იცოცხლე პრუსტო    დაბადების დღეების ამბავი   წელს 34 წელი შემისრულდა. შარშან 33-ის ვიყავი. მთელი წელი გულს მიმაგრებდა იმაზე ფიქრი, რომ ჯერ კიდევ შემეძლო მეთქვა 33-ის ვარ-მეთქი. მართალია, ახლაც შემიძლია, მაგრამ როცა ვიტყუები, თავს უხერხულად ვგრძნობ. მირჩევნია შევინარჩუნო სიმშვიდის პაწია კუნძული ჩემში და პატიოსნად განვაცხადო რამდენის ვარ. ჩემს დაბადების დღემდე ორი დღით ადრე ნანა კობაიძის დაბადების დღე იყო. ნანამ უცნაური მესიჯი მომწერა (ზოგადად, მე მას გიჟად ვთვლი, უკვე აღარც ვიცი, რამდენი წელია). წერილს იმდენად ოფიციალური სახე ჰქონდა, იმსახურებს სრულად ვაციტირო: „მსურს გაცნობოთ, რომ დღეს არის ჩემი HBD, რომელიც გაიმართება 20:00-ზე პუშკინის 19-ში.“ შემდეგი ესემესი: „ბარი რევაინი“, და შემდეგი: „გთხოვთ მობრძანდეთ“. HBD ნიშნავს „ჰეფი ბერზ დეი“-ს. პუშკინის 19-ში ღვინის მაღაზიაა, „ბარი რევაინი“, მაღაზია-ბარია: ბოთლებში ჩამოსხმულ ღვინის ნიმუშებს ათვალიერებ, ფასი 35 ლარიდან იწყება, ცხადია, დეგუსტაციაც შეგიძლია. გამყიდველ-ბარმენი ჭიქაში შეკვეთილ ღვინოს ჩამოგისხამს, დააგემოვნებ და ფულს გადაიხდი. რამდენი ფულიც გაქვს, შეგიძლია იმდენი ღვინო სვა. ნანამ შარშან ისეთი ლამაზი და თბილი საჩუქარი გამიკეთა, გადავწყვიტე წელს მისი დაბადების დღის საჩუქრისთვის მინიმუმ 30 ლარი დამეხარჯა. შარშან, ნანამ მაჩუქა ორი სამაჯური და ჯემალ ქარჩხაძის „ანტონიო და დავითი“, რომელიც სხვათა შორის, ჯერ არ წამიკითხავს. წიგნი მაგარი ყდითაა და დიზაინიც ლამაზი აქვს, ყდაზე ლურჯი ფერი დომინირებს, რაც მე ძალიან მომწონს. უფრო მეტად კი სათაური მომწონს. სულ მგონია, ორ გეი ბიჭზე უნდა იყოს, იმდენად ლამაზი დუეტია ანტონიო და დავითი. თუმცა, არ იქნება ეს წიგნი ორ გეიზე: მაქსიმუმ მეგობრებზე იყოს, ძმაკაცებზე, ან მამა-შვილზე. ორ გეიზე კი ეს წიგნი არ იქნება. ამაში დარწმუნებული ვარ. სამაგიეროდ, ჩემი პიესაა ორ გეიზე: „ანტუანი და სებასტიანი“. თუმცა, ვერც იტყვი, რომ ნამდვილად ორ გეიზეა ეს პიესა. მეც კი ვერ ვიტყოდი ამას, პიესის ავტორი. დარწმუნებული არ ვარ და იმიტომ. უცნაური პიესა დავწერე, თუმცა შთამბეჭდავი რამ უნდა იყოს, რადგან თეატრალური კომპანია „ჰარაკის“ პიესების კონკურსზე გაიმარჯვა და თეატრალური წაკითხვის პატივიც ერგო, მე კი მცირე ჰონორარი მივიღე. მცირეს ვამბობ, თორემ ცხადია, 30 ლარზე ბევრად მეტი იყო ჩემი ჰონორარი. ჰონორარებს რომ ვიღებ, მიხარია. ყოველ ჰონორარზე მაქვს განცდა, რომ სამყაროში უკანასკნელი ნაგავი არ ვარ, თუმცა ობიექტურად რომ შევხედოთ, ჰონორარით ამას სრულებით ვერ დაამტკიცებ. უკვე ღამე იყო, რვა საათი ხდებოდა, როცა საჯარო ბიბლიოთეკიდან გამოვედი და გალერეა თბილისისკენ გავწიე ნანას დაბადების დღის საჩუქრის საყიდლად. ვიმედოვნებდი, „იუსკიში“ ვიპოვიდი რაიმე შთამბეჭდავსა და საინტერესოს. ბრწყინვალე საჩუქრის პოვნის იმედი მქონდა. თუკი საჩუქარი მართლაც ბრწყინვალეა, თუნდაც ნანას დაბადების დღისთვის, შემიძლია 50 ლარზე მეტიც გადავიხადო. მეტი გულისხმობს თანხას 50-დან 70 ლარამდე. 