ჩუპა–ჩუპსი

რომანი

ავტორი: გორელი

იმის გამო რომ შენი თავი მომპარეს და დამიმალეს გადავწყვიტე უშენოდ გატარებული ყოველი დღე ,,საიდუმლო რვეულში" ჩავწერო. გეძებ, ყოველდღე გეძებ. გპირდები რომ ერთ დღესაც გიპოვი და შენთვის დაწერილ ყოველ სიტყვას ხმამაღლა წაგიკითხავ... _

ჩუპა ჩუპსი

წერილი 1

ელის, შენი თავი სამი წლის წინ ბაბუამ დაბადების დღეზე მაჩუქა. როდესაც შენი წითელი თმა და ჭორფლიანი სახე დავინახე მაშინვე შემიყვარდი. მხოლოდ ერთი კაბა გქონდა. დანარჩენები რაც ახლა გაქვს, მე შეგიკერე. იმ დღიდან დაიწყო ჩვენი დედა-შვილობანას თამაში. წელს კი, ნამდვილი შვილი დამაჭერინეს ხელში. დედას ტირილისგან თვალები ჰქონდა ჩაწითლებული. ასე მითხრა: - ვიტყვი რომ ბავშვი მე გავაჩინე თორემ თავი მოგვეჭრება ხალხში. თითქმის ყველაფერი ვიცოდი რაც ბავშვისთვის უნდა გამეკეთებინა. შენც ხომ გახსოვს ელის, როგორ გივლიდი? მაგრამ ახლა, როცა ნამდვილი ბავშვის დედა გავხდი, აღარაფერი მახსოვს. ნამდვილი ბავშვისგან განსხვავებით, შენ ჩემთვის ტკივილი არასოდეს მოგიყენებია. ნამდვილი ბავშვი კი ძუძუს თავებზე მკბენს. სანამ დაიბადებოდა მანამდეც ხან რას მატკენდა და ხან რას. ხვალ დაბადების დღე მაქვს ელის. 13 წლის ვხდები. ძალიან მენატრები.

წერილი 2

დედა თავიდან შენზე არ ბრაზდებოდა. ჩემთან ერთად დაძინების უფლებასაც გაძლევდა. როცა ხალხისგან დასამალად მთის სახლში წავედით, შენც წაგიყვანეთ ხომ გახსოვს? ელის გთხოვ, არ დამივიწყო.

წერილი 3

სკოლა და მეგობრები მენატრება. ნეტავ შეიძლებოდეს და დილით ადრე ადგომაზე აღარ ვიწუწუნებდი. აქ მხოლოდ ხეები და ერთი მოხუცი ქალია. ხანდახან მოდის ხოლმე ჩვენთან და დედას ელაპარაკება. ძალიან მჭირდები ელის. შენი პოვნის იმედს არ ვკარგავ.

წერილი 4

მაპატიე, გუშინ ვერ მოგწერე. არ იფიქრო რომ დამავიწყდი. მამა მოვიდა ჩვენთან. დიდი ჩანთებით საჭმელი მოგვიტანა. დედას უთხრა, არც მისი და არც იმ ნამდვილი ბავშვის დანახვა არ მინდაო. მერე ადგა და წავიდა. ხომ იცი ჩემზე რატოც არის გაბრაზებული? ხომ გახსოვს დედამ რომ გამაფრთხილა: - მამაშენმა სიმართლე რომ გაიგოს ან მოკვდება, ან დაიჭერენო. მეშინია ელის, არ მინდა რომ მამა მომიკვდეს. ხომ იცი, მიყვარს. ძალიან მიყვარს მამაჩემი. მისი მრცხვენია და როცა მოდის ოთახში ვიმალები. როგორ მინდა ისევ დამიკოცნოს ლოყები და მითხრას: - ჩემი სამყარო ხარ ჩემო პაწაწინა. შენც რომ გეფერებოდა ხომ არ დაგავიწყდა? გთხოვ ელის, არ დაგვივიწყო.

