ცივი დერეფნის უკიდურეს ნაწილში განთავსებულ ყავისფერ კარზე არაერთ ადამიანს უცდია შემოსვლა, ზოგს კარის სახელურის ჩამოწევით იმედიც კი გასცრუებია რომ წარმატებული ფსიქოლოგიის კაბინეტი დაკავებული იყო და ლოდინი მოუწევდა თუმცა გვერდით კომფორტული გრძელი სკამი იმას მიანიშნებდა რომ მსგავსი მოსალოდნელი შემთხვევით ექიმს უკვე გათვალისწინებული ქონდა და საგულდაგულოდ მომზადებულიყო. თუმცა ეს ჩვეულებრივი ვიზიტი არ იყო.

 ეს იყო საქმიანი შეხვედრა, დეტექტივს ეჩქარებოდა და არც სურვილი არ ქონდა ამ სკამის კომფორტული საზურგე მოესინჯა მიუხედავად იმისა რომ კარები დაკეტილი დახვდა მან დაუფერავი სიდინჯით გააგრძელა კარის სახელურის ჩამოწევა,  არც კარებზე კაკუნს მოერიდა.  ფაქტია ოთახში არავინ იყო.

 მალევე გაისმა ძლიერი ქალის ხმა ექიმი მის ზურგს უკან იდგა და ურჩი პაციენტის გაკვირვებულ საქციელს მშვიდი ტონით შესცქეროდა.

-დამშვიდდით მოვედი, ჩაწერილი ბრძანდებით? - პასუხის ლოდინში მყოფმა ელენემ გასაღები ამოიღო, კარის საკეტს მოარგო და ექიმის კაბინეტში დეტექტივი ალექსანდრე მორიდებით შეიპატიჟა.

ალექსანდრემ კაბინეტი შესვლის წამიდან მალევე შეისწავლა, გამოცდილ დეტექტივს არ გამორჩენია კაბინეტის ნაცრისფერი, თანამედროვე   საგულდაგულოდ კომფორტულად მოწყობილი გარემო.

ატმოსფერო მშვიდი იყო, შემკული გენიალური დეკორით და დამამშვიდებელი ფერებით. ავეჯის, მცენარეების, ფოტოები სიმეტრიული განლაგება რომელიც სრულყოფილ სურათს ქმნიდა თითქოს ყველა ნივთი სწორედ ამ კაბინეტის კონკრეტული ადგილის შესავსებად იყო დამზადებული.

ელენეს მეგობრული ღიმილიც ამ სრულყოფილების ნაწილი იყო,

-        მოგესალმებით. გმადლობთ, რომ მობრძანდით, თუ შეიძლება შემახსენეთ თქვენი გვარი - მისი ხმა იყო გაწონასწორებული და იმდენად ნდობით სავსე, რომ დეტექტივს წამით სურვილიც კი გაუჩნდა მორიგი პაციენტი ყოფილიყო.

-        მე არ ვარ პაციენტი, აქ მორიგი მკვლელობის საქმესთან დაკავშირებით მოვედი - მძიმე ტონი იგრძნობოდა დეტექტივის ხმაში.

ელენემ  აღიარების ნიშნად თავი დაუქნია, მზერა აფასებდა მის წინ მდგომ დეტექტივს თითქოს იცოდა და ელოდა კიდეც მათ შეხვედრას.

 - ქალბატონო ელენე - დაიწყო დეტექტივმა ბახტაძემ, მისი ტონი შერბილდა, დამშვიდდა თითქოს პირველადი შეხვედრის ემოციებისგან განთავისუფლდა

 - ვაფასებ, რომ დრო გამოყავით ჩემთან შესახვედრად - ელენეს ანიშნა რომ ხანგრძლივი საუბარი ელოდათ წინ და მათ წინ მდგომი სავარძლისკენ მიაპყრო მზერა ...

ჰაერში დახვეწილი დაძაბულობა გაჩნდა, ორი სრულიად განსხვავებული ადამიანი ერთმანეთის საპირისპიროდ სავარძელში მოთავსდნენ, ეს იყო პირველი შემთხვევა როდესაც ელენე საკუთარ კაბინეტში კითხვებს არ სვავდა პირიქით კითხვების მოლოდინში მისი სიმშვიდის უმაღლესი მდგომარეობა ნელ ნელა ჩამოშლას იწყებდა.

-        მომიყევით თქვენი საქმიანობის შესახებ - დეტექტივის მშვიდი ტონი ელენესთვის უფრო და უფრო გამაღიზიანებელი ხდებოდა

-        მე მჯერა არატრადიციული, მაგრამ პრობლემებთან მებრძოლი მეთოდების ბატონო დეტექტივო. ჩემი მიზანი ადამიანების დახმარებაა - თვალებში რაღაც ცბიერმა სინათლემ გაიელვა , ეს იყო  წამიერი მზერა რაღაც ამოუხსნელის და ბნელის.

-        მე აქ თქვენი პაციენტის მკვლელობის საქმის მთავარი გამომძიებელი ვარ, მისთვის თქვენი მეთოდები უშედეგო აღმოჩნდა -დეტექტივი სიმშვიდეს ინარჩუნებდა და ელენეს ყველა ქმედებას გულდასმით აკვირდებოდა .

