პირველი თავი

    „სიყვარული ზეცის სუნთქვაა, ზეცის სუნთქვას კი, რა შეაჩერებს.“ 

                                                                          გოდერძი ჩოხელი.

წვიმს. ფან­ჯა­რა დავ­ხუ­რე და გაბ­რა­ზე­ბულ­მა რა­ფა­ზე მო ცეკ­ვა­ვე წვი­მის წვე­თებს გავ­ხე­დე. ვარ­დის­ფე­რი საწ­ვი­მა­რი მო­ვიც­ვი, კა­რი გა­მო­ვი­ჯა­ხუ­ნე და გა­ცეცხ­ლე­ბულ­მა ჩა­მო­ვირ ბი­ნე სას­ტუმ­როს კი­ბე­ე­ბი. ყვე­ლა სა­დღაც მირ­ბის. ვცდი­ლობ, გზა გა­ვიკ­ვლიო არე­ულ ხალ­ხში. გი­ჟი­ვით დავ­ყუ­რებ სა­ა­თის ის­რებს, ვაგ­ვი­ა­ნებ. მინ­და, ტაქ­სი გა­ვა­ჩე­რო, მაგ­რამ ვერ ვახერ­ხებ. გუ­ლა­მო­ვარ­დნი­ლი, სირ­ბი­ლით ვაგ­რძე­ლებ გზას და მივ­დი­ვარ და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლამ­დე­.

უ­ნი­ვერ­სი­ტე­ტის ეზო­ში ახ­ლად აყ­ვა­ვე­ბულ ყვა­ვი­ლებს შევავ­ლე თვა­ლი წა­მი­ე­რად, თუმცა მა­ლე­ვე გონს მოვ­ედი და ჩქა­რი ნა­ბი­ჯით ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის შე­ნო­ბა­ში შევ­ედი. სა­ჭი­რო სა­ბუ­თებ­ზე ხე­ლის მო­წე­რის შემ­დეგ, დი­რექ­ტო­რი წარ­მა­ტებებს მი­სურ­ვებს და მი­სა­ღებ გა­მოც­დის ჩა­სა­ბა­რებ­ლად სტუდენ­ტე­ბით სავ­სე აუ­დი­ტო­რი­ა­ში შევ­ყა­ვარ­. გა­მოც­დის დამთავ­რე­ბის მე­რე დამ­სწრე პირს ვემ­შვი­დო­ბე­ბი და უნი­ვერ­სიტეტს ვტო­ვებ...

სა­მი სა­ა­თი­ა. აი­დო­ლებ­თან ფან შეხ­ვედ­რა ზუს­ტად ნა­ხე­ვარnსა­ათ­ში იწყე­ბა. გა­მო­დის, აქაც ვაგ­ვი­ა­ნებ­. თუმ­ცა ამ­ჯე­რად ტაქ­სის გა­ჩე­რე­ბას ვა­ხერ­ხებ და სქა­ის (sky entertainment) შენო­ბას­თან მა­ლე­ვე ვჩნდე­ბი. ფან­შეხ­ვედ­რის­თვის გან­კუთ­ვნილ ოთახ­ში შევ­დი­ვარ და სულ მთლად გა­წუ­წუ­ლი და სუნ­თქვა­არე­უ­ლი ვდგე­ბი ფა­ნე­ბის გრძელ რიგ­ში. მა­გი­დას­თან მო­კა­ლათე­ბუ­ლი მჯდა­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი მომ­ღერ­ლე­ბისკენ გა­ვი­ხე­დე­. ი­ღი­მოდ­ნენ და ავ­ტოგ­რა­ფებს არი­გებ­დნენ.

  _ჰმ! პირ­ვე­ლი შენ ხარ. _გა­ვი­ფიქ­რე და თა­ვი დავ­ხა­რე.

  რი­გი ნელ­-ნე­ლა წინ მი­ი­წევ­და. ­ნა­ბი­ჯებს ფრთხი­ლად ვდგამ­დი და ბე­დის­წე­რის თა­მაშ­ში ბო­ლომ­დე ვიხ­ლარ­თე­ბო­დი.­ რაც უფ­რო ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბო­დი მას­, მით უფ­რო იჭ­რე­ბო­და ჩემში აბო­ბოქ­რე­ბუ­ლი გრძნო­ბა­თა ტალ­ღე­ბი.

  _გა­მარ­ჯო­ბა.­_მითხ­რა მან და ნაც­ნო­ბი ღი­მი­ლით გა­მი­ღი­მა.      

  _სა­ლა­მი. _ვუ­თხა­რი და მთელი ძალით ჩემს წინ მდგარ მაგიდას დავეყრდენი.

  _სულ სვე­ლი ხარ, ალ­ბათ, გცი­ვა.

  _ არა, არ მცი­ვა.­_ვიც­რუე უნე­ბუ­რად.

  _ზღაპ­რის გმირს, გა­წუ­წულ იხვს გავ­ხარ.

  _გა­წუ­წუ­ლი იხ­ვი? თა­ნაც ზღაპ­რის?

   _ ვერ გა­იხ­სე­ნე ზღა­პა­რის გმი­რი? შენ ხარ­. გა­წუ­წუ­ლი იხვი ვარ­დის­ფე­რებ­ში.

   _ვფიქ­რობ, ლა­მა­ზი ზღა­პა­რი­ა.

   _გინ­და, მთა­ვა­რი გმი­რი ვი­ყო?

    კითხ­ვა­ზე არ ვუ­პა­სუ­ხე,­ჩან­თი­დან დღი­ური ამო­ვი­ღე და ავტოგ­რა­ფის­თვის გა­ვუ­წო­დე...

   _ლა­მა­ზად ხა­ტავ.

_მად­ლო­ბა.

_შო­რი­დან ჩა­მოხ­ვე­დი?

_ძა­ლი­ან შო­რი­დან.

_ხე­ლე­ბი გი­კან­კა­ლებს, ტუ­ჩე­ბი გა­გი­ლურ­ჯდა...

ჩემს ხელს მის ხე­ლებ­ში იქ­ცევს და ტუ­ჩე­ბის­კენ მი­აქვს. ცდი­ლობს, სუ­ლის შე­ბერ­ვით ხე­ლე­ბი გა­მით­ბოს. მზე­რა მის თვა­ლებ­ზე გა­და­მაქვს, მაგ­რამ პულ­სი მიჩ­ქარ­დე­ბა და თვალებს ვხუ­ჭავ.

_შე­გიძ­ლი­ა, მი­ყუ­რო, ნუ გრცხვე­ნი­ა...

_უბ­რა­ლოდ... _ ვერ ვა­ხერ­ხებ წი­ნა­და­დე­ბის დას­რუ­ლე­ბას, რად­გან გულს ბა­გა-­ბუ­გი გა­აქვს.

_ოჰ! მა­პა­ტი­ე.

და­ჭე­რილ ხე­ლებს მინ­თა­ვი­სუფ­ლებს, მაგ­რამ კან­ზე მის თბილ სუნ­თქვას ისევ ვგრძნობ და ელ­ვა­სა­ვით მივ­ლის ჟრუან­ტე­ლი სხე­ულ­ში.