წერილი 5

დილით ის ქალი მოვიდა ჩვენთან. დედას კითხა, შენი ქმარი რატომ არ დარჩაო და მე რაღაც გავიგე მათი საუბრიდან. ის შემთხვევა გახსოვს ელის მამამ დედას რომ დაუყვირა და ბაბუამ სახეში დაარტყა? – გაეთრიე ჩემი სახლიდან! რომ უთხრა? ეს იმიტომ უთქვამს რომ ეგ სახლი მამაჩემის არ ყოფილა. მამა, ნამდვილი ბავშვის ხნის ყოფილა მშობლები რომ მოუკვდა. ერთი მამიდა ჰყავდა თურმე და იმას მეზობელ სოფელში გაუყიდია. იცი ელის, ბავშვი დედის რძეს რომ არ ჭამს თურმე ცუდად მალ მალე რომ ხდება? ასე მითხრა დედამ წეღან ჩემი ძუძუებიდან რძე რომ მოწველა. შენ კარგი ბავშვი ხარ ელის. მალ მალე არ გშივდება. ნამდვილ ბავშვს კი სულ შია. სულ ჭამა უნდა. ღამით ტირილით მაღვიძებს რომ ხელში ავიყვანო. თან იცი როგორი მძიმეა? იმ მოხუცმა აქ რომ ცხოვრობს ჩანთაში ჩასვა და აწონა. ასე თქვა, გოლიათია ბავშვი კი არაო. არ მიყვარს ელის ნამდვილი ბავშვი მაგრამ მეცოდება და მაინც ვაჭმევ. იმ დღეს ისე ძალიან შიოდა რომ სისხლები მადენინა. მაგრამ არ მინდა მამაჩემივით ცუდად იყოს და ყველაფერს ვაკეთებ რასაც დედა მეუბნება. მამიკო იმ თავის ახალ მშობლებს უკან დაუბრუნებიათ. ასე უთქვამთ: – ავადმყოფია ეს ბავშვიო. მამაჩემის მამიდამ ფული ვერ დაუბრუნა. –უკვე დავხარჯე. მეზობლისგან ვირი ვიყიდე-ო. ვერ წარმოიდგენ რა ქნეს იმათმა. ადგნენ თურმე და ვირი წაართვეს. ხომ სასაცილოა??? მაგრამ ესენი ნამდვილ ბავშვს არ გაყიდიან. დედამ დამარიგა: – როცა სოფელში ჩავალთ იტყვი რომ შენი ძმა არის! რომ მე გავაჩინე! გასაგებია?! ვიტყვი, ყველაფერს ვიტყვი მაგრამ იმ სოფელში ჩასვლა არ მინდა. არ მინდა რომ იმ სახლში ვიცხოვრო. მისიც მეშინია ელის. მისი დანახვაც კი არ მინდა. გეგმა მაქვს. გიპოვი და მერე აქედან შენთან ერთად გავიქცევი. პ.ს. მიყვარხარ ელის ჩემო ძვირფასო.

წერილი 6

დედამ თქვა რომ დღეს საღამოს მოხუცთან უნდა წავიდეს და ყველი მოიტანოს. წავა თუ არა მაშინვე დავიწყებ სახლში შენს მოძებნას. რათაც უნდა გთხოვო ელის, როდესაც გიპოვი გთხოვ დამპირდი რომ დედა-შვილიბანას აღარასოდეს ვითამაშებთ. მეგობრობანა და ექიმობანა ვითამაშოთ. მერე კი როცა გავიქცევით, გაქცეულების თამაში ვითამაშოთ. ახლა ალბათ როგორ გშია. იქნებ ტყეში დაგტოვა დედამ და სიცივისგამ იყინები? ღამით ბევრი მგელი ყმუის ხოლმე. არ შეგეშინდეს. ცხოველები კეთილები არიან, არაფერს დაგიშავებენ. აი, მე კი მეშინია მათ იმდენად არ მიეჩვიო რომ მე დაგავიწყდე. ნეტავ ჯადოსნური ჯოხი მქონდეს ელის. რომ მქონდეს და მხოლოდ ერთი სურვილის ჩაფიქრება შემეძლოს შენს პოვნას ჩავიფიქრებდი. იქნებ ამ ტყეებში არსებობს ჯადოსნური ჯოხი? იქნებ სულაც შენ იპოვო და შენ ჩაიფიქრო სურვილი? რომ გეპოვა ნეტავ მე ჩამიფიქრებდი?

წერილი 7

არასოდეს ითამაშო დიდების თამაში თორემ შენც ავად გახდები. მთელი სხეული მტკივა ელის. სიცხე მაქვს და სისხლი შეუჩერებლად მომდის. დედამ ისევ იმ მოხუც ქალს დაუძახა. ვერ ვიტან ამ ქალს. მისი დაჭმუჭნული სახე და თვალებიც იმავეს ამბობენ. მან გამაჩენინა ნამდვილი ბავშვი. მაშინაც მთელი სხეული მტკიოდა. ხომ გახსოვს? შენც ხომ იქ იყავი? ფეხები დამიბა. დედას ჩემი ხელები დააჭერინა და მუცელზე მაწვებოდა. თან მიყვიროდა, გაიჭინთე შე სასიკვდილეო. საშინელი დღე იყო. გარეთ ძლიერად წვიმდა მაგრამ მხოლოდ იმ დღეს არ შემშინებია ჭექა-ქუხილის. ელის, მართლა ხომ არ გავიზარდე იმ დღეს? დედა მეუბნება, უკვე ქალი ხარო. შენი თავიც ხომ მაგიტომ წამართვა? არა, არ მინდა გაზრდა. არ მინდა რომ ქალი ვიყო. ასე მგონია შენ თუ ვერ გიპოვი მართლა გავიზრდები. ნეტავ სად დაგმალა დედაჩემმა ელის.

