოესმა და კარვისკენ წავიდა. ყველას უბრძანა, მოეძებნათ ელფერის სახელის ქალი და ჩუმად შეეტყობინებინათ მისი ადგილსამყოფელი. უკან დაბრუნებული რამდენიმე დღე სასახლეში მარტო იჯდა თავის ოთახში და არავის ღებულობდა. მთელი დღე ქვას უყურებდა და ხელებში იქცევდა გაბრაზებული. გაიგეს თუ არა ფერის ადგილსამყოფელი, ელიანმა წერილი გაუგზავნა, სადაც ქალის მშობლებს მის ხელს სთხოვდა! თავად ელფერის ხელს.

უარი მიიღო თუ არა მამამისის ელაიანისგან და საჩუქრები უკან მოუბრუნდა, გამძვინვარებულ მხეცს დაემსგავსა, ყველაფერს ამტვრევდა და ანადგურებდა, ტყეში მხეცებს სასტიკად უსწორდებოდა და მათი სისხლით შეღებილ ხელებს ტანსაცმელზე ისვამდა: `შენ მაინც დაგიმორჩილებ და ძალით დაგიმონებ!~ _ დაიმუქრა და გასამგზავრებლად ბრძანება გასცა. რადგან ელიან ლამბეტი თავის საცოლის სანახავად მიდიოდა და ეს უკვე ქალის მამისთვისაც შეეტყობინებინათ.

***

გოგონა იმ დღეს საფარიკაოდ წავიდა ტყეში ძმასთან ერთად. მთელი დღე იჯირითეს, იქვე მიირთვეს ფერის გამზადებული საჭმელი და იფარიკავეს კიდევაც. გვიან დაბრუნებულმა გოგონამ სევდა ამოიკითხა მამის მზერაში და გამოკითხვა დაუწყო.

_ ელი, შვილო! უკვე გვიანია, დაიძინე, ჩემო ლამაზო.

_ მამა, ახლავე მითხარი, ასეთი სევდიანი რატომ ხარ?!

_ შვილო! შენი ხელის სათხოვნელად იყვნენ.

_ მერე?!

_ იძულებული გავხდი დავთანხმებოდი.... მაპატიე.... შვილო...

_ მამააა! მამააა! _ იყვირა ელფერმა და ჩაეხუტა, მაგრამ მერე უღებ თქვა. _ თანახმა ვარ, მამა! მაგრამ მასთან შეხვედრა მინდა! _ და მამას აკოცა. მშვიდად გავიდა ოთახიდან და მაშინვე გამძვინვარებული დავარდა ლოგინზე, თავის ოთახში... დედასთან საუბრის მერე თავი მოიწესრიგა და სახემცინარი დაენახა მათ, რათა თავისი ცრუბედნიერებით დაემშვიდებინა მშობლები...

ფერის გრძელი ლურჯი კაბა ეცვა, თმა შეეკრა და ჩაეწნა. სამკაული მხოლოდ თმაზე ეკეთა და ტანის რხევით მოაპობდა პატარა სახლის იატაკზე თავის სხეულს. დარბაზში მისი ოჯახის წევრები და სიძის ოჯახის წევრები დახვდნენ. გოგონამ კარი შეაღო და შევიდა თუ არა, ქარმაც დაუბერა, მის სახეს მოეფერა. ქალმა თითქოს სიოს გაუღიმა, შემდეგ მათ წინ წარდგა და გაჩერდა. თავი კი ასწია, მაგრამ არცერთისთვის არ შეუხედავს:

_ თანახმა ვარ! მხოლოდ ოთხი პირობით! _ თქვა და გახევდა.

ქალის სილამაზე შეუფასებელი იყო. სიცოცხლით სავსე იდგა შემოსასვლელში. კაცმა შეათვალიერა, ცდილობდა მის თვალებში ჩაეხედა, გაბრაზებული შესცქეროდა ქალს, რომელიც ზედაც არ უყურებდა და ძირს იხედებოდა. ასე რომ, სახე კარგად არ მოუჩანდა. ელიანი მისკენ დაიძრა, რამდენიმე ნაბიჯში გაჩერდა და ქალს მიმართა:

_ გისმენ! _ თქვა მან მკაცრად და სხეულში რაღაც უცნაური იგრძნო, ის რაც აქამდე ჯერ არ შეეგრძნო და განეცადა.

_ ჩემს ოჯახს აღარ დაემუქრებით!

_ წამოვიყვან ერთ ადამიანს!

_ ქორწილი არ იქნება!

_ და იმ ოთახს დავისაკუთრებ, რომელიც მე მომინდება! _ თქვა და გაჩუმდა.

კაცს გაეღიმა და მიუახლოვდა. ქალის სახე შეათვალიერა და ჰკითხა:

_ რომ არ ვიყო თანახმა?!