_შე­გიძ­ლია ჩე­მი ფო­ტოს ქვეშ მი­წე­რი­ლი სიტყ­ვე­ბი მი­თარგმნო? ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს.

_რა თქმა უნ­და.­_ვუ­თხა­რი და პა­ტა­რა ჩა­ნა­ხატს დავ­ხე­დე. 

_მთე­ლი გუ­ლით გის­მენ.

_ო­დეს­მე! თუ ჩე­მი სიტყ­ვე­ბი შე­ნამ­დე მოვ­ლენ, შემ­დეგ იქ ნე­ბა უსასრულობა შენს თვა­ლებ­ში გა­ჩე­რე­ბუ­ლი, ჩე­მი წა­მი­ერი მზე­რის მა­რა­დი­სო­ბის.

მზე­რა გა­მის­წო­რა და გა­ო­ცე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბით მო­მა­ჩერ­და. გრძნო­ბებ­მა თვა­ლე­ბამ­დე ამო­აღ­წი­ეს და ფე­ხაკ­რე­ფით გა­იკვა­ლეს გზა ჩემს სა­ხე­ზე. უც­ნა­უ­რი და დაბ­ნე­უ­ლი მი­ყუ­რებ­და, ალ­ბათ ვე­რა­ფე­რი გა­ე­გო გო­გო­სი, რო­მე­ლიც მის წინ იდ­გა და პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით ტი­რო­და. უცა­ბე­დად ჩემ­სკენ ხე­ლი წა­მო­იღო და თვა­ლებ­ზე შე­მე­ხო.

_თუ იტი­რებ, ვერ შეძ­ლებ ჩე­მი სა­ხის კარ­გად და­მახ­სოვრე­ბას.

_მა­პა­ტი­ე, იცი, ჩე­მი ერ­თა­დერ­თი ოც­ნე­ბა შენს ფერმკრთალ სა­ხე­ზე შე­ხე­ბა­ა..     

და­უ­ფიქ­რებ­ლად აი­ღო ჩე­მი ხე­ლი და მის სა­ხეს­თან მი­ი­ტა­ნა. როდესაც თი­თებ­ზე მი­სი ნა­ზი კა­ნის შე­ხე­ბა ვიგ­რძე­ნი, ცრემლე­ბი ნი­აღ­ვა­რი­ვით წა­მო­ვიდა თვალებიდან...

_ი­ცი შენ, ჩე­მი მა­რა­დი­უ­ლი ..... _ წი­ნა­და­დე­ბის დას­რუ­ლება ვერ შევ­ძე­ლი. ხე­ლი სწრა­ფად მო­ვა­შო­რე მის სა­ხეს­, დღი­ური ავი­ღე და შეხ­ვედ­რის ოთა­ხი სწრა­ფი ნა­ბი­ჯე­ბით, ისე რომ ჯგუ­ფის სხვა წევ­რებ­თან მის­ვლა არც კი მიც­დი­ა, დავ­ტო­ვე.

წვიმს... სა­ხეს ვუშ­ვერ ცივ წვე­თებს და დღი­ურს მთე­ლი ძა­ლით ვიკ­რავ გულ­ში. ჩემს სულ­ში, წვი­მას­თან ერ­თად გა წო­ლი­ლია ჰო­რი­ზონ­ტი პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რი­დან პირ­ველ შე­ხე ბამ­დე...

ქუ­ჩა­ში უგ­ზო-უკ­ვლოდ ხე­ტი­ა­ლის შემ­დეგ სას­ტუმ­რო­ში შევე­დი, ოთა­ხი გა­ვა­ღე, ნივ­თე­ბი მა­გი­და­ზე და­ვაწყ­ვე და აბა­ზა­ნაში ცხე­ლი შხა­პის ქვეშ დავ­დე­ქი. ვცდი­ლობ­დი თა­ვი მო­მე­ყა­რა დღე­ვან­დე­ლი მო­გო­ნე­ბე­ბის­თვის, მაგ­რამ ისევ და ისევ, ჯი­უტად მის შე­ხე­ბა­ზე ვფიქ­რობ­დი _ ოც­ნე­ბა მა­ში­ნაა ას­რუ­ლე­ბული, რო­ცა სუ­ლი და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბით ივ­სე­ბა და სხე­უ­ლის ყო­ვე­ლი დაბ­ზა­რუ­ლი ნაკ­ვთი­დან ბედ­ნი­ე­რე­ბა გა­მოს­ჭვი­ვის.

რო­დის­-რო­დის გა­თენ­და. თით­ქმის არ მძი­ნე­ბი­ა. ­რად­გან წა­ძი­ნე­ბი­სას რე­ა­ლუ­რად ნა­ნა­ხი მი­სი სა­ხე არ მაძ­ლევ­და დამშვი­დე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას­. წა­მოვ­დე­ქი და გა­რეთ გა­სას­ვლე­ლად მო­ვემ­ზა­დე.

სე­უ­ლი _ კო­რე­ის ერ­თ-ერ­თი ყვე­ლა­ზე დი­დი ქა­ლა­ქი.­ სილა­მა­ზით და არ­ქი­ტექ­ტუ­რით გა­მორ­ჩე­უ­ლი. ლა­მა­ზად მორ თულ ქუ­ჩებს ფე­ხით ჩა­ვუ­ყე­ვი. სიძ­ვე­ლი­სა და სი­ახ­ლის ნა­ზავი იმ­დე­ნად იყო ერ­თმა­ნეთ­ში შერ­წყმუ­ლი რო­გორც დი­ა­დი მხატ­ვრის ნა­მუ­შე­ვარ­ზე ასა­ხუ­ლი ლა­მა­ზი პე­ი­ზა­ჟი. თით­ქმის ყვე­ლა კუ­თხე­ში გან­ლა­გე­ბუ­ლი იყო სხვად­სხვა ულა­მა­ზე­სი და ერ­თმა­ნე­თის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი პა­ტა­რა კა­ფე­ე­ბი. ადა­მი­ა­ნის სურ­ვილ­ზე იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, რო­მელ მათ­განს აირ­ჩევ­და. გზა გა­დავ­კვე­თე­. ერ­თ-ერ­თი ცა­თამ­ბრჯე­ნის ქვე­ვით პა­ტა­რა ყვა­ვი­ლე­ბის მა­ღა­ზია იყო, რო­მელ­შიც გა­ზა­ფხუ­ლი იგ­რძნობო­და. მა­ღა­ზი­ის წინ ხან­ში­შე­სუ­ლი ლა­მა­ზი ქალ­ბა­ტო­ნი ტკბილ კარ­ტო­ფილს ყიდ­და. მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი და მი­ვე­სალ­მე.

_დღის ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი და­სა­წყი­სი ხარ. _თა­ვა­ზი­ა­ნად მომე­სალ­მა და კოხ­ტად შე­ფუ­თუ­ლი კარ­ტო­ფი­ლი გა­მო­მი­წო­და.­ _ სა­ხე­ზე გე­ტყო­ბა, რომ ჯერ არ გი­სა­უზ­მი­ა.

_დი­ახ­. მარ­თა­ლი­ა. _ სა­ფუ­ლე­დან თან­ხა ამო­ვი­ღე და გა ვუ­წო­დე.