წერილი 8

სადაცაა მოთოვს. მოხუცმა ქალმა გაგვაფრთხილა შეშა მოიმარაგეთ თორემ სიცივისგან დაიხოცებითო. დღეს ტყეში ვიყავით მე და დედაჩემი. ნამდვილი ბავშვი ზურგზე მყავდა აკიდებული. იცი? ხმა არ ამოუღია. როგორც ჩანს სეირნობა მასაც მოსწონს. რა კარგი იქნებოდა მართლა ჩემი ძმა რომ ყოფილიყო. სამივენი ერთად ვითამაშებდით. საღამოს ისევ მოვიდა მოხუცი. ეს რა შეშაა ერთ დღესაც არ გაგათბობთო, ასე გვითხრა. ხვალ შეიძლება მამა მოვიდეს. თუ მოვიდა ვიცი რომ შეშას მოგვიტანს.

წერილი 9

სხვენშიც გეძებდი ელის და ვერ გიპოვე. დღეს არც მამა მოვიდა. აქ არც ტელეფონი მუშაობს. დედამ ისევ იმ ქალთან გამგზავნა. სახლში არ შემიშვა - გარეთ დამელოდეო. მერე მითხრა - დედაშენს რატომ მუცელში არ გაუწყალდიო. ხელში სიძველისგან გაყვითლებული ზეწარი მომაჩეჩა და გამაგდო. რას ნიშნავს მუცელში ბავშვის გაწყალება? აქამდე არასოდეს გამიგონია ასეთი სიტყვა. როცა შევძლებ დედას შევეკითხები.

წერილი 10

მე და ნამდვილი ბავშვი დილიდან ვტირით. სახლი ყარს. დედა რაღაც ბალახებს ხარშავს რომ დამალევინოს. უკვე ბევრჯერ სცადა მოვეწველე მაგრამ რძე არ მაქვს. მოხუცმა ბალახები მოიტანა ეს უშველისო. მართლა, კინაღამ დამავიწყდა რომ მეთქვა. გავიგე ბავშვის მუცელში გაწყალება რასაც ნიშნავს. ნეტავ მეც ასე მომსვლიდა, მოვფსავდი და ყველაფერი მორჩებოდა.

წერილი 11

ელის, თუ ტყეში ხარ ალბათ ხედავ რამხელა მთვარეა. მე და შენ ხომ ძალიან გვიყვარს მთვარე? ახლა ფანჯარასთან მივალ და ვთხოვ რომ შენი თავი დამიბრუნოს .

წერილი 12

ელის, მთვარეს ვერაფერი ვერ ვთხოვე. ვერ მოვახერხე მასთან ლაპარაკი რადგან ნამდვილი ბავშვი მთელი ღამე ტიროდა და დედაც ოთახში იყო. ამაღამ დაველოდები ისევ, იქნებ გამოჩნდეს.

წერილი 13

დედამ ტყეში გამიშვა გირჩების შესაგროვებლად. მარტო ვარ. რამდენი ხანიც მინდა, იმდენ ხანს ვივლი და მოგძებნი. ნამდვილ ბავშვს რომც მოშივდეს საჭმელი აქვს. დედამ წამოსვლამდე ორივე ძუძუ დამიცარიელა და თაფლიანი წყალი დამალევინა. ყველგან გეძებ ელის.

წერილი 14

ტყეში საღამომდე დავდიოდი. ვერც შენ გიპოვე და ვერც ჯადოსნური ჯოხი. ერთი ტომარა გირჩი შევაგროვე. გზად მოხუცი შემხვდა. ძროხა მიჰყავდა სახლში. მასაც ჩემსავით ლურჯი ხაზები ჰქონდა ჯიქანზე. არაფერი უთქვამს. გაბრაზებულმა შემომხედა და სახლისკენ გადაუხვია. ნეტავ რა დავუშავე ამ ქალა? იცი ელის, რაც ტყეში ვიყავი ერთი ორჯერ გამრფიქრა ნამდვილ ბავშვზე და არ ვიცი რატომ.

წერილი 15

ჭიდან წყლები ამოვზიდე და მთელ სახლში იატაკი მოვრეცხე. ყველა კუთხე და კუნჭული ისე დავალაგე რომ დედას გაუკვირდა. არ იცის შენ რომ გეძებ.

წერილი 16

მთელი ღამე კოკისპირულად წვიმდა. ჭექა-ქუხილის ხმა ისმოდა. ხანდახან ცა ისე დაისერენოდა ხოლმე ვარდისფერი ხაზებით რომ მეშინოდა. ელის, თურმე როცა წვიმს და ქუხს ნამდვილ ბავშვებსაც ეშინიათ. ხანდახან ჩემი ნამდვილი ბავშვიც წამოიკნავლებდა ხოლმე. იცი რა მოხდა წუხელ? ნამდვილ ბავშვს ძალიან რომ არ შეშინებოდა გარედან შემოსული ხმების ასე მოვიქეცი. გახსოვს აღუს თქმას რომ გასწავლიდი? შევეცადე ნამდვილი ბავშვისთვისაც მესწავლებინა და იცი რა ქნა? აღუვო რამდენჯერმე წარმოსთქვა და გამიცინა. სულაც არ არის ცუდი ბავშვი. იცი რა საყვარლად იცინოდა? მერე თმაში ხელი ჩამავლო. ცოტათი მომქაჩა. აქ კი საშინლად ვიგრძენი თავი. იმის მიუხედავად რომ იმ მოქაჩვასთან შედარებით ეს არაფერი არ იყო, მაინც შიში ვიგრძენი. ხომ გახსოვს ეგ ამბავი? მე შენ არასოდეს არაფერს არ გიმალავსი ელის. გვიანი ღამე იყო ისევ ის მოხუცი რომ მოვიდა. ისე შემოეჩვია ჩვენს სახლს ავი სულები ტყეს რომ მიეჩვევიან. ელის, იმ ქალმა დედას კითხა: - რას იზავ აქაც რომ მოვიდეს? - ღმერთმა არ ქნას. თუ მოუნდება ვინ დაუშლის? თქვა დედამ და ტირილი დაიწყო. ვხედავ რომ თავადაც ეშინია ჩუპა ჩუპსიანი კაცის გამოჩენის.

