სათავგადასავლო ფანტასტიკური რომანი                                            ჩემი აზრაელი     უზარმაზარი ცათამბჯენის კიდეზე ვზივარ, ფეხებს ჰაერში ვაქანავებ და ვუყურებ ქვემოთ როგორ ერთფეროვან, გადღაბნილ მასად მოძრაობენ ადამიანები და მანქანები, ზურგს უკან ნაბიჯების ხმა მესმის, ნაცნობი ფრთხილი და შემპარავი ნაბიჯების ხმა, მიახლოვდება, ჩემს გვერდით ჯდება, მხარზე ოდნავ მეხება და მეკითხება...     - მზად ხარ?      თვალდახუჭული მის სურნელს ვისუნთქავ, ჩემთვის ასე ნაცნობს და საყვარელს, ვცდილობ მღელვარება არ შემეტყოს, ფეხზე ვდგები და თითებს ვუწვდი, რომლებიც თავშეკავების მცდელობის მიუხედავად, მაინც თვალნათლივ მითრთის.     - მზად ვარ, -ჩემი ხმა არც თუ ისე გამბედავად ჟღერს.     უფრო მეტად მიახლოვდება, წელზე მხვევს ხელს, მჭიდროდ მიკრავს სხეულზე და ვფიქრობ, ესმის როგორ გამალებით ძგერს ჩემი გული, ჩვეულებისამებრ დამაბნევლად და სუნთქვისშემკვრელად იღიმის, თვალებში მიყურებს და შემდეგ ...     წარმოუდგენელი სისწრაფით ვეშვებით ძირს, თავდაყირა მივექანებით და სულისგამყინავი შიშის მიუხედავად, ერთადერთი რის გაფიქრებასაც ვასწრებ არის ის, რომ თუ მთხოვს, მისი გულისთვის კიდევ ათასჯერ, დაუფიქრებლად გადმოვხტები ამ ცათამბჯენიდან...                         დასაწყისი       შემოდგომის დამდეგს დავიბადე, უმშვენიერეს ადგილზე, კოლუმბიის მთებში, ღვთისგან და კაცისგან მივიწყებულ პატარა სოფელში, სადაც დღისით მზის სხივები ცეკვავენ, ხოლო ღამით ფერხულს უვლიან შორეული წარსულიდან გადმოსული ლანდები.     როგორც ჩემი გამზრდელი ბებო ამბობდა, დედაჩემი უცხო მხრიდან მოსულა სოფელში, ულამაზესი ყოფილა მაგრამ საშინლად გამხდარი და ჩამოძონძილი, დიდი ლურჯი თვალები და ღია ფერის წელამდე დალალები ჰქონია.     - პირველად რომ დავინახე ზეციდან დედამიწაზე ჩამოსული ანგელოზი მეგონაო, -მიყვებოდა ჩემი მამობილი, მასზე საუბრისას ყოველთვის ღელავდა, თვალებზე მომდგარ ცრემლს გაუხეშებული, დამსკდარი თითებით მოიწმენდდა და ერთს გულიანად ამოიხრებდა ხოლმე.     ოთხი თვის ფეხმძიმე ყოფილა, ბებოსთვის უთხოვია დახმარება... ბებოს არ უკითხავს ვინ იყო და რატომ იყო ასეთ დღეში, დახმარება სჭირდებოდა და დავეხმარეო ამბობდა ხოლმე, არაფერი ხდება უმიზეზოდ, ღმერთს ტყუილად არ მოუყვანია ჩვენთან, თუ ასე მოხდა ყველაფერი ესე იგი ასე უნდა მომხდარიყოო. რაკი ბებო კითხვებით არ აწუხებდა თურმე არც დედას უთქვამს არაფერი, საუბარი არ ჰყვარებია, მითუმეტეს საკუთარ თავზე და თავსგადახდენილ ამბებზე. მისი სოფელში მოსვლიდან ხუთი თვის თავზე მე გავჩნდი, თურმე წვიმდა მაშინ კოკისპირულად, მეზობლის ქალები და ბებო დედაჩემს ეხმარებოდნენ, ხოლო მამა ბოლთას სცემდა შემოსასვლელში და როცა პირველად ჩემი ხმა გაუგია, მუხლებზე დაცემულა და ღმერთისთვის მადლობა შეუწირავს.     შემდეგ დედა და ჩემი მამობილი დაქორწინდნენ, პატარა წვეულება მოუწყიათ მოედანზე სოფელში, პირველად მაშინ დავინახე მის ტუჩებზე ღიმილი, როცა მამაშენმა საცეკვაოდ გაიწვიაო მიყვებოდა ხოლმე ბებო და თან იქვე ჩრდილში მოქუჩებულ ქათმებს საკენკს უყრიდა.     ორი წლის შემდეგ დედა დაიღუპა, არავინ იცის რატომ, ასე უბრალოდ დაიძინა და აღარ გაიღვიძა. მამამ ძლივს გადაიტანა მისი სიკვდილი, მე კი მისი ერთი ფოტოც არ მაქვს, რომ გავიხსენო როგორი იყო... მისგან სახსოვრად არაფერი დამრჩა გარდა მისნაირი ლურჯი თვალებისა და სახელისა, ლილა დამარქვა.     თორმეტი წლის ვიყავი, როცა მამა ნარკოტიკით მოვაჭრეებმა მოკლეს. მათთან შეკრულმა, კორუმპირებულმა პოლიციამ, როგორც ყოველთვის არაფერი გაგაკეთა, ბებო კი სამუდამოდ მოტყდა და დაჩიავდა, ჩემს თვალწინ რამდენიმე დღეში რამდენიმე წლით დაბერდა.     ყველაფრის მიუხედავად, ჩვენს პატარა მთებში, მიკარგულ სოფელში, ცხოვრება გძელდებოდა, გვტკიოდა, ვწუხდით, მაგრამ არაფერი იცვლებოდა, ისევ ისე ღამდებოდა, ისევ ისე თენდებოდა და ამოდიოდა დილით მზე, როგორც უწინ, როცა ასე თუ ისე ბედნიერები ვიყავით, მეც ძველებურად ყოველ დილით მიწევდა ჩვენგან საკმაოდ მოშორებით მდებარე სკოლაში სიარული, სადაც მეშვიდე კლასში მხოლოდ სამნი ვისხედით გაკვეთილებზე- მე, ჩემი მეზობელი სანტიაგო და კარლოს ალბერტო მეზობელი სოფლიდან.     იმ ავბედით პარასკევ დღეს, როცა ჩემს ცხოვრებაში იძულებითი ცვლილებები დაიწყო, სკოლის შემდეგ მე და სანტიაგო ტყეში ხეტიალს შევყევით. ბავშვი ვიყავი, იმ დროს ერთადერთი რაც მაინტერესებდა გართობა და უსასრულო თავისუფალი დროის მხიარულად გაყვანა იყო, ხეებზე ცოცვა იყო ჩემი გასართობი, ფრინველთა ბუდეებისა და ცხოველთა სოროების ძიება, ყინულივით ცივ მდინარეში ბანაობა და თევზაობა, იმ დღესაც უგემრიელესმა კენკრამ შეგვიტყუა ტყეში ღრმად და გვიან დავბრუნდით სოფელში, შაბათს დილით კი სანტიაგოს დედა, კლარა დეიდა ესტუმრა ბებიას, მე ჯერ კიდევ ვიწექი, ღია ფანჯრიდან მომზირალ მოღრუბლულ ცას შევცქეროდი და ვოცნებობდი, რომ დღეს მაინც არ ეწვიმა, რადგან მე და სანტიაგო მახლობლად მდებარე მდინარეზე ვაპირებდით წასვლას საბანაოდ და სათევზაოდ.     კლარა და ბებო აივანზე, ჩემი ფანჯრის წინ ჩამოსხდნენ, ერთხანს დუმდნენ, ალბათ სიტყვებს არჩევდა კლარა დეიდა თუ როგორ შეეპარებინა ბებიასთვის უსიამოვნო ამბავი.     - კატალინა, შენ იცი, რომ ჩემი უფროსი ბიჭი გუსტავო რამირესთან მუშაობს, -როგორც იქნა დაიწყო საუბარი, მე როგორც კი იმ უხსენებელის (ასე უწოდებდა სოფლის მაცხოვრებელთა უმეტესობა) სახელი გავიგე მაშინვე ყურები ვცქვიტე, წამოვხტი და ფანჯარას მივუახლოვდი...     რამირესი ერთი საძაგელი, უხეში, ხელიდან წასული კაცი იყო. ნარკოტიკებით და კიდევ ღმერთმა იცის რითი მოვაჭრე, სუფთად გადაპარსული თავი ჰქონდა და უამრავი ტატუ სხეულზე, ჩვენს სოფელში ყველას სძულდა და ეშინოდათ მისი...     - მაგ კაცს უნდა მოერიდო, ნუ ცდილობ მის დამქაშებს დაუახლოვდე, ისე გაგაქრობს თვალსაც არ დაახამხამებსო, -ჩემი ყურით გავიგე, როგორ უთხრა ერთხელ ჩვენმა მეზობელმა, ძია მანუელმა თავის ჩვიდმეტი წლის შვილს, პაბლოს, რომელსაც ბოლო დროს ხშირად ხედავდნენ ხოლმე რამირესის თავზეხელაღებულ ბიჭებთან ერთად, თუმცა ჩვენი სოფლის ახალგაზრდებისთვის მასთან სიახლოვე ერთადერთი გზა იყო აქაურობის მოსაწყენი ერთფეროვნებისგან თავის დასაღწევად და ცოტაოდენი ფულის საშოვნელად...     - მერე? რამირესი ჩვენთან რა შუაშია? -ბებო მშვიდად აგრძელებდა ისპანახის რჩევას.     - გუსტავომ მითხრა, რომ რამირესს გუშინ სკოლიდან მომავალი ლილა დაუნახავს და თვალი დაადგა თურმე, უჩვეულოდ ლამაზია შენი შვილიშვილი და ორ-სამ წელიწადში უკვე ვეღარავინ შეძლებს მისი ამ ცხოველისგან დაცვას, რამე უნდა გავაკეთოთ, ხომ იცი თუ მოინდომა წინააღმდეგობას ვერავინ გაუწევს, პოლიციაც კი მას უჭერს მხარს, თუ გაინტერესებს მე რას ვფიქრობ...     კიდევ დიდხანს საუბრობდნენ, მაგრამ უკვე აღარ ვუსმენდი, ბევრი მაინც ვერაფერი გავიგე მათი საუბრიდან, მერე კლარა დეიდა წავიდა. ბებოს ჩემთვის არაფერი უთქვამს, ჩვეულებისამებრ მოადუღა ჩაი, დამიძახა, მაგიდაზე საუზმე დამიწყო, მერე წინსაფარი მოიხსნა, არ იცელქო და სახლიდან არ გახვიდე, რამდენიმე საათში დავბრუნდებიო დამიბარა და წავიდა. მე კი პირველად დამაინტერესა საკუთარმა თავმა, შემოსასვლელში ძველისძველი კარადის წინ დავდექი, რომელსაც ერთ-ერთ კარზე დიდი სარკე ჰქონდა მიმაგრებული და შევეცადე კარგად შემეთვალიერებინა, როგორც კლარა დეიდამ თქვა ‘’უჩვეულო სილამაზე’’     მაშინ თითქმის ცამეტი წლის ვიყავი, ალბათ ნორმალური სიმაღლის, ჩვეულებრივი, გამხდარი, მზით გარუჯული და გაწეწილი, გრძელი ღია წაბლისფერი და ოდნავ დატალღული თმა მქონდა, დიდი ლურჯი თვალები და ხშირი წამწამები, ვარდისფერი სავსე ტუჩები, წვრილ წელზე დოინჯი შემოვირტყი, თავი გვერდზე გადავხარე და ჩემს ორეულს გავუღიმე, მანაც გამიღიმა და ლოყებზე სასაცილო ფოსოები გაუჩნდა.     - ჰმ, არამგონია ასეთი საფრთხობელა ვინმეს სჭირდებოდეს და მითუმეტეს რამირესს, სანტიაგოს უნდა ვუთხრა, რომ დედამისი საშინლად აზვიადებს რაღაცებს და ტყუილუბრალოდ აშინებს ბებოს, -გადავწყვიტე და გულდამშვიდებული მივუბრუნდი საუზმეს.     ბებო საღამოს შებინდებისას დაბრუნდა სახლში. ჩემთვის ისევ არაფერი უთქვამს, მაგრამ შევამჩნიე რომ საყვარელი ოქროს სამაჯურები აღარ ეკეთა დამჭკნარ, დაძარღვულ მაჯებზე, არც ჩვენი ძროხები დაბრუნებულან საძოვრიდან სახლში, კარადის თავიდან პატარა შავი ჩანთა გადმოიღო და ფეხებთან დამიდო, მერე გვერდით დამიჯდა და მკერდზე მიმიხუტა.    - შენი ნივთები ჩაალაგე, ლილა, ხვალ დილით ბოგოტაში მივდივართ, ამის შემდეგ დედაქალაქში, კათოლიკურ ქალთა პანსიონში ისწავლი, მე რამდენადაც მოვახერხებ ხშირად გნახავ ხოლმე, არ ინერვიულო და არ იტირო, შენ უკვე დიდი გოგო ხარ და უნდა მიხვდე რომ ახლა ასეა საჭირო.     განაბული ვუსმენდი, არ მიტირია, რადგან ვერ მივხვდი რატომ უნდა მეტირა, მართალია ცხოვრებაში პირველად მივდიოდი ამ სოფლიდან და შეიძლებოდა უკან ვეღარასდროს დავბრუნებულიყავი, შეიძლებოდა ჩემი საყვარელი ბებო და სანტიაგოც ვეღარასდროს მენახა, მაგრამ წინ ახალი ცხოვრება, ახალი თავგადასავლები მელოდა, დედაქალაქი, ახალი სკოლა, ახალი მეგობრები, ჰმ, თურმე რა სულელი ვიყავი მაშინ...    - ნუ დარდობ ბებო, -ჩავჩურჩულე და მოვეხვიე, -მე კარგად ვიქნები, მართალია ძალიან მომენატრები, მაგრამ ხომ ხშირად ჩამოხვალ ხოლმე ჩემს სანახავად.     ბებომ მაგრად მომხვია მკლავები, მკერდზე მიმიხუტა და თავი გვერდზე მიაბრუნა რათა არ დამენახა როგორ ჩამოსდიოდა დაღარულ ლოყებზე ცრემლები.                                         იმ ღამით ძალიან გვიან დამეძინა, თითქმის შუაღამემდე ვტრიალებდი საწოლში და ჩემი უშრეტი ფანტაზიის უნარის წყალობით ვცდილობდი წარმომედგინა როგორი იქნებოდა ჩემი ახალი ცხოვრება ქალაქში, სადაც აქამდე არასდროს ვყოფილვარ, იმ ადამიანების გარემოცვაში, რომლებსაც აქამდე არ შევხვედრივარ.     წარმოვიდგინე როგორ ვუახლოვდები უღრანი ტყის შუაგულში მდგარ სიმწვანეში ჩაფლულ, ასწლოვანი ხეებით გარშემორტყმულ, უზარმაზარ, ძველიძველ, ქონგურებიან შენობას, რომლის კედლები ხვიარა მცენარეებით არის დაფარული, უცნაური იეროგლიფებით მოხატული დიდი რკინის ჭიშკარი იდუმალი ჭრიალით იღება ჩემს წინაშე, სკოლის შესასვლელში მაღალი, გამხდარი ქალბატონი მხვდება მოკაუჭებული ცხვირით და მკაცრი გამოხედვით.     - კეთილი იყოს ჩვენს ჯადოსნურ სკოლაში შენი მობრძანება, ლილა, -მეუბნება და შესასვლელისკენ მითითებს.     ასე ტუჩებზე სულელურ ღიმილ მიწებებულს ჩამეძინა შუაღამისას, გარეთ ტურების ყმუილი ისმოდა, ჩვენი მურა ქოფაკი ჩემი ფანჯრის მახლობლად ორმოს თხრიდა ჩასაწოლად, მთვარე კი ისევ ისე ძველებურად ეკიდა ჩვენი ძველიძველი, პატარა სახლის თავზე.                                                  * * *     ასეთ იმედგაცრუებას ნამდვილად არ ველოდი...     ქალთა კათოლიკური სკოლა-პანსიონი ერთ უსახურ, ორსართულიან, გრძელ შენობაში იყო მოთავსებული, ქვით მოკირწყლული პატარა ეზოთი და სკოლის უკან ბაღის მაგვარ ადგილზე რამდენიმე საცოდავად გაქუცული ნახევრადგამხმარი ხით.     დირექტორი, დაბალი, გამხდარი, მკვირცხლი ქალბატონი ძალიან თბილად შეგვხვდა, ბებიას გულღიად მიესალმა, მე თავზე ხელი გადამისვა და შენობაში შეგვიძღვა. ბებო წასვლამდე კიდევ ერთხელ ჩამეხუტა, მერე ძველისძველი, საღებავგადაცლილი ტყავის ჩანთიდან პატარა, მათარისმაგვარი ჭურჭელი ამოიღო და მომცა.     - დედაშენის რეცეპტით დამზადებული ნაყენია, ისაა, რომელსაც ყოველ საღამოს გასმევდი ხოლმე, დირექტორს ვესაუბრე, იცის, რომ თუ არ დალევ ვერ იძინებ და უფლებას მოგცემს თან იქონიო, ყოველთვის როცა შენს სანახავად ჩამოვალ ხოლმე ახალ ნაყენს ჩამოგიტან, კარგი?     მოულოდნელად ამომიჯდა გული და ავღრიალდი. დიდხანს, დიდხანს მაწყნარებდა ბებო, რომელიც თვითონაც ძლივს იკავებდა ცრემლებს და ყველანაირად ცდილობდა, რომ არ შემემჩნია როგორ უჭირდა ჩემთან განშორება, აცახცახებულ დანაოჭებულ ხელებში მოიქცია ჩემი სახე და შუბლი, თვალები და ლოყები დამიკოცნა, მერე კი ვიდექი სკოლის წინ ხელში მათარა ჩაბღუჯული და ვუცქერდი როგორ ნელ-ნელა მიაბიჯებდა ჭიშკრისკენ და მოხრილ მხრებზე მოკიდებული მიჰქონდა ჩემი უდარდელი ბავშვობა. - - - - - - -      სკოლას და ახალ ამხანაგებს კარგად შევეთვისე, მართალია ბებო და სანტიაგო მენატრებოდნენ, მაგრამ ყველანაირად ვცდილობდი, რომ ახალი ცხოვრებისთვის ფეხი ამეწყო. რამდენიმე დღის შემდეგ უკვე აღარც სკოლის დირექტორის, ქალბატონი კაროლინას გაუთავებელი ლექციების მოსმენა მიჭირდა იმის შესახებ, თუ როგორი უნდა იყოს კარგად აღზრდილი, მორწმუნე ქალბატონი და აღარც მამა პედროს ქადაგებებისას მეძინებოდა.     ოთახში ორ გოგონასთან ერთად ვცხოვრობდი. ლინა და მარია მისვლის დღიდან დამიმეგობრდნენ და ახლა მშვენივრად ვატარებდით ხოლმე თავისუფალ დროს ერთად.     - დღეს მნახველების დღე იყო, ბებიაშენი რატომ არ მოვიდა? უკვე ორი კვირაა აქ ხარ და ჯერ კიდევ არ უნახიხარ, რა ხდება? -მკითხა მარიამ და ფართო, საგულდაგულოდ გაკრახმალებული, სასაცილო მაქმანებიანი, ფუშფუშა ღამის პერანგი გადაიცვა.     - ჰო ალბათ ხვალ მოვა, იმედია მოვა თორემ ძალიან მომენატრა და თან ნაყენი გამითავდა, -მათარიდან ბოლო ყლუპი მოვსვი და იქვე კომოდზე მივაგდე.     ლინამ მათარა აიღო გახსნა, დაყნოსა და დაიჯღანა, -რა უცნაური სუნი აქვს, რატომ სვამ?     - უცნაური? სულაც არა. ამას პატარაობიდან ვსვამ, დაახლოებით ერთი წლის ვყოფილვარ უძილობა, რომ დამწყებია, თურმე მთელი ღამე ვტიროდი და ვერ ვიძინებდი, მერე დედას ეს ნაყენი დაუმზადებია, ბებიასაც ასწავლა როგორ მზადდება, ჩვენს ეზოში იზრდება ის ყვავილი, რისგანაც ბებო ამ ნაყენს მიმზადებს ხოლმე, ყოველ საღამოს თითო ყლუპს ვსვამ და მთელი ღამე მშვენივრად მძინავს.     - ჰმ ეს უცნაურია, მე სულაც არ მჭირდება ასეთი რამეები იმისთვის, რომ დავიძინო, -ლინამ ტუჩი აიბზუა, საწოლში ჩახტა და ნიკაპამდე გადაიფარა თხელი, ფერადი საბანი.     - რისი თქმა გინდა, რომ მე ნორმალური არ ვარ?! -უცბად საშინლად გავბრაზდი მასზე, -შენ რა ფიქრობ, რომ ჩემზე უკეთესი ხარ?! ეს უბრალოდ დამამშვიდებელია, უბრალოდ დამამშვიდებელი და იმის გამო, რომ დამამშვიდებელს ვსვამ არანორმალურად მთვლი?!     - არა ლილა, ლინას ამის თქმა არ უნდოდა -ჩაერია მარია, -უბრალოდ შენ ცოტათი განსხვავებული ხარ, ისეთი არ ხარ როგორც ყველა, სხვანაირად აზროვნებ, სხვანაირად ფიქრობ, ის თამაშები არ მოგწონს რაც ჩვენ, იმ თემებზე საუბარიც არ მოგწონს რაზეც ჩვენ ვსაუბრობთ, ხანდახან გაუნძრევლად ზიხარ ხოლმე მარტო და ერთ წერტილს უყურებ, არც კი გესმის როცა გეძახით, ახლა ეს ნაყენიც...     - კარგი, საჭირო არ არის ახსნა, დავიძინოთ, -შუქი ჩავაქრე და დავწექი. აქამდე არასდროს დავფიქრებულვარ იმაზე, რომ სხვებს არ ვგავდი, აქამდე ასე ნათლად არასდროს მიგრძვნია განსხვავება, ნუთუ მართლა ასეა, ნუთუ მართლა უცნაური და არანორმალური ვარ, რა არის ცუდი იმაში თუ ის თამაშები, რასაც ისინი თამაშობენ უაზრობად მიმაჩნია, არც ახალ ტანსაცმელზე და ქუჩაში გამვლელ ბიჭებზე საუბარი მომწონს, ამ ყველაფერს წიგნების კითხვა და ოცნება თუ მირჩევნია არანორმალური ვარ? იქნებ...- - - - - - -         გათენდა, ბებო არც იმ დღეს გამოჩენილა, არც შემდეგ დღეს მოსულა, მე კი ღამით პირველად ვნახე კოშმარი. ულამაზესი ქალაქი მესიზმრა საოცარი, მბრწყინავი მინის კოშკებით, მბზინვარე ქვებით მოკირწყლული ქუჩებითა და უცნაურად მოელვარე ცით, რატომღაც ამ ქალაქიდან გაქცევას ვცდილობდი, ვიცოდი, რომ აუცილებლად უნდა გამეღწია თორემ რაღაც უბედურება მოხდებოდა, თუ თავის გადარჩენა მინდოდა უნდა გავქცეულიყავი, გავრბოდი, უცნაურ ცხოველებზე ამხედრებული, პრიალა ჯავშნით დაფარული არსებები ჩემ დაჭერას ცდილობდნენ, ფეხდაფეხ მომსდევდნენ. ქალაქს გავცდი, ფერდობი გაჭირვებით ავიარე და ტყეში შევედი, ხეებსა და ბუჩქებს შორის ვცდილობდი გზის გაკვლევას, ტოტები და ეკლები სხეულს მიკაწრავდა, ვეცემოდი, მაგრამ ისევ ვდგებოდი და უკან მოუხედავად გავრბოდი, როგორც იქნა ტყიდან გავაღწიე. ახლა უკვე ციცაბო კლდის პირას ვიდექი, ყველგან წყალი იყო, ჩემს გარშემო მოდიოდა, უშიშრად მიედინებოდა უფსკრულში, კლდეებზე მრისხანე ღრიალით იმსხვრეოდა და შემდეგ აქაფებულ ჩანჩქერად იღვრებოდა უძირო ხეობაში. მდევარი უკვე ახლოს იყო, გამოსავალი არ მქონდა ან უფსკრულში უნდა გადავმხტარიყავი, ან ნაწილ-ნაწილ დამგლეჯდნენ, უცბად მხრებზე ტკივილი ვიგრძენი, ისეთი საშინელი ტკივილი, რომ ჩავიმუხლე, მერე რაღაც წარმოუდგენელმა სიმძიმემ მაიძულა ლამის ოთხად მოვკეცილიყავი, გაჭირვებით შევბრუნდი და დავინახე, როგორ შედგა მდევართა რაზმი, ისე მიყურებდნენ თითქოს რაღაც საოცრება დაენახოთ, ბევრი აღარ მიფიქრია, მათი შეცბუნებით ვისარგებლე, მთელი ძალა მოვიკრიბე, ფეხზე წამოვდექი, რამდენიმე ნაბიჯით უკან დავიხიე და უძირო სივრცეში გადავეშვი.     შევხტი და გამომეღვიძა, ოთახი მოვათვალიერე, გოგონებს ჯერ კიდევ ეძინათ. მხრები მტკიოდა, სისველე ვიგრძენი, საწოლს დავხედე, ზეწარი და ბალიში სველი იყო და სისხლით მოსვრილი.     - რა ჯანდაბაა, რა მოხდა, რა მჭირს? მგონი ცუდად მაქვს საქმე, მაგრამ სჯობს ამაზე შემდეგ ვიფიქრო, ახლა თეთრეული უნდა გამოვცვალო, რომ არავინ ნახოს, -გონება არეული ვბუტბუტებდი და ვერაფრით ვახერხებდი მომხდარის გააზრებას. სასწრაფოდ გამოვცვალე თეთრეული, მერე მაისური გავიხადე და როცა სარეცხის კალათში უნდა ჩამეგდო, შევამჩნიე, რომ ზურგზე მთლიანად დაგლეჯილი იყო ...     დილით საუზმეზე გოგონები ჩემგან მოშორებით დასხდნენ. ლინა ზურგშექცევით იჯდა და ისე იქცეოდა თითქოს არ ვარსებობდი, მარია თვალს მარიდებდა, მასთან გამოლაპარაკება, რომ ვცადე ერთ ადგილზე შეხტა და რატომღაც ვიფიქრე, რომ ჩემი შეეშინდა, ეს ყველაფერი ნამდვილად არ იყო ნორმალური, მაგრამ სანამ წუხანდელი და დღევანდელი მოვლენების ერთმანეთთან დაკავშირებას შევუდგებოდი, დირექტორმა თავის კაბინეტში მიხმო. ჩაფიქრებულმა გავიარე ვიწრო დერეფანი, უხმაუროდ შევაღე კარი და შევედი, სამუშაო მაგიდის წინ მდგარ რბილ სავარძელზე მიმითითა დაჯექიო.     - შენთვის ორი ამბავი მაქვს ლილა, ერთი ცუდი და ერთი კარგი, -დაიწყო დათაფლული ხმით, -ეს ისეთი შემთხვევაა, რომ ჯერ კარგი უნდა გითხრა, რათა ცუდის გადატანა ადვილად შეძლო.     - არა, სჯობს ჯერ ცუდი მითხრათ, -შევეპასუხე და უსიამოვნო წინათგრძნობით შეპყრობილი სავარძლის სახელურს მაგრად ჩავეჭიდე, გამჭოლი მზერით შემომხედა და ნერვიულად აათამაშა მსხვილი თითები მასიური ხისგან გამოთლილ ძველისძველ მაგიდაზე.      - კარგი ასე იყოს, ჭკვიანი გოგო ხარ და ვიცი ყველაფრის ადვილად გადატანას შეძლებ, -სიტყვებს მარცვლავდა, თვალებში მიყურებდა და შეძლებისდაგვარად წელავდა სათქმელს, თითქოს ამოწმებდა მზად ვიყავი თუ არა იმ ინფორმაციის მისაღებად, რომელიც ჩემთვის უნდა გადმოეცა.      - ბებიაშენი კატალინა ჩემი დიდი ხნის მეგობარი იყო, ძალიან ვწუხვარ იმისთვის რაც ახლა უნდა გითხრა, როცა პანსიონში დაგტოვა და წავიდა, სახლში დაბრუნებულს გულის შეტევა მოსვლია, სამწუხაროდ, მისი გადარჩენა ვერ მოახერხეს, ძალიან ვწუხვარ.      მის თვალებში და ხმაში, რომელიც უკვე სადღაც შორიდან მესმოდა, ნამდვილად იგრძნობოდა გულწრფელი მწუხარება, ამის მერე ყველაფერი ბუნდოვნად მახსოვს, მომიახლოვდა, თავზე ხელი გადამისვა და წინ კონვერტი დამიდო, რაღაცას მეუბნებოდა დეიდაზე, რომელიც ამერიკაში ცხოვრობს და თურმე ძალიან დიდი ხანია მეძებს იმიტომ, რომ ჩემი წაყვანა უნდა თავისთან, უკვე აქ არის და ხვალ ამერიაკში მივდივარ მასთან ერთად.     გონს საძინებელში მოვედი, უკვე აღარ ვტიროდი, უბრალოდ ვიწექი და ჭერს შევცქეროდი, ჩემთან ერთად მარია იყო, ჩემს წინ იჯდა, თითებს იმტვრევდა და ვატყობდი რაღაც მნიშვნელოვანი ჰქონდა სათქმელი.     - ბებიაშენის გამო მართლა ძალიან ვწუხვარ, გავიგე, რომ ხვალ მიდიხარ და არ მინდა ისე წახვიდე. რომ არ გითხრა რაც წუხელ ვნახე, -აღელვებული იყო, ცოტა შეშინებულიც, ეტყობოდა როგორ უჭირდა საუბარი.     - რა ნახე? -წამოვიწიე და შიშისგან გაფართოებულ თვალებში ჩავაცქერდი.     მარია ერთხანს საკუთარ აცახცახებულ თითებს დაჰყურებდა, მერე თითქოს რაღაც გადაწყვიტაო, შემომხედა და დაიწყო, -წუხელის შუაღამისას გამომეღვიძა, შენი მხრიდან ხმაური მომესმა, მოვიხედე შენც გეღვიძა, საწოლზე იჯექი თვალდახუჭული, უცნაურად იღიმოდი და ზურგზე ფრთები გქონდა.      - რას ამბობ, შენ რა გაგიჟდი? -გულიანად გამეცინა მის სიტყვებზე, მაგრამ როცა დავინახე, რომ გამომეტყველება არ შეცვლია ცოტა არ იყოს დავეჭვდი, -ფრთები? დარწმუნებული ხარ, რომ ეს ყველაფერი სიზმარში არ ნახე?     - თავიდან მეგონა რომ მომეჩვენა, მაგრამ არა, შენ ფრთები გქონდა ლილა, თეთრი ბუმბულით დაფარული უზარმაზარი ფრთები...                                              * * *     ყავის ნაცნობმა სურნელმა ცხვირში შემომიღიტინა და გუშინდელი უაზროდ ბევრი სმის გამო ჯერ კიდევ ნახევრად გაბრუებული ტვინის უჯრედებისკენ გადაინაცვლა, თვალები გაჭირვებით გავახილე. მადლობა ღმერთს ჩემს საკუთარ საძინებელში ვიყავი და სადმე სხვაგან არ გავიღვიძე, თუმცა წუხანდელის შემდეგ არც ეგ გამიკვირდებოდა. ჯერ კიდევ ნახევრად მძინარი ავდექი საწოლიდან, სქელი ლურჯი ფარდები გადავწიე და ფანჯარა გამოვაღე, ოთახში ნიუ-იორკისთვის და ახლა უკვე ჩემთვისაც ჩვეული ხმაური შემოიჭრა.     - გრილი შხაპი ნამდვილად გამომაცოცხლებდა, -ჩავილაპარაკე და კარადიდან ფუმფულა პირსახოცი გამოვიღე, კარადის კარზე მიმაგრებულ უზარმაზარ სარკეში საკუთარი გამოსახულება, რომ დავინახე უნებურად შევკრთი და მოვიღუშე.     - ჯანდაბა, ნუთუ ეს მე ვარ? -თავი გვერდზე გადავხარე და გამხდარ, აბურდულთმიან, საშუალო სიმაღლის, მოჩაჩულ პიჟამოიან არსებას შევაცქერდი დიდ ლურჯ თვალებში.     უცბად, წამიერად ჩემ თვალწინ თითქმის მივიწყებულმა მოგონებებმა გაიელვა, იქ სადღაც კოლუმბიის მიკარგულ სოფელში, ძველისძველი სახლის მისაღებში სარკესთან დგას პატარა, გაბურძგნული ცამეტი წლის გოგონა, საკუთარ გამოსახულებას უღიმის და წარმოდგენაც კი არ აქვს რა ელის მომავალში.     - არა ლილა, -შევუძახე ჩემს თავს, -ახლა ნურაფერზე იფიქრებ, თავს მოერიე, არავითარი კოლუმბია და მერე საათობით ტირილი, გეყოფა, უკვე ხუთი წელი გავიდა რაც იქიდან წამოვედი, საკმარისია, ყოველ დღე უამრავ დამამშვიდებელს იმიტომ არ ვსვამ, რომ ისევ კოლუმბიაზე და იმ სულელურ ფრთებზე ვიფიქრო, რომელიც მარიას რატომღაც მოეჩვენა, კარგი რა, რამდენი ხანი გავიდა.     ორივე ხელით მივეყრდენი სარკეს და თვალები დავხუჭე, რატომ ხდებოდა ასე, რომ როცა მეგონა ყველაფერი უკან მოვიტოვე, ჩემი გონება ისევ იწყვებდა ჩემთან თამაშს, რატომ ვბრუნდებოდი ისევ და ისევ უკან, იმ წარსულში სადაც უკვე აღარაფერი მესაქმებოდა, რატომ ვერასდროს ვგრძნობდი თავს მშვიდად, რატომ მაწუხებდა მუდმივად უკმარისობის შეგრძნება, შეგრძნება, რომ რაღაც მაკლდა, რაღაც ისეთი, რაც სულში არსებულ სიცარიელეს შემივსებდა, რომლის დამალვასაც ასე ბეჯითად ვცდილობდი...     - დაივიწყე ლილა, სამუდამოდ დაივიწყე, კოლუმბიაში აღარაფერია ისეთი რაზეც ფიქრი ღირს, ახლა ეს არის შენი სახლი, ის ყველაფერი კი წარსულში დარჩა, ბებია კატალინა აღარ გყავს, უკვე არც სანტიაგოს ემახსოვრები, ალბათ ჩვენი სახლიც აღარ არსებობს, ის ფრთები კი... მარიას უბრალოდ მოეჩვენა ან იქნებ იხუმრა, პატარა გოგო აღარ ხარ, რომ ასეთი სისულელეების გჯეროდეს, არანაირი ფრთები არ არსებობს, არც ის სიზმრები ნიშნავს რამეს, უბრალოდ უნდა დაიჯერო, რომ ყველაფერი კარგადაა, ყველაფერი ისეა როგორც შენ გინდა, ყველაფერი ისეა როგორც უნდა იყოს, არაფერი ხდება უცნაური და განსაკუთრებული...     კარგა ხანს ვესაუბრებოდი საკუთარ თავს, კარგა ხანს ვარწმუნებდი იმაში რაც გულის სიღრმეში ვიცოდი, რომ არარეალური იყო, სინამდვილეში არაფერი არ იყო კარგად, სინამდვილეში იმაზე მეტად სერიოზულად იყო საქმე ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანდა, მე კი ჯიუტად უარვყოფდი ამას, რადგან ცოცხალი თავით არ მინდოდა იმ კომფორტის ზონის დატოვება, რომელიც გაჭირვებით და დიდი ძალისხმევით შევქმენი ჩემს გარშემო. საკუთარ თავს წარმატებით დავაჯერე, რომ კარგად ვიყავი, ძლიერი ვიყავი და ჩემს თავს არაფერი ხდებოდა უჩვეულო, სირაქლემასავით ქვიშაში თავჩარგულს მომწონდა ყოფნა, ან მაწყობდა, ვინ იცის...     როდის როდის მოვახერხე დამშვიდება, სააბაზანოში შევედი, გრილი წყალი გადავივლე, შეძლებისდაგვარად მოვწესრიგდი, მერე მოკლე, წვრილ სამხრეებიანი სარაფანი გადავიცვი, ისევ შევათვალიერე სარკეში ჩემი თავი და დავასკვენი, რომ თმადავარცხნილი და პირდაბანილი არცთუ ისე ცუდად გამოვიყურებოდი, განსაკუთრებით მაშინ როცა მოკლე მეცვა და გრძელი სწორი ფეხები მიჩანდა, ვიცოდი რომ ასე იყო, ასე რომ არ ყოფილიყო ამდენი თაყვანისმცემელი ხომ არ მეყოლებოდა, ჩემს თავს ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე, ფეხშიშველი გავტანტალდი დერეფანში და სამზარეულოს კართან შევდექი გაღიმებული.      ჰმ, ისევ ჩვეული სასიამოვნო ყოველდღიურობა. სამზარეულოში ჩემი უსიმპათიურესი იტალიელი მეგობარი, ლუკა მარინო დგას და ყავას ამზადებს. მე ლუკა ბრაზის ვეძახი ხოლმე რაც საშინლად აღიზიანებს, მთლიანად წითლდება, მე ვხალისობ, ის კი მაქსიმუმ რამდენიმე საათით მებუტება, მეტს ვერ ძლებს უჩემოდ, იმ დროიდან ვმეგობრობთ როცა დეიდამ ამერიკაში ჩამოსვლიდან დაახლოებით ერთი თვის შემდეგ ნიუ ორკში მდებარე ერთ-ერთ პრესტიჟულ სკოლაში მიმიყვანა სასწავლებლად, პირველად, რომ შევედი კლასში, სადაც ჩემ გარდა კიდევ ოცდაოთხი მოსწავლე იყო, ვერ გავიგე რა უნდა მექნა, ვერც საკუთარ ადგილს მივაგენი, მიუხედავად იმისა, რომ დეიდამ ჩამოსვლისთანავე მასწავლებელი დამიქირავა, ჯერ კარგად ვერ ვსაუბრობდი ინგლისურად, ვიდექი ასე კლასის შუაგულში მხრებაწურული, დაბნეული, შეშინებული და არ ვიცოდი რა მექნა, მოკლედ გასაჭირში ვიყავი და ის იყო მობრუნებას და უკანმოუხედავად გამოქცევას ვაპირებდი, რომ ამ დროს უკანა რიგიდან მაღალი, თმააჩეჩილი, ტყავისქურთუკიანი ლამაზი ბიჭი ადგა, მომიახლოვდა, ხელი ჩამკიდა, წამიყვანა, თავის გვერდით თავისუფალ ადგილზე მიმითითა, გულიანად გამიღიმა და თოვლივით ქათქათა უნაკლო კბილები შემომანათა.      - აქ დაჯექი, მე ლუკა მქვია, ლუკა მარინო, იტალიელი ვარ, მამაჩემი აქ საელჩოში მუშაობს და მე და დედასაც ამიტომ მოგვიწია გადმოსვლა, ვიმეგობროთ? -ერთბაშად მომაყარა და ბოჩოლასმაგვარი საყვარელი თვალებით მომაჩერდა. მას მერე ვმეგობრობთ, შეიძლება ითქვას ოცდაოთხი საათი ერთად ვართ, ლუკა ჩემთვის ყველაფერია, უფროსი ძმა, მეგობარი, დამცველი, მესაიდუმლე, მან გადამატანინა ყველაზე მძიმე დღეები ჩემს ცხოვრებაში და ჩემს გულში და გონებაში სამუდამოდ დაიმკვიდრა კუთვნილი ადგილი.     - დიდი ხანია ასე ჩუმად მითვალთვალებ? -შემობრუნდა და ღიმილით მომაჩერდა, საყვარლად ააფახულა დიდი მუქი თაფლისფერი თვალები და მოკლედ შეჭრილ წაბლისფერ თმაში თითები გადაიტარა, ისეთი სახე ჰქონდა თითქოს მხოლოდ ახლა დამინახა, არადა ვიცი თავიდანვე მიხვდა, რომ ვუყურებდი, არ ვიცი ამას როგორ ახერხებს, მაგრამ ყოველთვის გრძნობს ჩემს სიახლოვეს, უხერხულად ავიჩეჩე თმები და გაღიმება ვცადე.     - სულაც არ გითვალთვალებდი, უბრალოდ ვიდექი და ვიხსენებდი როგორ დავმეგობრდით, მიდი ყავა მომაწოდე თორემ თავი მისკდება, -სკამი გამოვწიე და მაგიდას მივუჯექი.     - ცუდად გამოიყურები, ისევ კოშმარები ნახე? -გულწრფელი ზრუნვა ისმოდა მის ხმაში.     - წუხელ იმდენი დავლიე არც კი მახსოვს ვნახე თუ არა რამე, ისე იცი რა, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მტკივა თავი მიხარია, რომ ის საშინელებები არ დამესიზმრა, რასაც დამამშვიდებლების და საძილე აბების მიუხედავად თითქმის ყოველ ღამე ვხედავ.     - ისევ იგივე გესიზმრა თუ რამე ახალი? ნეტავ რას უნდა ნიშნავდეს შენი სიზმრები, რას იტყვი?      - კარგი რა ლუკა, ამაზე რამდენჯერ ვისაუბრეთ, ეს უბრალოდ კოშმარებია, ალბათ გადაღლილობის ბრალია, ან სტრესის, უბრალოდ დასვენება მჭირდება, აი როგორც კი არდადაგები დაიწყება მე, შენ და ჯესი წავალთ სადმე უკაცრიელ ადგილზე დასასვენებლად და...     - დაღლილობა? ნუ მაცინებ, -წარბაწეულმა შემაწყვეტინა სიტყვა, - რაღაც არამგონია დაღლილობის ბრალი იყოს, როდემდე უნდა მოიქცე ისე თითქოს არაფერი ხდება, როდემდე უნდა მოგვაჩვენო მე და ჯესის თავი, რომ კარგად ხარ, ყოველ ღამე თითქმის ერთი და იგივე გესიზმრება და მერე ყოველთვის ცუდად ხდები, ამდენი წელი მეორდება და არ იცვლება, უცნაურად არ გეჩვენება? თან ამას შენი მთვარეულობაც ემატება, ხანდახან ისიც არ გახსოვს ღამღამობით რას აკეთებ ხოლმე.     - ნუ აზვიადებ თუ ღმერთი გწამს, -უდარდელად ავუქნიე ხელი და მის მოწოდებულ ფინჯანს დავწვდი, რომელიც სურნელოვანი ქაფქაფა სითხით იყო სავსე, -ისე კაცმა რომ თქვას მართლაც უცნაურია იმისთვის, რომ დამთხვევა იყოს, მოიცა, ჯესი მოვა ცოტახანში და მას მოვუსმინოთ, მგონი რაღაც ახალი თეორია აქვს.     - ახლა ალბათ იტყვის, რომ უცხოპლანეტელი ხარ, -ჩაიფხუკუნა ლუკამ და წამოდგა, ფინჯანი ნიჟარაში ჩადო, მაგიდას მიეყრდნო და ისეთი სახით მომაშტერდა წამით მართლა ვიფიქრე, რომ შეიძლებოდა რაღაც არამიწიერი არსება ვყოფილიყავი.     - იცი რა, ეს კაბა ძალიან გიხდება.     - ჰო ვიცი, შევამჩნიე როგორ მიყურებდი.     - მაინც როგორ?     - მშიერი წავივით.     - მშიერი წავივით? შენ რა იცი როგორ იყურებიან მშიერი წავები, -ისე საყვარლად გაიცინა რატომღაც ძალიან მომინდა რომ ჩემთვის მეგობარზე მეტი ყოფილიყო.     - როგორ არ ვიცი, ამასწინათ ვნახე ორ საათიანი გადაცემა წავებზე და რომ გიყურებ დაზუსტებით შემიძლია ვთქვა, რომ ახლა ერთ-ერთი მათგანი ჩემ წინ დგას, -უდარდელი ღიმილით ვუპასუხე და უკვე შეგრილებული ყავა ხმაურით მოვსვი. სახე შეეცვალა, აციმციმებული თვალები ჩაუქრა და მოიღუშა.     - კარგი რა ლილა, რატომ ხარ ასეთი ცუდი, რა არის იმაში უცნაური, რომ მომწონხარ. შენ ხომ ასეთი კარგი ხარ, მე მე უბრალოდ... -ენა დაება, გაწითლდა და ანერვიულდა, ასეთი რამ მხოლოდ ჩემთან ემართებოდა, სხვა დროს და სხვა შემთხვევაში ალბათ აღელვებული ლუკა არავის უნახავს, ვიცოდი, რომ ვუყვარდი, როგორც ერთხელ აღიარა იმ დღიდან მოვწონვარ როცა პირველად კლასში შესული დამინახა, მეც ვეცადე, რომ მისთვის სხვა თვალით შემეხედა, მართლა მინდოდა, მაგრამ არ გამომივიდა, მიუხედავად იმისა, რომ საოცრად მიმზიდველი სახე და სხეული აქვს, მაინც არ გამომივიდა. ამასწინათ ისიც კი ვცადე შიშველი წარმომედგინა, მაგრამ გულისრევა დამეწყო, უნიტაზამდე ძლივს მივასწარი და საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ ჩვენს შორის მეგობრობაზე მეტი არასდროს არაფერი იქნებოდა.     სხვათაშორის მარტო ლუკაზე არ მქონია ასეთი რეაქცია, აქამდე ვერ შევძელი ვინმესთვის როგორც მამაკაცისთვის ისე შემეხედა, არადა თაყვანისმცემლები არ მაკლდა, მამრობითი სქესის ყურადღებას ნამდვილად არ ვუჩიოდი, უბრალოდ ვერავინ ვიპოვე ისეთი ვისთანაც სულიერ სიახლოვეს ვიგრძნობდი, ჯესის სასაცილოდ არ ჰყოფნიდა ხოლმე როცა ვამბობდი, რომ ჩემს მეორე ნახევარს ველოდი, მისთვის საპირისპირო სქესის წარმომადგენლები მხოლოდ გასართობ და გულის გადასაყოლებელ საშუალებას წარმოადგენდნენ მე კი... მე... ამ ყველაფერზე ფიქრისას რატომღაც ჯერ ჩემს თავზე გავბრაზდი, მერე ჯესიზე, მერე რატომღაც ლუკაზე და ის იყო ვაპირებდი მისთვის რამე გულისმომკვლელი და ბოროტული მეთქვა, რომ ტელეფონმა დარეკა.     - დეიდაჩემია, აუცილებლად უნდა ვუპასუხო, ზემოთ ტერასაზე ვიქნები, ჯესი რომ მოვა ამოდით და იქ გავაგრძელოთ საუბარი, -ვუთხარი, მისი ამღვრეული თვალები და მოღუშული სახე არ შევიმჩნიე და ტერასაზე ამავალი ხვეული კიბისკენ წავედი, სევდიანი მზერით გამომაცილა...     ჩემი, უფრო სწორად დეიდაჩემის ბინა ნიუ-იორკში ერთ-ერთი პრესტიჟული შენობის ბოლო სართულზე მდებარეობდა და ფაქტობრივად მთელი სახურავი, სადაც არაჩვეულებრივი მწვანე მცენარეებით და რბილი ავეჯით მოწყობილი ტერასა იყო განთავსებული, ჩვენს ბინას ეკუთვნოდა.      დეიდა პარიზიდან რეკავდა, უკვე ერთი წელია მარტო ვცხოვრობ, მას საქმრო ჰყავს, ფრანგი პოლიტიკოსი, რომელთან ერთადაც საფრანგეთში, პარიზში გადავიდა საცხოვრებლად, ბინა მე დამიტოვა, სწავლის თანხას მიხდის და ყოვეთვიურად მიგზავნის ჯიბის ფულს, არცთუ ისე ცოტას, რომ ასე უბრალოდ ჯიბის ფული ვუწოდო, მაგრამ მას ეს არ ადარდებს, რადგან მშობლებისგან, რომლებიც ცოცხლები აღარ არიან უზარმაზარი მემკვიდრეობა დარჩა, რომლის საკმაოდ დიდი ნაწილი როგორც თვითონ მიყვება ხოლმე მთელს მსოფლიოში დედაჩემის ძიებას მოახმარა.      უნივერსიტეტის პირველ კურსზე ყოფილა დედაჩემი, როცა დისთვის გაუმხელია, რომ შეყვარებული იყო. ჰპირდებოდა, რომ რჩეულს გააცნობდა, ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე იყოო მიყვებოდა დეიდა, გაუჩინარებამდე ძალიან შეცვლილა, ფერი დაუკარგავს, გამხდარა, შეშინებული ყოფილა, ნერვიულობდა, მთელი დღეები ვიღაცას ესაუბრებოდა თურმე ტელეფონზე და ერთ დღესაც უნივერსიტეტიდან სახლში აღარ დარუნებულა, რამდენიმე დღის შემდეგ ბებიაჩემი და ბაბუაჩემი ავტოსაგზაო შემთხვევაში დაღუპულან ისე, რომ არც კი გაუგიათ დედას ფეხმძიმობის და ჩემი არსებობის შესახებ, როგორც დეიდა მიყვებოდა ერთი წამითაც კი არ უფიქრია რომ შეიძლებოდა მისი და დაღუპული ყოფილიყო, ალბათ შენ გგრძნობდიო მეუბნებოდა, საუკეთესო დეტექტივები დაუქირავებია და ბოლოს და ბოლოს ჩემი ადგილსამყოფლისთვისაც მიუგნია.      მამაჩემზე არავინ არაფერი იცოდა, მათ შორის არც დეიდაჩემმა, დედამ გაუჩინარებამდე ვერ მოასწრო მისთვის რამე ეთქვა, მეც უკვე შევეგუე იმას რომ ვერასდროს გავიგებ თუ ვინ არის მამაჩემი...      ისე კაცმა რომ თქვას მშვენივრად ვგრძნობ თავს მარტო, მეგობრები მყავს, ფული მაქვს, ბინა შუაგულ ნიუიორკში, რასაც მინდა და როცა მინდა ვაკეთებ, ვსწავლობ და ვერთობი, ამაზე მეტი რა უნდა ინატროს თვრამეტი წლის გოგომ, ნებისმიერი ისურვებდა ჩემს ადგილზე ყოფნას, ფაქტობრივად იდეალური ცხოვრება მაქვს, ერთი შეხედვით ასეა...      - თავს იტყუებ, არა? -შემომძახა ქვეცნობიერმა. მწარედ გამეღიმა, ხანდახან მართლაც მირჩევნია წარმოვიდგინო, რომ ჩემს გარშემო ყველაფერი რიგზეა და იდეალურ სამყაროში ვცხოვრობ, ასე რომ არ ვაკეთებდე ალბათ გავგიჟდებოდი... დროდადრო როცა ძალიან მომიჭერს ხოლმე ყელში მარტოობის შეგრძნება და ოჯახური სითბოს მონატრება, ვფიქრობ, როგორი იქნებოდა ისეთ სამყაროში ცხოვრება, სადაც ოჯახი მეყოლებოდა და მარტო არ ვიქნებოდი, სადაც ყოველღამე კოშმარები არ შემაწუხებდა და არც იმაზე ვიფიქრებდი გამუდმებით თუ ვინ იყო მამაჩემი...      - ისევ შენს ჩვეულ შავბნელ ფიქრებში ჩაიძირე, მეგობარო? რა ხდება, სამყაროს აღსასრული ხომ არ გვიახლოვდება? -წელზე ნაზი ხელები მომეხვია და სუნამოს ნაცნობი ტბკილი სურნელი ვიგრძენი.      ჰმ, ვერ გამიგია რატომ მოსწონთ ხოლმე გოგონებს ხილის სურნელი, რომ ასდით, ან იქნებ ბიჭებს მოსწონთ როცა მათ გოგონებს მარწყვის ან ბანანის არომატი აქვთ, ვინ იცის...      - არ გინდა, რომ მეც მომცე ბინის გასაღები თუ ეს მხოლოდ ლუკას პრივილეგიაა? -წუწუნებდა ჯესი და თვალებით ბურღავდა ლუკას, რომელიც იქვე პუფში გაშხლართულიყო და ჩემი ბინის გასაღებს ჯესის გასაბრაზებლად თითზე ატრიალებდა. ეს ორი ნამდვილად კატა-თაგვივით იყვნენ, გამუდმებით კბენდნენ და ამწარებდნენ ერთმანეთს, თუმცა საქმე საქმეზე რომ მიმდგარიყო, ერთმანეთისთვის სიცოცხლესაც კი არ დაიშურებდნენ.      - კარგი რა, თქვენ მაინც ნუ იკამათებთ, ისედაც თავი მისკდება ტკივილისგან, -შუბლზე თითები შემოვიჭდე და თვალები მაგრად დავხუჭე. დღითიდღე უფრო და უფრო მიძნელდებოდა იმ ყველაფრის ატანა, რაც ჩემს თავს ხდებოდა, იქნებ დეიდასთვის უნდა დამეჯერებინა როცა მთხოვდა, რომ მის ნაცნობ ფსიქოლოგთან, მისის ლეინთან მევლო სეანსებზე, თუმცა ეს რომ გამეკეთებინა თავისთავად უნდა მეღიარებინა, რომ თავში ყველაფერი რიგზე ვერ მქონდა. ეს რომ დეიდას ვუთხარი გამიბრაზდა, ერთი საათის განმავლობაში მიხსნიდა განსხვავებას ფსიქოლოგსა და ფსიქიატრს შორის, თუმცა მაინც ვერ დამიყოლია.      - ჰოო, მე ვიცი შენი თავის ტკივილის წამალი, -ჯესიმ წელზე დამაგრებული პატარა შავი ტყავის ჩანთიდან ბილეთები ამოაძვრინა.      - დღეს საღამოს ჩვენს საყვარელ კლუბში წვეულებაა, ის ბიჭი უკრავს მე, რომ მომწონს. წავიდეთ რა ბილეთები სამივესთვის მაქვს, კარგად გავერთობით.      ლუკამ თვალებმოჭუტულმა ახედა ქვემოდან და გადაიხარხარა, -შენ რა, გინდა რომ კლუბში იმ ვიღაც კოვბოი ჯონის სანახავად წამოგყვეთ? შენი აზრით, მე და ლილას მეტი საქმე არ გვაქვს?      - კარგი რა, მშვენივრად იცი, რომ ჯონი კი არა ნოა ჰქვია და სულაც არ არის კოვბოი, ძალიან საყვარელი ვინმეა. დღეს აუცილებლად უნდა ვნახო, ლილა გთხოვ წამომყევით რა, -ახლა მე მომიბრუნდა ჯესი და საყვარელი უმწეო კნუტის თვალებით შემომხედა, საძაგელი პატარა აფერისტი, მშვენივრად იცოდა, რომ მისი ასეთი გამოხედვა ყოველთვის ჭრიდა ჩემზე. დაამრგვალებდა იმ ლამაზ თვალებს, აახამხამებდა წამწამებს და ჩემი თანხმობაც გარანტირებული ჰქონდა ხოლმე.      - კარგი, თანახმა ვარ მოვდივარ, -სიცხისა და თავისტკივილისგან ლამის გულშეღონებულმა ჩავიბურტყუნე, -ოღონდ ახლა აქედან მოუსვით ორივემ, რომ საღამომდე გამოძინება შევძლო.      - აი, ხომ გითხარი წამოვა-მეთქი, სანაძლეო წააგე, -ჯესიმ ენა გამოუყო ლუკას და კიბეზე ხმაურით დაეშვა.      - რა სანაძლეო? რას ამბობს?      - სანამ ტერასაზე ამოვიდოდით ჯესიმ ბილეთები მაჩვენა, მე ვუთხარი რომ ვერ დაგითანხმებდა, ასე რომ წავაგე. დღეს სასმელზე მე გეპატიჟებით, შენ დაისვენე, საღამომდე ეცადე კარგად გამოიძინო, მეც უნდა გავიდე და კლუბში წასაყვანად მოგაკითხავ.      როგორც კი გავიდნენ სამზარეულიოში ჩავედი, ტოსტი და ჩაი გავიკეთე, მისაღებში მოვკალათდი და ტელევიზორი ჩავრთე, ერთხანს რაღაც უაზრო გადაცემას ვუყურებდი და არც კი მახსოვს როდის ჩამეძინა...      ამჯერად ტყის პირას შემაღლებულ ადგილზე ვიდექი და მინის კოშკებიან ქალაქს ზემოდან გადავყურებდი, საოცრად ლამაზი იყო, ბრწყინვალე და უცნაური. გული გამალებით მიცემდა, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს მთელი ცხოვრება აქაურობას ვეძებდი, თითქოს მიზიდავდა და მიხმობდა, მეძახდა, თითქოს ეს იყო ჩემი სახლი და არა ნიუ- იორკი ან კოლუმბიის ის პატარა ლამაზი სოფელი.      - მდევარი გიახლოვდება ლილა, გაიქეცი, ტყისკენ გაიქეცი, -ჩამესმა შინაგანი ხმა, მოვტრიალდი და მთელი ძალით გავიქეცი ტყისკენ, ტყე ხშირი იყო გაბურდული და ბნელი. გავრბოდი და არ ვიცოდი საით, არ ვიცოდი ვინ და რატომ მომსდევდა, უბრალოდ ვიცოდი, რომ უნდა გავქცეულიყავი, რომ თუკი მდევარს არ გავექცეოდი რაღაც ცუდი მოხდებოდა, გაუვალ ბუჩქნარს გაჭირვებით მივარღვევდი, უზარმაზარი ხეების თითქმის მიწამდე დახრილი ტოტები სხეულს მიკაწრავდა და მათზე ჩემი თეთრი კაბის ნაგლეჯები რჩებოდა.      როგორც იქნა ტყიდან გავაღწიე. რამდენიმე ნაბიჯიც და ჩანჩქერის წინ აღმოვჩნდი, თეთრად აქაფებული წყალი უწინდელივით გაცოფებული ღრიალით იმსხვრეოდა უძირო ხეობაში, სასოწარკვეთილმა მიმოვიხედე ირგვლივ, გასაქცევი არსაით იყო, უცბად დაიქუხა, მოწმენდილი ცა წამიერად მოიქუფრა, ელვა შემზარავად გაიკლაკნა ჰორიზონტზე და “ის“ პირდაპირ ციდან, ელვისებური სისწრაფით დაეშვა ჩემ წინ. მაღალი იყო, ათლეტური აღნაგობის, უკუნეთი ღამესავით ბნელი, დიდი წყლიანი თვალებით მიმზერდა, გრძელი სწორი შავი თმა თავისუფლად ეფინებოდა სახეზე და მხრებზე და თითქმის უმალავდა სახის დახვეწილ ნაკვთებს, სწორ ცხვირს და საოცრად მიმზიდველ მსხვილ ტუჩებს, მისი სამოსი მთლიანად შავი იყო, შარვალი და მაისური, ტყავის მოკლე ქურთუკი, სამხედრო ფეხსაცმლის მაგვარი მაღალყელიანი ბოტები... ქამარზე მოკლე ხანჯალი ეკიდა, მაგრამ რამაც ჩემი ერთ ადილზე გაშეშება და ფაქტიურად პარალიზება გამოიწვია, ეს იყო ფრთები, მას ზურგზე ორი უზარმაზარი, მუქი ნაცრისფერი ბუმბულით დაფარული ფრთა ჰქონდა...      პირდაღებული ვიდექი და ადგილიდან ვერ ვიძვროდი, ისიც გაუნძრევლად იდგა და თვალს არ მაშორებდა, მისგან საოცარი ენერგია მოდიოდა, რომელიც მამშვიდებდა და ვხვდებოდი, რომ მისი არ უნდა მშინებოდა.      - ჩემი არ გეშინია? -პირველმა მან დაარღვია მდუმარება და მზერა გამისწორა, საოცრად უელავდა თვალები.      