_მი­ი­ღე, რო­გორც სა­ჩუ­ქა­რი და გემ­რი­ე­ლად მი­ირ­თვი. მად­ლო­ბის ნიშ­ნად თა­ვი და­ვუ­ხა­რე და მთე­ლი გუ­ლით გა­ვუღი­მე ხან­ში­შე­სულ ქალ­ბა­ტონს...

_შე­ნი ღი­მი­ლი აუ­ცი­ლებ­ლად იპოვ­ნის მე­ო­რე ღი­მილს. წელი­წა­დის ყვე­ლა­ზე რო­მან­ტი­უ­ლი დრო გა­ზა­ფხუ­ლია და შენ სიყ­ვა­რუ­ლის სურ­ნე­ლი აგ­დის. რო­გორც კი მო­მი­ახ­ლოვ­დი, სურ­ნე­ლიც თან მოგ­ყვა.

_ეს სუ­ნა­მოს სურ­ნე­ლი­ა. _და­მაბ­ნია მის­მა თავ­და­ჯე­რებულ­მა ნათ­ქვამ­მა.

_შე­ნი გუ­ლი ნამ­დვი­ლად დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლის­გან იწ­ვის, შენს თვა­ლებ­ში ნა­პოვ­ნი ბე­დის­წე­რის ხა­ზე­ბია გაბ­მუ­ლი.

 მის­მა სიტყ­ვებ­მა მთე­ლი სხე­უ­ლი და­მი­ა­რა და სა­კუ­თარ ბედის­წე­რა­ზე ჩა­მა­ფიქ­რა. ქალ­ბა­ტონს, მი­სი ნე­ბარ­თვით, სა­მახსოვ­რო ფო­ტო გა­და­ვუ­ღე და და­ვემ­შვი­დო­ბე. ქუ­ჩე­ბის დათვა­ლი­ე­რე­ბის შემ­დეგ, ერ­თ-ერთ კა­ფე­ში შე­ვე­დი კო­რე­უ­ლი რა­მე­ნის, კიმ­ჩის და სო­ჯუს და­სა­გე­მოვ­ნებ­ლად...~

 ირ­გვლივ ყვე­ლა­ფე­რი ღია ვარ­დის­ფე­რი იყო. ზუს­ტად ეხა­მე­ბო­და ჩემს მარ­წყვე­ბი­ან ვარ­დის­ფერ კა­ბას და ვარ­დის­ფერ ბე­რეტს. ფანჯრებ­ზე წარ­წე­რე­ბით აჭ­რე­ლე­ბუ­ლი ფარ­დე­ბი იყო დაშ­ვე­ბული.­კედ­ლებ­ზე ლა­მა­ზი წყვი­ლე­ბის ფო­ტო­ე­ბი გა­ეკ­რათ, მარჯვე­ნა კუ­თხე­ში უზარ­მა­ზა­რი ალუბ­ლის ხე­ლოვ­ნუ­რი ხე იდ­გა რო­მელ­ზეც ყვა­ვი­ლე­ბით გა­კე­თე­ბუ­ლი სა­ქა­ნე­ლა ჩა­მო­ე­კი­დები­ნათ, მის პირ­და­პირ, ფან­ჯა­რას­თან დავ­ჯე­ქი და ოფი­ცი­ანტს შეკ­ვე­თა მი­ვე­ცი.

სა­ღა­მო ფე­ხაკ­რე­ფით შე­მო­ი­პა­რა ქუ­ჩებ­ში, ჩემს წინ მდგა­რი ალუბ­ლის ხე გა­ნათ­და­. იმ­დე­ნად ლა­მა­ზი სა­ნახ­ვი იყო, თვა­ლი ვერ მოვ­წყვი­ტე. ცო­ტა ხნის შემ­დეგ ფეხ­ზე წა­მოვ­დე­ქი და საქა­ნე­ლა­ზე დავ­ჯე­ქი.

_გინ­დათ სუ­რა­თი გა­და­გი­ღოთ?

ფიქ­რე­ბი­დან ოფი­ცი­ან­ტის ხმამ გა­მო­მარ­კვი­ა.

_დი­ახ. თუ არ შე­წუხ­დე­ბით. _ვუ­თხა­რი და ტე­ლე­ფო­ნი გა ვუ­წო­დე...

_ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი­ა.

 ტე­ლე­ფო­ნი გა­მო­მი­წო­და უკან და სამზა­რე­უ­ლოს­კენ წა­ვი­და.

ირ­გვლივ მი­მო­ვი­ხე­დე.­კა­ფე­ში აღა­რა­ვინ იყო. ბარ­თან მივე­დი, შეკ­ვე­თის სა­ფა­სუ­რი გა­და­ვი­ხა­დე და გა­რეთ გა­მო­ვედი... სა­სი­ა­მოვ­ნო,­ გრი­ლი ნი­ა­ვი მო­მე­ფი­ნა სხე­ულ­ზე. სასტუმ­როს­კენ ნე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბით გა­ვუ­ყე­ვი გზას... უეცრად უკნი­დან ვი­ღა­ცის შეშ­ლი­ლი ძა­ხი­ლი მო­მეს­მა. მი­ვი­ხე­დე. ბარ­ში მო­მუ­შა­ვე ოფი­ცი­ან­ტი ვი­ცა­ნი, რო­მე­ლიც გუ­ლა­მო­ვარ­დნი­ლი მომ­სდევ­და და რა­ღა­ცას ყვი­რო­და. ხელ­ში დი­დი ხის კოვ­ზი ეჭი­რა­.უ­ცა­ბე­დად ში­შის გრძნო­ბამ და­მი­ა­რა სხე­ულ­ში. გავბრუნდი და მთე­ლი ძა­ლით გა­ვი­ქე­ცი, მოვ­რბო­დი და­ცა­რი­ელე­ბულ ქუ­ჩებ­ში, ისიც სირ­ბი­ლით მომ­დევ­და და თან ყვი­რო ]და. გუ­ლაჩ­ქა­რე­ბულ­მა ჩა­მო­ვირ­ბი­ნე და­სახ­ლე­ბუ­ლი ქუ­ჩა და უცა­ბე­დად ვი­ღა­ცას მთე­ლი ძა­ლით მი­ვე­ხეთ­ქე გულ-მკერდზე.

_ღმერ­თო, რა სი­გი­ჟე­ა!_ გა­ვი­ფიქ­რე, თან მთე­ლი ძა­ლით ჩა­ვე­ბღა­უ­ჭე შა­ვებ­ში ჩაც­მუ­ლი უც­ნო­ბის მა­ი­სურ­ს. _მიშ­ვე­ლე! _ა­მო­ვი­ლუღ­ლუ­ღე ძლივს.

_შე­ა­ჩე­რეთ! შე­ა­ჩე­რეთ! _ იძახ­და ოფი­ცი­ან­ტი.

უც­ნობ­მა ჩე­მი ხე­ლე­ბი მო­ი­შო­რა და ოფი­ცი­ან­ტის­კენ მი­მაბრუ­ნა...

_რა ხდე­ბა?

იკი­თხა რამ­დე­ნი­მე ხმამ ერ­თდრო­უ­ლად.

_ქურ­დი­ა?