წერილი 17

წუხელ სიცხე მქონდა ელის და მთელი ღამე არ მეძინა. გამთენიისას როგორც იქნა გამოვკეთდი. დედაც უხასიათოდ იყო. არ ვიცი კიდევ რა უთხრა მოხუცმა ქალმა მაგრამ ცხადი იყო ახლა უფრო მეტად ეშინოდა. ხშირად ერთ ადგილას ჩერდებოდა სახლის სახურავზე ჩამოკიდებული ყინულივით. მერე უეცრად შეკრთებოდა და ისევ ნერვიულად იწყებდა სიარულს. მისი გონება სადღაც იყო, სადღაც ძალიან შორს. წარმოგიდგენია? ნამდვილმა ბავშვმა რამდენჯერმე წამოიტირა და ერთხელაც არ შემოსულა ოთახში. შეიძლება იმიტომ არ შემოვიდა რომ უკვე მენდობა და ჩემი იმედი აქვს. თუკი ასეა მიხარია.

წერილი 18

ახალი გაღვიძებული ვიყავი მძიმე ნაბიჯების ხმა რომ შემომესმა. ვინ უნდა ყოფილიყო? მოხუცი ქალი ვერ იქნებოდა რადგან სულ ორმოცდაათ კილოგრამსაც კი არ იწონის. დედა კარისკენ გაიქცა და ჭუჭრუტანიდან გაიხედა. სწრაფად შემოტრიალდა. გულზე ხელი დაიდო და ,,ვაი,, - ო ასე თქვა. მე ოთახში შევედი და კარი ოდნავ ღია დავტოვე. მაინტერესებდა ასე ადრიანად ვინ მოვიდა და რა უნდოდა. სტუმარმა კარზე ბრახუნი ატეხა. ეტყობოდა გაბრაზებული იყო. დედამ კარი გააღო . ჩექმებით ვიცანი ელის.

- რამდენ ხანს უნდა იცხოვროთ აქ? მთელი ცხოვრება?

- კეთილი იყოს შენი მობრძანება. შემობრძანდი, – კარი ფართოდ გააღო დედამ.

იატაკზე დაგდებულ პატარა ზომის ხალიჩას სველი და ჭუჭყიანი ჩექმები რამდენჯერმე ღონივრად გაუსვა.

- მე რას გეუბნები და შენ კიდევ ,,კეთილი იყოს შენი მობრძანებაო,, ! შეკითხვაზე პირდაპირ პასუხის გაცემა როდის უნდა ისწავლო? იქნებ, სპეციალურად ჩემს გასაგიჟებლად იქცევი ხოლმე ასე? ანდა იქნებ მართლა იდიოტი ხარ?

დედა ჩუმად იდგა. თავი დაეხარა და პასუხს არ უბრუნებდა.

- ამდენ ხანს აქ რას აკეთებთ? სახლში როდის ბრუნდებით?

- ხომ იცი რატოც წამოვედით აქ?

- ვიცი და მერე? ხომ დაიბადა ბავშვი. იქნებ გინდათ რომ სკოლის ასაკამდე აქ გყავდეთ?

- არა, მაგდენ ხანს აქ რანაირად გავჩერდებით.

- გოგოს სკოლიდან მასწავლებლები კითხულობენ. ძალით აფუჭებ ყველაფერს. განა არ შეიძლებოდა იქ დარჩენილიყავით? იმხელა პადვალი რისთვის გავაკეთე? გიჟი ვიყავი?

- აბა დაფიქრდი, იქ რანაირად ვიცხოვრებდით. ვიღაცას ეჭვი აუცილებლად გაუჩნდებოდა. ახლა კი სოფელში იციან რომ მე ვარ ფეხმძიმედ. რამდენიმე თვე მუცელზე ბალიშები მქონდა მიკრული. ამას კი ეზრდებოდა და ეზრდებოდა მუცელი. ცოტა წამოიზარდოს ბიჭი. გოგოსაც ეტყობა ახლად ნამშობიარებელი რომ არის. ახლა რომ დაინახოს ვინმემ მაშინვე მიხვდება ყველაფერს.

- მომისმინე! არ მაინტერესებს შენი ეს სიტყვები. ვერც მის მოშუშებას დავუცდი. ორი ქალი მყავდით და ახლა სულ უქალოდ დავრჩი ამ ასაკში. რას ფიქრობ, რა უნდა გავაკეთო?