70 ლარზე მეტს მამაღმერთი ვერ გადამახდევინებს სხვის საჩუქარში. დედაჩემს თუ ვაჩუქებ რამეს, მხოლოდ მაშინ შეიძლება. მაგრამ „იუსკმა“ იმედები გამიცრუა. მაღაზიაში ყველაფერი საშინლად ძვირი და უინტერესო იყო. არადა, რა კარგი რამ იყო „იუსკი“ რამდენიმე წლის წინ. შევდიოდი და 30 ლარის ფარგლებში უამრავ რამეს ვყიდულობდი. 29 ლარად მაქვს ნაყიდი შავი ჟურნალის მაგიდა, მთლიანად რკინის. 24 ლარად მაქვს ნაყიდი ტანსაცმლის საკიდი, ბორბლებიანი. 7 ლარად მაქვს ნაყიდი ბავშვის ტანსაცმლის დასაკიდი, პლასტმასის, 7 ცალი, კომპლექტი. მართალია, წვალებით გიწევს ზრდასრულის ტანსაცმლის დაკიდება, რადგან პატარაა და ცურდება ხოლმე, მაგრამ თუ მოინდომებ, დაკიდებ. მეც ვკიდებ. თანაც, ფერადია, ცისარტყელის ფერებშია: თითო საკიდი თითო ფერია, ცისარტყელას ხომ შვიდი ფერი აქვს. ფერთა გამა შვიდი ფერისგან შედგება, ისევე, როგორც აკორდი შედგება შვიდი ნოტისგან. კიდევ რაღაც იქნება შვიდისგან შედგენილი, უბრალოდ მე არ ვიცი. საოცრებაა კოსმოსი, მაგრამ „იუსკი“ არ არის საოცრება. იმედი მაქვს, მალე გაკოტრდება. ღირსია, გაკოტრდეს. „მიმისო“ თუ „მუმუსო“ საშინლად მეზიზღება, ჩინელებსაც და ჩინეთსაც რატომღაც ვერ ვიტან, მაგრამ რადგან დაბადების დღის საჩუქარი უნდა მეყიდა და თანაც გიჟი ნანასთვის, რომელსაც შეგვიძლია „ქრეიზი ნანა“ ვუწოდოთ, მაინც შევედი. ეს ჭყეტელა ფერები და მუმუსოები, საყვარლობები, მოჭუჭყნული და მოცუცქნული ამაზრზენობები ჭკუიდან მშლის, თუკი ჩემი ჭკუიდან შეშლა კიდევ შესაძლებელია. რაღაცები, რაღაცები და კიდევ რაღაცები. მინიატურულ საგნებში ვერ ვერკვევი, თვალებში მაკლია. ზოგადად, პლატონის მეთოდის მიმდევარი ვარ: მირჩევნია საგანი დავინახო გაზრდილ მასშტაბში და მერე დავაპატარო თავის ბუნებრივ ზომაზე. ვიფიქრე, ამაში გამყიდველი დამეხმარება-მეთქი. ახალგაზრდა გოგო მოვიდა, ენერგიით სავსე, დოფამინი მისგან შადრევანივით ასხამდა, იმსახურებდა, იმ წუთასვე დაკეტილიყო მაღაზია და მისთვის აღვირახსნილი ორგია მოგვეწყო. მაგრამ ის კონსულტანტი იყო და ჩემი აზრით, სრულიად საეჭვო ნივთების გაყიდვა ევალებოდა. თანაც, ორგიის მერე როგორ შეხედავდა მშობლებს თვალებში, ან და-ძმას როგორ აკოცებდა ისევე უბიწოდ, როგორც ბავშვობაში?! სახეზე მუწუკები ჰქონდა, ალბათ ასი. მან ჯერ იკითხა სუბიექტის, ვისთვისაც იყო საჩუქარი განკუთვნილი, სქესი, შემდეგ ასაკი და შემდეგ გემოვნება. მიმიყვანა სრულიად უგემოვნო, სტერეოტიპულ, ქალის ხელჩანთების კოლექციასთან, სადაც არცერთი ხელჩანთა 35 ლარზე ნაკლები არ ღირდა. მე ვუთხარი, რომ ჩემი მეგობარი, ვისთვისაც დაბადების დღის საჩუქარი მჭირდება, არანორმალურია, გიჟია და რაიმე არაორდინალური, ორიგინალური და ფერადი მჭირდება. ერთი სიტყვით, სრულიად გიჟური. გოგომ თბილად შემომცინა და სათამაშო „დათუნიების“ სექციასთან მიმიყვანა. და მომაწოდა „სათვალიანი“ სელაპი, რომელიც 45 ლარი ღირდა. -         თუ თქვენი მეგობარი „გიჟია“, შესაძლოა ეს მოეწონოს. - თქვა მან. გულწრფელად გითხრათ, ფასმა არ მომხიბლა, თუმცა არც სელაპი მომივიდა თვალში მაინცდამაინც. გოგოს ვუთხარი, თვითონ შევარჩევ აწი, მადლობა-მეთქი. კარგითო, წარმატებებს გისურვებთო, გოგომ, და გამშორდა. მე იხვი მომეწონა, უფრო ზუსტად ბატი, ყვითელი, ძალიან გრძელი ყელით და სრულიად შტერის თვალებით. კარგი ვინმე