საუბარი გაგრძელდა, ორივე  გულდასმით ათვალიერებდა საპირისპიროდ მჯდომ თანამოსაუბრეს, მათი სიტყვები უფსკრულის კიდეზე ცეკვას ჰგავდა. ორი ჭკვიანი ადამიანის დახვეწილი ბრძოლა, სიტყვებით თამაში და მაცდური მზერა.  ორივე მალავდა თავის ნამდვილ მოტივაციას და განზრახვებს, ცდილობდა სხვისი ფარული ჭეშმარიტების ამოხსნას.

როგორც კი შეხვედრა დასასრულს მიუახლოვდა, ალექსანდრე სავარძლიდან წამოდგა - "გმადლობთ, რომ დრო დაუთმეთ გამოძიებას.-

-”მე ყოველთვის აქ ვარ, რათა დავეხმარო გამოძიებას და ნებისმიერ ადამიანს ვინც ჩემი კაბინეტის ზღურბლს გადმოაბიჯებს - ელენემ  თავი დაუქნია და მალევე მოარიდა მზერა დეტექტივს თითქოს არ უნდოდა ეჩვენებინა რამდენად ძლიერ გრძნობდა გამარჯვების სიტკბოებას მეტოქესთან ბრძოლის შემდეგ.

ჰაერი დამძიმებული იყო გამოუთქმელი გაურკვევლობებით, როდესაც ალექსანდრე ტოვებდა ოფისს, მისი აზრი ანთებული იყო იდუმალებით , გამოცანებით და სიბრაზით რომ ქალი რომელიც მის წინ იჯდა ყველაზე საშიში მაგრამ ამავდროულად ყველაზე ნამდვილი რამ იყო მის ცხოვრებაში.

ნაწილი მეორე

ჩვენს შორის ერთი ზედმეტია

ელენემ  თავისი გემოვნებით მორთული კაბინეტის დერეფანში გაიარა, ქუსლები გაპრიალებულ იატაკს აწკაპუნებდა. მშვიდი პეიზაჟების პორტრეტები ამშვენებდა კედლებს, ავსებდა მშვიდ გარემოს, რომელიც ის ცდილობდა შეექმნა თავისი პაციენტებისთვის. თავშეკავებული ქცევით და მშვიდი  ღიმილით, იგი აფრქვევდა ნდობასა და თავდაჯერებულობას,

კაბინეტის შესასვლელთან გაჩერდა, მორგებული პიჯაკი გაისწორა და ყურის უკან წაბლისფერი თმის ღერი შეისწორა. ყინვაგამძლე შუშის მეშვეობით მას შეეძლო მოსაცდელი ოთახის დანახვა - სივრცე, სადაც კოლაფსის პირას მყოფი წყვილები ელოდნენ მის გამოჩენას, რათა გადაერჩინათ თავიანთი ურთიერთობები. ფსიქოლოგ ელენეს  სჯეროდა მისი მეთოდების ძალის, დარწმუნებული იყო, რომ მას ჰქონდა ბედნიერების გასაღები მათთვის, ვინც ეძებს ნუგეშს პრობლემური ქორწინებების ფრაგმენტულ სამყაროში.

ოთახის შიგნით ორი ფიგურა იჯდა ერთმანეთის საპირისპიროდ, მათი გამომეტყველება შიშისა და იმედის ნაზავი იყო. ელენე აკვირდებოდა, აანალიზებდა მათ სხეულის ენას, მათ უთქმელ სიტყვებს. მისი ექსპერტიზა მდგომარეობდა არა მხოლოდ სალაპარაკო საუბრების გაშიფვრაში, არამედ გაგების, შერიგების მდუმარე ვედრების გაშიფვრაში.

ისინი ეძებდნენ მაშველს სიყვარულის აღორძინების შანსზე, ჩაეჭიდნენ ქორწინების ბოლო ნარჩენებს, რომელიც გამოუსწორებლად გატეხილი ჩანდა.

ელენემ  კარი შეაღო, წყვილის სახეზე ნათლად გაჩნდა  გაურკვევლობისა და მოლოდინის ნაზავი

- დავით, ნინო - მიესალმა მათ თბილად, მისი ხმა თანაგრძნობისა და ავტორიტეტის ჰარმონიული ნაზავი იყო. "მიხარია, რომ აქ ხარ. დავიწყოთ, არა?"

როდესაც კარი მის უკან დაიხურა, ტრიო ჩაიკარგა კონფიდენციალურ სივრცეში სადაც მეოთხეს ადგილი აღარ რჩებოდა. მაგრამ ელენეს გონება გახდა ის მეოთხე გმირი , რომელიც წყვილის ამბავის მოსმენის პარალელურად ადგენდა გეგმას, ის დარწმუნებული იყო, რომ გადაარჩენდა ამ წყვილს და მათ მსგავსებს. გეგმა, რომელსაც ჰქონდა აუხსნელი ჩრდილები, დაფარული უდანაშაულო თვალებიდან, რომლებიც ეძებდნენ ნუგეშს მის რჩევებში.