- გთხოვ, გეხვეწები ცოტა კიდევ მოიცადე.

- ჩემი მოთხოვნილებები არ იცდიან! მუჭი ძლიერად დაჰკრა მაგიდის ზედაპირს.

დედას სხეულმა კანკალი დაიწყო. ეტყობოდა რომ ძალიან ეშინოდა.

- ავად არის. ცუდად არის. განა გატყუებ რამეს? მართალს გეუბნები. სისხლდენა ჯერაც ვერ შეგვიჩერებია. ხან საერთოდ არ აქვს რძე. ხან იმდენი აქვს რომ თავისით მოედინება მკერდიდან. ბიჭიც დიდი დაიბადა. გაუჭირდა მშობიარობა. მოხუცმა რამდენიმე ნაკერი ძლივს დაადო. ხომ იცი ის ქალი ნახევრად ბრმა არის.

- ვითომ რატო გაუჭირდა ასე, კარგი ჭამა ჰქონდა და კარგი სმა. ახალგაზრდაა და ჯანმრთელი. - იმიტომ რომ პატარაა. პატარა იყო იმისთვის რომ ქალი გამხდარიყო. პატარა არის დედობის მძიმე ტვირთისთვის. გესმის?

- შენ რა მაგ ასაკში არ გახდი ქალი?

- გავხდი, გავხდი მაგრამ მე შვილი არ გამიჩენია.

- ნუ გააზვიადებ ხოლმე პატარა რამეს. შვილი გააჩინა ვინმემ ხოარ მოკლა? შვილის გაჩენას რა დიდი ამბავი უნდა. ცხრა თვე მუცლით დაგყავს. ერთ დღეში აჩენ და მორჩა. ერთი თვის მერე თავიდანაც კი ორსულდებიან ქალები.

- ეგ ასაკით უფროსებს შეუძლიათ. ეს ჯერ კიდევ ბავშვია. რატომ არ გინდა ამის გაგება?

- კარგი. გავიგე. გავიგე და გამოსავალიც გამოვნახე.

- რა გამოსავალი?

 - სანამ მას არ შეუძლია შენ მოგიწევს ჩემი დაკმაყოფილება.

- არა. არა, ძალიან გთხოვ. არ მინდა ამის გაკეთება.

- იცი ადრე რას ვფიქრობდი როდესაც შენს ქალიშვილთან ვწვებოდი?

- არ ვიცი. რას ფიქრობდი?

- ვფიქრობდი რომ ჩვენზე ეჭვიანობდი.

- რას ამბობ, ეგ რამ გაფიქრებინა.

- დიახ, დღესაც ასე ვფიქრობ. თუმცა ხომ ხედავ გაგიმართლა. ახლა შენი ჯერი დადგა.

- გაჩუმდი თუ ღმერთის გწამს. გაჩუმდი და შეგვიცოდე.

- არ მაინტერესებს მე ეს რწმენები და ღმერთები. კაცი ვარ და ქალის სითბო და ალერსი მჭირდება. აქედან ისე არ წავალ რომ არ მივიღო.

- გთხოვ, შეიგნე რომ ცუდად არის და არ შეიძლება ახლა მას რომ მიეკარო.

- მასთან მისვლას არც ვაპირებ. ხომ გითხარი, ამჯერად შენ დამაკმაყოფილებ.

დედა მორჩილად დადგა მუხლებზე.

- მიდი და აჩვენე როგორ ძალიან მოგენატრა. უთხრა და მაგიდას მიეყრდნო. დედამ ფრთხილად გაუხსნა ღილი, შემდეგ ელვა და დიდი ჩუპა ჩუპსიც მაშინვე ამოხტა შარვლის უბიდან. როცა ყველაფერი მორჩა, ასე უთხრა:

- დრო ერთი თვე გაქვთ. მომავალი თვის ბოლოს სოფელში უნდა დაბრუნდეთ. მანამდე კი ხშირად ვივლი აქ. მოკლედ, დამტანჯეთ კაცი ამ ასაკში.

ღილი შეიკრა, ულვაშებზე ხელი გადაისვა და კარი გაიჯახუნა. წავიდა, როგორც იქნა წავიდა. დედაჩემი კიდევ დიდხანს იყო დაჩოქილი და ტიროდა. მეც გაქვავებულივით ვიდექი კარს უკან. ისე ჩუმად ვუნთქავდი რომ ამას სუნთქვაც არ ერქვა. არ ვიცოდი ჩუპა ჩუპსიან კაცს დედაც თუ უყვარდა. რაღაც ძალიან უცხოს და უცნაურს ვგრძნობ. ერ ვიცი ეს რა შეგრძნებაა ელის.

წერილი 19

უკვე ღამდებოდა მოხუცი რომ გვესტუმრა.

- მობრძანდი. დედამ კარი გაუღო და მის შემოსვლას არ დალოდებია.

-რა გჭირს? როგორ ხარ?

- ჩვენი მტერი იყოს ასე.

- ის იყო არა? ვეღარ მოითმინა და მოვიდა ხო?

- ის იყო.

- როგორ არაფრისა არ რცხვენია მაგ გათახსირებულს. კარგი, არ რცხვენია და ნუ რცხვენია მაგრამ, არც ეშინია?