იყო. ჩემი აზრით, ზუსტად აჯდებოდა ქრეიზი ნანას. მაგრამ 45 ლარი ღირდა ეს დასაწვავი ბატიც. მაშინ მომცრო სათამაშოების თვალიერება დავიწყე და პატარა დათუნიას თუ თეთრი დათვის ბელს, რომელიც სელაპსაც ჰგავდა, რადგან რატომღაც მუცელზე გართხმულ პოზაში შეეკერათ, მივაგენი. ეს ღირდა 15 ლარი და დასაწყისისთვის შესანიშნავი ვარიანტი იყო. ვიყიდე. მერე იქვე, „გუდვილში“ შევიარე, ღვინო რომ დამემატებინა და „მარანის“ წითელი ღვინო ავიღე, სავარაუდოდ საფერავი, 12 ლარად, 18-ლარიანი, ფასდაკლება იყო. ახლა უნდა მეყიდა შესაფუთი რამ, ან ლამაზი პარკი და კიდევ რაღაცის დამატება მომინდა, კომპოზიციური სრულყოფისთვის. ნანას მიმართ აშკარად სითბოთი მქონდა გული სავსე. შევედი „ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობის“ წიგნის მაღაზიაში. ფასდაკლებულ წიგნებში ამელი ნოტომის „ანტიქრისტა“ ვიპოვე 6 ლარად, და ქაღალდის სასაჩუქრე ჩანთა, რომელშიც სამივე ნივთი მოვათავსე, 3 ლარად (თავიდან, გამყიდველმა 2.5 ლარი მითხრა, მაგრამ რეალური ფასი 3 ლარი აღმოჩნდა). ბრწყინვალე კომბინაცია გამოვიდა: 15, 12, 6 და 3. მართალია, 36 ლარამდე ავედი, მაგრამ სამაგიეროდ დავიხუნძლე. შემეძლო ამაყად შევჭროდი ნანა კობაიძეს „ბარი რევაინში“. და ასეც მოვიქეცი. თავისუფლების მოედნის მიწისქვეშა გადასასვლელიდან ამოვედი პუშკინის ქუჩის მარცხენა მხარეს, იქ, სადაც გაყოლებაზე კაფეები და ბარებია. ტელეფონზე ნანას ვესაუბრებოდი, გზა რომ ესწავლებინა. ის მიყვიროდა:-         წამოდი! წამოდი! გხედავ! ვაიმე?! წამოდი!-         რანაირად მხედავ?! მე რომ ვერ გხედავ?!-         წამოდი, ადამიანო, გხედავ-მეთქი, აბა გატყუებ, ვა?!! როცა ადამიანს გიჟად თვლი, ბოლომდე ვერ ენდობი. თუმცა, ამ შემთხვევაში მართალი იყო: მხედავდა. და მეც დავინახე. და გავემართე მისკენ. მან გაოგნებული თვალებით შემხედა, ისედაც გაოგნებული თვალები აქვს, მაგრამ შევამჩნიე, რომ მისთვის ბუნებრივ გაოგნებას მეორე იმდენი დაემატა, და შუშის გამჭვირვალე კარი მიიხურა. მე კარი გამოვაღე, ხელები გავშალე, ერთ ხელში ქაღალდის სასაჩუქრე ჩანთა მეჭირა, რომელშიც სამივე ზემოხსენებული ნივთი იდო, და ვიყვირე:-         ნანაა! ნანა! გილოცაააავ!-         რა იყო?! ვაიმე?! ამას შეხედეთ!...-         მოდი, ჩაგეხუტო, ნანაა!...-         ვაიმე?! გიჟია ესა! ვაიმე?!-         ნანაა! მე მას ჩავეხუტე და სასაჩუქრე ნაკრები გადავეცი.-         აი, შენ! საჩუქარი მოგიტანე!-         რა?! რა?!-         ნახე! ძალიან კარგი საჩუქრებია. ნანამ საჩუქრების ამოლაგება დაიწყო. ოთახში კიდევ სამი ადამიანი იყო: ერთი ბიჭი, წვერებიანი, 22-25 წლისა, ფერ-ხორციანი და ცოტა მეტიც; მეორე გოგო, რომელიც გრძელი და ვიწრო ხის მაგიდის ბოლოში იჯდა გრძელ, ბარის სკამზე, ლამაზი, მაგრამ არც ისე ლამაზი, 22-24 წლამდე; და მესამე, გრძელი მაგიდის შუაში ოდნავ სქელი გოგო, სადღაც 19 წლამდე, უცნაური ფერის თმითა და პირსინგებით: ზედა და ქვედა ტუჩზე, ყურებზე, წარბებზე და მარცხენა ყურის ბიბილოში გაჩრილი მოშავო პლასტმასის გული-საყურეთი. აშკარად, ეიფორია აკლდა იქაურობას (ჩემს მისვლამდე, შევატყვე, მშვიდად საუბრობდნენ), ჩემი ენთუზიაზმი კი ძალიან ეუცხოვათ, თითქოს შეცბუნდნენ კიდეც. ბიჭმა საუბრის გაგრძელება სცადა, მაგიდის ბოლოში მჯდარ გოგოს ელაპარაკებოდა რაღაცას, მაგრამ აქ მე ისევ ჩავერთე ხმამაღლა ნანას მისამართით და ბიჭმა საუბარი ისევ შეწყვიტა. ცოტა ხანში, მან ისევ განაგრძო საუბარი და ეს უკვე პროტესტის ჟესტი იყო მისი მხრიდან (ჩემი არსებობა უარყო ამ ჟესტით), რაც მე ვიგრძენი. -         ამას შეხედეთ!... - თქვა ნანამ და „დათუნია“ ამოაძვრინა.