_ მაშინ არც მე ვარ თანახმა! _ თქვა ფერიმ ცივად და კარისკენ დაიძრა, მაგრამ ამ დროს კაცმა თანხმობა განაცხადა და ქალმაც მიუგო:

_ მაშინ მეც თანახმა ვარ! _ შემდეგ თავის ოთახს მიაშურა და ატირდა.

_ ელი!... ელი! მე უშენოდ რა ვქნა?

_ შენ ჩემთან წამოხვალ, ხომ არ მიმატოვებ? არ მიმატოვებ! 20 წლის წინ ჩემი სახლი დავკარგე და ახლა ამ სახლსაც ვკარგავ და მასთან ერთად ყველაფერს! ოჯახს და მათ სიყვარულსაც!

_ ელი... მათ მუდამ ეყვარები.

_ მაგრამ მე ტყუილისთვის გამიმეტა ბედისწერამ, უნდა მოვიტყუო და ბედნიერი ქალის როლი ვითამაშო, რათა მათ არ ეტკინოთ!

_ უარი რატომ არ თქვი მაშინ?!

_ მამამ მას თანხმობა მისცა!

_ მაგრამ შენ, ელი?! შენ ვერ შეეგუები და ვერ იცხოვრებ უსიყვარულოდ!

_ მორჩი! სიყვარული არ მჭირდება! მე რაც მიყვარდა, იქ დავტოვე 20 წლის წინ, იქ დავტოვე მე, 5 წლის გოგომ! იქ დარჩა ჩემი გული და სული! დრო მოვა, ამ ქორწინებიდან თავს დავიძვრენ და შურისძიებას ვეცდები! შურისძიებაზე ფიქრს არ დავივიწყებ ამ ფარსი ქორწინების დროსაც კი!

_ მისთვის არ შეგიხედავს, ელი...

_ მე ის არ მაინტერესებს! 20 წელი ვემზადებოდი შურისძიებისთვის, ის ვიღაც კი გამომეცხადა და გეგმა დროებით ჩამიშალა! მაგრამ მასაც ბოლოს მოვუღებ!

_ ელი! ასე ნუ ამბობ. გაიხსენე, როგორ გაგზარდეს, მხიარული, ბედნიერი და ნაზი გოგონა.

_ მე 25 წლის ვარ უკვე, ფრანკა! და შურისძიება მწყურია! დაე, ორ კაცზე ვიძიებ შურს, ამაზე და ჩემი სასახლის ქურდზეც! _ დაიმუქრა და ლოგინზე დაჯდა გაბრაზებული.

ელფერის გასვლის მერე სიძე მშობლებით ვახშამზე მიიწვიეს. მანამ კი სტუმრები პატარა ოთახში განათავსეს, ხოლო ფერის ოთახი ცოტა ხნით სიძეს დაუთმეს, რის გამოც ქალი მხეცს ჰგავდა. ძმას ძლივძლივობით ეჭირა და ძალით გარეთ გაჰყავდა. გაბრაზებული ქალი ხანჯალს ისე ატრიალებდა, როგორც დანას, თან ძმას უძალიანდებოდა.

_ ელი! დროა დამშვიდდე! _ უყვიროდა ძმა.

_ ის ჩემს ოთახს ისაკუთრებს! _ იკივლა ელიმ და ძმის ხელებში შებორკილ ტყვესავით აფართხალდა.

ელიანი ქალის ოთახში შევიდა, რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და გაჩერდა. ოთახს თვალი მოავლო, ყველაფერი დალაგებული და მოწესრიგებული იყო. ყველა ნივთი თავის ადგილას იდო, ზედმეტი არსად არაფერი ჩანდა. სავარძლების შუაში მდგარ მაგიდაზე ლამაზი ყვავილები იდო. კაცმა ხელი შეახო ყვავილებს, მათი სურნელი შეიგრძნო და მერე აივანზე გავიდა, სადაც მხოლოდ დივანი იდგა. ალბათ აქ ზის ხოლმეო, გაიფიქრა. ისევ ოთახში შებრუნდა და კედელზე დაკიდებული ფოტოები შეათვალიერა. შემდეგ ლოგინს შეახო ხელი, ძალიან რბილი მოეჩვენა და დაენანა წამოსაწოლად, კიდევ ერთხელ გადაუსვა ხელი და უკან დაიხია. ქალზე ფიქრობდა, მისი მკაცრი სიტყვები ჩაესმოდა ყურში და თავის თავს ეკითხებოდა, ნეტავ, რატომ ვძულვარ, ან რატომ არ შემომხედაო.

_ ელი! ის შენი ქმარი გახდება და ეს წესია, რომ შენს ოთახში შევიდეს! იქ, სადაც 20 წელი გაატარე!