- რისი უნდა ეშინოდეს?

- თქვენი. ხალხის. სამართლის. კანონის. ღმერთისა ბოლოს და ბოლოს. აი, რომ ადგეთ, გაბედოთ და პოლიციაში დაასმინოთ, მაგ ეშმაკს ვინ დატოვებს გარეთ? ოთხ კედელში ამოსძვრება სული. მკვდარს თუ გამოიტანენ იქიდან.

- ეეჰ, ეგ ცხონებულმა დედაჩემმაც ვერ შეძლო. გამოსავალი თავის დაღრჩობით იპოვა. თავს უშველა საცოდავმა. დაისვენა. პოლიციამდე მისვლა მანაც კი ვერ შეძლო და მე შევძლებ? თან ამან ისე გააკეთა რომ ყველანი ყველანაირად მასზე ვყოფილიყავით დამოკიდებულები.

- შენი გოგო მაგისი ხომ არ არის შემთხვევით? ჩემზე იკითხა მოხუცმა.

დედამ არაფერი უპასუხა.

- იცი კიდევ რა მაინტერესებს?

- გისმენ.

- შენ იცოდი რომ შენს შვილთან საქმე დაიჭირა?

- მეე? მე...

- თქვი ბოლოს და ბოლოს, იცოდი თუ არ იცოდი.

- ვიცოდი.

- ღმერთო შენ გვიშველე. ხელები ერთმანეთს შემოსცხო მოხუცმა. - რანაირი ხალხი ხართ. ამხნის ქალი ვარ და ასეთი რამე პირველად მესმის.

- თავიდან არ ვიცოდი. მერე დავეჭვდი და ვკითხე. არ იუარა. გამაფრთხილა შენმა სულელმა ქმარმა არ გაიგოს თორემ შემომაკვდებაო. ისიც მითხრა მხოლოდ გარედან ვეფერები სხვა არაფერიო. რომც მცოდნოდა რას აკეთებდა რას ვეტყოდი? ქალწულობა რომ დააკარგვინა, მაგაზე არაფერი ვიცოდი.

- ეგ როდის გაიგე?

- ძლიერი ტკივილები რომ დაეწყო და არა და არ გაუარა, ვიეჭვე. ციკლიც გადაუცდა. რაიონის აფთიაქში გავიქეცი და ტესტი ვიყიდე. ერთი რომ შევამოწმე თვალებს არ დავუჯერე. კიდევ ერთხელ წავედი და რამდენიმე ვიყიდე. ყველა ტესტი ერთი მეორეს მიყოლებით ორსულობას აჩვენებდა.

- უსირცხვილოებო, ღმერთმა დაგწყევლოთ. თქვა მოხუცმა და წავიდა.

წერილი 20

ელის, გავიგე რომ მამა ქუჩა ქუჩა დადის და იმას ეძებს, ვინც სახლში ჰყავს. ცდილობს იპოვოს რომ პასუხი აგებინოს. სკოლაში ხშირად მიდის თურმე და ბიჭებს იმ იმედით ათვალიერებს რომ მოძალადე ამოიცნოს. მამაზე ამბობენ გონებრივად განუვითარებელიაო. თავის სამყაროშია ჩაკეტილი და ვერაფერს ამჩნევს მაგრამ, როდესაც საქმე მე მეხება, ლომად გადაიქცევა ხოლმე. ძალიან განვიცდი ელის მამა რომ იტანჯება. ახლა უფრო დიდი მონდომებით გეძებ. გეძებ რომ მერე ერთად გავიქცეთ.

წერილი 21

ელის, არის რაღაც, რაც მოსვენებას არ მაძლევს. ვიბნევი როდესაც ეს შეგრძნება მეუფლება. მგონი ვეჭვიანობ. ამასთან ერთად თავს დამცირებულად ვგრძნობ. იმ დღის შემდეგ, დედას ისე ვუყურებ როგორც ჩემს თანაკლასელს ვუყურებდი ერთი და იგივე ბიჭი რომ მოგვწონდა. დედა და ჩუპა ჩუპსიანი კაცი ერთად რომ დავინახე, ძალიან დავიბენი. ჯერ დავიბენი, მერე კი ვიეჭვიანე. იმის მიუხედავად რომ მისი დანახვაც კი არ მინდა, გავბრაზდი. რატომ არ გაუწია დედას წინააღმდეგობა? რატომ არ შემოვიდა ჩემთან ოთახში? ნამდვილი ბავშვი მაინც არ აინტერესებს? ის ხომ მისი შვილია? ათასი ფიქრი მიტრიალებს გონებაში და ყველა მათგანი მტანჯავს. არ ვიცი, რა მემართება. მას შემდეგ, მთელი დღე და მხოლოდ დღე კი არა, ღამეც საკუთარ თავს ვეფერები. მოფერების დროს თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ ხოლმე რომ ის მეხება. შუა ღამისას ნამდვილმა ბავშვმა ტირილი რომ დაიწყო პირში ძუძუ ჩავუდე და თვალები დავხუჭე. ცოტაც და ხელიდან გამივარდბოდა. დედაჩემის და ჩუპა ჩუპსიანი კაცის ერთად ყოფნა რომ გავიხსენე, იცი რამ გამახარა ელის? მას, დედასთვის არ უკოცნია. არ აკოცა არც სახეზე, არც მკერდზე და არც სულ დაბლა. ეს იმას ნიშნავს რომ დედა კი არა, მე ვუყვარვარ. კარი მე რომ გამეღო დედაჩემის ნაცვლად მე რომ დავენახე მაშინვე ამიტაცებდა ხელში. სახეს დამიკოცნიდა. საწოლამდე ასე ხელში აყვანილს მიმიყვანდა. თბილ სიტყვებს მეტყოდა. მერე ფრთხილად დამაწვენდა. არ გატკენო, დამპირდებოდა. კისერსა და ძუძუს თავებს დიდხანს და ნაზად ამილოკავდა. მერე საცვალს გამხდიდა და თავს იქამდე არ ამოყოფდა დაბლიდან სანამ მე არ ვეტყოდი. ამ ყველაფერზე როცა ვფიქრობ. როცა ამ ყველაფერს წარმოვიდგენ ძალიან მენატრება ხოლმე. ეს ყველაფერი ძალიან მინდა, ელის. უბრალოდ კი არ მინდა, ვგრძნობ რომ მჭირდება.