თვა­ლე­ბი არ გა­მი­ხე­ლი­ა. რა­ღაც ძა­ლი­ან ცუ­დის მო­ლო­დინში სა­ხე­ზე ხე­ლე­ბი ავი­ფა­რე.

_ა­რა. კა­ფე­ში ტე­ლე­ფო­ნი დარ­ჩა.­ გა­მო­ვე­დევ­ნე, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც შე­ე­შინ­და და გა­მო­იქ­ცა,­ვე­რაფ­რით შევ­ძე­ლი მი­სი შე­ჩე­რე­ბა.

_ კი მაგ­რამ, ხელ­ში უზარ­მა­ზა­რი ხის კოვ­ზი რომ გი­ჭირავს. _ გა­ვა­ხი­ლე თვა­ლე­ბი და გავ­ხე­დე მას გაბ­რა­ზე­ბულ­მა.

 _მა­პა­ტი­ეთ, საჭ­მელს ვამ­ზა­დებ­დი, ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­მიქცე­ვი­ა. შე­ნი ტე­ლე­ფო­ნი, რომ შე­ვამ­ჩნი­ე, გა­მოგ­ყე­ვი, მაგ­რამ შე­გა­ში­ნეთ­. თუ კი­დევ გვეს­ტუმ­რე­ბით უფა­სოდ გა­გი­მას­პინძლდე­ბი... _ თავს ხრის­, ტე­ლე­ფონს მაწ­ვდის და მემ­შვი­დობე­ბა...

უკან ვბრუნ­დე­ბი შერ­ცხვე­ნი­ლი და სა­ხე­ა­წით­ლე­ბუ­ლი. ვაპი­რებ ბიჭს, რო­მელ­მაც გა­და­მარ­ჩი­ნა, მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხადო, მაგ­რამ მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბის­გან...

_ღმერ­თო... _ვყვი­რი­ვარ მთე­ლი ხმით.

ჰა­ნი­უ­ლი _ რა­ტომ ყვი­რი?

ჩოუ _ მგო­ნი რომ დაგ­ვი­ნა­ხა, თვა­ლებს არ და­უ­ჯე­რა.

 ბონ ჰვა_­მო­ი­ცა­დეთ! შენ ის გო­გო­ნა არა ხარ, ფან შეხ­ვედრი­დან რომ გა­იქ­ცა.

ლი­ნი _ ის გო­გო­ნა­ა, რო­მელ­მაც თი­თე­ბით მა­ი­სუ­რი და­მიხი­ა.

ჩოუ _ გო­გო­ნა ისე­დაც შე­ში­ნე­ბუ­ლია. რა დროს მა­ი­სუ­რი­ა.

 _მა­პა­ტი­ე, არ მინ­დო­და. შე­მიძ­ლი­ა, სა­ფა­სუ­რი გა­და­გი­ხადო.

ლი­ნი _ გგო­ნი­ა, რომ ჩე­მი მა­ი­სუ­რის სა­ფა­სუ­რის გა­დახდას შეძ­ლებ?

და აი ჩე­მი შა­ქარ­ყი­ნუ­ლი დაბ­რუნ­და.­ჩე­მი უხე­ში და თავნე­ბა აი­დო­ლი _­გა­ვი­ფიქ­რე და თვა­ლე­ბი დავ­ხუ­ჭე.

 ლი­ნი _ თვა­ლებს ყო­ველ­თვის ხუ­ჭავ, რო­ცა საფ­რთხე გიახ­ლოვ­დე­ბა?

_შენ საფ­რთხე არ ხარ.

სა­უ­ბარ­ში ბონ ჰვა ჩა­ე­რი­ა.

ბონ ჰვა_ ვფიქ­რობ, ძა­ლი­ან შე­ში­ნე­ბუ­ლი ხარ. ჩვე­ნი მძღოლი სას­ტუმ­რომ­დე მი­გიყ­ვანს.

ჩოუ _ რომ გა­და­ვარ­ჩი­ნეთ, მად­ლო­ბა რო­გორ უნ­და გა­დაგ ვი­ხა­დოს?

 ჰა­ნი­უ­ლი­_ერ­თი იდეა მაქვს.

 ჩოუ _ რა იდე­ა?

 ჰა­ნი­უ­ლი_­ჩვენ­თან მი­ვი­პა­ტი­ჟოთ.

  ჩოუ _ მგო­ნი, შე­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბა სა­უ­კე­თე­სო ფა­ზა­ში შედის.

  ბონ ჰვა_ თუ თა­ნახ­მა ხარ, შე­გიძ­ლია შეხ­ვი­დე . _ გა­ღე­ბული კა­რე­ბის­კენ ხე­ლით მა­ნიშ­ნა.

 _მა­პა­ტი­ეთ, მაგ­რამ, სას­ტუმ­რო­ში მა­ლე უნ­და დავ­ბრუნ­დე და მშობ­ლებს და­ვე­ლა­პა­რა­კო.

ლი­ნი_ შე­ნი იდეა უფ­რო მომ­წონს.

ჩო­უ_­შენ რა სუ­ლე­ლი ხარ? გგო­ნი­ა, ყვე­ლა ტუ­რისტს სახლში ვე­პა­ტიჟე­ბით? _გუ­ლი­ა­ნად იცი­ნის...

ჰა­ნი­უ­ლი _ მგო­ნი, კოვ­ზის ზე­მოქ­მე­დე­ბის ქვე­შა­ა..

ბონ ჰვა _ შე­გიძ­ლი­ა, მშობ­ლებს და­უ­რე­კო და უთხ­რა, რომ კოვ­ზი­ა­ნი ბო­რო­ტი ჯა­დოქ­რის­გან ოთხ­მა ძა­ლი­ან სიმ­პა­თი­ურმა ჯენ­ტლმენ­მა გიხ­სნა.

ჩო­უ­_ი­სე რო­გორც ფიფ­ქი­ა, ოღონდ ჩვენ ოთხ­ნი ვართ.

 ჯა­დოქ­რის წარ­მოდ­გე­ნა­ზე გა­მე­ცი­ნა და მათ­თან ერ­თად სახ­ლში შე­ვე­დი...

ბონ ჰვა_ რა გა­ცი­ნებს?

_თა­ვი სიზ­მარ­ში მგო­ნი­ა.

ჰა­ნი­უ­ლი _ იმე­დი­ა, მა­ლე არ გა­გეღ­ვი­ძე­ბა.

მი­სა­ღებ ოთახ­ში მდი­ვან­ზე ჩა­მოვ­ჯე­ქი­. ი­სი­ნიც ჩემს ირგვლივ დას­ხდნენ.

ჩო­უ_­ჩვე­ნი სტუ­მა­რი ზედ­მე­ტად მორ­ცხვი­ა. გინ­და, სტე­იკის მომ­ზა­დე­ბა­ში დაგ­ვეხ­მა­რო.

_რა თქმა უნ­და.

ლი­ნი_­ღა­მემ­შვი­დო­ბი­სა იღ­ბლი­ა­ნო იხ­ვო. და­ძი­ნე­ბას ვა­პირებ­. _წა­მოდ­გა და ოთა­ხი­დან გა­ვი­და.