_ იქ ჩემი ნივთებია! ჩემი ოთახია! ჩემი საკუთრებაა იქ და ჩემი სული! დრო მოვა და ამისთვის ვაზღვევინებ! ჩემს ოთახშია! ყველაფერს ვკარგავ, რაც მე მიყვარს!

_ შენ ნივთებს კარგავ მხოლოდ!

_ და ახლა ოჯახსაც! ჩემს ოთახსაც! მე დავკარგე სასახლე და მასთან ერთად სულიც! ახლა კი ვკარგავ აქაურობასაც!

_ ახალი სახლი გექნება ფერი! _ დაუყვირა. როცა ძმა მასზე აღარ ბრაზობდა, ფერის ეძახდა, მაგრამ გაბრაზებისას ელის დაუძახდა ხოლმე თავის პატარა დას. ბიჭმა გულწასული გოგონა ხელში აიყვანა და სახლში შევიდა. მომავალმა სიძემ დაინახა თუ არა საცოლე ამ ყოფაში, გაბრაზებული ბიჭს წინ გადაუდგა.

_ ვინ ხარ! ჩემი ცოლი ხელში რომ აგიყვანია?!

_ მისი ძმა ვარ! თავის ოთახში უნდა ავიყვანო! _ თქვა და ნაბიჯი გადადგა.

_ მე ავიყვან! უკვე ვიცი სადაცაა მისი ოთახი! _ თქვა კაცმა მკაცრად.

_ გირჩევთ, გამოღვიძებისას არ დაენახვოთ! _ გააფრთხილა ძმამ და ელი სასიძოს გადაულოცა.

_ მე ყველაფერს ვკარგავ, ყველაფერს! _ დაიჩურჩულა ქალმა და როგორც კი თავის ლოგინს შეეხო, უცბად გამოფხიზლდა და წამოვარდა.

_ გაეთრიეთ! აქ ვინ მომიყვანა!

_ ეს ოთახი ჩემიცაა ცოტა ხნით!

_ თქვენი აქ არაფერია!

_ შენ იქნები! _ მიუგო მკაცრად და ქალს შეხედა, რომელიც გაბრაზებული უცქერდა. მისი თვალები მოეწონა, მასში სიამით ჩაიძირა, სულ მიავიწყდა ყველაფერი, ვერც გაიგო, როგორ შეეხო მის ყელს ცივი რაღაც და ქალის ხელს ახლაღა შეხედა. გოგონას პატარა დანა მიედო კაცის ყელთან. სანამ დასერავდა, კაცმა მოასწრო და დანის პირი ხელით დაიჭირა.

_ დრო მოვა და გაგანადგურებ! _ დაემუქრა ქალი, მაგრამ მან არ იცოდა, რომ კაცსაც დაკარგული ჰქონდა ის, რაც გულით უნდოდა. არ ჰყავდა შვილი, რომელზეც მთელი ცხოვრება ოცნებობდა. მასაც სტკიოდა გული, მაგრამ ამას არავის უმხელდა, არასდროს...

_ ქმრის მოკვლა ისჯება!

_ თქვენ ჩემი ქმარი არასდროს იქნებით! _ თქვა ცივად და ხელში დანის დატრიალება სცადა, თუმცა ძვრა ვერ უყო და უფრო გაბრაზდა. ადგომა სცადა, მაგრამ კაცმა ხელი ჩაავლო და ლოგინზე მიაწვინა. ამ დროს კარზე დააკაკუნეს და კაცი ვახშამზე იხმეს. იმანაც უკან დაიხია და ოთახი დატოვა. ქალმა გაბრაზებულმა გადააგდო დანა და ფეხზე წამოხტა. კაბა გამოიცვალა და ისიც ჩავიდა დაბლა.

კარი შეაღო, უფროსი სტუმრისკენ წავიდა, მის წინ დადგა და მიესალმა, კაცმაც გაუღიმა და გოგონას თბილად დაუბრუნა სალამი. მერე ქალისკენ დაიძრა, მიუახლოვდა და შეხედა. მისი თვალები მოეწონა, თითქოს ბროლივით სათუთი და ნაზი ყოფილიყო, ისეთი, რომ შეიძლება დამსხვრეულიყო. ქალმა მისი ხელი აიღო და ხელისგულზე პატარა კოლოფი დაუდო. გოგონამ მადლობა გადაუხადა და ქალს ლოყაზე აკოცა:

_ გმადლობთ. ის თქვენი შვილია?!

_ დიახ, _ ქალს გაეღიმა და შვილს გახედა, რომელიც მათ თვალს არ აშორებდა.

_ ნამდვილი მხ... _ გოგონა გაჩუმდა და გაიღიმა.

_ შეგიძლია დაასრულო, ყველას ვაძლევ უფლებას, ბოლომდე მითხრას, რასაც ფიქრობს! _ შენიშნა სასიძომ.