დილით ჭიშკარის ხმა რომ გავიგე, სიხარულისგან ლოგინიდან წამოვვარდი. ახლა მაინც ვერ დამასწრებდა დედაჩემი კარის გაღებას. მე უნდა შევგებებოდი ჩუპა ჩუპსიან კაცს. სახე ალბათ გაბრწყინებული მქონდა.

 - რა გიხარია შე უბედურო? რას იკრიჭები? გაბრაზებული სახით შემომხედა მოხუცმა და მითხრა:

- გამომართვი, ახალი რძე მოგიტანეთ. რძით სავსე ქილა სამზარეულოში შევიტანე. ის კი, ისე რომ არ მითხოვია, სავარძელში მოკალათდა.

- სად არის დედაშენი?

- მაღლაა ოთახში

- მიდი და დაუძახე. სალაპარაკო მაქვს. დედა ქვემოთ ჩამოვიდა და მოხუცის გვერდით დაჯდა

- შენ შენს ოთახში წადი. მითხრა და სანამ შიგნით შესული არ დამინახა ხმა არ ამოიღო. - თქვენზე დარდში მთელი ღამე თეთრად გავათენე.

- ეეჰ, დარდი რომ საშველი იყოს. დარდს რომ რამის შეცვლა შეეძლოს, აქამდე გვეშველებოდა.

- მაშინ მითხარი, რას აპირებ. ასე უმოქმედოდ როდემდე იქნები?

- რა უნდა დავაპირო, რა უნდა ვქნა.

- მე თუ მკითხავ შვილო, ამ ეშმაკს თავი უნდა დააღწიო.

 - ასეთი ადვილი არ არის მოხუცო.

- აბა გამუდმებულ შიშსა და დამცირებაშია ცხოვრება ადვილი?

- ჩემი ბედი ეს ყოფილა. ბედს კი წინ ვერ აღუდგები. უმწეობისგან ხელები გაშალა დედაჩემმა.

- მაშინ ასე თუ ფიქრობ, იყავი და ითმინე იქამდე სანამ დედაშენის ბედს არ გაიზიარებ.

- დედაჩემის ბედი რომ გავიზიარო მაშინ მასსავით გაბედული უნდა ვიყო. მე კი გამბედაობის ერთი წვეთიც არ გამაჩნია.

- შვილი, ადექი და პოლიციაში დარეკე. დაგიცავენ და დაგეხმარებიან. ახლა ძველი დრო აღარ არის. მაშინ დედაშენს რომ მილიციაში დაერეკა შეიძლებოდა აქეთ გაემტყუნებინათ. ეს იცოდა იმ ქალმა და არ გააკეთა. ისიც იცოდა იმ ცხონებულმა რომ, თუ გაიქცეოდა ოჯახი შინ არ მიიღებდა. ახლა კი ისეთი დროა, გიცნობენ თუ არ გიცნობენ მაინც ყველანი მხარში ამოგიდგებიან.

- მაგაზე მეც ბევრჯერ მიფიქრია. მზადაც კი ვიყავი დამერეკა. მაგრამ, რომ დავრეკო, მოვლენ და მეც დამაპატიმრებენ. მკითხავენ, აქამდე ჩუმად რატომ იყავიო? ხელს რატომ აფარებდიო? და მე რა ვუპასუხო? რომც ვუპასუხო, მიზეზიც რომ ვუთხრა. ჩემს პასუხს რაღა აზრი ექნება?

- ეგეც მართალია მაგრამ, ასე გაგრძელება რომ არ შეიძლება ხომ იცი?

- არამგონია დიდხანს გაგრძელდეს. ვფიქრობ ამასაც მალე გაათხოვებს ჩემსავით.

- რას ამბობ, ბავშვს რომელი ნორმალური ითხოვებს?