-         ეს შენი შვილია! იშვილე! - ვიყვირე მე.-         ვაიმე?! - თქვა ნანამ. - ეს რა არის?! ვაიმე?! ამელი ნოტომი!-         „ანტიქრისტა“! სიმბოლურად გიყიდე, რადგან შენც „ანტიქრისტა“ ხარ! (მან ეს კომპლიმენტად მიიღო.)-         ვაიმე?!-         მოგწონს ამელი ნოტომი?! იცი?!-         რას ქვია „ვიცი“?! -         მაშინ მიხარია. -         ეს ღვინოა?!-         აბა რა!-         ვაიმე?! დღეს რა ხელგაშლილი ხარ?!-         იმიტომ, რომ შენი დაბადების დღეა, ნანა! მაგიდაზე ეწყო: ხის დაფაზე ბურგერის პურში გაჩრილი იაფფასიანი საექიმო ძეხვის ნაჭერი, მის ქვეშ რაღაც სოსუსი, სავარაუდოდ კეჩუპი და ზევით ყველის თხელი ნაჭერი, სავარაუდოდ სულუგუნი. სულ ოთხი ასეთი სენდვიჩ-ბურგერი. გვერდით, თეფშზე იდო ნახევრად-ბურგერები, სამი ცალი: ბურგერის ძირები, ზედდებული საექიმო ძეხვით. მოშორებით, ასევე ხის დაფაზე ეწყო დაჭრილი, რბილი, ნიგვზის ჩურჩხელები, იასამნისფერი, წითელი და მწვანე, და დამტვრეული, თხილიანი შოკოლადი, რომელიც 4.5 ლარი ღირს. აქვე იყო დაჭრილი ბანანი, სავარაუდოდ ერთი ცალი. მაგიდაზე იდგა ოთხი მაღალქუსლიანი ღვინის, მსუბუქი, ელეგანტური ჭიქა და ღვინის გახსნილი ბოთლი. სამ ჭიქაში ღვინო ესხა, მეოთხე ცარიელი იყო, სავარაუდოდ ჩემთვის განკუთვნილი. ნახევრად-ბურგერები არ იყო დაჭრილი, „ბურგერები“ კი დაეჭრათ, თითოეული - ჯვრის ფორმით, ოთხ თანაბარ ნაწილად. შეგეძლო მეოთხედი ნაჭერი აგეღო და გეჭამა. ბოლოს, მაგიდაზე იდო თაფლის ნამცხვარი „მედოკი“, მომცრო და დაპრესილი. ჩემი მიტანილი ღვინო ბარის მაგიდის უკან გაიტანეს. ჩემი ჩანთა და ქურთუკი შესანახ ოთახში შეიტანეს და სადღაც დადეს. ნანამ იქმყოფი ადამიანები გამაცნო და მათაც გააცნო ჩემი თავი. რატომღაც, მან მე „გიჟად“ მომიხსენია, თუმცა ჩემი სახელი და გვარიც უხსენა და ჩემს ასაკზე გაამახვილა ყურადღება. -         რამდენის ხდები?! 34?! - მკითხა დემონსტრაციულად. ბიჭს ერქვა აბო, მშობლებისაგან ალბერტი, მაგრამ შემდეგ აბო დაირქვა, ვფიქრობ, სავსებით მართებული ნაბიჯი გადადგა. მაგიდის ბოლოში მჯდარ გოგოს ქეთა ერქვა და როგორც გავარკვიე, რეჟისორობდა, დოკუმენტალისტობდა ასე ვთქვათ. მაგიდის შუაში მჯდარს კი მარიამი ერქვა და მისი პროფესია არ გამირკვევია. ერთადერთი, რაც ვკითხე, ყურის ბიბილოში რომ ამხელა გული გაქვს, ეს მტკივნეული თუა-მეთქი. არაო, მითხრა, საერთოდ არ არის მტკივნეულიო. და როგორ, თავიდანაც არ იყო-მეთქი?! თავიდან, ჯერ პატარა გული მქონდა, მერე უფრო დიდი გავიკეთე და მესამე ჯერზე უკვე ესო, მიპასუხა. ზოგადად, ყურის ბიბილო ძალიან იწელება და შეგიძლია აი, ამხელა გულიც კი ჩაიმაგროო: გოგომ ხელით მაჩვენა იმხელა გული, რამხელაც მაგიდაზე დადებული ბურგერი იყო. აბოს სახელთან ერთად, ამანაც ჩემზე შთაბეჭდილება მოახდინა. ჭიქაში ღვინო ჩამომისხეს და მე ნანა დავლოცე. -                     სად გავიცანით ერთმანეთი, გახსოვს?! ან როდის გავიცანით, ის მაინც თუ გახსოვს?! - მკითხა ნანამ ნიშნის მოგებით. დავფიქრდი. ვერსია, რომელიც მომაფიქრდა, სწორი აღმოჩნდა. -         კინოსემინარზე არ გავიცანით?! ორდღიანი კინოსემინარი იყო...