_ ძალიან კარგი! ნამდვილი მხეცი ხართ და არ მომწონხართ! არც მომეწონებით! _ მიაძახა კაცს და სკამისკენ დაიძრა.

_ ელი! _ ხმას აუწია ფერის მამამ და თავისი სახელის გაგონებაზე სიძემაც მისკენ გაიხედა. კაცს ელის მხოლოდ დედა ეძახდა.

_ მამა, შენმა სიძემ ნება დამრთო და მეც ვთქვი. შემიძლია კიდევ ბევრი რამ ვთქვა!

_ გისმენ, გააგრძელე. ბატონო ელაიან, გთხოვთ. მინდა ვიცოდე, რას ფიქრობს ჩემი მომავალი ცოლი.

_ იმ კაცს, ვინც ჩემს მშობლებს აიძულებს ჩემი სურვილის გარეშე მითხოვოს, ჩემს თვალში არაფრის ფასი არ აქვს!

_ ელი, ხომ გთხოვე, დამშვიდდი-მეთქი! როგორ იქცევი?!

_ აი, ჩემი სიყვარულიც მოვიდა! _ თქვა ქალმა და მისკენ მომავალ ბიჭს ლოყაზე აკოცა, მერე გადახედა მომავალ მშობლებს და მათ გაკვირვებულ მზერას რომ წააწყდა, გაეღიმა: _ ეს ჩემი უფროსი ძმაა, ანხელი, ეს კი ფილიპე, შუათანა ძმა, _ აუხსნა სტუმრებს და ძმები გააცნო მათ.

_ დროა ვივახშმოთ! _ თქვა ელაიანმა.

როგორც კი ფერიმ სუფრასთან თავისი ადგილი დაიკავა, წინ ელიანი დაუჯდა და ქალს თვალი თვალში გაუყარა. მისი მწვანე თვალები კაცს შიგ გულში მოხვდა. როცა ქალის სიტყვები გაახსენდა, გაეღიმა. ჯერ არცერთ ქალს არ გაუბედია მისთვის ასე ელაპარაკა, ასეთი ტონით, ასე ხმამაღლა. არცერთი მისი ქალი არასდროს გამოხატავდა მის მიმართ სიბრაზეს და უხეშობას.

ფერის კიდევ უნდოდა რაღაც ეთქვა, მაგრამ სადედამთილოს ნაზი ხმა მოესმა, მისკენ გაიხედა და გაჩუმდა.

_ ფერი, მოგვიყევი შენზე. ვაღიარებ, ჩემი შვილი ჯიუტია და ზოგჯერ მხეციც, მაგრამ როცა გაიცნობ, მიხვდები, რომ თბილი ადამიანია. შენ როგორი ხარ?! პირდაპირი და ცოტა ჯიუტი შენც ხარ, მაგრამ ეს მომწონს... კიდევ როგორი ხარ?!

_ ფერი თავის თავზე არ ილაპარაკებს. ის კეთილია და ნაზი, ისეთი, თავის საყვარელ ყვავილსაც რომ არ მოწყვეტს, არ დაჭკნესო. ყოველდღე დაყნოსავს, მაგრამ არ მოწყვეტს... _ თქვა უმცროსმა ძმამ და ფერის შეხედა, რომელიც ფერნანდას შესცქეროდა.

_ საოცარია! მართლაც კეთილი ყოფილხარ და ნაზი. ლამაზი თვალები გაქვს, ფერი.

_ გმადლობთ, ქალბატონო ფერნანდა. თქვენც ლამაზი თვალები გაქვთ, ბროლივით, გეგონება დაიმსხვრევა, თუ შეეხებიანო.

_ იმედია, მარტო მე მტრობთ, ქალბატონო ფერი... _ მოესმა მის წინ მჯდარი კაცის ხმა და ფერიმაც მას შეხედა:

_ მე თქვენსავით არ მჩვევია მუქარა სხვის მშობლებთან! თანაც, ვინც მომწონს, იმათ არაფერს ვერჩი. ქალბატონი ფერნანდა და ბატონი რაფაელი კი ძალიან მომწონს! არ გგვანან თქვენ!

_ ელი დამიძახეთ, ისე, როგორც დედა მომმართავს.

_ დაე, მხოლოდ დედამ მოგმართოთ ასე! _ თქვა ფერიმ და თეფშზე დააწყო დანა- ჩანგალი.

_ ახლა კი ყველას ბოდიშს გიხდით, უნდა დაგტოვოთ. _ სკამი გამოსწია და წამოდგა. მომავალ მშობლებთან მივიდა, დაემშვიდობა და კარისკენ წავიდა.

_ შეიძლება ვიცოდე, სად წავიდა?!