- ვინ თქვა რომ ნორმალურს მიათხოვებს? განა მე ნორმალურზე გამათხოვა?

- შენ რა ხნისა იყავი ?

- თოთხმეტი წლის. თოთხმეტი წლის ვიყავი რომ გამომიცხადა ამ კაცს ცოლად უნდა გაყვეო. ავდექი და გავყევი. მეთქი წამიყვანს თავის სახლში და ამ ჯოჯოხეთს მოვშორდები მეთქი. მამიდამისის სახლში წამიყვანა. მაგრამ ამან ვერ გაძლო ჩემ გარეშე და ორივე სახლში დაგვაბრუნა.

 - სიტყვამ მოიტანა და მაინტერესებს, შენი ქმარი რას ამბობს ამ ყველაფერზე.

- რა უნდა თქვას? მის სიტყვას ფასი როდის ჰქონია ახლა რომ ჰქონდეს? რეალობისგან ყოველთვის შორს იდგა. მაგრამ თუ საქმე მის ქალიშვილს შეეხებოდა მსოფლიო ხალხების ჭკუა-გონება მიეცემოდა ხოლმე მაშინვე. იმდღეს იყო და ბავშვს ვერ მიეკარა. შეხედვა არ უნდა. განა რამეში დამნაშავედ თვლის? არა. იმის გამო ვერ უყურებს რომ რცხვენია ჩემი გოგო ვერ დავიცავიო. ახლა თურმე წინ და უკან დადის სოფელში. მეზობლები ულოცავენ ბიჭი გეყოლაო. ის კი იმას ეძებს ვინც ასეთ დღეში ჩააგდო ჩვენი გოგო. იმიტომ გავაფრთხილე ბავშვი მამაშენთან არაფერი წამოგცდეს მეთქი. ჯერ ჯერობით ჩუმად არის მაგრამ ვიცი, ჩემგან რომ სწყინს. მეც ხომ მწყინდა როცა დედამ დამარიგა? მაშინ მართლა მქონდა იმედი. იმ საშინელ დღეს ვიფიქრე, მივალ დედასთან ყველაფერს მოვუყვები და ისიც ფარივით გადამეფარება მეთქი. თან როგორი სათქმელია? სიკვდილი ჯობია მაგის თქმას. ძლივს მოვიკრიბე ძალა და ვუთხარი. როცა ბოლომდე მომისმინა, მთელი ძალით გამარტყა სახეში შე უსირცხვილო რეებს იგონებო. გაყინული ვიდექი. ისეთი გაყინული რომ თვალებიდან ერთი გრამი ცრემლი არ წამომსვლია. იფიქრა რომ ტყუილს ვამბობდი. იმ დღეს მარწყვის დასაკრეფად მიდიოდა. ასე დადიოდნენ ხოლმე სხვა და სხვა სამუშაოებზე სოფლის ქალები. დედაჩემი წასვლამდე დამემუქრა, ახლა არა მცალია და როცა მოვალ მე შენ გიჩვენებ სეირსო. საიდან იცი ეს ყველაფერი ამ ერთიციდა ბავშვმაო. შემეკითხა, სხვა ვინმესთვისაც ხომარ გითქვამსო. მითხარი მოხუცო, ასე დაწვრილებით საიდან უნდა მცოდნოდა თუ რა ხდებოდა ქალსა და კაცს შორის? ახლა ორმოცდათორმეტი წლისა ვარ. მაშინ ათისა ვიყავი. დღევანდელ დროში ათი წლის ბავშვმა შეიძლება ბევრი რამე გაიგოს და იცოდეს. ყველას უდგას სახლში ტელევიზორი. ბავშვებს ტელეფონები უჭირავთ ხელში. ჩვენ კი იმ დროს ეზოში დავრბოდით. მხოლოდ ეგ იყო ჩვენი გასართობი. შეშინებული ველოდებოდი როდის დაბრუნდებოდა შინ დედაჩემი. საწოლის ქვეშ შევძვერი და დიდხანს ვიტირე. დღესაც არ ვიცი რა მატირებდა. იქნებ იმიტომ ვტიროდი რომ წარმოდგენა არ მქონდა რა ერქვა იმ ყველაფერს. იქნებ იმას ვტიროდი იმედმა რომ მიმტყუნა? ჩემი თავის დადანაშაულება დავიწყე. ჩემს თავს დავაბრალე ყველაფერი. იცოდა დედაჩემი ამ დროს სახლში არ იქნებოდა და ადრე მოვიდა. ხელში შოკოლადები ეჭირა. დამიძახა სადა ხარო. ხმა არ გავეცი. კიდევ რამდენჯერმე დამიძახა და რომ არ ვუპასუხე, გაბრაზდა. მოძებნა დამიწყო ოთახებში. ბოლოს საწოლის ქვეშაც შემოიხედა. ფეხში ხელი ჩამავლო და გამომათრია. მერე სახეში დამარტყა. თან მაგინებდა. ვეხვეწებოდი თავი დაენებებინა მაგრამ სულ ტყუილად. მალევე მივხვდი რომ მუდარას აზრი არ ქონდა. ,,როგორც ჩან