-         სამდღიანი არ იყო?! - მკითხა ნანამ.-         შეიძლება... არა, მგონი ორდღიანი იყო.-         შეიძლება... - თქვა მან. - ვისი დაბადების დღე იყო, გახსოვს?!... „ალბათ, მისი.“ - ვიფიქრე მე. მართალი აღმოვჩნდი. ნანას დაბადების დღე ყოფილა და ჩვენ კუს ტბაზე ავსულვართ. კუს ტბაზე ასვლა მახსოვს. საბაგირო გზა დამამახსოვრდა და მდელო ზევით, სადაც ჩამოვსხედით. არაყი გვქონდა და ორცხობილაო, თქვა ნანამ. და შენ ლოთივით სვიო. აშკარად აჭარბებდა. ლოთივით არაყი მარტო მეათე კლასში დავლიე, როცა მე და ორი, ან სამი კლასელი ნუცუბიძის ქუჩაზე, საკმაოდ საშიშ სახინკლეში შევიკრიბეთ, და მანამდე მეშვიდეში, როცა ვეცადე, დეიდაჩემის ქმრის წინაშე თავი გამომეჩინა, როგორც მაგარ მსმელს. მას შემდეგ, მე არაყი არ დამილევია, მოწრუპვა შეიძლება. კუს ტბაზე ორ-სამ პატარა ჭიქას გადავკრავდი მაქსიმუმ, მეტს არა. ნანა კუს ტბაზე ნოსტალგიით ლაპარაკობდა, ასე მომეჩვენა. ვიცი, რომ მეც და ნანაც მარტოსული ადამიანები ვართ, ვიცი, რომ ეს ორივემ ვიცით, თუმცა ამაზე არასოდეს გვილაპარაკია. მარტოსულები ვართ იმიტომ, რომ ადამიანებთან დაახლოება გვიჭირს. დისტანციაზე ყოფნა გვირჩევნია, სიახლოვე სწრაფი გულისტკენით სრულდება. გულის ტკენას ჩვენ ღრმად განვიცდით. იარები გვაქვს. შევატყვე, რომ „ბარი რევაინში“ სხვებიც ჩვენნაირები იყვნენ, გაუცხოვებული ცხოველებივით, მაინც ჯოგში რომ რჩებიან და განაგრძობენ გაუცხოვებულ არსებობას. სევდიანია ასეთი ცხოველების ყურება, მაგრამ რას იზამ. ისინი როცა იკრიბებიან, იმისთვის იკრიბებიან, რომ ერთმანეთს თვალებში უყურონ და უცქირონ იმ უდაბნოს, რომელიც მათ თვალებშუა თანასწორად იშლება. მაღაზიის კედლებზე რკინის მავთულებით გაკეთებული ბოთლის ჩასაწყობები იყო, ყველგან ღვინის ბოთლები ეწყო. თეთრი, წითელი, ქარვისფერი, მუქი, ბროწეულისფერი... ყოველი ბოთლი სხვადასხვა ფასი ღირდა: 35, 40, 45, 55, 60, 85, 98... აბოს ვკითხე:-          ყოველი ბოთლის ფასი ღვინის ხარისხის შესაბამისია?!-         ზუსტად ეგრეა. - თქვა მან. -         ანუ, 98 ლარიან ღვინოს თუ გასინჯავ, იგრძნობ, რას ქვია 98 ლარის გემო?!-         ზუსტად ეგრეა. - თქვა ისევ.-         და 45 ლარიანს თუ გასინჯავ, ეს ისეთივე მაგარი არ იქნება, როგორიც 98 ლარიანი?!-         ზუსტად ეგრეა. - ვერ მივხვდი, განზრაც მეპასუხებოდა ასე, თუ ეს მისი ბუნებრივი სტილი იყო. -         კონკრეტულად რაშია განსხვავება?! ღვინის ხარისხი სუნამოს ხარისხივითაა?!-         ზუსტად ეგრეა. - მეოთხედ გაიმეორა აბომ საფირმო ფრაზა, რამაც ჩემი ხმის გამკაცრება გამოიწვია. -         შეგიძლია უფრო გასაგებად ამიხსნა?! შენი პროფესია რა არის?!