_ მისი შვილობილი პატარას ელოდება და იქ...

_ რააა?! _ გაკვირვებული და გაბრაზებული კაცი სწრაფად წამოხტა.

ანხელმა გაიღიმა:

_ სპილო ფინის მშობიარობა უწევს და მასთან წავიდა.

_ მეც მინდა ამის ნახვა! _ თქვა სიძემ.

ანხელი კაცს წინ გაუძღვა, რომ მისთვის გზა ეჩვენებინა. კარგა მანძილი რომ გაიარეს, ფარდულში შევიდნენ და კაცმა შეამჩნია ქალი, რომელიც სპილოს გვერდით იჯდა და ელოდებოდა, როდის დაიბადებოდა სპლიყვი. კაცმა ხელით ანიშნა ანხელს, აქ დავრჩები, შენ კი შინ დაბრუნდიო. ანხელი წავიდა. ასე მარტო დადის ღამღამობით?! თუმცა ალბათ დანა ლააქვს თან, _ გაიფიქრა კაცმა. ამ დროს გაიგონა, ვიღაცამ როგორ დაუძახა ფერის და ახლაღა დაინახა უცნობი ქალი, რომელიც მის საცოლესთან მივიდა და წყალი მიაწოდა. ფერიმ ხელები დაისველა და სპილოს სხეულზე გადაუსვა:

_ ჩემო პატარა, 22 თვე გელოდებოდი. ახლა დროა გამოხვიდე და დამენახვო. მე მალე უნდა წავიდე იმ მხეცთან და მერე ვეღარ გნახავ. გამოდი გარეთ, ჩემო ლამაზო, უნდა მოგეფერო... შენთვის ბევრი საჭმელი მაქვს მზად... მიდი, ჩემო ბიჭო, შენ ხომ დამჯერი ხარ... _ მოეფერა სპილოს მუცელს. ფინიმაც ხორთუმი ასწია და ქალის თავთან გააჩერა. ფერიმ ახედა: _ ისევ?! _ გაუცინა და როცა სპილომ წყალი დაუშვა მის სახესა და ტანზე, თავი გააქნია და ბედნიერმა გადაიკისკისა. კაცი თვალს არ აშორებდა მისი თმის რხევას და ბედნიერ სახეს. `ყველა ქალს ვაძლევ რაც სურს, მაგრამ ჯერ ისინი ასეთი ბედნიერები არასდროს მინახავს~... გაიფიქრა და თავისი სახელიც მოესმა. ჩუმად უკან დაიხია, რათა მოესმინა, ქალები მასზე რას იტყოდნენ.

_ ბატონ ელიანზე არაფერს იტყვი?!

_ ნამდვილი მხეცია!

_ ფერი, კარგი რაა.. ისეთი სიმპათიურია! ასეთ კაცს ცოლად გავყვებოდი და ყველა ბრძანებას შევუსრულებდი!

_ ხოდა, მიჩუქნია შენთვის!

გოგონას გაეცინა:

_ ფერი, რაღაც მინდა გთხოვო...

_ მიჩუქნია უკვე და თხოვნა საჭირო აღარაა...

_ ფერი... მე სხვა მიყვარს.

ფერის გაეცინა და ერთიანად სველი გოგონას ჩაეხუტა:

_ ვიცოდიიი! ვიცოდიი... მაგრამ შენ მე მიღალატე! ახლა ვინ წავიყვანო იმ მხეცის სახლში?! მეგონა შენ წამომყვებოდი, მაგრამ ახლა ვერ წაგიყვან... _ და ისევ სპილოსთან დაჯდა დაღვრემილი.

_ ფერი, ვიცი... მინდოდა შენთან წამოსვლა, მაგრამ მე...

_ ვიცი უკვე...

_ მან გითხრა?!

_ ჰო! მე ხომ მისი მესაიდუმლე ვარ! შენ კი ჩემი მესაიდუმლე ხარ!

_ ისეთი თბილი და მზრუნველია, ვგიჟდები მას რომ ვხედავ...

_ ძალიან მაგარია, მიხარია.

_ პატარას რა უნდა დაარქვა?!

_ ახლა მასზე შენ უნდა იზრუნო ცოტა ხნით, სანამ შენი არ გეყოლება, ფრანკა. ალექსანდრიტი უნდა დავარქვა! ალექსანდრიტ! გამოდი და დამენახვე, რააა. პატარაზე მაინც დამენახვე... გთხოვ...

სპლიყვი ნელ-ნელა გამოჩნდა კიდევაც და ფერი მოეფერა სპილოს, გაამხნევა, მიდი, დაბადე პატარაო. და როცა ნაშიერი დაიბადა, ფრთხილად შეეხო ცხვირზე:

_ რა მაგარიააააა! აი, ჩემი ბიჭუნაც! ჩემი ლამაზი ბიჭუნაააა...