ჰა­ნი­უ­ლი _ ამ უჟ­მურს ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­აქ­ცი­ო. სამ­ზა­რეუ­ლო­ში წა­ვი­დეთ...

სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში გა­ვე­დით და სა­ჭი­რო ინ­გრე­დი­ენ­ტე­ბის შეგ­რო­ვე­ბა და­ვი­წყეთ­. მათ­თან ერ­თად ფუს­ფუ­სი დი­დი სი­ამოვ­ნე­ბა იყო.

ჩო­უ_­ლი­ნის­თვი­საც მო­ამ­ზა­დეთ. შე­მიძ­ლი­ა, და­ვი­ფი­ცო, რომ ჩა­მო­ვა.

  _რა თქმა უნ­და.

სტე­ი­კი მო­ვამ­ზა­დე, კარ­ტო­ფი­ლის ჩხი­რე­ბი შევ­წვი და მათ თვის ხი­ლის წვე­ნი დავ­წუ­რე.

ჩო­უ_­ღმერ­თო რა სურ­ნე­ლი­ა.­ნამ­დვი­ლად ოქ­როს ხე­ლე­ბი გაქვს.

ჰა­ნი­უ­ლი_­მგო­ნი სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში კონ­კუ­რენ­ტი გა­მო­მიჩნდა.

ბონ ჰვა­_ი­მე­დი­ა, გე­მოც კარ­გი აქვს და იმე­დე­ბი არ გაგვიც­რუვ­დე­ბა...

მი­სა­ღებ ოთახ­ში პა­ტა­რა მა­გი­და­ზე ხუ­თი, სტე­ი­კით სავ­სე თეფ­ში და­ვაწყ­ვეთ და სა­ვახ­შმოდ მო­ვემ­ზა­დეთ... კი­ბე­ებ­ზე ნა­ბი­ჯე­ბის ხმა მო­ის­მა. იქით გა­ვი­ხე­დე, ლი­ნი ჩა­მო­დი­ო­და...

ჩო­უ_­ლინ! გვე­გო­ნა, და­ი­ძი­ნე.

ლი­ნი_­ზე­ვით ისე­თი სუ­ნი ამო­ვი­და, მე­გო­ნა, ტუ­რის­ტი იხ­ვი შეწ­ვით და გა­სა­სინ­ჯად ჩა­მო­ვე­დი.

ბონ ჰვა_­მარ­თა­ლი ხარ, ნამ­დვი­ლად გემ­რი­ე­ლი იქ­ნე­ბო­და...

 ჰა­ნი­უ­ლი_ ნუ აში­ნებთ, თო­რემ სწრა­ფი სირ­ბი­ლი იცის და გა­იქ­ცე­ვა...

ჰა­ნი­უ­ლის სიტყ­ვებ­ზე ოთხი­ვემ გა­ი­ცი­ნა.

ლი­ნი_­პირ­ვე­ლად შენ გა­სინ­ჯე.

_რა თქმა უნ­და. _ხორ­ცის პა­ტა­რა ნა­ჭე­რი ავი­ღე და დავა­გე­მოვ­ნე.

ჩო­უ­_ახ­ლა რა­მ­დე­ნი­მე წუ­თი და­ვე­ლო­დოთ, თუ არ წა­იქ­ცევა, ესე­ი­გი არ მო­ვუ­წამ­ლი­ვართ.

ჰა­ნი­უ­ლი_­ნუ გა­ა­გი­ჟეთ. ვერ ხე­დავთ, ფე­რი და­კარ­გა.

ბონ ჰვა_ რა გქვი­ა?

_ლინ­და.

ბონ ჰვა_­რამ­დე­ნი წლის ხარ ლინ­და?

_ოც­და­ერ­თის.

ჩო­უ_­კარ­გი მზა­რე­უ­ლი ყო­ფილ­ხარ­. კერ­ძი ნამ­დვი­ლად გემ­რი­ე­ლი­ა. ­სე­ულ­ში დი­დი ხნით რჩე­ბი?

_ ჯერ­ჯე­რო­ბით ორი კვი­რით.

ჰა­ნი­უ­ლი_­რო­მელ სას­ტუმ­რო­ში და­ბი­ნავ­დი?

_სას­ტუმ­რო სე­ულ­ში.

ლი­ნი_­თუ იმ­დე­ნი თან­ხა გაქვს, რომ მაგ სას­ტუმ­რო­ში იცხოვ­რო, მა­შინ, ჩე­მი მა­ი­სუ­რის თან­ხაც უნ­და გა­და­ი­ხა­დო.

 ჩო­უ_­ღმერ­თო... ეს თორ­მეტ დო­ლა­რი­ა­ნი მა­ი­სუ­რი.

 ბონ ჰვა_­გინ­და რა­ღაც გას­წავ­ლო.

_ყუ­რა­დღე­ბით გის­მენ.

ბონ ჰვა_­შე­გიძ­ლია თორ­მე­ტი დო­ლა­რი გა­და­უ­ხა­დო და მაი­სუ­რი სა­მახ­სოვ­როდ და­ი­ტო­ვო.

მის ნათ­ქვამ­ზე გა­მე­ღი­მა და თან­ხმო­ბის ნიშ­ნად თა­ვი და ვუქ­ნი­ე.

ლი­ნი_­თა­ნახ­მა ვარ. მა­ი­სურს ახ­ლა­ვე ჩა­მო­გი­ტან.

ჩე­მი გუ­ლის ძგე­რა გარ­კვე­ვით მეს­მო­და, რო­დე­საც მან მი­სი მა­ი­სუ­რი ხე­ლებ­ში ჩა­მი­დო...

_შე­იძ­ლე­ბა აბა­ზანით ვი­სარ­გებ­ლო?

ჩოუ _ რა თქმა უნ­და. მე­ო­რე სარ­თულ­ზე.­მარ­ჯვნივ ბო­ლო კა­რე­ბი­ა...

კი­ბე­ებს ავუ­ყე­ვი და სა­ა­ბა­ზო­ნო­ში შე­ვე­დი.­.. მინ­დო­და, მათთვის გა­მო­სამ­შვი­დო­ბებ­ლი წე­რი­ლი და­მე­წე­რა. ამი­ტომ დღი­ური­დან ერ­თი ფურ­ცე­ლი ამო­ვი­ღე და წე­რა და­ვი­წყე.

„მად­ლო­ბა ჩე­მი ოც­ნებე­ბის ას­რუ­ლე­ბის­თვის­... ეს ყვე­ლა ფე­რი სიზ­მა­რი რომ იყოს, სა­მუ­და­მოდ და­ძი­ნე­ბას ვი­სურ­ვებ­დი, არას­დროს რომ არ შეწყ­ვე­ტი­ლი­ყო, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი სი­ნამ­დვი­ლე­ა. სი­ნამ­დვი­ლე, რო­მე­ლიც სა­მუ­და­მოდ აღი­ბეჭ­და ჩე­მი სუ­ლის ყვე­ლა­ზე ლა­მაზ ფურ­ცლებ­ზე.­თქვენ ჩე­მი სხვა სამ­ყა­რო, ხართ. ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი და ფე­რა­დი სამ­ყა­რო რასაც კი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში უარ­სე­ბი­ა. გი­ყუ­რებ­დით და მივ­ხვდი, რომ აქამ­დე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი უფე­რუ­ლი იყო.