ჰმ, ხმაც ისეთი სექსუალური აქვს როგორი სექსუალურიც თვითონ არის, ასეთი სრულყოფილება წარმოუდგენელია, უბრალოდ არ არსებობს, შეუძლებელია არსებობდეს, გავიფიქრე, თავი გავაქნიე და გამეღიმა.      - უნდა მეშინოდეს?       - ჩემი არა, მაგრამ მათი უნდა გეშინოდეს, -ზურგს უკან მიმითითა, მივტრიალდი, ტყიდან მდევრები გამოდიოდნენ, საშინელ ეშვებიან ცხოველებზე ამხედრებულები, შეჯავშნული არსებები ნელ-ნელა მოიწევდნენ ჩემსკენ და მე უკვე აღარ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა. დავიძაბე, უეცრად თავი ისე ვიგრძენი როგორც ალბათ გალიაში გამომწყვდეული მხეცები გრძნობენ, უკან მდევრები იყვნენ, წინ კი უფსკრული და ეს ფრთიანი საოცრება. უეცრად ნაცნობი სიმძიმე ვიგრძენი ზურგზე და ტკივილი, რაღაც არაბუნებრივი, საშინელი ტკივილი, ჩემ წინ მდგარს თვალები გაუფართოვდა და მათში ერთდროულად აესახა გაოცება და აღფრთოვანება, არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა, მაგრამ შევამჩნიე როგორ გაუკრთა ბაგეებზე ღიმილი.      - ლილა, ჩემსკენ -დამიძახა და ხელით მანიშნა, რომ მივახლოვებოდი. ნაბიჯის გადადგმას შევეცადე, მაგრამ ტკივილმა ამის საშუალება არ მომცა და სანამ მუხლი მომეკვეთებოდა, დავინახე როგორ ელვისებური სისწრაფით მოიჭრა ჩემთან, ხელში ამიტაცა და ჩამჩურჩულა...     - მაპატიე, მაგრამ სხვა გზა არ გვაქვს, ცოტათი დასველება მოგვიწევს, -ძლიერი მკლავებით მაგრად მიმიხუტა გულზე და მისი სურნელი ვიგრძენი, სასიამოვნო და დამათრობელი, გრილი და ოდნავ მარილიანი, ალბათ ასეთი სურნელი მხოლოდ აზვირთებულ ოკეანეს შეიძლება ჰქონდეს. თვალები მივლულე და ღრმად შევისუნთქე, ვიგრძენი როგორ შეაჟრჟოლა როცა ცხვირის წვერით მოშიშვლებულ ყელზე შევეხე, უფრო მაგრად მომხვია მკლავები, შემდეგ მიწას მოვწყდით, ჯერ ზევით ავიჭერით, მერე კი საშინელი სისწრაფით დავეშვით ძირს, აქაფებული წყლისკენ...                                                             აცახცახებულს გამომეღვიძა, ფაქტობრივად გუბეში ვიწექი, დივანი მთლიანად სველი იყო, მე კი თავსხმა წვიმაში მოყოლილ კატას ვგავდი, წამოვხტი და აბაზანაში შევვარდი, სარაფანი გავიძვრე და ვეცადე ჩემი ზურგი შემეთვალიერებინა, რომელიც რაღაც უცნაურად, ყრუდ მტკიოდა, ზურგზე არაფერი მჭირდა, ჩემი კანი ისევ ისეთი ხორბლისფერი, გლუვი და უნაკლო იყო როგორც ყოველთვის.      - კი მაგრამ როგორ დავსველდი, როგორ? მე ხომ მხოლოდ სიზმარში ჩავვარდი წყალში, არადა ყველაფერს ისე ცხადად ვგრძნობდი, ტკივილს, შიშს, მის შეხებას... თვალები დავხუჭე და ვეცადე უფრო უკეთ გამეხსენებინა ის ყველაფერი. ისე ცხადად ვიგრძენი მისი სიახლოვე, მისი სურნელი, აშკარად რაღაც იცვლებოდა, ჩემს ერთფეროვან და ერთნაირ კოშმარებს ახალი პერსონაჟი შეემატა, რა ჯანდაბა ხდება, ეს ყველაფერი როგორ შეიძლებოდა, რომ მომხდარიყო? უნიტაზზე ჩამოვჯექი და თავი ხელებში ჩავრგე, ტვინი ფაქტობრივად აღარ მიმუშავებდა. გონს ტელეფონის ზარმა მომიყვანა, ჯესი რეკავდა.     - ამდენი ხანი რას აკეთებ, გვაგვიანდება, ახლავე ჩაიცვი და ჩამოდი, ლუკა ქვემოთ გელოდება, -მოუთმენლად მომაყარა, ალბათ ერთი სული ჰქონდა სანამ ნოას ნახავდა.     - ბარში წასვლისთვის ცოტა ადრე ხომ არ არის? -უწადინოდ ჩავილაპარაკე და ძლივს შევიკავე მთქნარება.     - უკვე ცხრა საათია ლილა.     - ცხრა საათი? მე ხომ მხოლოდ რამდენიმე წუთი მეძინა.     - რამდენიმე წუთი? ხუმრობ?! -ჯესის ხმაზე ეტყობოდა რომ ცოტაც და აფეთქდებოდა, ფანჯარას მივვარდი და ფარდა გადავწიე, ქალაქი ღამის განათებებით იყო გაჩახჩახებული.     - ოჰო, მართლა დაღამებულა, არ მეგონა თუ ამდენი ხანი მეძინა, ლუკას უთხარი ცოტახანი კიდევ დამელოდოს და ათ წუთში ქვემოთ ვიქნები, -ტელეფონი გავთიშე, რომ მისთვის შეპასუხების საშუალება არ მიმეცა, იქვე მივაგდე და ღრმად ამოვისუნთქე. ახლა მხოლოდ ცოტაოდენი გართობა და გულის გადაყოლება მჭირდებოდა, სიზმრებზე ფიქრს მერეც მოვასწრებდი, ისედაც მთელი ცხოვრებაა ამ წყეული კოშმარების დავიწყებას და უგულვებელყოფას ვცდილობ, თავიდან უფრო ბევრს ვფიქრობდი ამ ყველაფერზე, ვცდილობდი ამომეხსნა და გამეგო რას ნიშნავდა ეს სიზმრები მერე მივხვდი, რომ ტყუილად ვწვალობდი და ახალი სტრატეგია შევიმუშავე, გავიღვიძებდი თუ არა ყველაფერს ვივიწყებდი, სხვა რამეზე გადამქონდა ყურადღება, ყველანაირად ვცდილობდი დავიწყებას...     კარადიდან მოკლე და საკმაოდ გულამოღებული, თხელი, შავი კაბა გამოვიღე, სპორტული დაბალძირიანი ფეხსაცმელი ამოვიცვი, ღიაწაბლისფერი თმა, რომელიც წელამდე მწვდებოდა ზემოთ კეფაზე შევიკარი, სარკეში ჩემი თავი შევათვალიერე, არცთუ ისე ცუდად გამოვიყურებოდი, ეს შავი კაბა ხაზს უსვამდა ჩემს წვრილ წელს და პატარა მაგრამ მრგვალ, მკვრივ და ლამაზ მკერდს, გრძელი ფეხები კი საერთოდ არ საჭიროებდა მაღალქუსლიან ფეხსაცმელს,      - დღეს ყველაფერი უნდა დაივიწყო ლილა, გართობის დროა, -ჩემს თავს გავუღიმე, თვალი ჩავუკარი და ასე თუ ისე გამხნევებული დავიძარი გასასვლელისკენ.     ჯესი მე და ლუკას ბარის შესასვლელთან დაგვხვდა, როგორც ყოველთვის ახლაც თვალისმომჭრელად გამოიყურებოდა.     - სწრაფად, ნოას გამოსვლა უკვე იწყება წავედით. ლუკ ნუ ხარ ასეთი უჟმური ცოტა გახალისდი, ისეთი სახე გაქვს თითქოს სატვირთო ავტომობილმა გადაგიარა, შენ კი ლილა ძალიან მაგრად გამოიყურები, იმედია დღეს მაინც იპოვი ვინმეს და შეყვარებულს გაიჩენ, თორემ როდემდე უნდა იყო ასე მარტო, ნუთუ არ მოგბეზრდა?     ლუკამ უხერხულად ჩაახველა და ირიბად გადმომხედა, -გეყოფა ჯესი, ლილა როგორმე თვითონაც მოახერხებს შეყვარებულის მოძებნას, არა მგონია შენი დახმარება სჭირდებოდეს, -ბრაზმორეულმა ჩაილაპარაკა, მერე მე და ჯესის შუაში ჩაგვიდგა, ხელი ჩაგვკიდა, ბარში შევიდა და თან გაგვიყოლა, იქაურობა ხალხით იყო სავსე, ხმაური, ღრიანცელი, სასმლის, სიგარისა და სხვადასხვანაირი სუნამოს სუნი ერთმანეთში იყო არეული, ჯგუფი უკვე იწყებდა კონცერტს, ჯესი სცენისკენ გაიქცა.       - კარგად ხარ? -ლუკას არც ამჯერად გასჭირვებია ჩემი არეული და დაღლილი გამომეტყველების შემჩნევა.      - უბრალოდ ცუდად მეძინა, -ნაძალადევად გავუღიმე.      - ისევ კოშმარები?      - როგორც ყოველთვის.      - დარწმუნებული ხარ, რომ მეტი არაფერია და კოშმარების გამო გაქვს ასეთი სახე?      - შენი აზრით, არ კმარა? შენ გესიზმრებოდეს თითქმის ყოველ ღამე ერთი და იგივე რამ და ვნახავდი როგორ ხასიათზე იქნებოდი.      - კარგი, კარგი გნებდები, -როგორც კი შეატყო, რომ შეიძლებოდა გვეჩხუბა ორივე ხელი ასწია მაღლა დანებების ნიშნად და ჩვეული გულწრფელი მომხიბლავი ღიმილით გამიღიმა, -დალევ რამეს?       - არა, ხომ იცი არ მიყვარს ალკოჰოლური სასმელები და მითუმეტეს გათიშვამდე დალევა, გუშინდელი დღე იშვიათი გამონაკლისი იყო, ახლა ალბათ ერთი წელი მაინც აღარაფერს დავლევ.      - კარგი მაშინ მე ჩემთვის ლუდს ავიღებ და შენთვის რამე ცივს და უალკოჰოლოს, -ყურში ჩამყვირა რომ უკვე დაწყებული კონცერტის გამო როგორმე ხმა მოეწვდინა, -აქ იყავი, ახლავე მოვალ.      - კარგი, გელოდები, -თავი დავუქნიე და დარბაზს თვალი მოვავლე, ხალხი ცეკვავდა, ერთობოდა, მუსიკა უკრავდა, მე კი ნიუ-იორკში ჩამოსვლის შემდეგ პირველად ვგრძნობდი ასეთ გარემოში თავს უცხოდ და ეულად. ვიდექი ხალხით სავსე დარბაზში და ვერ ვხვდებოდი, აქ რა მინდოდა, ეს ხმაური, რომელიც აქამდე ძალიან მომწონდა, დღეს რატომღაც საშინლად მოქმედებდა ჩემზე, არადა უმეტეს შემთხვევაში ყველასა და ყველაფრისგან დაღლილი, სწორედ ასეთ ქაოსში ვპოულობდი ხოლმე შვებას, ის იყო სახლში წასვლა გადავწყვიტე. რომ უცბად რაღაც უცნაური მოხდა, წამიერად დარბაზში ჰაერი გამკვრივდა და შედედდა, მუსიკა გაჩერდა, წყვილებმა ცეკვა შეანელეს, თითქოს დრო ერთ ადგილზე გაიყინა და მე ზურგს უკან ის ვიგრძენი... მისი სურნელი, ზღვიდან მონაბერი ჰაერივით გრილი და სასიამოვნო, ნელ-ნელა შევბრუნდი, ამის დედაც, ის იყო, ნამდვილად ის იყო, ჩემ წინ იდგა, სულ რაღაც ერთი ხელის გაწვდენაზე, ცოცხალი, ხორცშესხმული და საოცრად მომხიბვლელი, ფეხები განზე გაედგა, თავი გვერდზე გადაეხარა, მიყურებდა საოცარი შავი თვალებით და ისე გულღიად მიღიმოდა, ვითომ სრულიად ნორმალური იყო, რომ რამდენიმე საათის წინ სიზმარში ნანახი ფრთიანი არსება ახლა ჩემს წინ იყო, ხალხით სავსე ბარში... რამდენიმე წამს გაუნძრევლად იდგა და მიყურებდა თითქოს მისი არსებობის გააზრების საშუალებას მაძლევდა, მერე ჩემსკენ ნაბიჯი გადმოდგა და ხელი გამომიწოდა.     - სალამი ლილა, მე აზრაელი ვარ, შეიძლება სასმელზე დაგპატიჟო?                                                     * * *     პირდაღებული ვიდექი და ვერ ვინძრეოდი, ვერ ვსუნთქავდი, ვერ ვაზროვნებდი, აზრაელი მომიახლოვდა, დაიხარა, ტუჩები ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა.     - ამოისუნთქე.    ისე ახლოს იდგა მკერდით მკერზე მეხებოდა, ლოყით ლოყაზე და მისი სურნელი... ღმერთო ჩემო, დავიფიცებ რომ ვიგრძენი როგორ აფრთხიალდნენ მუცელში პეპლები და თანაც არა ერთი და ორი, მუხლი მომეკვეთა და მისმა წამიერად წელზე მოხვეულმა ხელმა მიხსნა, რომ შუაგულ ბარში იატაკზე არ გავშხლართულიყავი.     - ძლიერი გოგო მეგონე, არადა წამდაუწუმ გული მიგდის, -გამიღიმა და თვალებში უცნაური ნაპერწკლები აუციმციმდა.     - ჩემი ბრალი არ არის, რომ რატომღაც ჩემზე ასე ძალიან უცნაურად მოქმედებ, -ჩავიბურტყუნე, მთელი ძალა მოვიკრიბე, რომ აღარ წავბარბაცებულიყავი და ხელი ვკარი.     - ოჰო, როგორი პირდაპირი ხარ, -ირონია შერეული ხმით მითხრა, ხელი გამიშვა, რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია და დაკვირვებით ამათვალიერ-ჩამათვალიერა.     - ვინ ხარ, აქ რას აკეთებ და ჩემგან რა გინდა? -ვეცადე შიში და აღელვება არ შემტყობოდა, მაგრამ აშკარად არ გამომივიდა.     - მაპატიე თუკი რამე არასწორად გავაკეთე, სერიოზულად გეუბნები, ჩემი არ უნდა გეშინოდეს, ვიცი რომ უამრავი კითხვა გაქვს, მე კი ყველა შენს კითხვაზე მაქვს პასუხი და მხოლოდ მეგობრობა მსურს.     ეს ყველაფერი უკვე ზედმეტი იყო, ამ წუთას ჩემს ძალებს აღემატებოდა ამ ყველაფრის გაგება და გააზრება, თავს ძალა დავატანე, რომ ხმა არ ამცახცახებოდა.     - მეგობრობა? კარგი ერთი, ბოლოს და ბოლოს მეტყვი ვინ ხარ? ან აქ რა ჯანდაბა ხდება? შენ... შენ ფრთები გაქვს და მეუბნები, რომ შენი არ უნდა მეშინოდეს? ისიც კი არ ვიცი ნამდვილად არსებობ თუ მხოლოდ მეჩვენები, იქნებ უბრალოდ გავგიჟდი, შევიშალე და შენ მხოლოდ ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი ხარ, იქნებ ახლაც მძინავს და ისევ სიზმარში გხედავ...     - ისევ? ესე იგი სიზმარში მნახე? იმედია შიშველი არ ვყოფილვარ, თუ ვიყავი? -ბაგეები ღიმილმა გაუპო და თვალები აენთო.     - შენი აზრით ეს სასაცილოა? -მისი უდარდელობა და ირონიაშერეული მხიარულება ბრაზს იწვევდა ჩემში, თუმცა ეს აშკარად არ აღელვებდა, ისეთი სახით მიყურებდა ვხვდებოდი ჩემი სიბრაზე უბრალოდ ართობდა, ერთი წამითაც კი არ მოუშორებია სახიდან ღიმილი.     - მერწმუნე, მეც ისეთივე რეალური ვარ როგორიც შენ ხარ, -მხრები შეარხია და გამიღიმა, მერე მომიახლოვდა, მარცხენა ხელი წელზე მომხვია, მარჯვენა ხელით ლოყაზე ნაზად მომეფერა, მერე ცერა თითი ქვედა ტუჩზე გადამისვა და ყელის გავლით მკერდისკენ ჩაუყვა, თვალები ჩემდაუნებურად დამეხუჭა და ყრუ კვნესა აღმომხდა, ვერ ვხვდებოდი რატომ ვაძლევდი ამ ყველაფრის უფლებას, ამ მომენტში ჩემი თავი მძულდა, რადგან მინდოდა მისთვის წინააღმდეგობა გამეწია მაგრამ ჩემი მოღალატე სხეული მის ყოველ შეხებაზე უბრალოდ დნებოდა და მის ხელებს ნებდებოდა.      - საოცრად მგრძნობიარე ხარ და ეს მაგიჟებს ლილა, რამდენიმე ათასი წელია ასეთი არაფერი მიგრძვნია, ის კი არა უკვე ვფიქრობდი, რომ გული გაქვავებული მქონდა, მაგრამ შენ ჩემში ის შეგრძნებები გამოაღვიძე, რომელთა განცდაც უკვე ვფიქრობდი, რომ აღარ შემეძლო, -ოდნავ ხრინწგარეული ხმით მელაპარაკებოდა მისი თითები კი უკვე მკერდზე მეფერებოდა.     - რას აკეთებ? -ძლივს ამოვილუღლუღე.     - უბრალოდ მინდა გაჩვენო, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი არ არის, როგორ ფიქრობ საკმაოდ რეალურია თუ კიდევ გავაგრძელო შენი დარწმუნება? -სიცილნარევი ხმით ჩამჩურჩულა და ლოყაზე მომაკრო მხურვალე ტუჩები.     - შე ნაბიჭვარო, როგორ ბედავ? -მთელი ძალა მოვიკრიბე, რომ მისთვის ხელი მეკრა და მოვშორებოდი, გაცეცხლებული ვიყავი, ჩემს თავზე ვბრაზობდი, როგორ, როგორ ვაძლევ იმის უფლებას, რომ ასე მოიქცეს.         - ნაბიჭვარი? ვაღიარებ ხანდახან მართლა ნაბიჭვარივით ვიქცევი, ვერაფერს ვიზავთ ასეა, -აზრაელი პატარა ანცი ბიჭივით იღიმებოდა და თვალს არ მაშორებდა.           - ჰო და ფრთებს რაც შეეხება, შემეძლო ფრთების გარეშე გამოგცხადებოდი, მაგრამ ვიფიქრე რომ ასე უფრო გაგიადვილებდი სიტუაციის აღქმას.     მივხვდი, უბრალოდ მეთამაშებოდა როგორც კატა თაგვს, ჩემზე თავისი გავლენით ერთობოდა, მის თვალებში ვხედავდი როგორ სიამოვნებდა ეს, -ეს ბოლო იყოს ლილა, ვინც არ უნდა იყოს ის ამის უფლება აღარ უნდა მისცე, -შევუძახე ჩემს თავს...    - შენი აზრით ამ სიტუაციის აღქმა ადვილია? -გარშემო მიმოვიხედე, აშკარა იყო რომ ვერავინ ვერ გვხედავდა, ჩემს გარშემო ყველა და ყველაფერი შენელებული კადრივით მოძრაობდა.    - სხვებისთვის არა, მაგრამ შენთვის ადვილია, სხვას შენს ადგილზე სრულიად შესაძლებელია ყველაზე მსუბუქად რომ ვთქვათ ემოციური შოკი მიეღო, შენ კი შესაშურად მშვიდად ხარ, გინდა გითხრა რატომ? ქვეცნობიერად გრძნობ, რომ ეს ყველაფერი შენთვის ბუნებრივია.    - რას გულისხმობ?    - ცოტა დრო გვაქვს, -სიტყვა ბანზე ამიგდო და ირგვლივ მიმოიხედა, არაფრისმთქმელი მზერა შეავლო ერთ ადგილზე გაშეშებულ ადამიანებს.    - კი მაგრამ ამას როგორ აკეთებ?    - ხომ გითხარი, შენს ყველა კითხვაზე მაქვს პასუხი ოღონდ უნდა წამომყვე.    - წამოგყვე? სად?    - უსაფრთხო ადგილზე, სადაც ხელს არავინ შეგვიშლის და სადაც შენს ყველა კითხვაზე პასუხს მიიღებ.    - და უარი რომ გითხრა?    - შენი ნების საწინააღმდეგოდ არასდროს არაფერს გავაკეთებ ლილა, -მშვიდი ხმით მითხრა და რატომღაც ვიფიქრე რომ არ ტყუოდა, მისი ხმა, თვალები, საოცარ გულწრფელობას ასხივებდა, თუმცა...    - გადაწყვიტე ლილა, ორიოდე წუთში ყველაფერი ჩვეულ მდგომარეობას დაუბრუნდება.    ნუთუ მას მართლა აქვს ყველაფერზე პასუხი? ნუთუ იცის ვინ ვარ და რა მემართება? მაგრამ არ შემიძლია ასე უბრალოდ ავდგე და სადღაც გავყვე არსებას, რომელიც დიდი ალბათობით ადამიანიც კი არ არის, არადა ვინ იცის მექნება კიდევ ამის შანსი?     - კარგი, მეტს ნუღარ იფიქრებ, დღეისთვის საკმარისია, გასეირნება შემდეგისთვის გაგავდოთ, კიდევ გექნება შანსი, რომ შემოთავაზებაზე დამთანხმდე, -თითქოს ჩემს კითხვას უპასუხა რომელიც მხოლოდ გავიფიქრე და ხმამაღლა არ გამიჟღერებია.     - ოჰ ესღა მაკლდა, ახლა არ მითხრა, რომ აზრების კითხვაც შეგიძლია, -იმის გაფიქრებაც კი არ მინდოდა რომ შეეძლო ჩემს გონებაში ჩაეხედა და გაეგო რას ვფიქრობდი მასზე.     - არა ნამდვილად არ შემიძლია, -გაეცინა აზრაელს, -უბრალოდ ყველაფერი სახეზე გაწერია და რომ იცოდე სულაც არ არის სირცხვილი, რომ მოგწონვარ, ეს სრულიად ბუნებრივია.     - ყველა სიკეთესთან ერთად ნარცისიც ყოფილხარ.     - შენ კი ერთი პატარა ჯიუტი გოგო ხარ, რომელსაც სიმართლის აღიარება უჭირს.      - სულაც არა, მე... მე უბრალოდ... -ენა დამება და ვიგრძენი სირცხვილისგან და უხერხულობისგან როგორ გამიხურდა სახე.     - ნუ წვალობ, საჭირო არ არის, რომ რამე მითხრა, ხომ გითხარი ისედაც ყველაფერი სახეზე გაწერია, ახლა მივდივარ, მაგრამ წასვლამდე, რომ არ გითხრა არ შემიძლია, ის თეთრი კაბა ძალიან გიხდებოდა.     - რომელი თეთრი კაბა?     - იქ ჩანჩქერთან როცა დაგინახე, თეთრი კაბით, გაწეწილი თმით და შეშინებული თვალებით, მივხვდი, რომ ჩემი ბედისწერა ხარ ლილა, მივხვდი, რომ თურმე ამაო არ ყოფილა ჩემი ცხოვრება და მთელი ეს უსასრულო დრო შენ გელოდი.     მის თვალებში პირველად დავინახე სევდა და ტკივილი და მივხვდი, რომ ყველაფერს სრულიად სერიოზულად მეუბნებოდა, ისე მიყურებდა თითქოს დიდი ხნის წინ დაკარგული უძვირფასესი რამ იპოვნა და ახლა ისევ დაკარგვის ეშინოდა, მივხვდი, რომ ის თავქარიანი ბიჭი, რომელმაც ცოტა ხნის წინ ლამის გამაცოფა, მხოლოდ და მხოლოდ ნიღაბი იყო და სინამდვილეში სულაც არ იყო ასეთი, დაუძლეველმა სურვილმა შემიპყრო, რომ მასთან მივსულიყავი, ჩავხუტებოდი და კიდევ ერთხელ მეგრძნო მისი სითბო და სურნელი, მაგრამ ნაცვლად ამისა, უბრალოდ ვკითხე...      - ესე იგი ის ყველაფერი არ დამსიზმრებია?      - არა, სიზმარი არ ყოფილა, მაგრამ ამის შემდეგ კოშმარების ნუღარ შეგეშინდება, მე ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები და დაგიცავ.     მერე უბრალოდ შეტრიალდა და წავიდა, არა, წავიდა ის სიტყვა არ არის რაც მის წასვლას აღწერს, ის უბრალოდ გადნა, გაუფერულდა, გაქრა და დამტოვა ასე გონებააარეული და ფიქრებ აწეწილი.     - ჰეი, აიღე შენი უალკოჰოლო სამელი, -მომესმა უკნიდან ლუკას ხმა.     ძლივს გამოვერკვიე, მიმოვიხედე, ხალხი ჩვეულებრივად აგრძელებდა გართობას, მუსიკა უკრავდა, ლუკა ჩემ წინ იდგა ჭიქებით ხელში და მიღიმოდა.     - რა გჭირს? ისეთი სახე გაქვს თითქოს მოჩვენება დაგენახოს.     - ლუკა, უცნაური არაფერი შეგინიშნავს?     - რას გულისხმობ?     - რამე ისეთს რაც არაბუნებრივად და უცნაურად მოგეჩვენებოდა.     - სულ რაღაც ორი წუთით დაგტოვე ლილა, ბართან მივედი, სასმელი ავიღე და უკან დავბრუნდი, ამ დროში რა უნდა მომხდარიყო?     დავრწმუნდი, რომ არც ლუკას და არც არავის სხვას არაფერი დაუნახავთ, -დაივიწყე, ეტყობა რაღაც მომეჩვენა, -უდარდელად ავიჩეჩე მხრები და სასმელი მოვსვი. ლუკამ დაკვირვებით, სერიოზული სახით შემომხედა, -გინდა სასმელები გავცვალოთ?     - არა, სხვამ თუ არა შენ ხომ მაინც იცი, ხანდახან თუკი ვსვამდი მხოლოდ იმიტომ, რომ ყველაფერი დამევიწყებინა და ღამით კოშმარები აღარ მენახა, დღეიდან კი აღარაფრის დავიწყებას აღარ ვაპირებ და კოშმარებისაც აღარ მეშინია.     გაოცებულ ლუკას სასმელები გამოვართვი, იქვე მაგიდაზე დავდე, ხელი ჩავკიდე და მოცეკვავეებს შევერიეთ.                                                   * * *        იმ ღამით გვიან დავბრუნდით სახლში, ჯესი ჩემთან დარჩა, ლუკა კი უკვე აღარც მეკითხებოდა შეიძლებოდა თუ არა ჩემთან დარჩენა, ფაქტობრივად ჩემს ბინაში ცხოვრობდა და ათასში ერთხელ მიდიოდა სახლში, მისი მშობლები იმდენად მოუცლელები იყვნენ ალბათ ვერც ამჩნევდნენ მის არყოფნას, ახლაც ჩვეულებისამებრ სტუმრების საძინებელში ეძინა, ჯესი ჩემს გვერდით იწვა ჩემს საწოლში, ორივემ საკმაოდ დალიეს და როგორც კი მოვედით მაშინვე დაეძინათ, მე კი საწოლში ვტრიალებდი ჭერს შევცქეროდი და ვერაფრით ვახერხებდი დაძინებას, თავში ათასი რამ მიტრიალებდა ჩემი ტვინი კი ვერაფრით ახერხებდა იმ ყველაფრის გაანალიზებას რაც დღეს მოხდა...     ფრთხილად წამოვდექი, რომ ჯესი არ გამეღვიძებინა, ფეხაკრეფით გავედი სამზარეულოში, მაცივრიდან ცივი გაზიანი სასმელი გამოვიღე და ტერასაზე ავედი, საკმაოდ გრილოდა, ჩემს საყვარელ უზარმაზარ პუფში ჩავწექი და ცას მივაშტერდი. ყველაფრის მიუხედავად თავს უცნაურად კარგად ვგრძნობდი და ‘’მასზე’’ ფიქრს გონებიდან ვერ ვიშორებდი, შეყვარებული არასდროს მყოლია მიუხედავად უამრავი თაყვანისმცემლისა, პაემანზეც კი არავისთან ვყოფილვარ, რაც ჯესის ყოველთვის აკვირვებდა და სულ იმის ცდაში იყო როგორმე ისეთი ვინმე ეპოვა, ვინც დამაინტერესებდა მაგრამ ამაოდ...     ‘’მას’’ კი უცნაურ ფრთიან ‘’ნაბიჭვარს’’ პირველივე შეხვედრისას იმის უფლება მივეცი, რომ შემხებოდა, მომფერებოდა, ჩამხუტებოდა და ვაღიარებ ეს ძალიან, ძალიან მომეწონა, მის მიმართ ძლიერ მიზიდულობას ვგრძნობდი, თვალები დავხუჭე და ლოყაზე თითები გადავიტარე, იქ სადაც მისი ტუჩები შემეხო... ახლა სიგიჟემდე მინდოდა ისევ შემხებოდა.     - ვინ ხარ აზრაელ? ვინ ხარ, რომ ასე უცერემონიოდ და დაუკითხავად შემოიჭერი ჩემს სიზმრებში და ცხოვრებაში, შემოიჭერი და სული ამიფორიაქე...                                                      - ჯანდაბა, რატომ არის ასეთი ხმაური? ეტყობა ღამით ფანჯარა ღია დამრჩა, -ხმამაღლა ვწუწუნებდი ხმაურით შეწუხებული, თვალები გავახილე, დილის მზემ თვალი მომჭრა და როცა თეთრად შეღებილი ჭერის ნაცვლად ნიუ- იორკისთვის უჩვეულოდ მოწმენდილი ცა დავინახე, მაშინღა გამახსენდა, რომ ტერასაზე პუფში მეძინა, წამოვჯექი, ფუმფულა ვარდისფერ პლედში ვიყავი ჩაფუთნული.     პლედი? აი, თურმე რატომ არ შემცივდა და მთელი ღამე ბედნიერად, გაუნძრევლად მეძინა, ნეტავ ვინ დამახურა? ალბათ ლუკა, ეტყობა წუხელ ტერასაზე ამოვიდა, რომ ჩემთვის დაეხედა და აღარ გამაღვიძა. ნახევრად მძინარე ჩავედი ქვემოთ, სამზარეულოში ჯესი დამხვდა, თავზე ხელებშემოჭდობილი იჯდა და უაზროდ დასცქეროდა ყავის ფინჯანს.     - სად იყავი? დილით რომ გავიღვიძე საწოლში არ დამხვდი.     - ტერასაზე მეძინა, ლუკა სად არის?     - აბაზანაშია, ყავა დაისხი, ბევრი გავაკეთე ორივეს გეყოფათ, მე კი ამას დავლევ თუ არა უნდა გავიქცე, ბიძაჩემს უნდა შევუარო წიგნის მაღაზიაში, დახმარება სჭირდება ახალი რაღაცები მიიღეს.      ჯესი ბიძასთან ერთად ცხოვრობდა, პატარა იყო როცა მამა დაეღუპა, დედა კი მეორედ გათხოვდა და ქმართან და მის სამ შვილთან ერთად ინგლისში გადავიდა საცხოვრებლად, ჯესის არ უყვარს დედამისზე საუბარი, სამაგიეროდ ბიძაზე გიჟდება, არამგონია ვინმეს ღვიძლი მამა უყვარდეს ისე როგორც ჯესის ბიძია გიომი უყვარს.     - თუ დახმარება დაგჭირდეთ დამირეკე, კარგი? -მივაძახე სანამ გავიდოდა.     - კარგი, შეიძლება დაგირეკო, თანაც ხომ იცი ბიძიას როგორ უყვარხარ, შენი ნახვა გაუხარდება, -ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა და კარი გაიხურა.     ლუკა წელსზემოთ შიშველი, პირსახოც შემოხვეული გამოვიდა აბაზანიდან, პირდაპირ სამზარეულოში შემოვიდა, ყავა დაისხა და მაგიდას ჩემს პირდაპირ მიუჯდა.     - ეი, მეგობარო, მეც აქ ვარ სხვათაშორის, -ხელი ავუქნიე და სიამოვნებისგან თვალები თავისთავად მიმენაბა როცა ნესტოებში მამაკაცის შხაპის გელის სასიამოვნო სურნელი შემიძვრა.     - ვხედავ, რომ აქ ხარ, ბრმა კი არ ვარ, -ჩვეული თბილი ღიმილით მიპასუხა.     - თუ ხედავ მაშინ ჩემს წინ ნახევრადშიშველი რატომ უზიხარ მაგიდას.     - შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს, როგორც კაცს ისე მაინც ვერ აღმიქვამ, -ყავა მოსვა, ნებიერად გაიზმორა და საზურგეს უდარდელად მიეყრდნო.     - რაღა მე და რაღა ჯესი, შენთვის სულერთია შენს წინ რომელი ვიჯდებით შიშველი.     - ოჰო, კარგი, დღეიდან ნუდისტურ სეზონს გახსნილად ვაცხადებ, ეგ პირსახოცი საჭირო აღარ არის, შეგიძლია ჩემს სამზარეულოში სრულიად შიშველმა იტანტალო და შენს დაკუნთულ სხეულს დემონტრირება გაუკეთო.     - ვცადო? -ძალად ჩაფიქრებულის სახე მიიღო.     - ცადე, ვფიქრობ სახალისო იქნება, ისე პლედისთვის მადლობა.     - რომელი პლედისთვის?     - წუხელ ტერასაზე მეძინა, დილით რომ გავიღვიძე პლედი მეხურა და ვიფიქრე, რომ შენ დამაფარე.     - მე არ ვყოფილვარ, მთელი ღამე გათიშულს მეძინა, საერთოდ არ ავმდგარვარ საწოლიდან, ეტყობა შენ თვითონ დაიფარე და აღარ გახსოვს.     უხმოდ დავუქნიე თავი, ნუთუ ის იყო? ალბათ, ის ხომ შემპირდა, რომ ყოველთვის ჩემს გვერდით იქნებოდა, ნუთუ წუხელის იქ იყო ჩემთან, შეიძლება ამიტომაც არ მინახავს კოშმარები... ჩემდაუნებურად გამეღიმა და ვიგრძენი, როგორ ჩამეღვარა სხეულში რაღაც ჯერ არგანცდილი სითბო.     ლუკამ ყავა დალია და წამოდგა, -მე უნდა წავიდე, დღეს დედა და მამა სახლში არიან, ეს ის უიშვიათესი შემთხვევაა როცა შემიძლია ორივე ერთად ვნახო და ამ შანსს ხელიდან ვერ გავუშვებ.      კარამდე მივაცილე, გასვლისას მკლავები შემომხვია და მთელი ძალით ჩამიხუტა, მის მკერდში სახით ჩაფლული ვფიქრობდი იმაზე თუ რა იქნებოდა როცა ერთხელაც თავის გულისსწორს იპოვიდა და მარტო დამტოვებდა, მის გარეშე როგორ უნდა მეცხოვრა...- - - - - - - -       თითქმის ერთი კვირა ისე გავიდა გარეთ არ გავსულვარ, ლუკამ დედას და მამას ვერ დააღწია თავი, ჯესიმ ბიძის მაღაზიას, მე კი საზაფხულო არდადაგების გადამკიდეს არანაირი საქმე არ მქონდა და სახლში წიგნების კითხვაში გამყავდა დრო. ვკითხულობდი რაც ხელში მომხვდებოდა, რომ მასზე არ მეფიქრა, არ მეფიქრა, რომ ის ყველაფერი რაც ბარში მოხდა ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი იყო და არ გავგიჟებულიყავი, სამაგიეროდ კოშმარები აღარ მესიზმრებოდა და მშვენივრად მეძინა. აზრაელი აღარ გამოჩენილა და არ ვიცოდი რა უნდა მეფიქრა მასთან დაკავშირებით, რა თქმა უნდა მისი მოძებნა არ მიცდია, ამის დიდი სურვილი მქონდა მაგრამ სულელი ნამდვილად არ ვიყავი და ვხვდებოდი, რომ თუ თვითონ არ ქნებოდა სურვილი ვერასდროს მივაგნებდი.     იმ უნცაურ დღესაც, როცა კიდევ ერთი გარდატეხა მოხდა ჩემს ცხოვრებაში დილიდან ტერასაზე ვიჯექი და ვცდილობდი, ჩემი თავი დამერწმუნებინა, რომ საყიდლებზე წავსულიყავი. ახალი ტანსაცმელი მჭირდებოდა, მაცივარიც ცარიელი მქონდა, არადა ვერ ვიტან ვერანაირ საყიდლებს, ჩემს თავთან კამათი ტელეფონის ზარმა შემაწყვეტინა, ჯესი რეკავდა.     - ეი დაკარგულო, არ გინდა დღეს მაღაზიაში დამეხმარო? ბიძიამ თანამშრომელი შვებულებაში გაუშვა და მთელი საქმე მე დამაწვა მხრებზე, უკვე ვეღარ ავუდივარ.     ინსტიქტურად ავხედე ცას, თუ ღმერთი მართლა არსებობდა ლუკა და ჯესი ნამდვილად მისი გამოგზავნილი კეთილი ანგელოზები იყვნენ, -მადლობა, -ჩავიბუტბუტე და მერეღა გამახსენდა რომ ჯესის ვესაუბრებოდი?     - მადლობას რისთვის მიხდი? -გაკვირვებული ხმა ჰქონდა.     - შენთვის არ მითქვამს, -უნიჭოდ ვცადე შეცდომის გამოსწორება.     - აბა ვის უთხარი? ლუკაა შენთან?      - მარტო ვარ ჯეს.     - მატყუებ, არა? ვიცი, რომ მატყუებ, იცოდე, რომ მოხვალ მოგიწევს ანგარიშის ჩაბარება, ხომ იცი არ მიყვარს უჩემოდ, რომ მაიმუნობთ ხოლმე რაღაცებს.     - მართლა მარტო ვარ, ჯეს.     - ჰოდა რაღას უცდი, ჩაიცვი და წამოდი.     - კარგი, დამელოდე, ცოტა ხანში მანდ ვარ, -არაფრის თქმა აღარ დავაცადე, ტელეფონი გავუთიშე და ფეხზე წამოვხტი. გადავწყვიტე, რომ დღისით ჯესის დავეხმარებოდი მაღაზიაში, საღამოს კი მარკეტში შევივლიდი და პროდუქტებს ვიყიდდი. მოვწესრიგდი, აბურდული თმა დავივარცხნე, ნაცრისფერი სპორტული შარვალი, კედები და კაპიუშონიანი ზედა ჩავიცვი.     - კარგი იქნება მართვის მოწმობა მქონდეს, ვერა და ვერ მოვაბი თავი რომ ამეღო, მაგრამ არაუშავს, საზოგადოებრივი ტრანსპორტიც მომწონს, ყველაზე უკეთ ავტობუსში ან მეტროში ყოფნისას ვახერხებ ფიქრს, ისე კაცმა რომ თქვას ნიუ-იორკის საცობებში ავტომობილით სიარულს ყველაფერი სჯობს.     