_ ფრანკა, ახლა ის მითხარი, რა უნდა დაარქვა შენს მომავალ შვილს, ჩემო მომავალო რძალო?!

_ ფერი და ელაიანი.

ფერის გაეცინა და ქალს ახედა:

_ დედაშენის სახელი სჯობს: ფედერიკა...

_ ხომ არ მიბრაზდები, რომ ვერ მოგყვები?!

_ თუ ჩემს ძმას ბევრ პატარას აჩუქებ, მაშინ არ გაგიბრაზდები, _ მიუგო და მეგობარს ჩაეხუტა.

_ დღეს დაიბადა ჩვენი 22 თვის ნანატრი არსება! ჩვენი ბიჭუნა ალექსანდრიტი... _ თქვა ფერიმ და ხელით ფრთხილად შეეხო დედა სპილოს.

_ მაშ, ჩვენ გაგვიმარჯოს და ჩვენს ახალშობილ ალექსანდრიტსაც, _ თქვა ფრანკამ და წვენით სავსე ჭიქა მიაწოდა ფერის. ამ დროს ფაჩუნის ხმა მოესმათ. ფერი შეტრიალდა და ჭიქას მთელი ძალით მოუჭირა ხელი, _ აქ რას აკეთებ!

_ ფერი, ხელი! _ იკივლა ფრანკამ. ელიანმა დაინახა, როგორ ჩაუტყდა გოგონას ჭიქა ხელში და სისხლი გადმოსდინდა. მაშინვე ამოიღო ჯიბიდან ცხვირსახოცი და ქალს მივარდა, რომ გადაეხვია, მაგრამ ფერიმ ხელი უკან გასწია, _ არ შემეხო! გაეთრიე აქედან!

_ მორჩი ჩემთან ასე საუბარს და ხელი მომეცი! _ კაცმა ხელი დაუჭირა, ძალით გადაუხვია და მერეღა შეეშვა. ქალმა დაიგულა თუ არა თავისუფლად თავი, უცბად ხელი მოუქნია კაცს სილის გასარტყმელად, მაგრამ ელიანმა დროზე აიცდინა. მერე მისკენ გადადგა ნაბიჯი, იმანაც უკან დაიხია, მაგრამ კედელს დაეჯახა და თავი მიარტყა. ტკივილისგან თვალები დახუჭა.

_ რამე იტკინე?!

_ არა! ფრანკაა! _ დაიყვირა ბოლოს.

_ აქ ვარ, ფერი.

_ წვენი დაასხი და გავაგრძელოთ!

ისევ სპილოს მიუახლოვდა და მოეფერა. მერე ჭიქა გამოართვა ფრანკას და მიუჭახუნა. ფრანკამ ელიანსაც მიაწოდა წვენით სავსე ჭიქა.

_ ეს ფერის საყვარელი სასმელია... მე ფრანკა ვარ, მისი მეგობარი...

_ ელიანი. მეც მეგობრად მიგულეთ...

კაცმა დალია. მოეწონა ტკბილ-მწარე სასმელი და ქალს შეხედა, რომლის გადახვეული ხელიდან სისხლს გამოეჟონა. კაცმა დაინახა ეს და ქალი ხელში აიტატა. ფერი ყვიროდა და გაშვებას ითხოვდა, მაგრამ კაცი ყურს არ უგდებდა და სახლისკენ მიაბიჯებდა... მაგრამ ისეთი სიბნელე იყო, კაცს გზა აერია და ტყისკენ წაიყვანა ქალი.

_ თავი იტკინე! თან გზა ამიბნიე!

_ გამოდის, სულელი გზამკვლევი ყოფილხართ! ტყეში დაიკარგებით და მხეცები შეგჭამენ!

_ მე ვერავინ მომერევა, ქალბატონო ფერი! ვერც თქვენ! _ და ქალი ძირს ჩამოსვა. ამ დროს ფერის თავბრუ დაეხვა და ალბათ დაეცემოდა, ელიანს რომ არ დაეჭირა. ძლიერად მოხვია მკლავები. ფერი აფართხალდა და კაცის მკლავებიდან დასხლტომა სცადა, მაგრამ კაცი მძლავრად იჭერდა და გზას აგრძელებდა. ცოტა ხანში სახლიც გამოჩნდა. ყველა მათ შესცქეროდა გაკვირვებული სახეებით.

_ ნუ გეშინიათ! კარგად იქნება, დასვენება სჭირდება. გზა აგვერია და ტყეში აღმოვჩნდით.

ელიანმა ქალი ლოგინზე დააწვინა. ფერიმ უყვირა და ოთახიდან გასვლა უბრძანა. კაცი გავიდა და სადედამთილოს მიუახლოვდა:

_ ქალბატონო ფელისია, სპილოსთან იბანავა და სჯობს სამოსი გამოუცვალოთ, არ გაცივდეს.