ჩოუ შენ, ცა ხარ ყვე­ლა­ზე უღ­რუბ­ლო, სუფ­თა, მზით გა­ნათე­ბუ­ლი ცა. რო­მე­ლიც სი­ცოცხ­ლეს მით­ბობს. გი­ყუ­რებ­დი და მივ­ხვდი, თუ ოდეს­მე ცი­სარ­ტყე­ლა და­მი­ნა­ხავს, ისი­ნი, ყვე­ლნი უფე­რულ­ნი იყ­ვნენ, რად­გან შენ ხარ სამ­ყა­როს ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი ფე­რე­ბი. შენს თვა­ლებ­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი მო­ციმ­ცი­მე ვარ­სკვლა­ვი­ა.

ჰა­ნი­ულ შენ ოკე­ა­ნე ხარ. ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი, აბო­ბოქ­რე­ბუ­ლი ოკე­ა­ნე. მიმ­ზიდ­ვე­ლი და თავ­ბრუდამ­ხვე­ვი. აი ისე­თი, ცურ­ვა რომ არ იცი, მაგ­რამ მზად ხარ მის ტალ­ღებ­ში სა­მა­რა­დი­სოდ ჩა­ი­კარ­გო. შე­ნი გრძნო­ბე­ბი ოკე­ა­ნე­სა­ვით ბო­ბო­ქა­რი და მრავალ­ფე­რო­ვა­ნი­ა...

ბონ ჰვა შენ, ყვე­ლა­ზე ლამა­ზი ემო­ცი­ე­ბი ხარ ამ­ქვეყ­ნად. შენ ხარ ფე­რე­ბი, რომ­ლი­თაც უნ­და ხა­ტო. შენ ხარ სიტყ­ვე­ბი, რომ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბი­თაც შე­დევ­რე­ბი უნ­და და­წე­რო. შენ სი­ხარუ­ლი ხარ, ყვე­ლა­ფერს, რა­საც შე­ე­ხე­ბი, ბედ­ნი­ე­რე­ბით ავ­სებ.

ლინ. შენ, თა­ვად სიყ­ვა­რუ­ლი ხარ! ამ­ქვეყ­ნად ყვე­ლა­ზე და ყვე­ლა­ფერ­ზე აღ­მა­ტე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი. შენ გა­ზა­ფხუ­ლი ხარ. რო­მელ­საც მინ­და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვუ­ყუ­რო და მის სურნელ­ში სა­მუ­და­მოდ ჩა­ვი­კარ­გო...

მა­პა­ტი­ეთ, ვერ და­გემ­შვი­დო­ბეთ. არ მიყ­ვარს დამ­შვი­დო­ბება. რად­გან მგო­ნია, რომ ასე წას­ვლა თა­ვი­დან დაბ­რუ­ნე­ბას უდ­რის. ნახ­ვამ­დის“.

კი­ბე­ე­ბი ფრთხი­ლად ჩა­მო­ვი­ა­რე. წე­რი­ლი დავ­კე­ცე, სამ­ზარე­უ­ლოს მა­გი­და­ზე დავ­დე და სახ­ლი­დან ისე გა­მო­ვე­დი, რომ არ­ცერთ მათ­განს არ შე­ვუმ­ჩნე­ვი­ვარ. და­სახ­ლე­ბუ­ლი ქუ­ჩა ბო­ლომ­დე რომ ჩა­მო­ვი­ა­რე, ქუ­ჩის კუ­თხე­ში მდგარ სკამ­ზე ჩამოვ­ჯე­ქი და პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით ავ­ტირ­დი, რად­გან ემო­ცი­ე­ბი გულ­ზე მაწ­ვე­ბო­და და ლა­მის მახ­რჩობ­და კი­დეც... ტი­რი­ლიგან და­სი­ე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბი რომ დამ­ცხრა­ლიყ­ვნენ ფე­ხით მოვი­ა­რე ყვე­ლა ნაც­ნო­ბი ქუ­ჩა. სას­ტუმ­რო­ში რომ მი­ვე­დი, უკვე შუ­ა­ღა­მის ორი სა­ა­თი იყო... ფრთხი­ლად გა­ვი­ა­რე ჰო­ლი და ოთა­ხის კა­რი გა­მო­ვა­ღე.

_ შუ­ქი არ აან­თო!­_მიბ­რძა­ნა უც­ნობ­მა...

ში­ში­სა­გან გავ­შეშ­დი, კა­რი დავ­ხუ­რე, შუ­ქის ან­თე­ბა ვერ გავ­ბე­დე, აკან­კა­ლე­ბუ­ლი ხე­ლე­ბი ჯი­ბე­ებ­ში ჩა­ვიწყ­ვე და რამდე­ნა­დაც შე­იძ­ლე­ბო­და, და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი ტო­ნით მივ­მარ­თე უც­ნობს.

_ვინ ხარ? ან აქ რა გინ­და?

_არ შე­გე­შინ­დეს, არ იტი­რო, არა­ფერს და­გი­შა­ვებ...

 _ეგ იგი­ვე­ა, მკვლე­ლის წინ იდ­გე და გე­უბ­ნე­ბო­დეს: ნუ გეში­ნი­ა, არ მოგ­კლა­ვო.

_ჩემს შეს­რუ­ლე­ბულ სიმ­ღე­რებს უს­მენ, მაგ­რამ ჩემს ხმას ვერ ცნობ?!

_შუ­ა­ღა­მით, სიბ­ნე­ლე­ში, ოთახ­ში ვინ­მე რომ დაგ­ხვედ­როდა, მის ხმა­ზე იფიქ­რებ­დი?

_თუ მეყ­ვა­რე­ბო­და, მი­სი ხმა და­მამ­შვი­დებ­და.

_იქ­ნებ გა­მო­ცა­ნე­ბით სა­უ­ბარს მო­ეშ­ვა და მი­პა­სუ­ხო.

ხმით მივ­ხვდი, რომ დი­ვა­ნი­დან წა­მოდ­გა და ნა­ბი­ჯე­ბი ჩემ სკენ გად­მოდ­გა, თუმ­ცა სიბ­ნე­ლე­ში მი­სი სა­ხე ვერ გა­ვარ­ჩი­ე. მო­მიახ­ლო­ვდა და ჩუ­მად წარ­მოთ­ქვა:

_სიყ­ვა­რუ­ლი ვარ. ამ­ქვეყ­ნად ყვე­ლა­ზე და ყვე­ლა­ფერ­ზე აღ­მა­ტე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი.

_ლინ! _ ვთქვი აკან­კა­ლე­ბუ­ლი ხმით და კე­დელს მი­ვეყრდე­ნი რომ არ წავ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი.

_რო­გორც იქ­ნა, მი­ცა­ნი.

_აქ რას აკე­თებ? ვინ­მემ რომ შე­გამ­ჩნი­ოს?

_შენ­თან რა­ღაც მაქვს გა­სარ­კვე­ვი.

_გის­მენ.

_შე­ნი ტე­ლე­ფო­ნი მო­მე­ცი.