-         მეღვინე. - მოკლედ მომიჭრა და თვალი თვალში გამიყარა. ახლა მივხვდი, რომ სხვა სიტყვების წარმოთქმაც შეეძლო. -         ვა! - წამოვიძახე (ეს უფრო სიხარულის წამოძახილი იყო, სხვა სიტყვის გაგებამ რომ გამოიწვია). - ესე იგი, შეგიძლია ვენახები გააშენო?!-         ზუსტად ეგრეა.-         ღვინის დაყენებაც შეგიძლია?!-         ზუსტად ეგრეა.-         და რაშია განსხვავება კარგი ხარისხის და ცუდი ხარისხის ღვინოს შორის?! -                     გეტყვი. - თქვა აბომ და საინტერესო ახსნა-განმარტება მოაყოლა. მეცნიერივით საუბრობდა, მაგრამ ბუნებრივად, თითქოს რაიმე ყოფითზე ლაპარაკობსო. არც სიტყვებს ეძებდა და ფრაზებიც წყალივით მორაკრაკებდა მისი პირიდან. წარმოვიდგინე, რომ რომის პატარა მოედანზე მდგარი შადრევნის ლომია, რომლის პირიდანაც წყალი ასხამს. ლომი უძრავად დგას, წყალს სხვა ძალა ამოძრავებს, სწორედ ამას ჰგავდა ღვინოზე აბოს ლაპარაკი. გაირკვა, რომ ღვინო, რომელიც 10-15 ლარი ღირს და რომელსაც მე ვყიდულობ, ყველაზე დაბალი ხარისხის ღვინოა. -         წყალსაც ხომ არ ურევენ ასეთ ღვინოში?!-         არა, ღვინოში წყლის გარევა აკრძალულია.-         ესე იგი, ისიც ნამდვილი წვენია.-         კი, მაგრამ ბოლო ნახადია. -         ეს როგორ?!-         გეტყვი. ორი-სამი გამოხდის შემდეგ, რაც რჩება, იმ მასას ემატება დაავადებული წვენი.-         დაავადებული?! -                     არა, ეს ის დაავადება არ არის... „ღვინის დაავადება“ ქვია, რაც იმას ნიშნავს, რომ ღვინის გემოვნური სტრუქტურა ირღვევა და მასში არასასიამოვნო გემოები ჩნდება. -                     რანაირად?! -                     შეიძლება, მაგალითად, გაჩნდეს აცეტონის გემო, ან სოდის, ან სხვა, მაგრამ არც აცეტონი და არც სოდა მასში არ იქნება გარეული. -                     როგორ?! მაშინ გემო საიდან ჩნდება?! -                     „გემოს სტრუქტურის რღვევა“ ქვია, იგივე „ღვინის დაავადება“. შენ, გემო რა გგონია?! მაგალითად, ღვინოს რომ ხილის არომატი დაჰკრავს, ფიქრობ, მასში ხილს ურევენ?! -                     არ ურევენ?! -                     არა, რა თქმა უნდა. -                     აბა, გემო საიდან აქვს?! -                     გემოს სტრუქტურის ბრალია. მაღალი ხარისხის ღვინოს, თუ წითელია, აქვს კენკრის და წითელი ხილის არომატი... რომლებია წითელი ხილი? -                     შინდი... -                     შინდი... - დამეთანხმა. -                     ტყემალი... ალუბალი... -                     კიბატონო. თუ ღვინო თეთრია, თეთრი ხილის არომატი ექნება. -                     ბალი... ატამი... ვაშლი... -                     თეთრი ვაშლი. - შემისწორა. -                     თეთრი ვაშლი. -                     მაგრამ ბოლონახად ღვინოს არანაირი არომატი აღარ აქვს. მისი გემოვნური თვისება უხეშია, ხისტია. -                     აჰა. -                     და თუ ღვინის დაავადებაც აქვს, შეიძლება მომწარო, მომჟამო, ან სხვა უსიამოვნო გემოს ტოვებდეს; მაგრამ არომატს დაბალი ხარისხის ღვინიდან ვერ შეიგრძნობ. -                     რა ფასის ღვინო შეიძლება ვიყიდო, რომ არომატი შევიგრძნო? -                     ალბათ, 45 ლარიდან... -                     და უკვე ამ ფასად მივხვდები, ნამდვილი ღვინო რა არის?! -                     არა, ამ ფასიდან იგრძნობ, გარდამავალ მდგომარეობას უმდაბლესი ღვინიდან უმაღლესისკენ. ესე იგი, იგრძნობ, რას შეიძლება ერქვას ღვინო, როგორც ასეთი. -                     ეგ მაგდენ ფულს თავის შვილს არ მისცემს! - წამოიძახა ნანამ.