დედა შევიდა შვილის ოთახში. ის უკვე იცვლიდა ტანსაცმელს და კარის შეღებაზე წამოიყვირა, მაგრამ დაინახა თუ არა დედამისი, ამოისუნთქა და მშვიდად ჩაწვა ლოგინში. ფელისია დაამშვიდა, სთხოვა დაძინება მინდაო, ქალმაც შვილს აკოცა და ოთახიდან გავიდა... ფერიმ თავზე ხელი მიიდო და თვალები დახუჭა, გაახსენდა კაცის შეხება და ლოგინიდან წამოვარდა. ამ დროს კარის გაღების ხმა გაისმა და უცბად მიტრიალდა. კაცი დაინახა შემოსული და მაშინვე უბრძანა ოთახის დატოვება, მაგრამ სისუსტისგან შეტორტმანდა. კაცმა ხელი სტაცა და ლოგინზე დააწვინა. ქალი გამოფხიზლდა და კაცს პირდაპირ შეხედა თვალებში, მანაც მაშინვე დაადო სველი ნაჭერი შუბლზე. ფერიმ გაიბრძოლა.

_ გამიშვი! მხეცო! _ დაუყვირა, მაგრამ კაცმა ხელი დაუჭირა და ხელისგულზე დახედა. მხოლოდ ნაკაწრი რომ დაინახა, საიდანაც სისხლი აღარ მოდიოდა, ამოისუნთქა.

_ გადი აქედან! გადი! ვერ გიტან! _ დაუყვირა და ისევ სცადა ხელიდან დასხლტომა, მაგრამ კაცს მძლავრად ეჭირა.

_ დამშვიდდი და ნუ ფართხალებ! _ უთხრა კაცმა და ამან კიდევ უფრო გააბრაზა. მისი მოშორება უნდოდა, უფრო ემატებოდა ბრაზი, ამ კაცის გამო მისი ამდენი წლის შურისძიების გეგმა რომ ჩაეყარა წყალში. ისევ გაიბრძოლა და დაუყვირა:

_ მძულხარ! გამიშვი! მეტკინა, მხეცო! _ ბოლოს თავი მოისაწყლა. კაცმა ასწია ხელები და უკან დაიხია, ბოდიში მოუხადა და შეხედა, მის გაბრაზებულ სახესა და სხეულს აკვირდებოდა, რომელსაც მოკლე პიჟამა ეცვა. ქალმა მის თვალებს გააყოლა მზერა, მიხვდა, რომ კაცი მას უყურებდა და გაბრაზებულმა მოუქნია ხელი. კაცმა ისევ მოასწრო მისი ხელის დაჭერა და გაბრაზებულმა ჩახედა თვალებში. ისე მოეწონა მისი თვალები, რომ გაბრაზება გადაავიწყდა. უცბად გაუშვა ხელი და გაუღიმა:

_ შენ ხელს ვერ გამარტყამ! რამდენჯერაც უნდა სცადო, მაინც არ გამოგივა!

_ მხეცო, მძულხარ! მეზიზღები! _ დაუყვირა და აივანზე გავარდა. გაბრაზებული დაჯდა დივანზე და სიბნელეს გახედა.

_ როდის უნდა წავიდეს ეს მხეცი აქედან!

_ მარტო არსად მივდივარ! შენც მიმყავხარ! _ მოესმა კაცის ხმა და წამოხტა, საქმროსკენ დაიძრა, ხელი მოუქნია და ისევ რომ დაუჭირა კაცმა, მოეშვა და როგორც კი ელიანი შეეშვა, ხელი თვითონვე ჩამოსწია.

_ გახვალ ოთახიდან, თუ აქ რჩები?! _ დაისისინა, მაგრამ კაცი ახლა თვითონ წამოწვა დივანზე და ცას შეხედა, რომელიც ვარსკვლავებით იყო მოჭედილი. მშვიდად გადაავლო გარემოს თვალი და ქალს შეხედა:

_ აქ ვრჩები! _ ამის გაგონებაზე ქალი თვითონ გავარდა ოთახიდან. კაცი უკან გაჰყვა და როგორც კი ფერი გაჩერდა, კაციც გვერდით დაუდგა. მშობლების შეკითხვაზე, როგორ გაუგეთ ერთმანეთსო, ფერიმ გაიღიმა, ერთი სული მაქვს ახალი სახლი ვნახოო, წამოიძახა ვითომ გახარებულმა და საქმროს გადახედა, რომელმაც გაკვირვებული სახე მიიღო მის ნათქვამზე. ფერი კი გულში ფიქრობდა: `რაც უფრო მალე წავალ, მით უფრო მალე მოგიშორებ თავიდან!~ _ მერე ყველას დაემშვიდობა და თავის ოთახს მიაშურა.