გარეთ გამოვედი თუ არა უსიამოვნოდ გამცრა სხეულში, უცნაურად გრილოდა. მივდიოდი და არ მტოვებდა შეგრძნება, რომ რაღაც უნდა მომხდარიყო, შეძლებისდაგვარად სწრაფად მივაბიჯებდი და წამდაუწუმ ვიყურებოდი უკან, ისეთი გრძნობა მქონდა, რომ ვიღაც დაჟინებით მიყურებდა და თვალს არ მაშორებდა, კიდევ კარგი, რომ ქუჩა ხალხით იყო სავსე, ელვა შესაკრავი ბოლომდე ავიწიე, ხელები ჯიბეებში ჩავიწყვე და უახლოესი ავტობუსის გაჩერებისკენ წავედი, გაჩერებაზე რამდენიმე კაცი ელოდებოდა ავტობუსს, მაღალი ზორბა შავკანიანი მამაკაცი, შუახნის ქერა კაცი ორ პატარა ბიჭუნასთან ერთად და უცნაური მოხუცი ქალბატონი პატარა გაბურძგნული ჭრელი ძაღლით, ტაბლოს შევხედე, ექვსი წუთი იყო ავტობუსის მოსვლამდე.     მშვიდად ვიდექი და ველოდი, მოულოდნელად გაჩერებაზე საშინელი სისწრაფით შემოვარდა მსუბუქი, მუქ მინებიანი ავტომობილი, პირდაპირ ჩემ წინ დაამუხრუჭა, ავტომობილიდან ტყავისლაბადიანი, შავსათვალიანი მაღალი, გამხდარი მამაკაცი გადმოვიდა და მომიახლოვდა.     - უნდა წამოგვყვე, -საშინლად ცივი, არაბუნებრივი ხმა ჰქონდა, შავი სათვალის მიღმა თვალებს ვერ ვხედავდი, მაგრამ მის დამთრგუნველ მზერას ვგრძნობდი, მიმოვიხედე, გაჩერებაზე მდგარი ხალხი ჩვენ გვიყურებდა.     - მგონი რაღაც გეშლებათ, ალბათ ვიღაცაში აგერიეთ, -უკან დავიხიე და ზურგით შევეჯახე გაჩერებას, მანაც გადმოდგა ნაბიჯი.     - ჩვენ არასდროს არაფერი გვერევა, უნდა წამოგვყვე, -გაიმეორა დაზეპირებულივით.     - ვინ ხართ და რატომ უნდა წამოგყვეთ? -დაბნეულმა ვკითხე და უმწეოდ მიმოვიხედე ირგვლივ.      - პრობლემებს ნუ შექმნი ლილა, უბრალოდ დაჯექი, -რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს სახელით მომმართა.     - ჩემი სახელი საიდან იცით? მე თქვენ არ გიცნობთ, თუ არ შემეშვებით ახლავე პოლიციაში დავრეკავ, -ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე და დავინახე როგორ გადაუარა უცნაურმა ღიმილის მაგვარმა ემოციამ სახეზე, ხელში ხელი მტაცა და მანქანისკენ დამქაჩა, მერე კი არ ვიცი რა მოხდა, საზარლად დაისისინა, ხელი გამიშვა, უშვერად შეიგინა და გარკვევით დავინახე როგორ დამალა ლაბადის ჯიბეში დამწვარი თითები.      - პატარა ძუკნა, იცოდე ეს ოინი ყოველთვის არ გაგივა.        - მე... მე არაფერ შუაში ვარ, უბრალოდ მინდა, რომ თავი დამანებოთ, -ისე საწყალობლად ჟღერდა ჩემი ხმა საკუთარი თავი თვითონვე შემეცოდა.      - ისე ნუ იქცევი თითქოს მართლა ვერაფერს ხვდებოდე, -გველივით ჩაისისინა და კიდევ ერთხელ გამოიწია ჩემკენ, შეშინებულმა დავიხიე უკან.           ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა ვიღაც და მერე ხმაც მომესმა, -ხომ ხედავთ გოგონას თქვენთან ერთად წამოსვლა არ უნდა, შეეშვით თორემ პოლიციას დავუძახებთ.      ტყავისლაბადიანმა რატომღაც ძალიან მარტივად გადაწყვიტა დანებება, უკან დაიხია და მანქანაში შეხტა, ავტომობილი ელვისსისწრაფით მოსწყდა ადგილს. შვებით ამოვისუნთქე, შევბრუნდი, უკან შავკანიანი მამაკაცი მედგა ის, ვინც ჩემთან ერთად ელოდებოდა ავტობუსს.     - როგორ ხარ? გინდა, რომ პოლიციაში დავრეკოთ?     - გმადლობთ, მაგრამ პოლიციაში დარეკვა საჭირო არ არის.     - დარწმუნებული ხარ?     თავს ძალა დავატანე, რომ გამეღიმა, -ალბათ უბრალოდ რაღაც შეცდომა მოხდა, აშკარად ვიღაცაში შევეშალე, ყველაფერი კარგადაა, -შეძლებისდაგვარად მშვიდად ვუპასუხე.     - კარგი, როგორც გინდა, -დაეჭვებულმა შემომხედა, მხრები აიჩეჩა და უკან დაიხია.     ხელზე დავიხედე, არაფერი მჭირდა, ვერაფერს ვგრძნობდი, არადა გარკვევით დავინახე როგორ დაეწვა თითები როცა მე შემეხო...                                                     * * *     ბიძია გიომი, დაბალი, წითელლოყება, ჭაღარა კაცი, ოვაციებით შემხვდა. მაკოცა, ჩამეხუტა და თმები პატარა ბავშვივით ამიჩეჩა, საყვარელ ზღაპრულ გნომს ჰგავდა, უზომოდ თბილი იყო, მუდამ იღიმოდა და რაც ყველაზე მთავარია, ძალიან ვუყვარდი.     - ხშირად უნდა შემოგვიარო ლილა, ხომ იცი ჩემი მაღაზიისთვის იღბალი მოგაქვს, შენ როცა აქ ხარ კარებთან რიგი დგას ხელმე.     - ჰო ბიძია მართალი ხარ, -ჯესი საწყობიდან გამოვიდა წინსაფრით და აკაპიწებული ხელებით, -ასეთი უცნაური მიზიდულობის ძალა აქვს ჩვენს ლილას, უამრავი ფარული ნიჭით არის დაჯილდოვებული.     - შენ იცინე და მართლა ასეა, -მხიარულად ჩამიკრა თვალი ბიძია გიომმა, ჯესის აღარაფერი უთქვამს, თვალები აატრიალა და მანიშნა რომ უკან გავყოლოდი.     - წამოდი, უკანა თაროები მაქვს გადმოსალაგებელი, ეს კაცი მთელი დღეა მონასავით მამუშავებს, ეტყობა ინფორმაცია არ აქვს იმის შესახებ, რომ მონათმფლობელობა გაუქმდა და აღარ არსებობს.     გულიანად გამეცინა, საყვარლად წუწუნებდა ჯესი, რომ არ მცოდნოდა როგორ უყვარდა ბიძამისი შეიძლებოდა მართლა დამეჯერებინა რასაც ამბობდა. უკან მივყევი, თაროების წინ უამრავი ძველი თუ ახალი წიგნი იყო დახვავებული, გამახსენდა როგორ გავიცანით მე და ჯესიმ ერთმანეთი, მაშინ სულ რაღაც რამდენიმე თვის გადმოსული ვიყავი ნიუ-იორკში და თავს ძალიან უცხოდ და მარტოსულად ვგრძნობდი, ჩემი სოფელი, სანტიაგო და ბებია მენატრებოდა, ჯესი მაშინაც ბიძამისს ეხმარებოდა, მე კი დეიდამ მომიყვანა წიგნების საყიდლად, თავიდანვე მოგვეწონა ერთმანეთი, ჯესი ჩემი ანტიპოდი იყო, მე მშვიდი წყნარი, მორიდებული და საკუთარ თავში ჩაკეტილი ვიყავი, ის კი პირიქით, ალბათ ამიტომაც შევეთვისეთ ერთმანეთს ადვილად, იმ დღესვე დავმეგობრდით და მას შემდეგ ფაქტობრივად ერთმანეთის გარეშე ვეღარ ვძლებთ. მე ლუკა და ჯესი, სამი ეული მუშკეტერი.     ჯესისთან ერთად დრო ყოველთვის სასიამოვნოდ გადიოდა მითუმეტეს თუ საქმე გვქონდა, ახლაც ასე იყო, წიგნებს ვალაგებდით და თან ვუმტკიცებდი, რომ არ ვღალატობდი, ახალი მეგობარი არ მყავდა და მისგან და ლუკასგან არ ვმალავდი.     - იცოდე თუ ახალი ვინმე გაიჩინე და გვიმალავ წინასწარ მოემზადე საშინელი შურისძიებისთვის, -ხელში ბუტაფორიული ხმალი ეკავა, თავზე მადგა და თვალებს მიბრიალებდა, არადა ვატყობდი ერთი სული ჰქონდა როდის გადაიხარხარებდა გულიანად.     - ვიღაც რომ გვისმენდეს შეშლილი შეყვარებულები ვეგონებოდით, -გამეცინა და ბიძია გიომს, რომელიც თაროზე მხრით მიყრდნობილი და გულზე წიგნებ ახუტებული გვიყურებდა თვალი ჩავუკარი, ღიმილით გადააქნია თავი და საქმეებს მიუბრუნდა.     - დამშვიდდი ნუ გეშინია, ერთგული ვარ, შენ და ლუკას არ გღალატობთ და არც არასოდეს გიღალატებთ, -გულზე მივიდე ხელი და რაც შეიძლებოდა სათნო და მიამიტი გამომეტყველება მივიღე, -პატიოსან სიტყვას გაძლევ, რომ ნამდვილად ასეა.     - შენთვისვე აჯობებს თუ არ გვიღალატებ, -საყვარლად დამემუქრა და აკისკისებული ჩამეხუტა, თაროების დალაგებას გვიანობამდე მოვუნდით. ბიძიამ პიცაზე დაგვპატიჟა, მაგრამ ისეთი დაღლილი ვიყავი სახლში წასვლა მერჩივნა. დავემშვიდობე, გარეთ გამოვედი, კაპიუშონი წამოვიხურე და ქუჩას გავუყევი, რომ ტაქსი გამეჩერებინა მაგრამ ჩემდა გასაკვირად ყოველთვის ხალხმრავლობით გამორჩეული ქუჩები ახლა საოცრად ცარიელი იყო. მივდიოდი, უფრო და უფრო ბნელდებოდა და რაღაც უცნაურად ციოდა, ყველაფერ ამას წვიმაც თან დაერთო მე კი ქოლგაც კი არ მქონდა თან, უსიამოვნოდ ჟინჟლავდა, მთლად დავსველდი და უკვე სიცივისგან მაკანკალებდა, გაციება და სიცხის გამო საწოლში წოლაღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის...     მობუზული მივდიოდი, ქუჩაში ლამპიონები ენთო, მაგრამ უცბად ჩამოწოლილ უცნაურ წყვდიადს და სქელ ნისლს ვერ ერეოდა. უკნიდან ნაბიჯების ხმა მომესმა, მივიხედე, ჩემგან რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით ტყავის ლაბადიანი მაღალი კაცი იდგა და დაჟინებით მიმზერდა, ამჯერად სათვალე არ ეკეთა და თვალები უცნაურად უელავდა.      - არა, უბრალოდ არ შეიძლება ადამიანს ასეთი უცნაურად საშიში თვალები ჰქონდეს, მშვიდად ლილა, მშვიდად, ყველაფერს აქვს რაღაც ახსნა, -ჩემს თავს ვამშვიდებდი, თუმცა რაღაც ამოუცნობი შიშით ატანილი ვცდილობდი იქაურობას რაც შეიძლება მალე მოვშორებოდი, ნაბიჯს ავუჩქარე, მანაც აუჩქარა და მე უკანმოუხედავად მთელი ძალით გავიქეცი, არ ვიცოდი საით გავრბოდი, უბრალოდ ვცდილობდი ამ ვიწრო მიხვეულ-მოხვეული და ბნელი ქუჩებიდან სინათლეზე გამეღწია. ჩიხში შევედი, წინ უზარმაზარი ყრუ კედელი დამხვდა, აქოშინებული შევდექი და მოვტრიალდი, ჩიხის შესასვლელში ჩემი მდევარი იდგა, უცბად საიდანღაც კიდევ ორი მისნაირი გაჩნდა, გვერდით ამოუდგნენ და ჯარისკაცებივით მწყობრი ნაბიჯებით დაიძრნენ ჩემსკენ.      - გეგონა ჩვენგან გაქცევას შეძლებდი? -ამოისისინა შუაში მდგარმა და შემპარავი ნაბიჯებით გააგრძელა ჩემსკენ სვლა, რაც უფრო მიახლოვდებოდა მით მეტად უკეთ ვხედავდი მისი წითელი თვალების ელვარებას და შიშს შერეული ადრენალინისგან მთელი სხეული მითრთოდა.      - ჯანდაბა, ახლა რა უნდა გავაკეთო? -ჩემი ტვინი გამალებით მუშაობდა, მიმოვიხედე, ჩემს გარშემო არაფერი იყო ისეთი რითაც თავის დაცვას შევძლებდი. ის იყო ყველანაირი იმედი გადამეწურა, რომ უეცრად დაიქუხა და თითქოს არსაიდან ჩემს წინ ციდან აზრაელი დაეშვა. საოცარი იყო, უზარმაზარი გაშლილი ფრთებით, შუბლზე უწესრიგოდ ჩამოყრილი თმით, ტყავის ქურთუკით, მთლიანად სველი და ხელში უცნაურად მოელვარე ხმლით. სუნთქვა ამიჩქარდა, უნებურად გამეღიმა, დავინახე, რომ ისიც მე მიყურებდა და ღიმილს ძლივს იკავებდა, აშკარად იცის როგორ ეფექტს ახდენს ასე მოულოდნელად გამოჩენისას.       - დაგაგვიანდა, -შევღიმე და შიშისგან და დაძაბულობისგან გამშრალი ტუჩები მოვილოკე, თვალები გაუფართოვდა და აენთო.          - მოდი ჯერ ამათ მივხედოთ და მერე ვისაუბროთ იმაზე თუ რატომ დავიგვიანე და იმაზეც თუ რა სექსუალური ვარ მთლიანად სველი და ხელში ხმლით, -ისეთი ხმით მითხრა, რომ სუნთქვა შემეკრა, მერე თვალი ჩამიკრა, მდევრებისკენ შეტრიალდა და ტუჩებს შორის ცივად გამოსცრა,      - ვფიქრობ დღეს კარგად გავერთობით ბიჭებო ...      ტყავის ლაბადიანმა რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია და თავისიანებსაც ანიშნა, რომ გაყოლოდნენ, გაოცებისგან თვალები გამიფართოვდა. ვხვდებოდი, რომ მათთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ვიყავი, ნუთუ ასე უბრალოდ აპირებდნენ დანებებას.      - ჩვენ წავალთ, შენთან პრობლემები არ გვჭირდება, აზრაელ, -მისი ხმა ცივად და უემოციოდ ისმოდა, უკან-უკან იხევდა და თამხლებებსაც ანიშნებდა, რომ მასთან ერთად უკან დაეხიათ.      აზრაელი ერთხანს არაფერს აკეთებდა, უბრალოდ გაუნძრევლად იდგა და ირონიული ღიმილით შესცქეროდა სამეულს, მერე ელვის სისწრაფით გაჩნდა მათთან, შუაში მდგარს, რომელიც დიდი ალბათობით მეთაური უნდა ყოფილიყო საყელოში ხელი ჩაავლო და ისე ადვილად ასწია მაღლა თითქოს ბუმბულივით მსუბუქი ყოფილიყოს.      - ფიქრობ უფლებას მოგცემ, რომ ასე ადვილად წახვიდე აქედან?       - შენი პრობლემა ის არის, რომ ყოველთვის იქ ყოფ ცხვირს სადაც არავინ გეკითხება, -ამოიხრიალა და გაფართხალდა, რომ მისგან თავი დაეხსნა, -ხელი გამიშვი, შეთანხმების შესახებ ყველამ ვიცით, ანგელოზებთან არანაირი პრობლემა არ გვჭირდება.      აზრაელი ერთხანს უხმოდ შესცქეროდა ქვემოდან და მერე ძირს დაუშვა და ჩემდა გასაკვირად სრულიად მშვიდი და წყნარი ხმით უთხრა…     - ბელიზარ, არ ვიცი ამჯერად ვის ბრძანებებს ასრულებთ, მაგრამ ვხვდები, რომ წარმოდგენაც კი არ გაქვთ რას აკეთებთ, ანგელოზებს და დემონებს შორის შეთანხმება მაშინ დაირღვა როცა ლილას დევნა დაიწყეთ და გაფრთხილებთ, ახლა მოგცემთ წასვლის საშუალებას მაგრამ, თუკი ამის შემდეგ ლილას მიუახლოვდებით საქმე ჩემთან გექნებათ.     საუბარი დაასრულა, მოშორდა და საშუალება მისცა უკან დაეხია, ბელიზარად წოდებული არსება ერთხანს უმეტყველო სახით შესცქეროდა, მერე მე გადმომხედა და დაკვირვებით შემათვალიერა, მის სახეზე არანაირი ემოცია არ იკითხებოდა, თუმცა თვალები... ეს წითლად მოელვარე საზარელი თვალები...     - მივდივართ, -თითქოს მხოლოდ თავისთვის ჩაილაპარაკა, თავისიანებს რაღაც ანიშნა, შეჯგუფდნენ, ერთიან კვამლისებურ მასად იქცნენ და უბრალოდ აორთქლდნენ.     გაშეშებული ვიდექი და მთელ ამ სანახაობას პირდაღებული შევცქეროდი. ანგელოზები, დემონები, მთელ ამ აბსურდულ სიტუაციას მხოლოდ ცხრათავიანი ცეცხლის მფრქვეველი დრაკონი აკლდა და ყველაფერი სრულყოფილი იქნებოდა, ყველაზე უცნაური კი ის იყო, რომ ეს ყველაფერი სულაც არ მეჩვენებოდა არაბუნებრივად და სიტუაციისთვის და ადგილისთვის შეუსაბამოდ.    აზრაელმა ხმალი ქარქაშში ჩააგო, მომიახლოვდა და გულიანად გამიღიმა, ისე თითქოს ცოტა ხნის წინ საერთოდ არაფერი მომხდარიყოს უცნაური.    - როგორ ხარ, ლილა? კარგია, რომ ამჯერად მაინც არ წაგსვლია გული, ნელ-ნელა სწავლობ და ეჩვევი, ნიჭიერი მოსწავლე ჩანხარ.    - ხუმრობ? აი, მე კი ნამდვილად არ მაქვს საქმე სახუმაროდ, შეგიძლია ამიხსნა აქ რა მოხდა? ვინ იყვნენ და ჩემგან რა უნდოდათ? -ერთმანეთის მიყოლებით მივაყარე კითხვები, მეგონა არ მიპასუხებდა, თუმცა დღეს აშკარად საუბრის ხასიათზე იყო.    - დემონები არიან, კაცმა რომ თქვას ამ ბოლო დროს ბევრს არაფერს აშავებენ, ყოველ შემთხვევაში იმდენს მაინც არა რამდენსაც ჩვენ ანგელოზები, მაგრამ ახლა აშკარად ვიღაცის ბრძანებას ასრულებდნენ და აუცილებლად უნდა გავიგო ვისას.    - თუ ამის გაგება გინდოდა რატომ გაუშვი?    - ბელიზარი არაფერს იტყოდა მისთვის რაც არ უნდა მექნა, რაც მაინტერესებს იმის გაგებისთვის სხვა ხერხებიც არსებობს და აუცილებლად გავარკვევ რა ხდება.    - შენ თქვი რომ ჩემს გამო რაღაც შეთანხმება დაირღვა, რა შეთანხმება და რატომ? საერთოდ ამ ყველაფერთან რა შუაში ვარ ვერ ვხვდები.    - ხომ არ გეჩვენება, რომ ერთბაშად ძალიან ბევრ კითხვას სვამ? მართალია ლაპარაკის ხასიათზე ვარ, მაგრამ ჯობია თუ ნელ-ნელა და თანმიმდევრობით დავიწყებთ, -მომიახლოვდა, ჩემი მარცხენა ხელი აიღო და ლოყაზე მიიკრა, საოცრად თბილი ხელები ჰქონდა, უნებურად მივლულე თვალები და ამოვიოხრე.     - მთლად გაყინულხარ, სველი ხარ, ასე შეიძლება ფილტვების ანთებაც დაგემართოს, ნაკლებად მოსალოდნელია, მაგრამ მაინც ყოველი შემთხვევისთვის ზომები ხომ უნდა მივიღოთ. გათბობა გჭირდება და დასვენება, ახლაც უარს მეტყვი რომ ჩემთან წაგიყვანო? არ გამომყვები?     - შენთან?     - ჰო, იქ სადაც შენს ყველა კითხვას პასუხი გაეცემა, თანაც ახლა უკვე შენს ბინაში დარჩენა სახიფათოა, რაკი დემონებმა შენზე ნადირობა დაიწყეს, თუკი ჩემგან შორს იქნები შენი დაცვა გამიჭირდება, რას იტყვი, მოდიხარ?     თბილი შემპარავი ხმით მესაუბრებოდა და ჩემს დარწმუნებას ცდილობდა, ვუყურებდი როგორ იდგა ჩემს წინ, ქარი სახეზე ჩამოყრილ შავ თმას უწეწავდა, ჩემი მარცხენა ხელი ლოყაზე ჰქონდა მიდებული, ტუჩებით ეხებოდა, თვალებში მიყურებდა, მიღიმოდა და უცბად მივხვდი, რომ ამის შემდეგ ჩემთვის ყველაფერი სულ ერთი იყო და სადაც მთხოვდა ყველგან გავყვებოდი, თუნდაც ჯოჯოხეთში.     - კარგი, წავიდეთ, იმედია მანქანა სადმე ახლოს გყავს გაჩერებული, -ვუთხარი და დავინახე როგორ გაუნათდა სახე, თვალები გაუბრწყინდა, მერე კი წარბი ასწია და მხიარულად ჩაიფხუკუნა.     - მანქანა? მეხუმრები? -მომიახლოვდა, ხელში ამიტაცა და მკერდზე მაგრად მიმიკრა.     - ხელები მომხვიე და მაგრად მომეჭიდე.     ხელები კისერზე მოვხვიე, დაფიქრება და შეწინააღმდეგება არ დამაცადა ისე გაშალა ფრთები და ცაში აიჭრა, ძალიან სწრაფად მიფრინავდა სულ მაღლა და მაღლა, ჩვენს ქვემოთ წამიერად დაპატარავდნენ შენობები, მეგონა გავიყინებოდი მაგრამ მისი სხეულიდან ისეთი სიმხურვალე მოდიოდა, რომ არ შემცივნია და არც შიში მიგრძვნია, თავს ისე ვგრძნობდი თითქოს ეს ყველაფერი ჩემთვის სრულიად ბუნებრივი ყოველდღიურობა იყო. არ ვიცი რამდენი ხანი ვიფრინეთ, ალბათ რამდენიმე წუთი, შეიძლება უფრო მეტიც, მის მკლავებში მოქცეული და მისი სურნელით გაბრუებული, დროზე ნამდვილად ვერ ვფიქრობდი.     - მოვედით, -ჩამჩურჩულა ყურში.     ქალაქის განაპირას საკმაოდ მოზრდილი, ძველისძველი, არაფრით გამორჩეული შენობის წინ დავეშვით, შენობას გარშემო უზარმაზარი ხეებით და სხვადასხვა ფორმის გაზონებით სავსე საკმაოდ ვრცელი ბაღი ჰქონდა შემორტყმული, აზრაელმა ფრთხილად დამსვა ძირს, მერე მხრები შეარხია და ფრთები უბრალოდ გაქრა თითქოს არც კი ყოფილა. ახლა ის უბრალოდ ძალიან სიმპათიური ახალგაზრდა ბიჭი იყო. იდგა და ჩემს რეაქციას ელოდა.     - შენ რა, აქ ცხოვრობ? -გაოცებულმა ვკითხე.     - არ მოგეწონა?      - ტაძარში არ უნდა ცხოვრობდე?     - ტაძარში რატომ უნდა ვცხოვრობდე? -ჩემი რეაქციით გახალისებული ღიმილს ძლივს იკავებდა.     - იმიტომ, რომ ყველა ფილმში რაც კი ანგელოზების შესახებ არის გადაღებული ისინი ძველისძველ, მიტოვებულ ტაძრებში ცხოვრობენ და თანაც ტაძრები ხომ ღმერთთან არის დაკავშირებული, ანგელოზები კი ღმერთის მსახურები არიან.     - ეგ ძველისძველი მითებია და აქ ღმერთი საერთოდ არაფერ შუაშია ლილა, მითუმეტეს ის ღმერთი შენ, რომ იცნობ, ამას ცოტა ხანში შენ თვითონაც მიხვდები, თანაც ეს მხოლოდ ჩვენი დროებითი სამყოფელია, ახლა კი წამოდი შიგნით შევიდეთ.     წინ გამიძღვა, ძველისძველი რკინის ჭიშკარი გამიღო და გამატარა. ეზო ღამის ნათურებით იყო განათებული, პატარა, ქვით მოკირწყლული ბილიკი გავიარეთ და შენობის შესასვლელს მივადექით, უცნაურად აღელვებულმა ავიარე მარმარილოს ფართო კიბეები, აზრაელი უხმოდ მომყვებოდა უკან, ის იყო უზარმაზარ, რკინით შეჭედილ ხის კარს მივუახლოვდით რომ ჭრიალით გაიღო და გარეთ დაახლოებით ოცი წლის, ქერა, ყავისფერთვალება, საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, ლამაზი ბიჭი გამოვარდა, სპორტული შარვალი და მაისური ეცვა, ფეხშიშველი იყო და მთლიანად ფქვილით და კრემისმაგვარი მასით მოთხუპნული.     - მოხვედით? აზრაელ, იქნებ ისრაფიელი როგორმე დაარწმუნო, რომ ტორტის გამოცხობის მცდელობას თავი დაანებოს და უბრალოდ შეუკვეთოს, დღეს უკვე მის გამო ორჯერ მომიწია მთელი შენობის დალაგება. ცოცხალი თავით არ უნდა სამასი წლის წინანდელ რეცეპტში რამე შეცვალოს.     - კარგი, -გაეცინა აზრაელს, -მაგას მივხედავ, ლილა გაიცანი ეს დანიელია.     დანიელი ერთ ადგილზე შედგა და ღიმილით მომაჩერდა, მივხვდი რომ ჩემს რეაქციას ელოდა, თამამად გავუწოდე ხელი.     - სასიამოვნოა შენი გაცნობა, დანიელ.     დასვრილი თითები შარვალზე შეიწმინდა და ფრთხილად შემეხო, ოდნავ მომიჭირა ხელი, შევამჩნიე როგორ გაცვალეს მან და აზრაელმა მზერა რომელიც ვერ მივხვდი რას ნიშნავდა.     - ჩემთვისაც სასიამოვნოა, -თბილი ხმით მითხრა.     - შენც ანგელოზი ხარ? -ვერ მოვითმინე რომ არ მეკითხა, გაეღიმა, კრემით და ფქვილით მოთხუპნულ ტანსაცმელზე და შიშველ ფეხებზე დაიხედა, თეთრად დაფიფქული თმის შეძლებისდაგვარად გასწორება სცადა და რომ მიხვდა ტყუილად ცდილობდა გულიანად გაეცინა.     - შეიძლება ასეთ ფორმაში არ მეტყობა, მაგრამ მერწმუნე ნამდვილად ანგელოზი ვარ, არ გატყუებ, სეროზულად გეუბნები, უბრალოდ ასეთ მდგომარეობაში ფრთებს ვერ გავშლი, არ მინდა დამესვაროს, ამ სახლში არც თუ ისე ფართო სააბაზანო ოთახები გვაქვს, ფრთებიანად საშხაპე კაბინაში ნამდვილად ვერ შევეტევი.     - წარმოუდგენელია, -გამეღიმა მე, -სხვა დროს და სხვა ადგილზე რომ შევხვედროდით ვიფიქრებდი, რომ მოდელი ხარ და რომელიმე ცნობილი ჟურნალისთვის მუშაობ, მაგრამ ანგელოზი? შანსი არ არის.     გაეღიმა, კარს მიეყრდნო, ფეხები გადააჯვარედინა და თმა ერთი მარტივი მოძრაობით მომხიბვლელად გადაიყარა უკან.     - საინტერესოა რას ელოდი, რომ ჩვენ ანგელოზები ასე უბრალოდ დავბოდიალობთ დედამიწაზე, ადამიანთა შორის, გაშლილი ფრთებით და თავზე ნათელით? აზრაელის საშინელ ცელზე აღარაფერს ვამბობ.     - ცელი? -უნებურად აზრაელს შევხედე და დავინახე როგორ მთელი ძალით ცდილობდა სიცილის შეკავებას, მერე კი დანიელს რაღაც ანიშნა.         დანიელმა კარი ფართოდ გააღო, თავი დამიკრა და შემიპატიჟა, -კეთილი იყოს ჩვენს მოკრძალებულ სამყოფელში შენი მობრძანება, ლილა.                                                * * *      ვხვდებოდი რომ უკვე ვეღარაფერი გამაკვირვებდა, ამიტომაც მხრებში თამამად გავიშალე და ზღურბლს გადავაბიჯე. არ ველოდი, შენობა შიგნიდან საკმაოდ მდიდრულად და გემოვნებით იყო მოწყობილი, ვრცელი და ფართო ჰოლი ხალიჩებით იყო მოფენილი და ორივე მხარეს ოთახები იყო ჩარიგებული, აზრაელი ჰოლის ბოლოსკენ გამიძღვა, საიდანაც ხვეული კიბე მეორე სართულზე ადიოდა.      - დანიელ, ლილა მთლად სველია და ძალიან დაიღალა, უნდა გამოიცვალოს და დაისვენოს, შენ კი დანარჩენებს უთხარი მისაღებში დამხვდნენ.      - კარგი, -თავი დაუკრა დანიელმა, როგორც ვატყობდი აზრაელს ანგელოზთა შორის მასზე მაღალი პოზიცია ეკავა, მას მეგობრულად ექცეოდა, მაგრამ ვხედავდი როგორი მოწიწებით და სიყვარულით უმზერდა დანიელი. მხრები ავიჩეჩე, ეს ყველაფერი ჩემთვის ძალიან ახალი იყო და გარკვევისა და შეთვისებისთვის დრო მჭირდებოდა, ალბათ ანგელოზებსაც ჰქონდათ რაღაც თავიანთი კანონები და ანგელოზური იერარქია.      აზრაელმა კიბესთან ადგილი დამითმო და მანიშნა, რომ პირველი მე ავსულიყავი, კიბეზე ავაბიჯე თუ არა შემოვბრუნდი და თვალებში ჩავხედე.      - შენ არ გითქვამს, რომ მარტო არ ცხოვრობ.      - ამის შესახებ არაფერი გიკითხავს, მაგრამ შეგიძლია მშვიდად იყო, აი ნახავ ყველა ძალიან მოგეწონება, რომ იცოდე როგორ გელოდნენ, ერთი სული აქვთ გაგიცნონ და დაგიმეგობრდნენ, საშიში და სანერვიულო არაფერია.      - უბრალოდ ეს ყველაფერი ჩემთვის ძალიან ახალია ხომ გესმის, -უხერხულად ავიწურე მხრები და ვეცადე უდარდელად გამეღიმა, ფრთხილად დამადო მხარზე ხელი, წინ დამიდგა და მზერა გამისწორა.      - სერიოზულად გეუბნები, მითხარი თუ რამე არ მოგწონს და ახლავე უკან წაგიყვან, თუმცა მირჩევნია თუ დარჩენას გადაწყვეტ, თუ მეცოდინება რომ უსაფრთხოდ ხარ მეც უფრო მშვიდად ვიქნები.      ისე მიყურებდა, ისეთი ხმით მესაუბრებოდა შეუძლებელი იყო მასში ეჭვი შემეტანა, მთელი ჩემი არსებით ვგრძნობდი რომ მისი ნდობა შემეძლო.      - ყველაფერი რიგზეა, არსად წასვლას არ ვაპირებ და ერთი სული მაქვს როდის გავიცნობ დანარჩენებს, -ვუთხარი და არ მომიტყუებია, მართლა ასე იყო. ამ სახლის ზღურბლს გადმოვაბიჯე თუ არა თავი ისე მყუდროდ ვიგრძენი როგორც ალბათ მხოლოდ საკუთარ სახლში იგრძნობს ადამიანი.      - კარგი, თუკი ასეა მაშინ ჩემს საძინებელში ავიდეთ, -მომეჩვენა რომ შვებით ამოისუნთქა, სახეზე მკრთალად გადაუარა კმაყოფილმა ღიმილმა.      - საძინებელში? რატომ?      - შენ როგორ ფიქრობ? -მაცდურად იღიმოდა და ქვედა ტუჩს კბილებს შორის აწვალებდა, -არ ვიცი მაგ პატარა ლამაზ თავში რა გიტრიალებს, მაგრამ მე მხოლოდ მშრალი ტანსაცმლის შემოთავაზება მინდოდა.     ჯანდაბა, ვიგრძენი როგორ გამიხურდა სახე, ალბათ ახლა კიბორჩხალასავით წითელი ვარ, რა სირცხვილია. შევბრუნდი და საჩქაროდ ავირბინე კიბე.                                           * * *        აზრაელის საძინებელი სადად და უბრალოდ იყო მოწყობილი, ამ სახლში და ზოგადად მათ გარშემო ყველაფერი ზედმეტად ადამიანური იყო, ორსაწოლიანი საწოლი რბილი გადასაფარებლით, კუთხეში ტანსაცმლის კარადა, რბილი სავარძლები, ფართო ფანჯარასთან რომელზეც სქელი მუქი ნაცრისფერი ფარდები იყო ჩამოფარებული სამუშაო მაგიდა იყო მიდგმული ზედ დახვავებული უამრავი წიგნით და ფურცლებით, კედლები უბრალოდ თეთრად იყო შეღებილი, იატაკი კი რბილი ხალიჩებით მოფენილი.     - ჰმ, როგორც ვხედავ ანგელოზებს ხალიჩებზე გართულება გაქვთ.     - ჰო ასეა, ფეხშიშველი სიარული გვიყვარს, ცივ იატაკზე ფეხშიშველი სიარული კი ვერაფერი სიამოვნებაა.     კარადასთან მივიდა, ინტერესით ვაკვირდებოდი მის ყოველ ნაბიჯს და ყოველ მოძრაობას, მოქნილი იყო, ჩუმი, ფრთხილი, საოცრად ქარიზმატული, მიმზიდველი...     - ლილა გესმის? გამოფხიზლდი, -ღიმილნარევმა ხმამ დამაბრუნა ამქვეყნად, კიდევ ერთხელ შემაწუხა ლოყების სიმხურვალემ, ისე მიყურებდა აშკარად ხვდებოდა როგორი აზრებიც მიტრიალებდა თავში.     - ჩემი ტანსაცმლის ჩაცმა მოგიწევს სანამ შენთვის რამეს ვიყიდით, რას იტყვი?     უხმოდ დავუქნიე თავი თანხმობის ნიშნად, კარადიდან შორტი და ღია ფერის უბრალო მაისური გადმოიღო და საწოლზე დამილაგა.     - მე აბაზანაში შევალ და გამოვიცვლი, შენ კი ესენი ჩაიცვი, მერე ქვემოთ ჩავიდეთ, რამე ვჭამოთ და თან დანარჩენებსაც გაგაცნობ.     არ ვიცი მეჩვენებოდა თუ არა მაგრამ უცნაურად და ზედმეტად სერიოზულად იქცეოდა, ცდილობდა დისტანცია დაეჭირა, ალბათ რომ არ შევეშინებინე და ავეღლვებინე, მართალიც იყო დღეს შიშის და მღელვარების საკმარისი დოზა მივიღე და კიდევ ცოტაც ჩემს ნერვულ სისტემას ალბათ საბოლოოდ გადაწვავდა. სველი ტანსაცმელი გავიხადე და შორტი და მაისური ჩავიცვი, მაისური ძალიან დიდი მქონდა, ალბათ სასაცილოდ გამოვიყურებოდი, მაგრამ ახლა ეს ვის ადარდებდა, საწოლზე ფეხმორთხმით დავჯექი და იქაურობა კიდევ ერთხელ მოვათვალიერე.     არც კი ვიცოდი რას ველოდი, ყოველ შემთხვევაში ასეთ რამეს ნამდვილად არა, ყველაფერი ისეთი უბრალო, ისეთი ჩვეულებრივი იყო... აქ თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი, მშვიდად, უსაფრთხოდ. ფუმფულა ბალიშებზე მივწექი, მთელი დღის დაღლილობამ ერთბაშად შემომიტია, ქუთუთოები დამიმძიმდა, მგონი არაფერი დაშავდება თუკი რამდენიმე წუთით წავუძინებ. თვალები დავხუჭე და ღრმა, უსიზმრო ძილით დავიძინე.      ტკბილი ძილიდან კარზე ფრთხილმა კაკუნმა გამომაფხიზლა, საწოლში ვიწექი, თხელი რბილი საბანი მეფარა, გადაწეული ფარდებიდან ოთახში მზე შემოდიოდა.      - ღმერთო ჩემო, ნუთუ მთელი ღამე მეძინა? -ჩავილაპარაკე და კმაყოფილმა გავუღიმე ახალ ცხოვრებას, რომელიც წარმოდგენაც კი არ მქონდა რას მიქადდა, რაც მთავარია ახლა თავს კარგად ვგრძნობდი, ენერგიით ვიყავი სავსე, არც კი მახსოვს ბოლოს როდის გამოვიძინე ასე კარგად.     კაკუნი განმეორდა, მერე კარი ფრთხილად გაიღო და ოთახში დანიელმა შემოყო თავი, ყავისფერი თვალები უციმციმებდა და საყვარლად მიღიმოდა, -შეიძლება?     საწოლში წამოვჯექი და შემოვიპატიჟე, - შემოდი, რომელი საათია?     - საღამოს შვიდი საათია, დიდი ხანია გძინავს, ეტყობა ძალიან დაღლილი იყავი, აზრაელმა ტანსაცმელი დაგიტოვა, -იქვე საწოლზე მიწყობილ ტანსაცმელზე მანიშნა.      - დამიბარა რომ სახლი დაგათვალიერებინო და ყველა გაგაცნო, ჩაიცვი და ქვემოთ ჩამოდი.      - თვითონ სად არის?      - გვიანობამდე არ მოვა, მაგრამ შენ არაფერზე იდარდო, მე აქ ვარ, -თბილი ხმით მითხრა, მერე გულიანად გამიღიმა და წასასვლელად შეტრიალდა.      - გმადლობ დანიელ, -მივაძახე უკვე კართან მისულს.      - შეგიძლია დანი დამიძახო, დანარჩენები ასე მეძახიან.                                             * * *      თავს ისე მსუბუქად და ბედნიერად ვგრძნობდი, თითქოს მთელი წლების უძილობა ერთ ღამეში ამენაზღაურებინოს, წამოვხტი და ტანსაცმელს დავწვდი, მაისური და შარვალი ზუსტად მომერგო, ჰმ, არ მჯერა, ნუთუ აზრაელი სპეციალურად ჩემთვის წავიდა საყიდლებზე, მიმოვიხედე ფეხსაცმელი არ ჩანდა, ძალიან კარგი, ანგელოზები თუ ფეხშიშვლები დადიან მეც ვივლი, ბოლოს და ბოლოს ტყუილად ხომ არ უთქვამთ სადაც მიხვალ იქაური ქუდი დაიხურეო, კარი გამოვიკეტე, ნახევრად ჩაბნელებული დერეფანი გავიარე და კიბეზე დავეშვი.     