ტე­ლე­ფონს ვაწ­ვდი, ღი­ლაკ­ზე ხე­ლის და­ჭე­რი­სას სა­ხის ნაკვთე­ბი უნათ­დე­ბა...

_რას ეძებ ჩემს ტე­ლე­ფონ­ში?

პა­სუ­ხი არ გა­უ­ცი­ა, მა­ლე­ვე და­მიბ­რუ­ნა...

_მგო­ნი, პა­სუ­ხის ღირ­სი ვარ.

_მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ჩვენ­თან, ყოფ­ნი­სას რა­ი­მე ისე­თი ხომ არ გა­და­ი­ღე, რაც სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში არ უნ­და მოხ­ვედ­რი­ლი­ყო.

_შე­გეძ­ლო უბ­რა­ლოდ გე­კი­თხა.

_და შე­ნი აზ­რით და­ვი­ჯე­რებ­დი, შენ ხომ სახ­ლი­დან გა­მო­იპა­რე, გე­გო­ნა, იმ წე­რილს და­ვუ­ჯე­რებ­დი?

_წა­ი­კი­თხე?

_მხო­ლოდ მე.

_და სად წა­ი­ღე?

_შენს ად­გი­ლას ნე­ბის­მი­ე­რი გო­გო­ნა ყვე­ლა­ფერს გა­და­იღებ­და და კარგ ფა­სა­დაც გა­ყი­დი­და.

_რო­მელ ფანს უნ­და მი­სი საყ­ვა­რე­ლი მომ­ღერ­ლე­ბის ჯგუფი და­ა­ზა­რა­ლოს?

_რო­ცა საქ­მე ფულს ეხე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი ავიწყ­დე­ბათ.

_ამ შუ­ა­ღა­მე­ში, აქ ამის­თვის მოხ­ვე­დი?

_მე ვზრუ­ნავ მათ უსაფ­რთხო­ე­ბა­ზე.

_შე­ნი აზ­რით, არ შე­მეძ­ლო სას­ტუმ­რო­ში მოს­ვლამ­დე ყველა­ფე­რი პრე­სის­თვის გა­მე­ზი­ა­რე­ბი­ნა?

_მა­შინ მო­მი­წევ­და შენ­თვის თი­თე­ბი და­მემ­ტვრი­ა...

_ზედ­მე­ტად კე­თი­ლი ხარ.

_ჩე­მი წას­ვლის დრო­ა. _კა­რ­ისკენ გა­დად­გა ნა­ბი­ჯი, მაგრამ უცებ უკან შე­მობ­რუნ­და.

_შე­ნი ტე­ლე­ფო­ნი სავ­სეა ჩე­მი ფო­ტო­ე­ბით, ნამ­დვი­ლად კარ­გი გე­მოვ­ნე­ბა გქო­ნი­ა. _თქვა და ჰოლ­ში გა­უ­ჩი­ნარ­და...

_ეს რა სი­გი­ჟე იყო. _ გა­ვი­ფიქ­რე და ოთახ­ში შუ­ქი ავან­თე. ჩან­თი­დან მი­სი მკლა­ვებ­დაგ­ლე­ჯი­ლი მა­ი­სუ­რი ამო­ვი­ღე, ტანსაც­მე­ლი გა­ვიძ­ვრე და გა­და­ვიც­ვი.

მა­ი­სუ­რის სურ­ნელ­მა მო­იც­ვა ჩე­მი სხე­უ­ლი და და­სა­ძი­ნებლად ბა­ლიშ­ში ღრმად ჩა­ვემ­ხე. არ მახ­სოვს, რო­დის ჩა­მე­ძი­ნა, მაგ­რამ რომ გა­ვიღ­ვი­ძე, უკ­ვე შუ­ა­დღე გა­და­სუ­ლი­ყო. ავ­დე­ქი და გა­რეთ გა­სას­ვლე­ლად მზა­დე­ბა და­ვი­წყე. ამ­ჯე­რად არ­ჩევა­ნი ყვი­თელ სა­რა­ფან­სა და თეთრ კე­დებ­ზე შე­ვა­ჩე­რე. გა­რეთ სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის და­უ­ვი­წყა­რი მოგ­ზა­უ­რო­ბის მო­სა­წყობად გა­მო­ვე­დი.

ამინ­დი სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო. ნა­ზი სიო ტალ­ღე­ბი­ვით ეფი­ნე­ბო და ქა­ლაქს. ხალ­ხი სა­სე­ირ­ნოდ გა­მო­ფე­ნი­ლი­ყო ქუ­ჩებ­ში. შეყვა­რე­ბუ­ლი წყვი­ლე­ბი ხე­ლებ­გა­დაჭ­დო­ბი­ლი მი­უყ­ვე­ბოდ­ნენ პა ტა­რა ბი­ლი­კებს და ერ­თმა­ნეთს ღი­მი­ლი­ან მზე­რას ჩუქ­ნიდ­ნენ. ქუ­ჩის მე­ო­რე მხა­რეს ნაც­ნო­ბი ქა­ლი _ ტკბი­ლი კარ­ტო­ფი­ლის გამ­ყიდ­ვე­ლი იდ­გა. მის და­ნახ­ვა­ზე გა­მე­ღი­მა, ხალ­ხის ტალ­ღას გავ­ყე­ვი ქუ­ჩის გა­და­საკ­ვე­თად. ქალ­ბა­ტონს კი გვერ­დი ავუ­ა­რე ყვა­ვი­ლე­ბის მა­ღა­ზი­ა­ში შე­ვე­დი და წი­თე­ლი ვარ­დე­ბის პა­ტა­რა თა­ი­გუ­ლი შე­ვი­ძი­ნე...

_სა­ღა­მო მშვი­დო­ბი­სა _მი­ვე­სალ­მე სან­დო­მი­ან ქალ­ბა­ტონს და ყვა­ვი­ლე­ბის თა­ი­გუ­ლი გა­ვუ­წო­დე.

_სა­ღა­მო მშვი­დო­ბი­სა_­მითხ­რა და თა­ი­გუ­ლი გულ­ზე მი­იკრა­ა..

კარ­ტო­ფი­ლი შე­ვი­ძი­ნე და მის გვერ­დით პა­ტა­რა სკამ­ზე ჩამოვ­ჯე­ქი. მუ­შა­ო­ბა რომ და­ას­რუ­ლა პა­ტა­რა დახ­ლი ჩა­მო­ხუ­რა და გვერ­დით დაჯ­და..

_გემ­რი­ლ­ი­ა?

_ყვე­ლა­ზე გემ­რი­ე­ლი კარ­ტო­ფი­ლია ამქვეყ­ნად.

 _მად­ლო­ბა ვარ­დე­ბის­თვის, ისი­ნი შენ თავს გა­მახ­სე­ნე­ბენ...

მის დამ­ჭკნარ ხე­ლებს დავ­ხე­დე და ცრემ­ლებ­მა თვა­ლე­ბი და­მის­ვე­ლა, გრძე­ლი, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ვარ­დის­ფე­რი ლა­ქით მო­ხა­ტუ­ლი თი­თე­ბი ჰქონ­და, კო­რე­ე­ლე­ბის­თვის უჩ­ვე­უ­ლო, მო­დი­დო თაფ­ლის­ფე­რი, წყლი­ა­ნი თვა­ლე­ბი ამ­შვე­ნებ­და მის მომ­ღი­მარ სა­ხეს, ტან­ზე კი მწვა­ნე და თეთ­რი გვრი­ლე­ბით მოხა­ტუ­ლი კა­ბა ეც­ვა...

_ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში რა­ტომ ჩა­მოხ­ვე­დი?

_ოც­ნე­ბე­ბის ასას­რუ­ლებ­ლად.

_უკ­ვე შეხ­ვდი შენს ოც­ნე­ბას?

მო­უ­ლოდ­ნელ­მა კითხ­ვამ და­მაბ­ნია და თი­თებს და­ვა­ჩერ­დი.

_შევ­ხვდი, მაგ­რამ, ყვე­ლა­ფე­რი არც ისე კარ­გად წა­ვი­და, რად­გან მის­თვის სხვა გა­ლაქ­ტი­კი­დან ჩა­მო­სუ­ლი ერ­თი ჩვე­ულებ­რი­ვი გო­გო­ნა ვარ.

_ თუ გიყ­ვარს, არ არ­სე­ბობს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი და არაჩ­ვე­ულებ­რი­ვი, სიყ­ვა­რუ­ლი ჯა­დოს­ნო­ბა­ა, რად­გან ზუს­ტად ისეთს გაყ­ვა­რებს რო­გო­რიც სი­ნამ­დვი­ლე­ში­ა.

_ მი­სი შე­სა­ფე­რი­სი რომ არ ვარ.

_ მის ად­გი­ლას შენც მის­ნა­ი­რად იფიქ­რებ­დი?

_მის თვა­ლებს ნახ­ვის­თა­ნა­ვე შე­ვიყ­ვა­რებ­დი.

_მხო­ლოდ თვა­ლე­ბი გყოფ­ნის შე­საყ­ვა­რებ­ლად?

 _თვა­ლე­ბი მთე­ლი სამ­ყა­რო­ა.

_და იქ­ნებ მი­სი თვა­ლე­ბის­თვის ბრძო­ლა ახ­ლაც ღირს?

 _დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი არ ვარ.

_დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი არც იმა­ში ვართ, რომ ხვა­ლინ­დე­ლი დღე აუ­ცი­ლებ­ლად გაგ­ვი­თენ­დე­ბა, მაგ­რამ მო­მავ­ლის­თვის მა­ინც ყვე­ლა ჩვე­ნე­ბუ­რად ვიბ­რძვით. ერ­თა­დერ­თი, რაც შე­გიძ­ლია გა­ა­კე­თო, ის არის რომ ძა­ლი­ან იჩ­ქა­რე, ხვალ ძალი­ან გვი­ა­ნი არ იყოს. რო­დე­საც ვაგ­ვი­ა­ნებთ, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი სრულ დე­ბა და ჩვენს ოც­ნე­ბებს სხვა ისა­კუთ­რებს. ადე­ქი და მას­თან გა­ი­ქე­ცი. არა­სო­დეს მის­ცე სა­კუ­თარ თავს უფ­ლე­ბა, სიყ­ვა­რულის მა­ტა­რე­ბელ­ზე და­გაგ­ვი­ან­დეს. და­ნარ­ჩე­ნი კი მი­სი გა­დასაწყ­ვე­ტი­ა, თუ კარს მო­გი­ხუ­რავს, ის მაინც გე­ცო­დი­ნე­ბა, რომ შენ სცა­დე და არა­სო­დეს ინა­ნებ ამ ნა­ბიჯს, რად­გან ძა­ლი­ან რთუ­ლი­ა, ყო­ველ დი­ლით, სარ­კე­ში ჩა­ხედ­ვი­სას სა­კუ­თარ თავს უმე­ო­რებ­დე, რომ მე­ცა­და, მა­შინ რა მოხ­დე­ბო­და­ო?!

მის­მა სიტყ­ვებ­მა ჩა­მა­ფიქ­რა და უნე­ბუ­რად მხრებ­ზე მო­ვეხვი­ე. თმებ­ზე ხე­ლი ჩა­მო­მა­ყო­ლა და ძა­ლი­ან თბი­ლად მითხ­რა.

 _გუ­ლის ხმას მი­ყე­ვი, ის მას­თან აუ­ცი­ლებ­ლად მი­გიყ­ვანს. ახ­ლა კი ადე­ქი და მას­თან გა­ი­ქე­ცი.

მო­ხუც ქალ­ბა­ტონს მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დე და და­ვემ­შვიდო­ბე. ზუს­ტად ვი­ცო­დი, სა­დაც უნ­და წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ლინს სე­ულ­ში სა­კუ­თა­რი ბარ-რეს­ტო­რა­ნი ჰქონ­და. გუგ­ლის დახმა­რე­ბით მი­სი ად­გილ­მდე­ბა­რე­ო­ბა მოვ­ძებ­ნე და ტაქ­სი გა­ვაჩე­რე...

_დავ­ლევ და ბარ­ში სკან­დალს მო­ვა­წყობ. _გა­ვი­ფიქ­რე. გაფიქ­რე­ბის­თა­ნა­ვე სა­კუ­თარ თავ­ზე ის­ტე­რი­უ­ლად გა­მე­ცი­ნა...

  ტაქ­სის მძღო­ლი სარ­კი­დან გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი მი­ყუ­რებ­და. ალ­ბათ, ვი­ღაც შეშ­ლი­ლი ტუ­რის­ტი ვე­გო­ნე. არა­ფე­რი უკითხავს, და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლას ისე მი­ვე­დი, ხმა არ ამო­მი­ღი­ა. მგზავ­რო­ბის სა­ფა­სუ­რი გა­და­ვი­ხა­დე და ბარ­ში შე­ვე­დი. კედლე­ბი მა­თი სუ­რა­თე­ბით იყო აჭ­რე­ლე­ბუ­ლი. კუ­თხე­ში მდგარ მა­გი­დას­თან დავ­ჯე­ქი და სო­ჯუ შე­ვუკ­ვე­თე. სას­მე­ლი კარ­გად რომ მო­მე­კი­და, ისე რომ სა­ხე­ებს თით­ქმის ძლივს ვამ­ჩნევ­დი, წა­მოვ­დე­ქი და ბარ­თან მყოფ ოფი­ცი­ანტს მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი.

_რა­ღაც მინ­და გკი­თხოთ.

_გის­მენთ ქალ­ბა­ტო­ნო. _მი­პასუ­ხა მან.

_ის აქ ხში­რად მო­დის? _ვე­უბ­ნე­ბი და საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი თი­თით ზე­ვით ვა­ნიშ­ნებ.

_ვინ ის, ქალ­ბა­ტო­ნო? ღმერ­თი? _მე­უბ­ნე­ბა დაბ­ნე­უ­ლი ხმით.

_ა­რა, არა! თქვე­ნი რეს­ტორ­ნის მე­პატ­რო­ნე.

_დი­ახ ქალ­ბა­ტო­ნო, თით­ქმის ყო­ველ სა­ღა­მოს. _ახ­ლა რო­მე­ლი სა­ა­თი­ა?

_რვა.