ქალს გაბრაზებულ გულზე არ ეკაროდა ძილი, მაგრამ თვალები მიეხუჭა, კაცის ძლიერ მკლავებს ისევ გრძნობდა და შუბლზე ისვამდა ხელებს, მისი თბილი თითები ახსენდებოდა და ამ ფიქრებში ჩაეძინა.

კაცი გარეთ გავიდა. სახლს თვალი შემოავლო და მიხვდა, რომ აქ სიმშვიდე, სიწყნარე და სითბო სუფევდა. ქალი გაახსენდა, მისი ნატკენი ხელი, თავი და შეეცოდა. მაგრამ გაახსენდა სპილო და ბედნიერება და ტკივილი ერთად იგრძნო გულში. ეს ერთადერთი იყო, რაც გულს სასტიკად სტკენდა და მის ცხოვრებას ანგრევდა. მისი სიტყვები გაახსენდა მაგიდასთან და ამწუთას ქალი არც ებრალებოდა და მასაც სძულდა...

_ უკვე გვიანია. ბატონო ელიან, თქვენი ოთახი მზადააა...

_ თუ შეიძლება, მხოლოდ სახელი დამიძახეთ. ნუ იდარდებთ, მასზე მე ვიზრუნებ. _ უთხრა ელაიანს, ქალის მამას და მხარზე ხელი მოხვია, _ მასზე მე ვიზრუნებ..._ გაუმეორა და გაუღიმა.

_ მაშინ მე და ჩემი ცოლი მშვიდად ვიქნებით... რამე ხომ არ გინდათ?! მითხარით...

_ ის სპილო ვისია, რომ ვიყიდო?!

_ გინდათ წაიყვანოთ?! მაგრამ მას ახლა პატარაც ჰყავს...

_ ორივეს ვიყიდი.

_ ის ფერისია. როცა ფერის წაიყვანთ, თუ გსურთ ისინიც წაიყვანეთ.

_ მაგრამ ეს ფერიმ არ უნდა იცოდეს...

_ კარგი... ძილი ნებისა... _ სასიმამრო დაემშვიდობა.

ელაიანი მთელი ღამე არწმუნებდა ცოლს, რომ ფერი კარგად იქნებოდა, მაგრამ ქალი სულ იმას ეუბნებოდა, ფერი მას ვერ შეეგუებაო. კაცი კი მის დამშვიდებას ცდილობდა და გაუმხილა, რომ სპილოებიც მიჰყავდა, მაგრამ ჯერ ფერიმ ეს არ იცისო... მერე მშვიდად დაიძინეს მშობლებმა, მხოლოდ ელის არ ეძინა მშვიდად, თავისი სახე ელანდებოდა წყალში და გული სტკიოდა, როცა ბავშვები ესიზმრებოდა, რომელიც ასე უნდოდა და არ ჰყავდა.

***

დილით ფერის ბარგი მზად იყო, დედამ ყველაფერი ჩაულაგა. თვითონ არც უნდოდა არაფრის წაღება, არც წასვლა უნდოდა, მაგრამ იცოდა, რომ უნდა წასულიყო და ბედს ეგუებოდა.

დილით თავის ოთახში თაროზე კოლოფი შენიშნა. თავი ახადა და ლამაზთვლიანი ზურმუხტის ბეჭედი დაინახა. შეცბუნებულმა კოლოფი მაშინვე დახურა, ჩანთაში ჩაიდო და ოთახი დატოვა.

უკვე ყველანი შეკრებილიყვნენ სასაუზმოდ. ფერიც შევიდა და ყველას მიესალმა. ქალბატონ ფერნანდასკენ წავიდა, საჩუქრისთვის მადლობა გადაუხადა, თან აღნიშნა, რომ ძალიან ლამაზი იყო და მოეწონა. ქალმაც გაუღიმა და სთხოვა, თითზე მოერგო. ფერიც ოთახში ავიდა, ჩანთიდან ბეჭედი ამოიღო, თითზე გაიკეთა და უკან დაბრუნდა.

_ ძალიან ლამაზია... _ აღნიშნა ფერნანდამ.

_ დიახ, ასეა, ულამაზესი ბეჭედია.

_ თქვენს თითებს უხდება, რომელიც ძალიან თბილი გაქვთ. _ თქვა ქალმა და გოგონას ხელი შეახო.

ფერის გაეცინა და ქალს შეხედა:

_ თქვენც თბილი ხელი გქონიათ, _ თქვა და თავის ადგილას დაჯდა.

ყველა მხიარულად საუზმობდა, მხოლოდ ფერის დაეხარა თავი და ფიქრობდა, ახალი სახლი მოე