დანიელი ქვედა სართულის დერეფანში მელოდებოდა, დამინახა თუ არა მხიარულად გაიკრიჭა და ხელი დამიქნია.     - მოდი, ცოტა სწრაფად, ალბათ გშია, სანამ დანარჩენებს გაგაცნობ ხომ არ გირჩევნია სამზარეულოში შევიაროთ რომ ცოტა წაიხემსო.      ოჰ, საჭმელი გამასხენდა თუ არა უცბად ვიგრძენი როგორ ძალიან მომშიებია, თითქმის ორი დღეა არაფერი მიჭამია, მუცელზე ხელი მოვისვი და მადლიერებით სავსე თვალებით შევხედე.     - კარგი, სამზარეულოში წავიდეთ, ოღონდ მანამდე ტელეფონი მათხოვე, დეიდას უნდა დავურეკო, ჩემი დავკარგე, დეიდა კი ალბათ მირეკავს და ნერვიულობს რომ არ ვპასუხობ.    - ტელეფონი? -ისეთი გაოცებული სახე მიიღო თითქოს რაღაც საოცრების შესახებ დამესვას კითხვა, -ტელეფონი არ მაქვს.    - როგორ თუ არ გაქვს?    - ჩვენ ანგელოზებს ტელეფონი არ გვჭირდება იმისთვის რომ ერთმანეთთან კავშირი შევძლოთ, ყველას გონებრივი კავშირი გვაქვს ერთმანეთთან, ურიელის გარდა, ერთადერთია ჩვენს შორის რომელსაც რატომღაც არ შეუძლია ამ კავშირის გამოყენება, ადამიანებთან კავშირს კი ვერიდებით, ამიტომაც ტელეფონი არაფერში გვჭირდება.    ოჰო, ანგელოზები ჩემს გაოცებას არ წყვეტდნენ, ფრთები აქვთ, წამიერად გაქრობა და გამოჩენა შეუძლიათ, გონებრივ კავშირს იყენებენ, კაცმა არ იცის კიდევ რა ეხერხებათ მაგრამ ტელეფონი არ აქვთ... წარბები უკმაყოფილოდ შევჭმუხნე.    - არ შეგიძლია ეგ შენი გონებრივი კავშირი გამოიყენო და აზრაელს გადასცე რომ ტელეფონი მომიტანოს?    - კავშირი ასე არ მუშაობს ლილა, მას მხოლოდ აუცილებელი საჭიროები შემთხვევაში ვიყენებთ, შენი ტელეფონი კი არამგონია ასეთი შემთხვევა იყოს, -გულღიად გამიღიმა, შებრუნდა და წინ გამიძღვა, აშკარად მანიშნა რომ საუბარი დამთავრებული იყო.    სამზარეულო საკმაოდ ფართო, ხალვათი და საოცრად სუფთა იყო, დანიელმა ყველიანი სენდვიჩები გააკეთა და მაგიდას ჩემს წინ მიუჯდა.    - ჭამე, არცთუ ისე კარგი მზარეული ვარ მაგრამ გემრიელ სენდვიჩებს ვაკეთებ.    - შენ არ შეჭამ?    - არა, -თავი გააქნია უარის ნიშნად და თეფში ჩემკენ მოსწია.    - რატომ, ანგელოზები ჩვეულებრივ საჭმელს არ ჭამთ? რითი იკვებებით?    - კარგი რა ლილა, რა უცნაური ფანტაზია გაქვს, უბრალოდ არ მშია, -გულიანად გაეცინა, იქვე მდგარი ხილით სავსე ვაზიდან მწვანე ვაშლი აიღო და მადიანად ჩაკბიჩა.    - გასაგებია, -გამეღიმა და სენდვიჩს დავწვდი, სამცალს რამდენიმე წუთში მოვუღე ბოლო, თან გამალებული ვფიქრობდი ამის შემდეგ რა უნდა გამეკეთებინა, იქნებ სახლში დაბრუნება სჯობს, მაგრამ როცა ახლა როგორც იქნა თავს საკუთარ სახლში ვგრძნობ იქნებ ეს უფროა ჩემი სახლი ვიდრე ის, თანაც ეს საშინელი დემონები...    - ვის მოტყუებას ცდილობ, -შემომიტია შინაგანმა ხმამ, დემონების უფრო მეტად გეშინია თუ იმის რომ შეიძლება ერთ დღესაც აზრაელი ისე მოულოდნელად გაქრეს შენი ცხოვრებიდან როგორ მოულოდნელადაც გამოჩნდა, ახლა რომ აქედან წახვიდე და ვეღარასოდეს ნახო, შეძლებ კი ცხოვრების ჩვეულებრივად გაგრძელებას? შეძლებ იმ უფერულ და ერთფეროვან რუტინას დაუბრუნდე? შეძლებ თავი მოიტყუო რომ ჩვეულებრივი ადამიანი ხარ და შენს გარშემო არაფერი ხდება უცნაური?    - არა, ამისთვის მზად არ ვარ.    - რისთვის არ ხარ მზად? -გაკვირვებული ხმით შემეკითხა დანიელი.    - ჯანდაბა, ეს რა ხმამაღლა ვთქვი?    - ჰო ხმამაღლა თქვი, აზრაელი მართალი იყო უცნაურ გოგოს რომ გეძახდა.     აჰა ესეიგი ჩემს შესახებ საუბრობდნენ, რას არ მივცემდი რომ გამეგო რას ფიქრობს ჩემზე, რა მიზნები აქვს ჩემთან დაკავშირებით. რაც შემეძლო საყვარელი სახე მივიღე, დანიელს თბილად გავუღიმე და ვკითხე,     - შეგიძლია მითხრა რას ამბობდა ჩემზე იმის გარდა რომ უცნაური ვარ?     დანიელმა დაკვირვებით შემომხედა და გაეღიმა, -მეჩვენება თუ ჩემს მოხიბვლას ცდილობ რომ ინფორმაცია დამტყუო.     - ოჰ ეს უაღრესად ჭკვიანი ანგელოზები, არაფერი გამომივა არა? -ძლივსშეკავებული ღიმილით შევხედე ეშმაკურად აციმციმებულ თვალებში, უარის ნიშნად თავი გადააქნია, მეც სხვა რა გზა მქონდა, სკამიდან ჩამოვხტი და კარზე ვანიშნე.     - წინ გამიძეხი, დროა სხვა ჭკვიანებიც გავიცნო.     დანიელმა ორფრთიანი ძველებური წითელი ხის კარი გამოაღო და მისაღებში შემიძღვა, მისაღები უზარმაზარი იყო, ოთხკუთხედი ფორმის, თითქმის მთელი კედლები თაროებით იყო დაფარული, თაროებზე წიგნები და რაღაც უცნაური ნივთები ელაგა, ერთ კუთხეში ძველებური სტილის ბუხარი იყო და თითქმის მთელ ოთახში უამრავი რბილი ავეჯი, დიდი ფანჯრები სქელი მძიმე ფარდებით დაეფარათ, სამაგიეროდ უზარმაზარი მინის კარი იყო ღია რომელიც ბაღში გადიოდა, ბუხრის წინ სასადილო მაგიდის მაგვარი მაგიდა იდგა და ზედ საკმაოდ მოზრდილი შოკოლადის ტორტი იდო, ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა თითქოს სპეციალურად ჰქმნიდნენ ისეთ გარემოს რომ თავი თავისუფლად მეგრძნო და არაფრის შემშინებოდა, დანიელმა ტორტზე მიშტერებული ჩემი მზერა შეამჩნია და მომიტრიალდა.    ეს ტორტი ისრაფიელის შემოქმედებაა, ვერაფერს ვიზამთ მოსწონს ექსპერიმენტები, თუმცა ბოლოს და ბოლოს სამასწლიანი წვალების შემდეგ როგორც იქნა გამოუვიდა და ისეთი გამოაცხო როგორიც უნდოდა, არც ისე ცუდად გამოიყურება არა?      - ვინმეს დაბადების დღეა?     - აა არა, ჩვენ დიდი ხანია რაც დაბადების დღეებს აღარ ვზეიმობთ, ეს ტორტი იმის აღსანიშნავად არის აქ რომ ისრაფიელს ამდენი წლის წვალების შემდეგ როგორც იქნა მგონი მართლაც გამოუვიდა ისეთი რამის გამოცხობა რისი ჭამაც შეიძლება, თუმცა საიდუმლოდ გეტყვი, მთლად დარწმუნებული არ ვარ რომ უსაფრთხოა, -მხიარულად ჩაიფხუკუნა და ზურგში მსუბუქად მიბიძგა.     - ცდილობ რომ გოგონას წინაშე გამაწითლო?     ფუმფულა სავარძლიდან მაღალი, ზორბა, ქერათმიანი ანგელოზი წამოდგა, მომიახლოვდა და ჩემდა გასაკვირად მაგრად ჩამეხუტა.     - კეთილი იყოს შენი მოსვლა ლილა, მე ისრაფიელი მქვია და იმედი მაქვს რომ ვიმეგობრებთ.     - გეყოფა გაუშვი, ხომ ხედავ ვეღარ სუნთქავს, -მხარი გაკრა დანიელმა, -თანაც დანარჩენებსაც უნდა გავაცნო და თუ გაგუდავ ამას ვეღარ მოვახერხებ.     - მეც მიხარია შენი გაცნობა ისრაფიელ, -ვცადე რაც შეიძლება გულითადად გამეღიმა, არადა საერთოდ არ მქონდა ღიმილის თავი, საშინლად ვღელავდი, მე ერთი ჩვეულებრივი გოგო ანგელოზებით სავსე სახლში ვიყავი და ვცდილობდი თავი ისე დამეჭირა თითქოს ცხოვრებაში არასდროს არაფრის შემშინებია, მოჭარბებული ემოციებისგან გული ისე მიფრთხიალებდა თავს ძლივს ვიკავებდი რომ არ წავბორძიკებულიყავი.     - ეს ურიელია, -მიმითითა დანიელმა გამხდარ, საშუალო სიმაღლის, შავ სამოსში გამოწყობილ ანგელოზზე რომელიც ღია კარის ჩარჩოს ეყრდნობოდა, ბაღში იყურებოდა და არანაირ ემოციას არ ამჟღავნებდა, ურიელმა შემომხედა უხმოდ დამიკრა თავი და ისევ შებრუნდა, ისრაფიელის თბილი ჩახუტების შემდეგ ასეთი ცივი დამოკიდებულება ცოტა არ იყოს მეწყინა მაგრამ ყურადღება არ გამიმახვილებია, ისევ დანიელზე და დანარჩენებზე გადავიტანე ყურადღება.     - ესენი კი სარიელი, რემიელი და ჰანიელი არიან, -მიმითითა სამ წითურ ანგელოზზე რომლებიც ტყუპებივით ჰგავდნენ ერთმანეთს, სამივე მაღალი და გამხდარი იყო, სახეზე საყვარლად ეყარათ ჭორფლები, ყველა გულითადათ, ღიმილით მომესალმა და შეწყვეტილი საუბარი განაგრძეს, რაღაც ჩემთვის გაუგებარ და აშკარად ძალიან საინტერესო თემაზე.     მისაღები მოვათვალიერე, სხვა არავინ ჩანდა, აზრაელის ჩათვლით შვიდნი იყვნენ და ყველა მამრობითი სქესის, გამოდის რომ...    - ვგრძნობ რაღაცის კითხვა გინდა, მიდი მკითხე ნუ მოგერიდება, -გამამახნევებელი ხმით მითხრა დანიელმა.    - მხოლოდ თქვენ ხართ? მდედრობითი სქესის ანგელოზები სად არიან?    უხერხულად შეიშმუშნა, არადა სრულიად მარტივი რაღაც ვკითხე, შევამჩნიე როგორ გადახედა დანარჩენებს და როგორ ანიშნა ურიელმა ჩემთვის გაუგებარი ჟესტით რაღაც.    - ჰოო, ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა ჩემთვისაც კი ცოტა რთულია, ჯობია აზრაელს დაველოდოთ ის ყველაფერს აგიხსნის, -მომაყარა ერთბაშად და თითქოს პასუხისმგებლობა მოიხსნაო შვებით ამოისუნთქა.     აღარაფერი მითქვამს, ფანჯარასთან მიდგმულ რბილ სავარძელში ჩავჯექი და ირგვლივ მიმოვიხედე, ვგრძნობდი ყველა ცდილობდა ზედმეტად არ შევეწუხებინე ან არ შევეშინებინე, ამიტომაც ისე იქცეოდნენ თითქოს საერთოდ არ მაქცევდნენ ყურადღებას, საუბრობდნენ, ერთმანეთში ხუმრობდნენ, ისე იქცეოდნენ როგორც ჩვეულებრივი ოცი - ოცდახუთი წლის ბიჭები იქცევიან როცა ერთად იკრიბებიან ხოლმე, კომფორტულ გარემოს მიქმნიდნენ, საშუალებას მაძლევდნენ აქაურობას შევგუებოდი, როგორი უცნაურია, ნეტავ ფრთების გარდა რით განსხვავდებიან ჩვეულებრივი ადამიანებისგან, ალბათ რამე ზებუნებრივი ძალები აქვთ, თუმცა ახლა სრულიად ჩვეულებრივად გამოიყურებიან.     არა ასე უბრალოდ ჯდომა აღარ შემეძლო, წამოვდექი და ბაღში გამავალი კარისკენ წავედი, შევამჩნიე როგორ გამომაყოლა თვალი დანიელმა, მერე კი შებრუნდა და რემიელთან საუბარი განაგრძო.     ბაღში გრილოდა, შიშველი ფეხებით დაცვარულ ბალახზე სიარული მესიამოვნა, სახლისგან მოშორებით, დაბალი გაბუჩქული ხის ქვეშ ჩამოვჯექი და ყვავილების სურნელით გაჟღენთილი, ნიუ იორკისთვის უჩვეულოდ სუფთა ჰაერი ღრმად შევისუნთქე.     - სასიამოვნო სურნელია არა? -მომესმა ზურგიდან ნაცნობი ხმა და სულში თბილად ჩამეღვარა, აზრაელი უხმაუროდ მომიახლოვდა, ჩემს წინ ფეხმორთხმით დაჯდა ბალახზე და შემომცინა.     - ჰანიელი მთელ სულსა და გულს დებს ამ ბაღში, მისი დამსახურებითაა ასეთი ლამაზი, დედამიწის სხვადასხვა წერტილიდან ჩამოაქვს მცენარეები, უამრავი ყვავილი და ხე დარგო, როგორც ვხედავ მოგწონს აქაურობა, მეც მიყვარს ხოლმე საღამოობით ამ ხის ქვეშ ჯდომა, დასვენება და ოცნება.     ჰმ, საინტერესოა რაზე ოცნებობენ სიკდილის ანგელოზები, ჯანდაბა, აქამდე ამაზე არც კი მიფიქრია, ის ხომ სიკვდილის ანგელოზია, სასტიკი, საშინელი, მრისხანე სიკვდილის ანგელოზი, მაგრამ ახლა რომ ვუყურებ როგორ ზის ჩემს წინ ფეხმორთხმული, ტყავის ქურთუკით, საყელომოღეღილი მაისურით, აჩეჩილი თმით და საოცრად თბილი ღიმილით... არა, ახლა სიკვდილზე ნამდვილად ვერ ვიფიქრებ, მხიარულად აციმციმებულ თვალებში შევხედე და ვკითხე.     - რაზე ოცნებობ?     წამსვე შეეცვალა გამომეტყველება, სახეზე ღიმილი გაუქრა და უცნაური, მრავლის მთქმელი სევდით აევსო მზერა, ჩაფიქრებულმა გადააქნია თავი.     - ისეთ სამყაროში ცხოვრებაზე ვოცნებობ სადაც არავინ იქნება იძულებული სხვის მიერ დაგეგმილი და წინასწარ ნაბიჯ-ნაბიჯ გაწერილი ცხოვრებით იცხოვროს, სადაც თავისუფალი ნება მართლაც იარსებებს და უბრალო ილუზია არ იქნება როგორც ამ სამყაროშია.     - რისი თქმა გინდა?     ერთხანს უხმოდ მიყურებდა თითქოს ყოყმანობდა, თითქოს შესაფერის სიტყვებს არჩევდა და ფიქრობდა რა ეთქვა, მერე ჩემი ხელი ხელში აიღო, მაგრად მომიჭირა და ცოტა არ იყოს აღელვებული ხმით დაიწყო...     - ახლა კარგად უნდა მომისმინო ლილა, ვიცი რომ რასაც გეტყვი ყველაფერს გაიგებ, ამის მჯერა, ასე რომ არ იყოს არაფერს გეტყოდი, ძალიან ბევრი რამეა იმაზე დამოკიდებული თუ როგორ მიიღებ იმ ინფორმაციას რასაც გაგანდობ...     სერიოზული და ოდნავ აღელვებული სახით მიცქერდა და მეც ცოტა არ იყოს დავიძაბე, ვაღიარებ რომ შემეშინდა კიდეც, მინდოდა კი იმ ყველაფრის გაგება რაც უნდა ეთქვა? იქნებ ჯერ გვიანი არ იყო რომ ყველაფერი დამევიწყებინა და ჩემს კომფორტის ზონაში დავბრუნებულიყავი, იქნებ ახლა ჩემი ასე თუ ისე წყნარი და სტაბილურად ერთფეროვანი ცხოვრებისკენ უკანდასახევ გზას ვიჭრიდი, პირველად ვიგრძენი რაღაც შიშისმაგვარი უცნაური და არასასიამოვნო, ჩემს თავში ეჭვი შემეპარა, ნამდვილად ვიყავი მზად რომ თავით გადავშვებულიყავი ამ უკონტროლო ქაოსში? ჯანდაბა, გონება არეული მქონდა, ნორმალურად ვეღარ ვაზროვნებდი როცა ასე მიმზერდა ამ უკუნეთივით შავი თვალებით.     თვალს არ მაშორებდა, დაკვირვებით მიყურებდა სახეში, თითქოს ცდილობდა ჩემი ემოციები წაეკითხა და არაფერი გამოპარვოდა.     - ვხედავ რომ შიშით და ეჭვებით ხარ სავსე, მაგრამ შემიძლია სიტყვა მოგცე რომ რაც არ უნდა მოხდეს, რაც არ უნდა გადაწყვიტო, მე ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები, ყველაფერში დაგეხმარები, მიუხედავად იმისა რომ დარწმუნებული ვარ იმის შემდეგ რაც ყველაფერს მოგიყვები, ჩემს შესახებ აზრს შეიცვლი და შეიძლება შემიძულო კიდეც, მე მაინც მთელი სამყაროს წინააღმდეგაც რომ მომიწიოს წასვლა, ყოველთვის დაგიცავ, არავის მივცემ უფლებას რამე დაგიშავოს.     ეს სიტყვები ისე მითხრა რომ ჩემი ხელი ხელიდან არ გაუშვია და არც თვალი მოუშორებია, ვგრძნობდი რომ ღელავდა, მისგან უცნაური იმპულსები მოდიოდა რომელთაც ჩემდა გასაკვირად ვგრძნობდი, ვხვდებოდი როგორ ურთიერთსაწინააღმდეგო გრძნობებს მოეცვა მთელი მისი არსება, ვხვდებოდი რომ უკვე იმდენად მჭიდროდ ვიყავი მასთან დაკავშირებული ამქვეყნად ვერანაირი ძალა ვერ მაიძულებდა მისგან წასვლას და მასზე უარის თქმას, რომც მეცადა, რომც წავსულიყავი მაინც მასთან დავბრუნდებოდი, ეს საოცარი მიზიდულობა მაინც მასთან მომიყვანდა, ჩემდა უნებურად ხელი მისი სახისკენ წავიღე და ლოყაზე მოვეფერე.    - არამგონია რამემ შენი შეძულება მაიძულოს აზრაელ, ასე რომ გისმენ, მომიყევი, ყველაფერი მომიყევი...