აქ ყველამ გავიცინეთ. -         მაგრამ მე არ გამიჭირდება 98 ლარიანი ღვინის მთელი სიმდიდრის შეგრძნობა, მიუჩვეველი რომ ვარ?!-         გაჭირვებით არ გაგიჭირდება, მაგრამ ყოველდღიურად, დამწყებისთვის, მაინც, ჯობია ჯერ დაბალფასიან ღვინოს მიეჩვიოს, რადგან ამ ხარისხის ღვინოში ყველაზე უხეშად იგრძნობა სუბსტანცია, ესე იგი გემო, რომელიც ვენახის იმ ჯიშს აქვს, რომლითაც ღვინოა წარმოებული. შემდეგ, როცა უკვე გამჯდარი გაქვს ჯიშების მყარი გემო, შეგიძლია შემდეგ საფეხურებზე აიწიო და არომატებზე გადახვიდე. მაშინ უკვე სრულყოფილად შეგიძლია შეიგრძნო ღვინის არომატის დიაპაზონი. ზუსტად სუნამოებივით ყოფილა-მეთქი, გულში გავიფიქრე. რაც უფრო მეტ სიტყვას ამბობდა, აბოს საუბარში დოკუმენტური პროზიდან წარმოებული პოეზიის ნაპერწკლები მით უფრო მეტად გაიბრწყინებდა, როგორც სავარაუდოდ, უმდაბლესი ხარისხის ღვინიდან საშუალო და შემდეგ მაღალი ხარისხის ღვინოზე გადასვლისას. ერთი საინტერესო რამ, რაც აბომ ამიხსნა, იყო ის, რომ ღვინის გემო, როგორც სინათლის ფერი, თავის თავში შეიცავს სხვა, მონათესავე გემოებს, რომლებსაც შლის ისე, როგორც ყვავილი კოკორს; თეთრი ღვინო შლის თეთრი ხილის გემოებს და წითელი ღვინო შლის წითელი ხილის გემოებს. როცა საუბრობდა, თვალწინ მიდგებოდა გემოების ორკესტრი, რომელსაც საოცარი დირიჟორი - ვაზი, ხელმძღვანელობდა. და სინათლის სხივის მსგავსად, ვაზის სახით დავინახე მიწიდან ამომავალი გემოების კონა, ყურძნის მტევანი, რომელიც ბედნიერების ბომბივით უნდა გამსკდარიყო ჩემს პირში, თუკი უმაღლესი ხარისხის ღვინოს დავაგემოვნებდი. სინათლის სხივი და ვაზი მიწისა და ცის სიმბოლოებად წარმომიდგა და გამახსენდა ქართული კულტურა და ქართველი ადამიანი, რომელსაც სჯერა, რომ ვაზის სახით უძვირფასეს საუნჯეს ფლობს. შემდეგ კი, ქართული მრავალხმიანობა ღვინის გემოს მდიდარ პალიტრას დავუკავშირე, როგორც მისგან წაქეზებული, და ქართული ცეკვის სიუხეშე ვაზის დაღვარჭნილ ტანს მივუსადაგე. -         ჩვენი ღვინის ყველაზე დიდი ნაწილი ჩინეთში გადის. - ამბობდა აბო. - ჩინეთი უდიდესი ბაზარი გახდა ჩვენთვის მას შემდეგ, რაც რუსეთმა ემბარგო დაგვიწესა. ცოტა ხანში, აბომ დასძინა:-         სამი წლის წინ, მოდაში ბროწეულის ღვინო იყო, ყველა ბროწეულის ღვინოს კითხულობდა. ორი წელია, რაც ტენდენცია ცქრიალა ღვინოებისა და როზეს სასარგებლოდ იხრება.  -         ძალიან მიყვარს როზე. - თქვა ქეთამ. - ჩვენთანაც შემოდიან რუსები და დღემდე ყველა ბროწეულის ღვინოს კითხულობს. ჩვენ გვაქვს ბროწეულის ღვინო. -         ჩვენც გვაქვს. - აბომ მსხვილი ბოთლი დაგვანახა. -         სხვათა შორის, აქაური ფასები ეძვირებათ რუსებს.-         იმიტომ, რომ იქ, ალბათ, ყალბ ღვინოებს ყიდულობენ ძალიან იაფად. - ვთქვი მე სხაპასხუპით, რადგან ცოტა ხნის წინ სანკტ-პეტერბურგიდან გამოქცეული ჩემი მამიდაშვილი მიყვებოდა მისი ცოლის დის აზერბაიჯანელ ქმარზე, რამდენი ფული იშოვა საღებავის ღვინის წარმოებით, რომელსაც რესტორნებში აბარებს, სადაც ნამდვილი ღვინის ფასად ყიდიან.-         ჩემთან პირიქითაა. - ამბობდა აბო. - ეიაფებათ, რაც ბუნებრივია. -         მართლა?! - სპონტანურად გავიკვირვე აბოს კომენტარი, რადგან მისი მაღაზიის ფასები ჩემთვის აშკარად ძვირი იყო.-         კი, იმიტომ, რომ ადგილზე ღვინო ყოველთვის უფრო იაფი ღირს. თან ვჭამდით ცოტ-ცოტას, სადღეგრძელოებსაც ვამბობდით ალაგ-ალაგ და ვსვამდით, უფრო სწორად მე ვსვამდი, სხვები კი უფრო პირს ისველებდნენ. დავლიეთ სიყვარულის სადღეგრძელო, მეგობრობის, შემდეგ კიდევ რაღაცის და ამასობაში ღვინის ბოთლიც გამოიცალა. აბომ ახალი ბოთლი გახსნა, არა ჩემ მიერ მოტანილი, და ჭიქაში დამისხა. ის ჭიქაც გამოვცალე. აბომ შეამჩნია ჩემი ცარიელი ჭიქა, მაგრამ მეტი არ დაუსხია. შევატყვე, რომ ძვირფასი ღვინის დახარჯვა დაენანა. ჩათვალა, საკმარისად ბევრი დავლიე ერთი დაბადების დღისთვის. რამდენი ლარის დავლიე-მეთქი და გონებამაც თავისი ვერსია იმწამსვე მომაწოდა: „50 ლარზე მეტის“. დანარჩენებს, ყველას ჭიქებში ღვინო ესხათ და არც დალევას ჩქარობდნენ. გარეთ გავედი და სიგარეტს მოვუკიდე. დანარჩენებიც გამოვიდნენ. ნანას და აბოს გარდა, სამნი ვეწეოდით. დამავიწყდა, მეთქვა: გარეთ გამოსვლამდე, დალევასთან ერთად მათთვის უჩვეულო აქტიურობა ჭამის მხრივაც გამოვავლინე. ზოგადად, კუჭ-ნაწლავის სისტემა მაწუხებს და როგორც შიმშილს ვერ ვიტან, ღვინოსაც მისატანის გარეშე ვერ ვსვამ. შესაბამისად, ჩემმა ღვინის სმამ ჭამაც მოითხოვა და პირველი, რასაც ხელი ვსტაცე, ბურგერის მეოთხედი ნაჭერი იყო. პირში სრულიად მშრალი პურის ნაჭრები და მათ შორის გაჩხერილი ცუდი გემოს საექიმო ძეხვის ნაჭერი ჩავიდე, თხელ სულუგუნის ნაჭერთან ერთად. იქიდან, მხოლოდ ყველი იყო კარგი, კეჩუპსაც კი ცუდი გემო ჰქონდა, მაგრამ არ შევიმჩნიე, რადგან ჩემს კუჭს ახლა მასალა უფრო სჭირდებოდა სამუშაოდ, ვიდრე პირს - გემო. მეოთხედებით, ერთ ბურგერს წირვა გამოვუყვანე, ცოტა შემრცხვა, რადგან ამდენს არავინ ჭამდა. შემდეგ ნახევარ-ბურგერს გადავწვდი. ისიც ჩავყლაპე. თითქოს მეყო. თუმცა, გარეთ გასვლამდე გავაცნობიერე, რომ ცუდად მოვიქეცი. უხარისხო ძეხვი არ უნდა მეჭამა. ამან გულძმარვის პირველი ნიშნების შესახებ მაცნობა. რა თქმა უნდა, ეს არ მესიამოვნა. გვერდით, „ვარშავასთან“ ადამიანების ჯგუფი იდგა, ძირითადად ახალგაზრდა სლავები, გვარიანად შეზარხოშებულნი. ჩვენთან ყველაზე ახლოს მდგარ, პატარა, მრგვალ, შავ მაგიდასთან იჯდა თავჩაქინდრული ახალგაზრდა ბიჭი, რომელსაც ბრძოლის ველიდან მოსულის შესახედაობა ჰქონდა და სამოსიც მსგავსი ეცვა. ეს ბიჭი შემოგვღიმებდა კბილების გამოჩენის გარეშე, და რაღაცას გვესაუბრებოდა დაახლოებით ორი მეტრის სიშორიდან, პოლონურ ენაზე. ჩვენ ვეწეოდით. უცებ, ნანამ თქვა, ჩემს მაღაზიაში უნდა გავიქცე და დავკეტოო, როცა ასევე სლავური წარმოშობის ქალი გამოჩნდა, მოხუცი, თავზე ჯადოქრის წვეტიანი ქუდით. ქალს ჭაღარა, გრძელი თმა ჰქონდა, მსუბუქი აბრეშუმის ნაჭერივით. ქუდსა და თმაში ჩაფლული მისი სახე სიმინდის ტაროს ჰგავდა, ფუჩეჩგაწ